Αξίζει να παρατηρήσουμε και άλλα χαρακτηριστικά των δύο αυτών κρατών, που με την διαλογική, εάν όχι διαλεκτική, τους αντιπαράθεση και συνεργασία, ξεκίνησαν την κρίση του ευρώ, την καθόρισαν αναμεταξύ τους, σαν δύο παράξενοι συνένοχοι, εξακολουθούν να την συντηρούν συντροφικά, οι δύο κυβερνητικές τους ηγεσίες, και, όπως διαφαίνεται προς το παρόν, μέλλονται, πάντα τα δύο αντίπαλα κράτη συντροφικά, να την διαιωνίσουν, με την Γερμανία πάντα και συνεχώς να βγαίνει κερδισμένη και ενισχυμένη, και με το μέλλον της Ελλάδας να είναι πολύ πιο αβέβαιο, ανάμεσα σε διάφορες περισσότερο ή λιγότερο πιθανές επιλογές, σαν α) την κοινωνική και πολιτική έκρηξη, β) την παντελή και ισόβια μετατροπή σε πάμπτωχη αποικία χρέους, γ) την θετική και λειτουργική της μετατροπή στην πρώτη ευρωζωνική πολιτεία, άνευ ουσιαστικής εθνικής κυριαρχίας στο αμερικανικό στιλ, και τέλος, δ) στην ίσως πιθανή αναγέννηση της πολιτικής ηγεσίας και του ελληνικού κρατισμού σε επίπεδα ανταγωνιστικά με το εξωτερικό και ευεργετικά για τον ελληνικό λαό.
Η παροιμία «κύλισε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι» μπορεί να παρερμηνευθεί δημιουργικά στην περίπτωση των δύο αυτών κρατών, εννοώντας ότι ένας σαδιστής χρειάζεται έναν μαζοχιστή για να δημιουργήσει μία λειτουργική σεξουαλική σχέση σε ένα συγκεκριμένο ερωτικό επίπεδο, και παρομοίως, ένα εκμεταλλευτικό κράτος, σαν την Γερμανία, αρκετά ισχυρό και αρκετά ευφυές πολιτικά, έχει ανάγκη από ένα αυτοκαταστροφικό κράτος, σαν την Ελλάδα, για να αναπτύξει πλήρως την ιμπεριαλιστική του πολιτική.
Το ότι η Γερμανία είναι ένα κράτος και ένα έθνος με σοβαρή ιστορία σαδισμού και εκμεταλλευτικής απληστίας απέναντι σε άλλα έθνη και σε άλλες φυλές δεν μπορεί να τεθεί υπό αμφισβήτηση. Το ότι η Ελλάδα είναι ένα κράτος αυτοκαταστροφικό είναι επίσης αρκετά προφανές, τουλάχιστον όσον αφορά την πρόσφατη ιστορία της τελευταίας γενεάς, όπου και η συλλογική ηγεσία ηγείτο της χώρας για μικροκομματικά συμφέροντα σαν να μη υπάρχει το αύριο, αλλά και ένα σημαντικό ποσοστό του ελληνικού λαού έκλεβε τους συμπατριώτες του συστηματικά και ανεξέλεγκτα, και τέλος, στην πλειοψηφία του, ίσως, το έθνος, φρόντιζε τα δικά του και τα των δικών του, και δεν νοιαζότανε και πάρα πολύ για τα εθνικά και τα συλλογικά. Αν αυτή δεν είναι μία συνταγή εθνικής αυτοκαταστροφής, τότε δεν ξέρω τι είναι.
Εάν ο αυτοκαταστροφικός χαρακτήρας του ελληνικού έθνους είναι κάπως διακριτός, η μαζοχιστική ανεκτικότητα του ελληνικού λαού στην διατεταγμένη πτώχευση που υφίσταται, και η μαζοχιστική υποτακτικότητα της κυβερνητικής ηγεσίας στις ξένες δυνάμεις, βλέπε δανειστές, τα τελευταία τρία χρόνια, είναι ένα θέμα πολύ πιο οδυνηρό, παράτολμο, εντυπωσιακό ίσως, και οπωσδήποτε πολύ πιο δύσκολο να υποστηριχθεί και να αποδειχθεί. Ο μαζοχισμός, στο ερωτικό επίπεδο, εμπεριέχει μία ανάγκη του «θύματος» να τιμωρηθεί είτε διότι έχει πράξει κάτι κακό και τιμωρητέο, είτε διότι είναι, εκ των ενόντων και των πραγμάτων, μία ύπαρξη που διέπεται από παντελή έλλειψη αυτοπεποίθησης και αυτοσεβασμού και ανθρώπινης αξίας. Και για αυτό έρχεται η τιμωρία για να επαληθεύσει την αρνητική εικόνα του μαζοχιστή, και να επισφραγίσει την συγκεκριμένη οντότητά του.
Η στάση των διαδοχικών ελληνικών κυβερνήσεων αλλά και του ελληνικού λαού στα τέσσερα, σχεδόν χρόνια της κρίσης και της καταστροφής, εξηγείται από την κοινή γνώμη, άκρως υποστηριζόμενη από τα πολλαπλά ευθυγραμμισμένα ΜΜΕ, σαν μία μονόδρομο ανάγκη, στην ζούγκλα της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κεφαλαιαγοράς, και στον ζωολογικό κήπο, (εάν όχι επίσης ζούγκλα), της Γερμανοκρατούμενης ευρωζώνης. Και λέω ζωολογικό κήπο, και όχι ζούγκλα, για την κοινότητα του ευρώ, διότι η Γερμανία, με την συνηθισμένη της απόλυτη οργανωτική πειθαρχία, δεν θα μπορούσε να διοικήσει μία ζούγκλα, μόνο ένα ζωολογικό κήπο με εγκλωβισμένα και πειθαρχημένα ζωντανά. Αλλά πέραν αυτής της δεδηλωμένης αδιέξοδου ανάγκης για υποταγή στο παγκόσμιο τοκογλυφικό σύμπλεγμα, η ιστορία και της Ελλάδας και πολλών άλλων χωρών βρίθει από στιγμές φαινομενικά παράλογης αντίστασης ενάντια τεράστιων δυνάμεων, που είχαν περισσότερη ή λιγότερη αποτυχία, αλλά που τουλάχιστον δοκιμάστηκαν σαν απέλπιδες περιπτώσεις αντίστασης σε μία εκμεταλλευτική, εξευτελιστική καταπίεση.
Ίσως να είναι ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του οικονομικού πολέμου που έχει την Ελλάδα υπό πρόσφατη κατοχή, που εξηγεί την φαινομενική αδυναμία του έθνους, και συλλογικά, αλλά και στην ηγεσία του, να αντισταθεί στις εξωτερικές επιταγές, που ως επί το πλείστον κύριο σκοπό έχουν τα συμφέροντα των διεθνών δανειστών. Η ανθρωπότητα και τα έθνη έχουν πλήρη αντίληψη του εστί στρατιωτικός πόλεμος, και στρατιωτική κατοχή ενός έθνους. Αντιθέτως ο οικονομικός πόλεμος εναντίον ενός έθνους και η μερική ή ολική οικονομική κατοχή αυτού του έθνους, είναι κάτι τι και πρωτόγνωρο, αλλά και πολύ πιο άυλο, αδιαφανές, απροσδιόριστο, και πολύ πιο δύσκολα αποδεικτό. Και ίσως αυτή η τεράστια διαφορά μεταξύ στρατιωτικού και οικονομικού πολέμου, να εξηγεί καλύτερα την τρομερά μπερδεμένη και ανοργάνωτη αντίσταση και της πολιτικής ηγεσίας, αλλά και του λαού στο σύνολό του.
Και εδώ εστιάζεται το παράξενο, το απροσδόκητο, το παράλογο, ίσως, ταίριασμα της Γερμανίας και της Ελλάδας. Το κράτος με την απόλυτη οργάνωση, η Γερμανία, χρειαζότανε, σαν ο τέντζερης το καπάκι, το πιο απίστευτα και απόλυτα ανοργάνωτο κράτος του ευρώ, την Ελλάδα, για να επιβάλλει το οικονομικό και γεωπολιτικό πλαίσιο της ιμπεριαλιστικής της πολιτικής. Διαβάζοντας κατευθείαν γερμανικές εφημερίδες και περιοδικά τα τελευταία τέσσερα χρόνια, δεν μπορώ να μετρήσω πόσες εκατοντάδες φορές έχουν αναφερθεί τα γερμανικά ΜΜΕ για την Ελλάδα, σαν το «ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΚΌ ΠΑΙΔΙ».
Από την πλούσια ιστορία, ανά τους αιώνες, των ιμπεριαλιστικών κατακτήσεων και εγκλημάτων της λευκής Ευρώπης εναντίον των εγχρώμων λαών στην Αφρική, στην Ασία και την Αμερική, ξέρουμε, πέραν πάσης αμφιβολίας, πως οι Βρετανοί, οι Γάλλοι, οι Ισπανοί, οι Πορτογάλοι, οι Ολλανδοί, και οι Αμερικάνοι κατακτητές δικαιολογούσαν την ιμπεριαλιστική και άκρως εκμεταλλευτική πολιτική τους επιθετικότητα και εγκληματικότητα εναντίον άλλων λαών με την εξήγηση ότι όλοι αυτοί οι έγχρωμοι κατακτημένοι λαοί ήταν μικρότερης νοημοσύνης, ήταν σαν παιδιά, τα οποία είχαν ανάγκη από την πατερναλιστική οργάνωση και διοίκηση, και φυσικά εκμετάλλευση, από τους γονείς τους, τους εκάστοτε λευκούς κατακτητές. Ολόκληροι λαοί ζωγραφίστηκαν σαν πνευματικά και πολιτισμικά ελλιπείς για να δικαιολογηθεί η εκμεταλλευτική ιμπεριαλιστική, απάνθρωπη μεταχείριση τους από τους λευκούς ηγεμόνες.
Δεν ξέρω κατά πόσον είναι γνωστό στο ευρύτερο ελληνικό αναγνωστικό κοινό, το γεγονός ότι το αγαπημένο, τρυφερό παρατσούκλι που χρησιμοποιούν όλοι οι Γερμανοί για την Μέρκελ είναι «Μαμά», («Mutti»). Έτσι, με δύο απλά παρατσούκλια, κλειδώνει η Γερμανική πολιτική της Μέρκελ για την Ελλάδα. Η «Μαμά» φροντίζει το «προβληματικό της παιδί» με απέραντη υπομονή, αλλά και με απόλυτη πειθαρχία. Και οι Γερμανοί εκθειάζονται σαν λαός γιατί βλέπουν στην Μέρκελ την καλύτερη ηγέτιδα όλων των εποχών, ακριβώς διότι έχει μπορέσει με την τύχη του γένους της, αλλά και με τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας της να συνδυάσει τα χειρότερα χαρακτηριστικά των Γερμανών, κάτω από την μάσκα της προστατευτικής, αλλά και πολύ αυστηρής μητέρας, δηλαδή να μεταφράσει την γερμανική φυλετική υπεροχή της πάλαι ποτέ ναζιστικής ιδεολογίας στην αυταρχικότητα και την παντοδυναμία του γονιού, και μάλιστα της μάνας, προς το παιδί της.
Η Μέρκελ έχει κατορθώσει να σερβίρει την αγριάδα και επιθετικότητα του αρσενικού πατριάρχη, με την εξωτερική εμφάνιση της στοργικής μητέρας. Και όντας πράγματι, όπως φαίνεται μία συμπαθής γυναίκα, στο προσωπικό επίπεδο, δεν αποπέμπει επιπρόσθετα αρνητικά σημεία σαν την Θάτσερ της Βρετανίας. Και για αυτό ο γερμανικός λαός είναι στους έβδομους ουρανούς με την ηγεσία της Μέρκελ. Διότι τους προσφέρει τα ιμπεριαλιστικά αγαθά (της καλύτερης άριας φυλής και ποιο επιτυχημένου ευρωπαϊκού κράτους), κάτω από το προσωπείο της ευεργέτιδας μητρικής προστασίας και καθοδήγησης. Και το σενάριο αυτό υποστηρίζεται και συντηρείται πλήρως από τα γερμανικά ΜΜΕ.
Και φυσικά η Ελλάδα προσφέρει το τέλειο πορτραίτο του αιώνια προβληματικού παιδιού, αρχίζοντας από όλες τις κυβερνήσεις της Μεταπολίτευσης κατά την διάρκεια της κρίσης, και προχωρώντας στον απίστευτο ελληνικό κρατισμό, και τελειώνοντας με τον αναρχικό εγωισμό, εγωκεντρισμό και ωχαδελφισμό του μέσου έλληνα πολίτη.
Το τραγικό και απόλυτα καταστροφικό αποτέλεσμα αυτού του διαβολικού διδύμου είναι ότι η Γερμανία, όπως η στήλη, και όχι μόνο, έχει επανειλημμένα επισημάνει, έχει κατορθώσει να καθορίσει την κρίση του ευρώ σαν μία κρίση προβληματικών παιδιών, με πόστερ παιδάκι την Ελλάδα, και να αχρηστεύσει την ουσιαστική συζήτηση για τα θανάσιμα προβλήματα του ευρώ που εστιάζουν στον γενετήσιο του κώδικα, και όχι στο τρελλοκομείο που λέγεται Ελλάδα. Και στην ουσία, η ιστορική τραγωδία είναι ότι η Ελλάδα έχει προσφέρει πολύ αποτελεσματικό κάλυμμα στην Γερμανία για την ιμπεριαλιστική της πολιτική, που σε αυτόν, τον Τρίτο Ευρωπαϊκό Πόλεμο, διεξάγεται σε απόλυτα οικονομικό επίπεδο.
Η Ευρωφάκα στήθηκε από την αρχή, εν γνώσει αυτών που είχαν μυαλό, και ειδικά της γερμανικής ηγεσίας, και ποιος ξέρει ποιων διεθνών χρηματοπιστωτικών συμφερόντων. Δύο μόλις χρόνια, στα μέσα της δεκαετίας του '90, από την στιγμή που η προηγούμενη νομισματική ένωση ανάμεσα σε διάφορα ευρωπαϊκά κράτη, (εξαιρουμένης της Ελλάδας), Γερμανίας, Ιταλίας, Βρετανίας, Γαλλίας, κλπ, είχε διαλυθεί, ακριβώς διότι τα λιγότερα ανταγωνιστικά κράτη, σαν την Ιταλία, δεν μπορούσαν να επιζήσουν με το κλείδωμα των νομισμάτων τους με τα άλλα κράτη, και αναγκάστηκαν να την εγκαταλείψουν, και να διαλυθεί η νομισματική κοινοπραξία, η ηγεσία της Δυτικής Ευρώπης, με αρχηγό την Γερμανία παρουσιάζει μία παρόμοια νομισματική κοινοπραξία, με διαφορετικό όνομα, την Ευρωζώνη, με το κοινό νόμισμα, το Ευρώ. Όχι Γιάννης, δηλαδή, Γιαννάκης.
Η χειραγώγηση των λαών της Ευρώπης πρέπει να ήταν τεράστια και λίαν αποτελεσματική, για να μπορέσει η ηγεσία του ευρώ να πουλήσει στους λαούς το ίδιο καταστροφικό μοντέλο μίας νομισματικής ένωσης, χωρίς οικονομική και πολιτική ένωση, την στιγμή που το ίδιο ακριβώς μοντέλο είχε πρόσφατα διαλυθεί και αποδειχθεί σαν μη λειτουργικό. Και η ίδια η Γερμανία υπέφερε μία δεκαετία ύφεσης μετά την διάλυση της πρώτης και πιο πρόχειρης νομισματικής ένωσης. Αλλά, όντας η Γερμανία ένα κράτος λίαν ευφυές γεωπολιτικά, προετοιμάστηκε και επανήλθε βελτιωμένο και επαυξημένο. Και ξαναπαρουσίασε την νομισματική φάκα με μεγαλύτερα δελεάσματα, ξέροντας, ότι με την ατράνταχτη βιομηχανική υπεροχή της θα επικρατούσε σε μία νομισματική ένωση, κατακτώντας την ευρωζωνική αγορά αφού θα είχε εξαλείψει το βασικό της μειονέκτημα, την ακρίβεια των εξαγωγικών προϊόντων της. Και από την άλλη μεριά, και η πιο ριζική και ουσιαστική συνθήκη της κοινότητας του ευρώ έχει καταστήσει την τυχόν εθελοντική έξοδο μίας χώρας από το κοινό νόμισμα, πολύ δυσκολότερη, έως και καταστροφική. Και για να καταστεί μία εθελοντική αποχώρηση ακόμα πιο δύσκολη, η συνθήκη δεν προσφέρει ουδέν νομικό εργαλείο για την διεκπεραίωση μίας παρόμοιας εξόδου. Η φάκα δηλαδή του ευρώ, η Ευρωφάκα, κατασκευάστηκε πολύ ισχυρότερη και απόρθητη από την προηγούμενη αποτυχημένη απόπειρα νομισματικής κοινοπραξίας.
Και για αυτό, όπως η στήλη έχει αναφέρει πριν πολύ καιρό, η Γερμανία, βλέποντας το ισοζύγιο πληρωμών της να καταδυναστεύει τα ισοζύγια πληρωμών των άλλων κρατών του ευρώ, λόγω της εξαγωγικής της υπεροχής, φρόντισε, καθυστερημένα και διαχρονικά, να επιβάλλει δύο κρίσιμες αλλαγές στην πρωταρχική συνθήκη του ευρώ, οι οποίες απαγορεύουν την χρηματοπιστωτική συνυπευθυνότητα ανάμεσα στα κράτη. Η τέλεια φάκα. Σε αναγκάζω εκ των πραγμάτων να αγοράζεις τις εξαγωγές μου, σου δίνω πλούσια δάνεια για να συντηρήσεις την κατανάλωση των προϊόντων μου, αλλά δεν σου δίνω συγχωροχάρτι για τα δάνεια που δεν θα μπορείς να αποπληρώσεις. Και όταν σκάσει η χρηματοπιστωτική και καταναλωτική φούσκα του ευρώ, στην Ελλάδα μέσω του Δημοσίου, στην Ιρλανδία και στην Ισπανία μέσω των ιδιωτικών δανείων, οι ένοχοι θα είναι οι καταναλωτές και οι χρεώστες, και οι αθώοι, και οι κερδισμένοι, θα είναι οι παραγωγοί και οι δανειστές. Παρόλο που, όπως η στήλη έχει πριν πολλού επισημάνει οι παραγωγοί δεν μπορούν να υπάρξουν ή να επιζήσουν χωρίς τους καταναλωτές, και η ίδια αναγκαστική συνύπαρξη υπάρχει ανάμεσα στους πιστωτές και στους χρεώστες.
Και έτσι άρχισε και συνεχίζεται η γερμανική πολεμική επιχείρηση να αποκτήσει την οικονομική κυριαρχία επί των άλλων κρατών της Ευρώπης, και η Ψωροκώσταινα, έδραξε την ευκαιρία, και με την αυτοκαταστροφική, (για να μη χρησιμοποιήσω χειρότερα επίθετα), κυβερνητική πολιτική της μπήκε πρώτη και καλύτερη στον χορό των κρατών-αποικιών χρέους...

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr