Έτσι, πάντα θέλω να πιστεύω, άθελα του, αποπλάνησε τον δύσμοιρο λαό της Αιγύπτου, ξεκινώντας μήνες μόλις αφού εξελέγη πρόεδρος της Αμερικής, και αφού οι κακόμοιροι Αιγύπτιοι ξεθάρρεψαν και άρχισαν να πιστεύουν στα λόγια του, ανάμεσα σε πολλά άλλα παραμύθια, αποφάσισαν ότι ίσως μπορούσαν να βρουν στον ήλιο πολιτική μοίρα, να έχουν μία πραγματική κοινοβουλευτική δημοκρατία, και ιδού τα αποτελέσματα. Αυτό το  θαυμάσια οργανωμένο εργαλείο κρατικού και εθνικού ελέγχου που είναι ο αιγυπτιακός στρατός, έπεσε σαν λαίλαπα άγριας τιμωρίας σε όλους αυτούς που αντιστέκονται στην διάλυση της πρώτης πραγματικής προσπάθειας δημοκρατικοποίησης του Αιγυπτιακού κράτους.

Αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ανάμεσα στις πολλές, για πολλούς απίθανες, πολιτικές σκευωρίες, στις οποίες προσωπικά πιστεύω, είναι η σκέψη ότι ο κυριότερος ίσως λόγος για τον οποίο το αμερικανικό κατεστημένο αποφάσισε, λίγο μετά την επανεκλογή του νεώτερου Μπους στην αμερικανική προεδρία, να προωθήσει από το βασικό πολιτικό μηδέν, έναν θαυμάσιο αλλά μαύρο αμερικανό πολιτικό από το Σικάγο, τον Ομπάμα, σαν πιθανό υποψήφιο για τις επόμενες προεδρικές εκλογές, ήταν το γεγονός ότι το κατεστημένο είχε πια κρίνει την αντιισλαμική πολιτική του Μπους σαν μάλλον εξεζητημένη και τελικά πολύ αρνητική, και αποφάσισε ότι ένας πρόεδρος με πολλή μελανίνη στο δέρμα του, θα απάλυνε τον ρατσιστικό χαρακτήρα αυτής της πολιτικής, χωρίς είναι αλήθεια να υπάρχει πραγματική όρεξη για μία πραγματική γεωστρατηγική αλλαγή της πολιτικής αυτής.

Έτσι, πιστεύω, ήταν η απόλυτα καταστροφική πολιτική της οκταετίας Μπους, του νεώτερου, που έκανε δυνατόν να επιβιώσει σοβαρά ένας Αφρικανοαμερικανός πολιτικός σαν σοβαρός προεδρικός υποψήφιος στις Ηνωμένες Πολιτείες, και ήταν τα πολλαπλά προικίσματα του Ομπάμα που τον βόηθησαν να εκλεγεί. Όπως και ένα δημοφιλές βιβλίο  πολιτικής ανάλυσης  της εποχής, γραμμένο από τον Michael Moore, επιχειρηματολογούσε, «Ηλίθιοι, Λευκοί Άντρες», ο Μπους ο νεώτερος είχε αποδείξει ότι ο λευκός άρρεν πολιτικός δύναται να είναι πιο καταστροφικός για την χώρα από οποιαδήποτε θεομηνία. Έτσι η συγκυρία της οικονομικής καταστροφής στην Αμερική, που είχε προωθηθεί από το καταστροφικό καταλύτη του πολέμου στο Ιράκ, έκανε δυνατόν για ένα μαύρο, δυναμικό πολιτικό να πάρει την πλειοψηφία του αμερικανικού λαού για την προεδρία της χώρας.

Το πρώτο βήμα εξωτερικής πολιτικής του Ομπάμα, στις αρχές του 2009, ήταν θεαματικό, και για την επιλογή του ακροατηρίου, αλλά και για το μήνυμα του. Πήγε στο Κάιρο, λίγους μήνες μόνο μετά την εκλογή του, και υποσχέθηκε στους Αιγυπτίους και τους λοιπούς Άραβες και Μουσουλμάνους, ότι η χώρα του θέλει να υποστηρίξει την ελευθερία, την δημοκρατία και την ευημερία σε όλους αυτούς τους λαούς. Και εκεί άρχισε η αποπλάνηση του αιγυπτιακού λαού από τον Ομπάμα με, πιστεύω άθελά του, μελλοντικά καταστροφικά αποτελέσματα.

Όχι φυσικά ότι ο πρόεδρος της Αμερικής ήταν ο κυριότερος καταλύτης της αραβικής άνοιξης στην Αίγυπτο. Οι κυριότεροι καταλύτες  ήταν, όπως πολλοί αναλυτές έχουν πολλάκις υποστηρίξει, το πολυετές δημοσιογραφικό έργο του αραβικού σταθμού του Κατάρ, Αλ Τζαζίρα, τα ηλεκτρονικά μέσα κοινωνικής επικοινωνίας, και η επιδείνωση της φτώχιας στην Αίγυπτο, λόγω της μεγάλης ανύψωσης στην παγκόσμια οικονομία των τιμών για τα βασικά προϊόντα επιβίωσης. Αλλά η αποπλάνηση του Αιγυπτιακού λαού από τον Ομπάμα, που ξεκίνησε με τις θεαματικές υπονοούμενες υποσχέσεις του νέου μελαψού αμερικανού προέδρου στην ομιλία του στο Κάιρο, έδωσε, με την στάση του στην εξέγερση της Πλατείας Ταχρίρ, περισσότερη φλόγα στην φωτιά του απελευθερωτικού κινήματος εναντίον του καθεστώτος Μουμπάρακ, το οποίο είχε κυριαρχήσει απολυταρχικά πάνω από μία γενεά.

Αυτή η αποπλάνηση των Αιγυπτίων από τον Ομπάμα, θελημένα ή αθέλητα, συνεχίστηκε και επιδεινώθηκε κατά την διάρκεια της Αιγυπτιακής Άνοιξης, όταν μεταξύ της Υπουργού Εξωτερικών, Χίλαρη Κλίντον, και του Προέδρου Ομπάμα, η Αμερική φαινότανε να υποστηρίζει μία σοβαρή προσπάθεια δημοκρατικοποίησης του αιγυπτιακού κράτους και της αιγυπτιακής κοινωνίας. Ο αιγυπτιακός στρατός, όμως, σαν πρόβλημα, υπέθαλπε, ήδη την εποχή εκείνη, και είχε επισημανθεί σαν μελλοντικός κίνδυνος κατά της δημοκρατικής προσπάθειας από διάφορους αναλυτές, συμπεριλαμβανομένης και αυτής της στήλης.

Ο Αιγυπτιακός στρατός αποτελεί, σύμφωνα με τις περιορισμένες πληροφορίες του γράφοντος, ένα μοναδικό καθεστώς μέσα στην επικράτεια μίας χώρας, που ξεχωρίζει, ίσως, από κάθε άλλο στρατό άλλων κρατών στην υφήλιο. Το χαρακτηριστικό που κάνει τις ένοπλες δυνάμεις της Αιγύπτου να ξεχωρίζουν θεαματικά σε γεωπολιτικό επίπεδο από άλλες εθνικές ένοπλες δυνάμεις, είναι ότι είναι σοβαρός, εάν όχι πλειοψηφικός μέτοχος, κάτοχος, ιδιοκτήτης, στην οικονομία της χώρας. Πάμπολλες επιχειρήσεις στην αιγυπτιακή οικονομία ανήκουν, ελέγχονται και προσφέρουν οικονομικά κέρδη στις ένοπλες δυνάμεις. Το ακριβές ποσοστό αυτής της συμμετοχής στην εθνική οικονομία δεν είναι γνωστό στον γράφοντα, αλλά φημολογείται ότι είναι σημαντικό.

Οι πολιτικοί ηγέτες της Αιγύπτου στις τελευταίες γενεές, όχι κατά τύχη, όλοι τους ξεκίνησαν από ηγετικές θέσεις των ενόπλων δυνάμεων, ξεκινώντας από τον πραξικόπημα του απλού αξιωματικού Νάσερ, και συνεχίζοντας την παράδοση με τις πολυετείς ηγεσίες του Σαντάτ και του Μουμπάρακ. Ξεκινώντας με την εποχή του Νάσερ, που έφερε μία περισσότερη «δημοκρατικοποίηση» της αιγυπτιακής οικονομίας, εθνικοποιώντας τις διάφορες μεγάλες επιχειρήσεις της χώρας, που κατέχονταν από τα ξένα συμφέροντα, με αρχή το κανάλι του Σουέζ, οι ηγέτες της Αιγύπτου, με τον πρώην αξιωματικό Νάσερ, πρώτο και καλύτερο, άρχισαν να παρέχουν πλούσιες κερδοφόρες επιχειρήσεις στους διάφορους ηγέτες των ενόπλων δυνάμεων, για να σιγουρευτούν την υποστήριξή τους.

Έτσι, ο αιγυπτιακός στρατός, επί πολλές δεκαετίες, συσσωρεύει αιγυπτιακές επιχειρήσεις στο οικονομικό του χαρτοφυλάκιο, προσφέροντας την πολυπόθητη υποστήριξη στον εκάστοτε αιγύπτιο πολιτικό ηγέτη, μέχρι της αποδείξεως του εναντίον, δηλαδή μέχρι την στιγμή που ο εκάστοτε πολιτικός ηγέτης θεωρηθεί από τον στρατό, σαν αναποτελεσματικός, και άρα, διαθέσιμος για αποκαθήλωση. Κάτι παρόμοιο παιχνίδι πρέπει να παίχθηκε με τον θάνατο του Σαντάτ και την πρόσφατη αποκαθήλωση του Μουμπάρακ.

Είναι αξιοσημείωτο, ιστορικά, ότι ο Νάσερ, μέσα στην ιστορική του προσπάθεια να ανυψώσει τον αιγυπτιακό λαό από την άθλια καταπίεση και εκμετάλλευση που υφίστατο στις προηγούμενες εποχές, υπό την αγγλογαλλική αποικιακή εκμετάλλευση, και τους βασιλιάδες ηγέτες σε στυλ Φαρούκ, ότι έσπειρε την μελλοντική γάγγραινα του αιγυπτιακού κράτους, παρέχοντας οικονομικά συμφέροντα στους στρατιωτικούς για να διασφαλίσει την συνεχή υποστήριξη τους, και βασικά διαφθείροντας την στρατιωτική ηγεσία, διαστρεβλώνοντας την εθνική ταυτότητα του αιγυπτιακού στρατού, και καθιστώντας τις ένοπλες δυνάμεις στον καταστροφικό ρόλο, του εγχώριου, του ντόπιου, μονοπωλιακού κεφαλαιοκράτη. Έτσι, ο αιγυπτιακός στρατός έχει καταστεί η πραγματική καταπιεστική πολιτική δύναμη στην χώρα, αφού, πέραν του πολεμικού μονοπωλίου, αποτελεί ίσως και το ισχυρότερο μονοπωλιακό κεφάλαιο στην χώρα. Τρέχα γύρευε, δηλαδή, και άντε να βρεις ελπίδα για δημοκρατικοποίηση σε μία χώρα με ένα τόσο διαστρεβλωμένο στρατιωτικό παράγοντα. Να μη ξεχνάμε ότι όσα λεφτά και να φάγανε οι δικοί μας αξιωματικοί της χούντας, τον καιρό της επικράτειας τους, μάλλον δεν μπόρεσαν ή δεν θέλησαν να συσσωρεύσουν οικονομικά μονοπώλια κατά την διάρκεια της ηγεσίας τους.

Είναι επίσης άξιο παρατήρησης το βάθος της καπιταλιστικής «διαφθοράς» του αιγυπτιακού στρατού, από το γεγονός ότι ο Μόρσι άλλαξε όλη την ηγεσία των ενόπλων δυνάμεων, για να φυλακιστεί λίγους μήνες αργότερα από τους ίδιους στρατιωτικούς ηγέτες που ο ίδιος είχε βάλει στην ηγεσία.

(Εδώ είναι αξιοσημείωτο να παρατηρήσει κανείς τους παράλληλους πολιτικούς βίους δύο «εθνικών ευεργετών», που πραγματικά νοιάστηκαν για την πολιτική απελευθέρωση των λαών των, του Νάσερ στην Αίγυπτο και του Αντρέα Παπαντρέου στην Ελλάδα. Και οι δύο ηγέτες, στην προσπάθεια τους να κρατηθούν στην εξουσία, και για να πραγματοποιήσουν τους εθνικούς απελευθερωτικούς τους στόχους, αλλά και σίγουρα για να εξυπηρετήσουν τον προσωπικό τους εγωισμό, έσπειραν, άθελα τους, την πολιτική καταστροφή στις δύο τους πατρίδες, μοιράζοντας διεφθαρμένα λεφτά και οικονομικά προνόμια, ο Νάσερ στις ένοπλες δυνάμεις της χώρας, και ο Παπαντρέου, στους ιδιώτες κεφαλαιοκράτες και στο Δημόσιο. Αυτός ο παράλληλος βίος, αποτελεί, κατά την γνώμη μου, το πιο ατράνταχτο επιχείρημα, ότι Ο ΣΚΟΠΟΣ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΑΓΙΑΖΕΙ ΤΑ ΜΕΣΑ. Το ακούτε κκ. Σαμαρά και Βενιζέλο;;;;).

Εδώ εισέρχεται στο παιχνίδι δυναμικά και η αμερικανική εξωτερική πολιτική, η οποία από τον καιρό του Σαντάτ, αλλά πολύ περισσότερο από τον καιρό του Μουμπάρακ, δεν κάνει τίποτε άλλο, παρά να συνάψει τις στενότερες δυνατές σχέσεις με την πραγματική πολιτική δύναμη της Αιγύπτου, τις Ένοπλες Δυνάμεις, προσφέροντας πλουσιοπάροχες στρατιωτικές κυρίως βοήθειες στην Αίγυπτο, τις δεύτερες πιο μεγάλες μετά την βοήθεια που παρέχει στο Ισραήλ, και επεκτείνοντας την συγγένεια με τον αιγυπτιακό στρατό, με την παροχή, επί πολλά χρόνια, απεριόριστης εκμάθησης και εκγύμνασης στις διάφορες γενεές στρατιωτικών αξιωματικών, στην Αμερική, από τις Αμερικανικές Ένοπλες Δυνάμεις. Μιλάμε, δηλαδή, για μία άκρως επιτυχημένη και αποτελεσματική σχέση, διότι τόσο προσωπικά «κολλητή», μεταξύ των Αιγυπτιακών και των Αμερικανικών Ενόπλων Δυνάμεων, επί γενεές στρατιωτικής ηγεσίας.

Αυτήν την υφιστάμενη στενή σχέση μεταξύ Αμερικανικής και Αιγυπτιακής στρατιωτικής ηγεσίας, βρήκε έτοιμη, ο Ομπάμα, σαν πρόεδρος, και την χρησιμοποίησε στην προσπάθειά του, να φανεί ότι πράγματι υποστηρίζει τις δημοκρατικές επιθυμίες της Αιγυπτιακής Άνοιξης, χαλιναγωγώντας τον Αιγυπτιακό στρατό εναντίον της ανάγκης του δικτάτορα Μουμπάρακ να καταπνίξει την εξέγερση του αιγυπτιακού λαού πριν δύο χρόνια. Ο Ομπάμα έπαιξε και έχασε. Αυτός έχασε λίγα. Ο Αιγυπτιακός λαός έχασε πολλά, πολύ περισσότερα από τους πρόσφατους χίλιους, και βάλε, νεκρούς, υπό τα πυρά του αιγυπτιακού στρατού, του ίδιου στρατού που υπερηφανευότανε, πριν δύο χρόνια, στην γέννηση της λαϊκής εξέγερσης, ότι αποκλείεται να στραφεί ποτέ εναντίον του εξεγερμένου λαού.

Ο Ομπάμα πίστεψε ότι η πτώση του Μουμπάρακ είχε κάποιες πιθανότητες να φέρει στην ηγεσία ένα καθεστώς αρεστό και στον αιγυπτιακό λαό, αλλά και στα Αμερικανικά συμφέροντα. Αυτά τα τελευταία γεωπολιτικά συμφέροντα δεν εμπεριέχουν ούτε ανέχονται σοβαρές, για τα αθεϊστικά χριστιανικά καθεστώτα της λεγόμενης Δύσης, ισλαμικές θεολογικές και κοινωνικές επιταγές, σαν την επιβολή του ισλαμικού νόμου, την δυναμική διαφοροποίηση των κοινωνικών και οικονομικών δικαιωμάτων ανδρών και γυναικών, κλπ. Και το άλλο κύριο πρόβλημα είναι ότι οι πιο συντηρητικές ισλαμικές πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις είναι συνήθως και οι πιο εξαγριωμένες και πιο επιθετικές εναντίον της μακροχρόνιας καταπίεσης και εκμετάλλευσης, έμμεσα ή άμεσα, των ισλαμικών και αραβικών κρατών της Μέσης Ανατολής, από την αμερικανική ιμπεριαλιστική εξωτερική πολιτική.

Αυτό που πιστεύω έχασε ο Ομπάμα είναι η επιθυμία του να πραγματοποιήσει μία πραγματική αλλαγή στις πολιτικές δυνάμεις της Μέσης Ανατολής, και μία πραγματική, ¨η έστω και φαινομενική, αλλαγή στην ταυτότητα της Αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής απέναντι στην Μέση Ανατολή, στους άραβες και στο Ισλάμ. Αντί αυτού, όπως πολύ σωστά κατηγόρησε ο Ερντογάν, πρόσφατα, το Ισραηλινό λόμπι στην Αμερική, σε συγκυρία με τα συμφέροντα της Αμερικανικής βιομηχανίας πολέμου, αλλά και της μακιαβελικής γεωπολιτικής συντρόφισσας του Ισραήλ και της Αμερικής στην Μέση Ανατολή, της Σαουδικής Αραβίας, αποφασίστηκε πολύ γρήγορα, ότι άλλη σοβαρή ισλαμική ηγεσία στην Αίγυπτο, στο στιλ Ιράν, δεν χωράει στην Μέση Ανατολή. (Το μέλλον θα δείξει που θα καταλήξει ο Ερντογάν και η Τουρκία του…).

Τα συμφέροντα του Ισραήλ είναι ξεκάθαρα. Χρειάζεται αντιισλαμικές δικτατορίες στα αραβικά κράτη, για να κρατούν τους λαούς πειθήνιους, και τις ηγεσίες εξαρτημένες από την Αμερικανική ή την Ρωσική προστασία. Η Σαουδική Αραβία είναι η μακιαβελική εξαίρεση που αποδεικνύει τον κανόνα, διότι είναι και η πιο συντηρητική και κοινωνικά καταπιεστική ισλαμική ηγεσία, και είναι αδελφοποιτή της Αμερικής, αλλά και τα έχει βρει και με το Ισραήλ.

Τα συμφέροντα της Αμερικανικής Βιομηχανίας Πολέμου είναι λίγο πιο πολυσύνθετα. Αφενός χρειάζεται και εκμεταλλεύεται και συντηρεί, (μέσω των πολεμικών εκτελέσεων υπόπτων και αθώου άμαχου πληθυσμού από τα άψυχα αεροπλανάκια στο Πακιστάν, στην Υεμένη, και ποιος ξέρει που αλλού στο μέλλον), την απειλή από τους ισλαμιστές εξτρεμιστές, αλλά μόνο σαν άστεγους επαναστάτες, δηλαδή ανθρώπους που, μην έχοντας μία χώρα υπό την κατοχή τους, μόνο τις τρομοκρατικές ενέργειες διαθέτουν σαν επιθετικά μέσα. Η απειλή της τρομοκρατίας από την Αλ Κάιντα και άλλους Ισλαμιστές, είναι η καλύτερη κατοχύρωση για την Αμερικανική ηγεσία, της προοπτικής ότι η Αμερικανική Βιομηχανία Πολέμου θα εξακολουθεί να ευημερεί επί αόριστον χρόνο, και να ενισχύει την Αμερικανική οικονομία, σαν την μεγαλύτερη οικονομία των ΗΠΑ, και στις εξαγωγές, αλλά και για την εγχώρια κατανάλωση, βλέπε Ιράκ και Αφγανιστάν.

Αλλά η καλύτερη αγορά για την βιομηχανία πολέμου της Αμερικής αποτελείται από διάφορα εθνικά δίδυμα, σαν την Ελλάδα και την Τουρκία, πριν η Ελλάδα μπει στον πολεμικό εμπορικό κύκλωμα της Γαλλίας και της Γερμανίας, (που ίσως ήταν και είναι ο κύριος λόγος που δέχθηκαν οι βορειοευρωπαίοι την Ψωροκώσταινα στο ευρώ), ή σαν τα πολλαπλά δίδυμα που προσφέρει το Ισραήλ στον Μέση Ανατολή. Ισραήλ και Σαουδική Αραβία, Ισραήλ και Ιορδανία, και ένα από τα παχύτερα, Ισραήλ και Αίγυπτος. Όλα αυτά τα δίδυμα έχουν ακριβώς τα ίδια χαρακτηριστικά. Είναι δίδυμα χωρών με ακράτητη ιστορική εχθρότητα και εχθροπραξία, παντελή έλλειψη εμπιστοσύνης ανάμεσα τους, ουδεμία πιθανότητα ειρηνικής λύσης των εθνικών αντιπαραθέσεων, αλλά και πλήρης παγίωση εχθροπραξιών.

Σε αυτά τα αντικρουόμενα εθνικά δίδυμα, η Αμερικανική Βιομηχανία Πολέμου, έρχεται πολύτιμος εμπορικός αρωγός σαν το ΙΚΕΑ. Όλα όσα θέλετε για το σπίτι, ή για τον πόλεμο. Αεροπλάνα, ρουκέτες, πολεμοφόδια, πιστόλια, τουφέκια, τανκς, υποβρύχια, και πάει λέοντας. Και έτσι και οι δύο αντικρουόμενες παρατάξεις του κάθε διδύμου, οπλίζονται ως τα μπουρίνια με μηχανές πολέμου, οι οποίες μηχανές είναι πανάκριβες, διατίθενται από τις ΗΠΑ πολύ συχνά υπό μορφή «βοήθειας», (π.χ. το ένα δις από τα 1.2 δις της ετήσιας αμερικανικής «βοήθειας» στην Αίγυπτο), και οι οποίες μηχανές πολέμου δεν χρησιμοποιούνται παρά λιμνάζουν, ώσπου να γεράσουν, να αχρηστευτούν, και να αναγκαστούν οι δύο αντικρουόμενες χώρες να τις ανανεώσουν με νέες μηχανές πολέμου.

Εδώ ήρθε ο χαζός ο Μόρσι και πήγε να κάνει χαλάστρα, και στα συμφέροντα του Ισραήλ, και στα συμφέροντα της Αμερικανικής Εξωτερικής πολιτικής, η οποία αφήνει το εμφύλιο στην Συρία να διαιωνίζει ακριβώς γιατί φοβάται την Αλ Κάιντα στην ηγεσία στην Δαμασκό. Αναρωτιέται κανείς εάν ο Μόρσι είχε καλύτερες πιθανότητες να επιζήσει στην εξουσία, εάν είχε προχωρήσει πιο αργά, πολύ πιο αργά, στην ισλαμοποίηση της Αιγύπτου, ακολουθώντας το έως πρόσφατα επιτυχημένο παράδειγμα του Ερντογάν. Αλλά ίσως ο Μόρσι να αντιλήφθηκε ότι οι μέρες του ήταν μετρημένες, και προσπάθησε να επισπεύσει την πολιτική αλλαγή στον στρατό, στην Βουλή, και στην Δικαιοσύνη. Και φυσικά δεν πρόλαβε, ούτε κατά διάνοια, διότι και οι δυνάμεις του Μουμπάρακ, ελλείψει αυτού, ήταν ακόμα πανίσχυρες στην Αίγυπτο, και διότι οι εξωτερικές δυνάμεις, βλέπε ΗΠΑ και Ισραήλ, είχαν άλλα οράματα για την χώρα.

Ο ρόλος της Σαουδικής Αραβίας είναι ο πιο θεαματικά μακιαβελικός, και άρα σχετικά ανεξιχνίαστος. Η Σαουδική Αραβία, φιλαράκι στενό της Αμερικής, έθρεψε και τους πρώτους αντιαμερικανούς τρομοκράτες, αρχής γενομένης από τον Οσάμα Μπιν Λάντεν. Η Σαουδική Αραβία είναι η πιο συντηρητική ισλαμική χώρα, και η πιο καταπιεστική απολυταρχική κοινωνία, αλλά την αγαπάνε και η Αμερική και το Ισραήλ. Η Σαουδική Αραβία, υποστήριζε την Ισλαμική Αδελφότητα της Αιγύπτου όλα τα χρόνια της ηγεσίας Μουμπάρακ, και ήταν ο κύριος χρηματοδότης της. Μόλις ο Μόρσι πήρε την ηγεσία, η Σαουδική Αραβία, ξαφνικά, δεν εύρισκε λεφτά να δανείσει την κυβέρνηση Μόρσι. Μόλις ο στρατός έριξε τον Μόρσι και ανέτρεψε την κυβέρνηση του, η Σαουδική Αραβία παρείχε αυτόματα δάνεια 8 δις δολαρίων στην πραξικοπηματική στρατιωτική ηγεσία. Και όταν η Ευρώπη, και πολύ λιγότερο, η Αμερική, άρχισαν να αναρωτιόνται εάν πρέπει να σταματήσουν την οικονομική βοήθεια προς την ηγεσία του πραξικοπήματος, αμέσως οι Σαουδάραβες δήλωσαν ότι θα αντικαταστήσουν αυτόματα ότι άλλα κονδύλια βοήθειας καταργηθούν.

Ο επίλογος είναι ότι όπως καταπνίγηκε στο αίμα του αθώου αιγυπτιακού λαού η Αιγυπτιακή Άνοιξη, έτσι ναυάγησε, εάν θέλετε, και θέλω να πιστεύω, και το Αραβικό όνειρο (όραμα;) του Ομπάμα για μία αλλαγή στην αραβική πολιτική της Αμερικής. Ο Ομπάμα στην αρχή της προεδρίας του εναντιώθηκε σοβαρά εναντίον του Ισραηλινού Λόμπι και της πολιτικής του Ισραήλ για την Παλαιστίνη. Το πάλεψε για το μεγαλύτερο μέρος της πρώτης προεδρίας του. Αλλά έφαγε τα μούτρα του. Δεν επεκράτησε ούτε κατά διάνοια. Στιγμές όπως η διθυραμβική υποδοχή που παρείχε το ενωμένο Αμερικανικό Κογκρέσο σε επίσκεψη και ομιλία του Νετανυάχου, πριν λίγα χρόνια, την περίοδο ακριβώς της οξείας αντιπαράθεσης του με τον Ομπάμα για την Παλαιστίνη, δεν ξεχνιούνται εύκολα, και είναι παραδειγματικές. Την στιγμή που ο Ομπάμα έλεγε, ή προσπαθούσε να επιβάλει, ένα ΟΧΙ στην ιμπεριαλιστική πολιτική του Ισραήλ στην Παλαιστίνη, σύσσωμο το Αμερικανικό Κογκρέσο, οι 100 γερουσιαστές και οι 437 (;) αντιπρόσωποι, σηκώθηκαν από την θέση τους και καταχειροκρότησαν τον Νετανυάχου στο Κογκρέσο, στο τέλος της ομιλίας του, όπου και είχε απορρίψει την παλαιστινιακή πολιτική του Ομπάμα. Τι να κάνει και αυτός ο κατακαημένος ηγέτης της Αμερικής, ο ευφημιστικά λεγόμενος ισχυρότερος ηγέτης της υφηλίου; Στην Αμερική δεν φτάνει ούτε στο μικρό δακτυλάκι του ηγέτη του Ισραήλ. Τόσα πιάνει η μπογιά του Ομπάμα, και τίποτα παραπάνω.

Και έτσι τελειώνει αυτό το γεωπολιτικό παραμύθι, ιστορία για μικρά και μεγάλα παιδιά. Ένας λαός επίστεψε, και τώρα ένας λαός γυρνάει τάχιστα στην δικτατορία και την καταπίεση. Παράλληλα και ένας λαός της Ευρωζώνης πίστεψε στην ευημερία και την πολιτική ελευθερία, και τώρα γυρνάει τάχιστα στην φτώχια, και στην πολιτική ανησυχία. 

Διαβάστε επίσης.

(Η πτώση του Μουμπάρακ είναι αναγκαία αλλά μη ικανή συνθήκη για Δημοκρατία στην Αίγυπτο. 15 Φεβρουαρίου 2011)

(https://www.reporter.gr/Apopseis/Apo-thesews/Dino-Koutsolioutsos/item/172564-%CE%97-%CF%80%CF%84%CF%8E%CF%83%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%9C%CE%BF%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%AC%CF%81%CE%B1%CE%BA-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CE%B1%CE%AF%CE%B1-%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%AC-%CE%BC%CE%B7-%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%AE-%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B8%CE%AE%CE%BA%CE%B7-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%91%CE%AF%CE%B3%CF%85%CF%80%CF%84%CE%BF)

(Από το Σουέζ στον Οσάμα και από τον Μπους στον Ομπάμα. 18 Ιουλίου, 2011.)

( https://www.reporter.gr/Apopseis/Apo-thesews/Dino-Koutsolioutsos/item/183415-%CE%91%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%BF-%CE%A3%CE%BF%CF%85%CE%AD%CE%B6-%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%9F%CF%83%CE%AC%CE%BC%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%9C%CF%80%CE%BF%CF%8D%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%9F%CE%BC%CF%80%CE%AC%CE%BC%CE%B1).

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr