Το κανάλι ΑΛΦΑ, το μόνο που καθημερινά καταγράφει την πραγματική καθημερινότητα του δεινοπαθούντος έλληνα, ανέφερε προ ημερών ότι τα ληξιπρόθεσμα χρέη των Ελλήνων προς το δημόσιο αυξάνονται κατά μισό δισεκατομμύριο τον κάθε μήνα. Και αυτό δεν συμπεριλαμβάνει τα ιδιωτικά χρέη, δηλαδή τα στεγαστικά και τα καταναλωτικά, εκ των οποίων ενάμιση εκατομμυρίων στεγαστικών δανείων υπολογίζεται ότι 280,000 είναι στο κόκκινο, και όπως φαίνεται από την αρχή του 2013, θα αρθεί η απαγόρευση πλειστηριασμών για πρώτη κατοικία.

Οι μόνοι που δεν ανησυχούν, από ότι φαίνεται, είναι η ελληνική και η γερμανική ηγεσία. Η πρώτη υπερηφανεύεται για το «σαξές στόρη», (το γράφω ελληνικά για να αναδείξω την αηδιαστική προέλευση αυτού του επίκαιρου όρου, που μόνο ένας φοιτητάκος αμερικανικού πανεπιστημίου με ελαφρά αγγλικά θα μπορούσε να σκαρφιστεί), την στιγμή που η μία μετά την άλλη κρατικοποίηση ναυαγεί λόγω της διεφθαρμένης, όπως φαίνεται διαχείρισης των πωλήσεων, εν μέσω δικαστικών καταγγελιών.

Η δεύτερη, η γερμανική ηγεσία, έχει τον γάιδαρο της δεμένο, γιατί η Μέρκελ πλέει προς μία ακόμα επανεκλογή στην αυτοκρατορία της Ευρωζώνης, και γιατί η υφήλιος εξακολουθεί να καταγγέλλει το μη αληθές. Δηλαδή το ότι η μερκελική πολιτικής αυστηρής και καταναγκαστικής λιτότητας είναι σφάλμα. Τίποτα δεν είναι πιο εσφαλμένο από αυτή την παγκόσμια παραδεγμένη ανάλυση. Η μερκελική πολιτική είναι απόλυτα επιτυχημένη, ακριβώς διότι ο στόχος της και ο επιτελικός σκοπός της δεν ήταν ποτέ, ούτε και είναι η «διάσωση» της Ελλάδας, και των κρατών της περιφερείας. Αυτή η παγκοσμίως επαναλαμβανόμενη ανάγνωση είναι για τα μικρά παιδιά και για τους πλήρως χειραγωγημένους λαούς της υφηλίου, και ειδικά της κοινότητας του κοινού νομίσματος, δηλαδή για τα άλλα 16 κράτη εγκλωβισμένα μέσα στην φάκα του ευρώ. Αλλά όπως σε τόσα άλλα ποντίκια στην ιστορία του ζωικού βασιλείου, τα κράτη ποντίκια, εισήλθαν στην φάκα για να φάνε το τυρί νόμισμα, και πιάστηκαν στην φάκα, από την οποία, όπως είναι έντεχνα κατασκευασμένη, δεν μπορούν να δραπετεύσουν, χωρίς να υποστούν σοβαρό οικονομικό ακρωτηριασμό.

Και επαφίεται στους μακρινούς γείτονες, παραδείγματος χάριν, στους Αμερικανούς, (New York Times), ανάμεσα σε άλλους, να δηλώσουν την λύπη τους και την ανησυχία τους για την καταστροφή που έχει υποστεί ο ελληνικός λαός. Πριν ένα μήνα ακόμη, τα επίκαιρα ελληνικά νέα ήταν γεμάτα από τις συνεχείς αναγγελίες, θριαμβολογίες και υποσχέσεις του έλληνα πρωθυπουργού, για την άμεσα επερχόμενη ανάπτυξη. Τώρα η πραγματικότητα έχει ακόμα μία φορά ξεσκεπαστεί. Δρακόντεια νέα μέτρα γιατί οι αριθμοί ακόμα μία φορά δεν βγαίνουν, αφού τα μνημόνια είναι έτσι ακριβώς κατασκευασμένα να μην βγαίνουν, αλλά και οι αλλεπάλληλες κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης βάζουνε και αυτές το χεράκι τους, αρνούμενες να διορθώσουν τους καρκίνους της χώρας, το δημόσιο, τον κρατισμό, και την πλουτοκρατική διαφθορά, γιατί αυτή ήταν και είναι η ψηφοθηρική τους στρατηγική, και αντί αυτού, καταστρέφοντας τους ιδιωτικούς τομείς της ελληνικής οικονομίας, που στραβά κουτσά, τουλάχιστον παρήγαγαν κάποιο πλούτο.

Αλλά το ανεπανάληπτο της ελληνικής πολιτικής αναισθησίας, την οποία οι κουτοπόνηροι έλληνες ψηφοφόροι του μεταπολιτευτικού κουτόχορτου, ανέχονται και παραδέχονται, διαφαίνεται σε δύο παραδειγματικά στιγμιότυπα την ελληνικής δημοσιογραφικής τηλεόρασης. Στο πρωινό πρόγραμμα του ΜΕΓΑ, ο Κυριάκος Μητσοτάκης με περισσή υπερηφάνεια εξιστορεί πώς ο προκάτοχός του στο υπουργείο του άφησε «μηδέν» όνομα από τους 25,000 δημόσιους υπαλλήλους που η κυβέρνηση και ο υπουργός ήταν υποχρεωμένοι, μετά από ένα χρόνο δουλειάς, να παραθέσουν στην Τρόικα. Ο κ. Μητσοτάκης, προσωπικά ορμώμενος, παρουσίασε αυτήν την κατάπτυστη πραγματικότητα, σαν ένα προσωπικό παράσημο, διότι αυτός τώρα καλείται να «πάρει τις δύσκολες αποφάσεις». Και οι δημοσιογράφοι του ΜΕΓΑ έδειξαν, ως συνήθως πλήρη κατανόηση.

Κανείς από τους τρείς, τον υπουργό και τους δύο δημοσιογράφους δεν αναφέρθηκε στο αυτονόητο. Που ήταν ο πρωθυπουργός, και υποτιθέμενος, αυστηρός επιτηρητής όλων των υπουργών του όλους αυτούς τους 13 μήνες; Δεν αποτελεί ξεκάθαρη αποτυχία του Σαμαρά, το γεγονός ότι η κυβέρνηση του απέτυχε οικτρά να αποδώσει σε ένα από τα πιο κρίσιμα σημεία του μνημονιακού της έργου; Μήπως πρέπει να παραιτηθεί ο κ. πρωθυπουργός, μαζί με τον πρόσφατα παραιτημένο, και ξεκάθαρα αποτυχημένου πρώην υπουργού. Και αφού η πρώτη επιλογή του πρωθυπουργού ήταν τόσο εσφαλμένη, ποιος μας βεβαιώνει ότι η επόμενη επιλογή του με τον κ. Μητσοτάκη είναι λιγότερο εσφαλμένη; Και καλά ο κ. Μητσοτάκης, δεν έχει κανένα πρόβλημα να συμμετέχει σε ένα κυβερνητικό σχήμα, με τόσο ξεκάθαρες αποτυχίες στον τομέα ακριβώς που τον νοιάζει περισσότερο; Αντί αυτού, ήταν ξεκάθαρη και διάχυτη η ευφορία ανάμεσα στους τρεις συνομιλητές, καθότι τώρα όλα θα διορθωθούν άμεσα, και όλα καλά, και ότι έγινε, έγινε και αποτελεί παρελθόν για εθνική λήθη.

Αλλά αυτό είναι το πατροπαράδοτο κόλπο του έλληνα πολιτικού, και ιδιαίτερα της μεταπολιτευτικής γενεάς. Κάθε χρόνο και χειρότερα, μας λένε οι νέοι υπουργοί, μόλις ξεκινάνε στο πόστο τους, Και φυσικά ο επόμενος χρόνος αποδεικνύεται εξίσου αρνητικός εάν όχι χειρότερος. Αλλά τα συγχωροχάρτια είναι δέκα στον παρά. Όλοι τα διαθέτουν, και όλοι τα προσφέρουν στους πολιτικούς εγκληματίες. Στο μεσαίωνα, τα συγχωροχάρτια τα έδινε η Καθολική εκκλησίας έναντι οβολών. Στην σημερινή κοινοβουλευτική μας «δημοκρατία» τα συγχωροχάρτια τα προσφέρουν αφειδώς τα ΜΜΕ και οι ίδιοι οι πολιτικοί στους εαυτούς τους. Γιάννηδες κερνάνε και Γιάννηδες πίνουνε.

Και για να τελειώνω στο θέμα αυτό, ένα δεύτερο τραγελαφικό στιγμιότυπο από μία πρόσφατη πρωινή εκπομπή του Αντένα. Ο κ. Ρήγας, του ΠΑΣΟΚ, προσφέρει μία μικρούλα διάλεξη, σε κάποια στιγμή, κριτικάροντας το πολυνομοσχέδιο που φέρνει η κυβέρνηση του στην Βουλή αυτή την εβδομάδα, και εξηγεί, σαν ένας διάσημος οικονομολόγος πολιτικός, παγκόσμιας εμβέλειας, πως για να φτιάξεις το δημόσιο, πρέπει πρώτα να αξιολογήσεις και να εξυγιάνεις τους θεσμούς και τις νομοθεσίες του δημοσίου, μετά να αξιολογήσεις τους υπαλλήλους που υπηρετούν, και μετά να προβείς στις σωστές απολύσεις υπαλλήλων. Τελειώνοντας, λοιπόν αυτήν την μίνι διάλεξη, του αντιθέτει ο κ. Παπαδάκης. «Μα καλά, τα περασμένα τρία χρόνια, το κόμμα σου ήταν στην κυβέρνηση, και δεν έκανε τίποτα τέτοιο». Και άμεσα και τελείως άνετος ο κ. Ρήγας του αντιλέγει. «Μα δεν μιλάω για αυτό τώρα!». Αυτό είναι το προσωπικό επίπεδο αναισθησίας και κυνισμού του μέσου πολιτικού της μεταπολιτευτικής γενεάς. Και ο κ. Παπαδάκης το πέρασε ντούκου. Όπως και το περνάει ντούκου και ο μέσος Έλληνας πολίτης….

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr