Οι ίδιοι έλληνες, πιστεύω, που δεν μπορούν να καταλάβουν την καταστροφική οργή του κινήματος της Χρυσής Αυγής, είναι οι ίδιοι έλληνες οι οποίοι δεν έχουν ιδέα πόσο δηλητηριώδης, πόσο απεχθής, πόσο απίστευτη, πόσο οικονομικά, αλλά και κοινωνικά καταστροφική είναι η κουλτούρα της διαφθοράς που διέπει την ελληνική κοινωνία, δηλαδή το τέρας του ελληνικού κρατισμού. Αυτοί οι έλληνες, η πλειοψηφία του έθνους, πηγαίνουν στην Επίδαυρο ή στο θέατρο της γειτονιάς τους και απολαμβάνουν θεατρικές παραστάσεις αρχαίας τραγωδίας παγκόσμιας καλλιτεχνικής και μορφωτικής εμβέλειας, και οι ίδιοι αυτοί έλληνες, πηγαίνουν στην δουλειά τους, την άλλη μέρα, και μετατρέπονται όλοι σε θύτες και σε θύματα μίας διεφθαρμένης καθημερινότητας, που η παγκόσμια έρευνα κατατάσσει στο ύψος, η μάλλον στο βάθος, της αφρικανικής Ζιμπάμπουε. Μίας χώρας δηλαδή, που βρίσκεται σε συνεχή εμφύλιο πόλεμο με άγριες ρατσιστικές και ταξικές προδιαγραφές, εδώ και δεκαετίες, και η  οποία προηγουμένως διένυσε αιώνες απόλυτης σκλαβιάς από το λευκό, αλλόθρησκο κατακτητή, κατά πολύ πιο άγριο και εκμεταλλευτικό από τον Οθωμανό.

Αλλά οι έλληνες βλέπουν στο καθρέπτη τους μόνο τους εαυτούς τους καθισμένους στα σκαλοπάτια της Επιδαύρου, ή έστω στο καφενείο με ένα καλό καφέ και μία καλή παρέα. Δεν βλέπουν τους εαυτούς τους όταν χρειάζονται να δώσουν ένα φακελάκι στον εξεταστή για να περάσουν το τέστ για το δίπλωμα οδήγησης, ή για να έχουν την δημόσια ιατρική περίθαλψη που χρειάζονται. Η κοινωνική, ηθική κακομοιριά που ζει ο έλληνας, στην καθημερινότητα του, εξαιτίας του κρατισμού, και της διεφθαρμένης κουλτούρας, έχει καταστεί ένα τόσο βαθειά ριζωμένο, προσωπικό, αλλά και εθνικό βίωμα, που ο μέσος έλληνας, και η μέση ελληνίδα, δεν σταματάνε να σκεφτούν τι βιώνουν, και έχουν χάσει, τραγικά, οιαδήποτε ικανότητα να δουν τους εαυτούς τους και την κοινωνία τους με αντικειμενικότητα. Αυτή η αυτογνωσία έχει χαθεί εδώ και πάρα πολύ καιρό, δεν ξέρω σε ποιο ιστορικό σημείο, η εάν υπήρξε ποτέ μία τέτοια δόση αυτογνωσίας. Το να καταλαβαίνουμε και να φιλοσοφούμε για τα διλήμματα της Αντιγόνης η του Οιδίποδα, δεν έχει καμία σχέση με την αυτογνωσία του νεοέλληνα και των καθημερινών κοινωνικών, πολιτικών και οικονομικών προβλημάτων. Ο έλληνας έχει πάθει μία πλήρη ανοσία ως προς της διαφθορά, διότι αυτό τον βοηθάει να μην αυτοκτονήσει, να μη σκοτώσει, η να μη μεταναστεύσει.

Οι Χρυσαυγίτες δεν ανήκουν, κατά την γνώμη μου, σε αυτή την κατηγορία, θα έλεγα, σε αυτήν τη πλειοψηφία των ελλήνων, με την εμβολιασμένη ανοσία στον ελληνικό κρατισμό. Ανήκουν στις άλλες κατηγορίες των Ελλήνων, που αντί να αυτοκτονήσουν, αντί να μεταναστεύσουν, αντί να σκοτώσουν, μετατρέπουν την απύθμενη οργή τους, της οποίας το απύθμενο βάθος είναι ανάλογο του απύθμενου βάθους του ελληνικού κρατισμού και του βολέματος του μέσου έλληνα πολίτη, σε ασυγκράτητη ενέργεια που παίρνει σβάρνα την κοινωνία με πολλές σωστές και κοινωνικά δημιουργικές και βοηθητικές ενέργειες, αλλά και σε πολλές καταστροφικές, και λόγω της ασυγκράτητης οργής, κοινωνικά άδικες, βάναυσες, και πρωτόγονες επιλογές.

Έτσι ο έλληνας που δεν κατορθώνει να ζει και να διαπραγματεύεται καθημερινά, όσο καλύτερα και βολικότερα μπορεί, με το παμφάγο, το λυσσαλέο τέρας του ελληνικού κρατισμού, χωρίς να χρειάζεται να αυτοκτονεί, να σκοτώσει τον πλησίον του, η να πάρει των οματιών του τα μάτια και φύγει από αυτήν την καταραμένη κατάσταση, επιλέγει, με ενθουσιασμό την Χρυσή Αυγή, διότι πιστεύει, τουλάχιστον, ότι πολεμάει ένα δίκαιο αγώνα αυτοσυντήρησης, όσο και εάν αυτός ο αγώνας δεν βρίσκει σύμφωνους την πλειοψηφία των συμπολιτών του. Αλλά, το θέμα είναι, τραγικά, ότι η πλειοψηφία των συμπολιτών του, έχει βρει με τον ένα τρόπο η τον άλλο, την δυνατότητα ενός κάποιου, έστω και ελάχιστου, βολέματος, η μίας ελάχιστης ανοχής, μέσα στην Κόλαση του Ελληνικού Κρατισμού. Και αυτή η πλειοψηφία, συνεχίζει να αναρωτιέται ποιοι είναι αυτοί οι Χρυσαυγίτες, και γιατί πρεσβεύουν αυτά που πρεσβεύουν, και γιατί ενεργούν όπως ενεργούν.

Και επίσης αξιοσημείωτο είναι, ότι μετά από μισό αιώνα παγκόσμιας μελέτης του κοινωνικού, οικονομικού και πολιτικού φαινομένου που έφερε στην ιστορία ένα Χιτλερ και ένα Ναζισμό, βρισκόμαστε στην παρούσα ιστορική συγκυρία, που η ιστορία επαναλαμβάνεται σε μία άλλη ευρωπαϊκή χώρα, με την ακρίβεια του νι και του σίγμα, και εμείς οι Έλληνες επιμένουμε να αναρωτιόμαστε πως και γιατί. Εάν έχουμε εμείς τον Ευριπίδη και τον Σωκράτη, είχανε και οι Γερμανοί ένα Γκαίτε και ένα Καντ. 

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr