Ο Θρίαμβος του Αντώνη Σαμαρά, τον οποίον τον παρουσίασε στο πλαίσιο του επερχόμενου ελληνικού Πάσχα, είναι ένα μοναδικό πασχαλινό αυγό, πρότυπο της πασχαλινής γιορτής και ανάστασης, το οποίο όμως είναι κλούβιο, και η οσμή του, η πολύ χαρακτηριστική βρώμα των κλούβιων αυγών, που όλοι μας ξέρουμε, έχει πνίξει όλη την Ελλάδα αλλά και όλη την Ευρώπη. Και να μη ξεχνάμε και την παγκόσμια οικονομία, η οποία και αυτή τραυματίζεται λόγω, και χάριν, της γερμανικής ευρωζωνικής πολιτικής.

Η μπόχα του κλούβιου πασχαλινού αυγού έχει καταπνίξει την χώρα και την ήπειρο. Πριν μία εβδομάδα, τεράστια δημοσκόπηση της βρετανικής εφημερίδας, Guardian, αποκάλυψε ότι μεγάλες πλειοψηφίες σε όλες τις χώρες του ευρώ, ακόμα και στην Γερμανία, έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους στην Ευρωζώνη, μέσα στα τρία χρόνια της γερμανοκρατούμενης και γερμανόκεντρης πολιτικής λιτότητας.

Ο Μπαρόζο τόλμησε, για πρώτη φορά, δειλά δειλά, να αναρωτηθεί εάν φτάσαμε στα όρια της πολιτικής της λιτότητας, και μέσα σε ένα εικοσιτετράωρο, τον πλάκωσαν στις καρπαζιές οι Γερμανοί. Το σοσιαλιστικό κόμμα της Γαλλίας ξεσπάθωσε εναντίον της πολιτικής που επιβάλλει η «εγωίστρια» Μέρκελ, με τους Γερμανούς να αρνούνται τις κατηγορίες, και τον Ολάντ να «διορθώνει» τις δηλώσεις του κόμματος του. Αναρωτιέται κανείς εάν αυτή η προσπάθεια ήταν για εξωτερική πολιτική ή για εσωτερική κατανάλωση. Ο Γιενς Βάιντμαν, ο αρχηγός της γερμανικής κεντρικής τράπεζας, «δημοσίευσε» συμβουλευτική επιστολή που είχε στείλει στο γερμανικό συνταγματικό δικαστήριο, κατόπιν παράκλησης του δικαστηρίου, καταφερόμενος εναντίον της νομισματικής πολιτικής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, που όλοι λένε κρατάει, με τα δόντια, το ευρώ εν ζωή στην εντατική, αναρωτώμενος γιατί πρέπει η ΕΚΤ να είναι υποχρεωμένη να βοηθάει τις χρηματοπιστωτικές ανάγκες των οικονομιών της περιφέρειας, και γιατί η ΕΚΤ θεωρεί υποχρέωση της να διασώσει το κοινό νόμισμα!!

Την ίδια εβδομάδα, η πολυθρύλητος «βίβλος» της παγκόσμιας θεωρίας της λιτότητας, ένα βαρυσήμαντο οικονομικό paper του Αμερικάνου οικονομολόγου, Rogoff και μίας συνεργάτιδας του, το οποίο έδειχνε να αποδεικνύει ότι κράτη με δημόσια χρέη πάνω του 90% του ΑΕΠ, έχαναν την δυνατότητα της οικονομικής ανάπτυξης, αποδείχτηκε, από ένα 28χρονο αμερικανό φοιτητή, κάλπικο, και κλούβιο, αναδεικνύοντας «πρωτάρικα» λάθη των δύο συγγραφέων, συνερευνητών, στους υπολογισμούς τους και στις θεωρητικές τους επιλογές. Αυτό το paper του Rogoff από την δημοσίευσή του πριν μερικά χρόνια, είχε αποτελέσει τον ακρογωνιαίο θεωρητικό λίθο της παγκόσμιας πολιτικής της λιτότητας, που κυριάρχησε για πολιτικούς, παρά για οικονομικούς λόγους, στους συντηρητικούς πολιτικούς της Αμερικής, βλέπε Ρεπουμπλικανικό κόμμα, και της Ευρώπης, βλέπε τους «κεντροδεξιούς» εθνικιστές Μέρκελ και Κάμερον. Και η θεωρία έχει πλέον αντιστραφεί. Είναι το χρέος που προκαλεί την ύφεση, η είναι η ύφεση που προκαλεί το χρέος, όπως οι αριθμοί δείχνουν; Αλλά η Μέρκελ, φυσικά, τον χαβά της, διότι το θέμα του ευρώ, το πρωταρχικό, και το μόνο που ισχύει, είναι ότι η αδυναμία και η αποδυνάμωση της περιφέρειας, προκαλεί, ισοδυναμεί και αντιστοιχεί με την ενδυνάμωση και τον πλουτισμό της Γερμανίας, και ισχυροποίηση της γεωπολιτικής της ηγεμονίας.

Εντωμεταξύ η ανεργία στην Ευρώπη συνεχίζει να ανέρχεται κατά 0,1% κάθε μήνα, που σε ένα εργατικό πληθυσμό περίπου 300 εκατομμυρίων, θα σημαίνει ότι περίπου 200.000 ευρωπαίοι χάνουν την δουλειά τους κάθε μήνα. Την ίδια στιγμή, ο πληθωρισμός, του οποίου την διόγκωση προβάλλουν οι Γερμανοί, αιωνίως, σαν δικαιολογία εναντίον μίας χαλάρωσης της νομισματικής πολιτικής, έχει κατέβει στα 1,3%, πολύ χαμηλότερος από τον θεσμικό στόχο του 2%. Παρόλα αυτά, ο κ. Σόιμπλε, ο μεγάλος γερμανός εθνικιστής, που πάλαι ποτέ τον θεωρούσαν ευρωπαϊστή, ανακοινώνει ότι το ευρώ χρειάζεται λιγότερη ρευστότητα, την στιγμή που όλος ο Νότος κοντεύει να κρεπάρει από απόλυτη λειψυδρία εν μέσω χρηματοπιστωτικής ερήμου. Η δε Μέρκελ, σιγοντάρει, προειδοποιώντας τον κ. Ντράγκι, δημοσίως, ότι η Γερμανία χρειάζεται ύψωση των επιτοκίων, την στιγμή που ο Νότος χρειάζεται ένα φτηνότερο ευρώ, και περισσότερη πίστωση.

Σε όλη την Ευρώπη, και πέραν της περιφέρειας, οι πολιτικές λιτότητας οδηγούν σε συνεχή και πανδημική δημοσιονομική αποτυχία, από χώρα σε χώρα. Τα συμπτώματα είναι ίδια και απαράλλαχτα, και συμβαίνουν παντού. Και όλα μπορούν άνετα να εξηγηθούν με το εσκεμμένο «λάθος» του δημοσιονομικού πολλαπλασιαστή, όπως το εξομολογήθηκε ο κεντρικός οικονομικός επιστήμων του ΔΝΤ πέρσι. Τα μέτρα λιτότητας προκαλούν υπέρμετρα επίπεδα ύφεσης στις οικονομίες που επιβάλλονται, και οι οποίες υφέσεις προκαλούν σημαντικές πτώσεις στα ΑΕΠ των κρατών, που παρουσιάζονται σε μειωμένα δημόσια έσοδα, και υπερφαλαγγίζουν τις μειώσεις των δαπανών. Σαν αποτέλεσμα, τα ελλείμματα δεν μικραίνουν, και τα δημόσια χρέη μεγαλώνουν.

Φυσικά, όταν είναι κανείς εφευρετικός σαν την ελληνική κυβέρνηση, δεν πληρώνεις ότι χρωστάς στην ιδιωτική οικονομία, και έτσι εξοικονομάς εικονικά πλεονάσματα ισολογισμών. Ακόμα και ο περίφημος κ. Μόντι, που το κατάχωσε, (βλέπε κατάχεσε),  ο ιταλικός λαός στο ντουλάπι της λήθης, στις πρόσφατες εκλογές, διατήρησε μία αφαίμαξη από την ιταλική οικονομία ύψους 80 δισεκατομμυρίων ευρώ με απλήρωτες οφειλές του δημοσίου προς ιδιώτες και επιχειρήσεις.  Έτσι, όλες οι χώρες, από την Γαλλία, στην Ιρλανδία, και από την Πορτογαλία στην Ολλανδία, και φυσικά η Ισπανία, Ελλάδα και Ιταλία, αναγκάζονται να επιμηκύνουν τους δημοσιονομικούς στόχους, κατά ένα, δύο, τρία και περισσότερα χρόνια. Αλλά σε όλα τα κράτη, οι κυβερνήσεις υπόσχονται ότι η ανάπτυξη ψήνεται, «είναι στο φούρνο και έρχεται», και άλλα τέτοια.

Και στην Ελλάδα, τι να πει κανείς; Το ψέμα της μείωσης του χαρατσιού κατά 15%, την ίδια στιγμή που μπαίνει ληστρικός τόκος των 8,75% στις πολύμηνες δόσεις αποπληρωμής; Τι στιγμή που ο φόρος ακινήτων επεκτείνεται στα «άκτιστα» ακίνητα; Αυτό εννοούσε και κατάλαβε η κυβέρνηση όταν η Τρόικα και ο ελληνικός λαός ζητούσαν και εξακολουθούν να απαιτούν την επέκταση της φορολογικής βάσης;

Αλλά η χειρότερη σαπίλα του κλούβιου πασχαλινού αυγού, είναι η επίσημη θεσμοθέτηση της πανελλαδικής αρπαγής της ακίνητης περιουσίας των ελλήνων πολιτών, και ειδικά της πρώτης κατοικίας. Στη επόμενη δεκαετία η Ελλάδα θα χάσει την προνομιακή της θέση υψηλού ποσοστού ιδιοκατοίκησης. Αυτό θα είναι ένα κοσμοϊστορικό γεγονός στην ελληνική ιστορία και για την ελληνική κοινωνία. Θα είναι η πρώτη φορά που ο ελληνικός λαός θα πάψει να ζει και να κατέχει το ίδιο του το σπίτι. Θα μετατραπεί σε ένα λαό ενοίκων, όπως η Γερμανία και η Ολλανδία, με την μεγάλη διαφορά, ότι δεν θα έχουν τα εισοδήματα και τις δουλειές αυτών των πληθυσμών, παρά θα βρεθούν και άνεργοι και άστεγοι, στους δρόμους των πόλεων και στους αγρούς της επαρχίας, να κάνουν συντροφιά με τους άμοιρους οικονομικούς μετανάστες από τον τρίτο κόσμο.

Και η κυβέρνηση συνεχίζει να στολίζει και να βάφει τα πασχαλινά αυγά της, με τα τεράστια, και πολιτικώς εγκληματικά, δάνεια που τα δύο συνένοχα κόμματα της Μεταπολίτευσης έχουν πάρει από τις τράπεζες, και την ασυλία που νομοθέτησαν για τους συνένοχους τραπεζίτες που τους παρεχώρησαν τα δάνεια. Και ο κ. Βενιζέλος έδωσε εντολή, (με τι λεφτά;), σε επτά λογιστικές επιχειρήσεις να ερευνήσουν την μαύρη τρύπα των 100 εκατομμυρίων ευρώ που φαίνεται να άφησε ο Γιωργάκης μποναμά στο ΠΑΣΟΚ και στην Ελλάδα, την στιγμή που οι εργαζόμενοι στο κόμμα του είναι επί μήνες απλήρωτοί. Αλλά η Ανάπτυξη, όπως και η Ανάσταση, έρχονται…

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr