Τα κουκιά είναι ξεκάθαρα και μετρημένα, εάν βασιστείς στους αριθμούς που μετράνε, δηλαδή στα δισεκατομμύρια ευρώ, και πάνω. Και εάν συμπεριλάβεις και τις ψυχολογίες των λαών και των αγορών, για τα οποία θέματα, κανείς μα κανείς δεν έχει ιδέα, ακόμα και ο Ντράγκι, τότε μπορεί ο καθένας να λέει το χοντρό του και το ψιλό του.

Λοιπόν, η βασική ευρωληστεία, η οποία θα έλεγα είναι η πρώτη και σημαντικότερη ληστεία μεγάλης εμβέλειας στον 21ο αιώνα του βασιλεύοντος Μεταμοντέρνου Καπιταλισμού, είναι βασισμένη σε ένα σατανικά απλό σχέδιο, το οποίο απέδωσε καρπούς και είχε τα επιθυμητά και αναμενόμενα αποτελέσματα, από αυτούς που ξέρανε τι τους γίνεται, δηλαδή τους Γερμανούς. Είναι επίσης ιστορικά μοναδικό και εξόχως ιδιαίτερο ότι αυτή η «αναίμακτη» οικονομική ληστεία διαπράττεται από ανεπτυγμένα κράτη του Δυτικού Κόσμου, εναντίον άλλων εξίσου ανεπτυγμένων κρατών του Δυτικού Κόσμου. Έως τώρα οι μεγάλες γεωπολιτικές ληστείες της μοντέρνας ιστορίας πραγματοποιήθηκαν από ανεπτυγμένα κράτη εις βάρος κρατών του Τρίτου Κόσμου. Έχουμε λοιπόν μία ιστορική πρωτιά.

Αυτό το σχέδιο είναι τόσο απλό όσο και διαβολικό. Το σχέδιο βασίζεται στο να βάλεις διάφορες οικονομίες με τρομερά διαφορετικά δυναμικά και αποδόσεις, μέσα σε ένα κλειστό εμπορικό και νομισματικό σύστημα, απομονωμένο, μέσω δασμών από το ξένο κόσμο. Το σύστημα εγκλωβίζει τις χώρες σε εμπορικές συναλλαγές, οι οποίες από την αρχή προωθούν τις δυνατές και ισχυρά ανταγωνιστικές οικονομίες, οι οποίες κατακλύζουν τις καταναλωτικές αγορές σε όλα τα κράτη, και αρχίζουν, λόγω της ισοτιμίας του κοινού νομίσματος, και της συνυφασμένης ισοπέδωσης των τιμών σε όλη την Ευρωζώνη, να προσφέρουν στις ισχυρές οικονομίες σημαντικά εμπορικά πλεονάσματα, κάθε χρόνο.

Σε αυτήν την άνιση αναμέτρηση των εξαγωγικών δυνατοτήτων των 17 κρατών του ευρώ, η Γερμανία αμέσως αναδεικνύεται πρωταθλήτρια, και αρχίζει και συσσωρεύει τρομερά εμπορικά πλεονάσματα εις βάρος σχεδόν όλων των άλλων κρατών. Στα τέλη της πρώτης δεκαετίας του ευρώ, η Γερμανία έχει συσσωρεύσει ένα συνολικό πλεόνασμα άνω των 700 δισεκατομμυρίων ευρώ, εις βάρος των λοιπών 16 κρατών, συμπεριλαμβανομένων και των τριών άλλων μεγάλων οικονομιών, της Γαλλίας, της Ιταλίας και της Ισπανίας. Μιλάμε δηλαδή για μία ιστορική μεταφορά πλούτου από την υπόλοιπη Ευρωζώνη στην στο γερμανικό κράτος.

Δεν είναι τυχαίο, έχοντας η Γερμανία προβλέψει και παρατηρήσει αυτήν την επερχόμενη μεταφορά πλούτου, που μέσα σε δύο διαδοχικές αλλαγές των αρχικών ευρωζωνικών συνθηκών, η Γερμανία επέμεινε να προσθέσει το άρθρο, (νομίζω αριθμός 25), που, στην αρχή απλά απαγόρευε την συνυπευθυνότητα ενός κράτους του ευρώ για τα χρέη ενός άλλου, και σε μία μετέπειτα προσθήκη, συμπλήρωσε την κατηγορηματική πρόταση, ότι στην Ευρωζώνη, ένα κράτος δεν βοηθάει ένα άλλο χρηματικά. Η Γερμανία, έχοντας προβλέψει αυτήν την εξέλιξη της σοβαρής εμπορικής ανισότητας μέσα στην Ευρωζώνη, επέμεινε και καθιέρωσε αυτό το άρθρο.

Εδώ τελειώνει η πρώτη φάση της τέλεια αρχιτεκτονημένης Ευρωληστείας, και μπαίνουμε στην δεύτερη φάση της Ευρωληστείας με την Ευρωκρίση. Η αρχή της Ευρωκρίσης βρίσκει την Γερμανία, αλλά και την Γαλλία, τεράστια εκτεθειμένες σε δάνεια εκατοντάδων δισεκατομμυρίων ευρώ που οι τράπεζες τους έχουν πλημμυρίσει τα άλλα κράτη και ιδιαίτερα τα κράτη της περιφέρειας, που αδυνατούν να συντηρήσουν τα χρέη τους. Η Γερμανία επιβάλλει μία πολιτική διάσωσης που επιτρέπει στις τράπεζες της να ξεφορτώσουν πάνω στο σύνολο των ψηφοφόρων της Ευρωζώνης, εκατοντάδες δισεκατομμυρίων επισφαλή δάνεια και ομόλογα που είχαν επενδύσει στα κράτη της περιφέρειας. Αυτό κρατάει τα πρώτα δύο χρόνια, κατά την διάρκεια των οποίων οι περισσότερες επισφαλείς χρηματοπιστωτικές επενδύσεις των ιδιωτικών τραπεζών του πυρήνα, μεταφέρονται, σαν χρηματοπιστωτικά βάρη, πάνω στις πλάτες όλων των ευρωπαίων φορολογουμένων.

Εκεί που στην αρχή της κρίσης, υπήρχε η ευκαιρία, όλα τα κράτη της περιφέρειας, με πρώτη και καλύτερη την Ελλάδα, να ακυρώσουν τα χρηματοπιστωτικά τους βάρη έναντι των διαφόρων ιδιωτικών τραπεζιτικών επενδυτών του πυρήνα, που ήταν εξίσου ένοχοι για την τεράστια ευρωζωνική φούσκα όσο και οι καταναλωτικοί λαοί της περιφέρειας, η πολιτική που επεβλήθη από την Γερμανία είχε σαν αποτέλεσμα ότι τα τεράστια χρέη που υπήρχαν μεταξύ του ελληνικού δημοσίου και πολλών ιδιωτικών τραπεζών του πυρήνα από την μια μεριά, και μεταξύ των ιρλανδικών και ισπανικών τραπεζών και των ιδιωτικών πιστωτών στις τράπεζες του πυρήνα από την άλλη, έως το τέλος του 2012, τα τεράστια αυτά χρέη της τεράστιας ευρωζωνικής φούσκας, μετατράπηκαν, όλα, ως δια μαγείας σε χρέη ανάμεσα στους λαούς του νότου, σαν χρεώστες, και στους λαούς του βορρά, σαν τους πιστωτές.

Με αυτό τον τρόπο η Γερμανία επέβαλε την μεταβολή ενός τεράστιου τραπεζιτικού οικονομικού προβλήματος, που κυρίως έπληττε την παγκόσμια χρηματοπιστωτική αγορά, μέσω των τραπεζών της και των άλλων τραπεζών του πυρήνα, σε ένα τεράστιο γεωπολιτικό και εθνικοκοινωνικό πρόβλημα ανάμεσα στους λαούς του νότου της Ευρώπης, εναντίον των λαών του βορρά της Ευρώπης. Αυτό είναι το τεράστιο, ιστορικό πρόβλημα για το οποίο ο Γιούνκερ μίλησε πρόσφατα, ότι το φάσμα ενός πραγματικού, και όχι μόνο οικονομικού πολέμου, αιωρείται πάνω από την Ευρώπη.

Σε αυτή την διάρκεια της κρίσης, η Γερμανία, έχοντας διασώσει τις τράπεζές της από σίγουρο φούντο, αρχίζει και επωφελείται επίσης σημαντικά από την τραμπάλα των επιτοκίων για τα δημόσια κρατικά χρέη. Η παγκόσμια χρηματοπιστωτική αγορά, λόγω της επελθούσης κρίσης της Ευρωζώνης, χωρίζει τα 17 κράτη σε δύο πολύ άνισες ταχύτητες, καθώς επενδύσεις σε διάφορα εθνικά ομόλογα αρχίζουν να μεταναστεύουν από τα κράτη του Νότου στα κράτη του Βορρά. Με αποτέλεσμα, τα κράτη του πυρήνα να συντηρούν τα τεράστια χρέη τους με επιτόκια μικρότερα του τιμάριθμου, άρα μηδενικά, ενώ τα κράτη της περιφέρειας να επιβαρύνονται με επιτόκια τριπλού και τετραπλού μεγέθους. Έτσι το οικονομικό χάσμα μεταξύ βορρά και νότου συνεχίζει να χειροτερεύει σημαντικά λόγω αυτής της χρηματοπιστωτικής ανισότητας.

Επίσης στον χρηματοπιστωτικό τομέα, αυτή η τραγική ανισότητα μεταξύ πυρήνα και περιφέρειας ευρύνεται και στην γενικότερη χρηματοπιστωτική ρευστότητα στην Ευρωζώνη, και στο κόστος των δανείων στην πραγματική οικονομία. Και εδώ η ανισότητα είναι εκρηκτική. Το κόστος των δανείων στην περιφέρεια είναι αποπνικτικά ψηλό, και η ρευστότητα ισχνή, ως και μηδαμινή. Ένεκα τούτου, οι οικονομίες του νότου βυθίζονται ακόμα περισσότερο στην ύφεση που έχει προκαλέσει η επιβληθείσα πολιτική αυστηρής δημοσιονομικής λιτότητας, ενώ η οικονομία της Γερμανίας συνεχίζει να σπάει ετήσια ρεκόρ στα εμπορικά της πλεονάσματα ανά την υφήλιο, διότι η αξία του ευρώ, έχει μειωθεί έως και στα 20% λόγω της κρίσης. Με άλλα λόγια, η Γερμανία, που μπόρεσε να γιγαντώσει την εξαγωγική της βιομηχανία ανά την υφήλιο, λόγω του ότι το ευρώ ήταν φτηνότερο από το Μάρκο, εξακολουθεί να έχει και τον σκύλο χορτάτο και την πίττα ολόκληρη. Δηλαδή, η Γερμανία, καταφέρνει, λόγω ακριβώς της κρίσης, να κρατάει και την ιδεολογική της σκληρή νομισματική της πολιτική ανέπαφη, και να έχει ένα σημαντικά φτηνότερο ευρώ, λόγω της κρίσης για να κρατάει και να καλυτερεύει, μάλιστα, την εξαγωγική της ανταγωνιστικότητα εκτός ευρώ.

Όσον αφορά την πανευρωζωνική πολιτική δημοσιονομικής λιτότητας που η Γερμανία όχι μόνο επέβαλε, αλλά κατόρθωσε και να την θεσμοποιήσει σε ευρωζωνική συνθήκη, η ομολογία του βασικού θεωρητικού του ΔΝΤ, στο non-paper που δημοσίευσε πριν μερικούς μήνες, τα λέει και τα εξηγεί όλα. Η δημοσιονομική πολιτική που εφαρμόζεται σε όλα τα κράτη της Ευρωζώνης, χρησιμοποιεί το ίδιο και απαράλλακτο λάθος στους υπολογισμούς των τεχνοκρατών, το λάθος του δημοσιονομικού πολλαπλασιαστή, που ο ίδιος ο Όλι Ρεν απεφάνθη ότι η παραδοχή του είναι απλώς επιβλαβής πάνω στην πολιτική της λιτότητας, και για αυτό δεν πρέπει να γίνεται. Αντιθέτως, ο επίτροπος της ευρωζωνικής οικονομίας προτιμάει τα κράτη της περιφέρειας να συνεχίζουν να πτωχεύουν ομαδικά, να συνεχίζουν να αδυνατούν να μειώνουν το δημόσιο χρέος τους, και να μη βγάζουν τσιμουδιά, παρά να υπακούουν στις διαταγές της Γερμανίας και της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής αγοράς.

Το θέμα του δημοσιονομικού πολλαπλασιαστή είναι ότι όλα τα προγράμματα δημοσιονομικής λιτότητας, υπολογίζουν λανθασμένα την υφεσιακή επίδραση που έχουν τα μέτρα λιτότητας πάνω στην οικονομία του κράτους. Το λάθος είναι ότι η οικονομία πέφτει σε διπλή και τριπλή ύφεση από ότι προϋπολογίζεται στα προγράμματα λιτότητας. Με αυτό το λάθος, τα μέτρα λιτότητας συνεχώς δεν πιάνουν τον προγραμματισμένο στόχο τους, ούτε στην μείωση του ετησίου ελλείμματος, αλλά ούτε και στην μείωση του δημοσίου χρέους, διότι η οικονομία καταρρέει πολύ περισσότερο από ότι είχε προβλεφθεί, και έτσι τα μέτρα συνεχώς διορθώνονται προς το αυστηρότερο, που σημαίνει ότι το ΑΕΠ του κράτους συνεχώς μικραίνει, και ένεκα τούτου, το δημόσιο χρέος μεγαλώνει. Πάμπολλοι διεθνείς αναλυτές το έχουν προειδοποιήσει, κατά κόρον, το πρόβλημα ότι όταν όλες οι οικονομίες ενός συστήματος, σαν το ευρωζωνικό, εφαρμόζουν αυστηρά μέτρα λιτότητας ταυτοχρόνως, τότε, η ύφεση στην μία οικονομία επηρεάζει αρνητικά την ύφεση στην δεύτερη οικονομία, και ούτω καθεξής.

Αλλά και άλλη χρηματοπιστωτική θεομηνία έρχεται να χτυπήσει τα κράτη του Νότου στα πρώτα τρία χρόνια της κρίσης. Τεράστια ποσά, σε ύψος εκατοντάδων δισεκατομμυρίων ιδιωτικών καταθέσεων μεταναστεύουν από τις τράπεζες του Νότου στις τράπεζες του Βορρά, λόγω της ανασφάλειας των ιδιωτών και επιχειρήσεων στα κράτη του Νότου. Μόνο μέσα στο 2012, το Bloomberg υπολόγισε ένα μέρος αυτής της χρηματοπιστωτικής μετανάστευσης στα 300 δισεκατομμύρια ευρώ, εις βάρος του Νότου, και προς όφελος της Γερμανίας και της Γαλλίας.

Από την αρχή της κρίσης, πολλαπλοί αναλυτές, μάλιστα η πλειοψηφία της διεθνούς ανάλυσης της ευρωζωνικής διάσωσης, παρατηρεί και παραπονείται ότι η (γερμανοκρατούμενη) ευρωζωνική ηγεσία δεν κάνει ποτέ αρκετά για να λύσει την κρίση του ευρώ. Αντί αυτού, η Γερμανία αφενός προσφέρει μία πολιτική διάσωσης με επιβεβλημένη αυστηρή δημοσιονομική λιτότητα, και αφετέρου αρνείται να προσφέρει ουδεμία έξτρα βοήθεια προς τις οικονομίες του Νότου. Η λίγη βοήθεια που προσφέρεται ενίοτε, κρίνεται πάντα από τους διεθνείς αναλυτές, σαν κάτι μη αρκετό για τις ανάγκες της περίστασης, αλλά και κάτι που έρχεται πολύ αργοπορημένα. Οι ίδιοι αναλυτές κατακρίνουν την Γερμανία, που διαλέγει και αποφασίζει την ευρωζωνική πολιτική, και της καταλογίζουν ατολμία, ηλιθιότητα, ανικανότητα, και άλλες παρόμοιες πνευματικές παραλείψεις.

Η γνώμη του γράφοντος είναι ότι η Γερμανία ξέρει πολύ καλά τι κάνει και τι αποτελέσματα επιφέρουν οι πολιτικές της επιλογές για την «διάσωση» της Ευρωζώνης. Οι πολιτικές της δεν αποβλέπουν στην διάσωση της Ευρωζώνης, παρά στην καταδυνάστευση της Ευρωζώνης, μέσω μίας συστηματικής, μεσοπρόθεσμης οικονομικής αποδυνάμωσης της Ευρωζώνης, τουλάχιστον των κρατών της περιφέρειας, με τον απώτερο σκοπό να αποκτήσουν το πλήρη γεωπολιτικό έλεγχο πάνω στα κράτη της Ευρωζώνης, ώστε να μπορέσουν να επιβάλουν όλες τις μεταρρυθμίσεις σε όλα τα κράτη, όπως το επιθυμούν οι Γερμανοί. Κατά πόσον οι λαοί θα το δεχτούν αυτό, στο μέλλον, και κατά πόσον δεν θα συμβεί κανένα τεράστιο «ατύχημα» που θα διαλύσει το ευρώ, κανείς δεν ξέρει.

Πολλαπλά σχέδια γρήγορης λύσης της κρίσης του κοινού νομίσματος έχουν προταθεί, διεθνής πίεση από την Αμερική και από τον όμιλο G20 έχει ασκηθεί εναντίον της ευρωζωνικής ηγεσίας, να πάρει πιο δραστικά και αποτελεσματικά μέτρα, αλλά η Γερμανία έχει συστηματικά αρνηθεί. Η παραπάνω απλή αριθμητική των συνεχιζόμενων οικονομικών ανισοτήτων, πιστεύω παρέχει και στο πιο δύσπιστο αναγνώστη την ξεκάθαρη εξήγηση γιατί οι Γερμανοί δεν σώζουν το ευρώ. Η απάντηση είναι οφθαλμοφανής. Διαιωνίζοντας την κρίση, η Γερμανία συνεχίζει να θησαυρίζει απεριόριστα, και μάλιστα συγκριτικά με τα κράτη της περιφέρειας, τα οποία και συνεχώς αποδυναμώνονται οικονομικά μέχρι και σε καταστροφικά επίπεδα, καλή ώρα η Ελλάδα. Ταυτοχρόνως, τα οικονομικώς αποδυναμωμένα κράτη, χάνουν επίσης σημαντικά και σε γεωπολιτική ισχύ.

Ένα επιπλέον μέτρο και σταθμό για να αξιολογήσει κανείς το τεράστιο κέρδος που αποκομίζει η Γερμανία εν συγκρίσει με τα κράτη του Νότου, είναι να παρατηρήσει την ξέχωρη, εντελώς αδιαφιλονίκητη γεωπολιτική θέση που κρατάει η Γερμανία από την αρχή της κρίσης, και η οποία συνεχίζει να ισχυροποιείται και να γιγαντώνει το χάσμα ισχύος ως προς τα άλλα 16 κράτη. Η Γερμανία δεν έχει κανένα εθνικό συμφέρον να λύσει την κρίση άμεσα. Του εναντίον, το συμφέρον της, και το ξεκάθαρο πρόγραμμα που έχει, είναι να διαιωνίσει την κρίση, να επιτείνει την πτώχευση των κρατών του Νότου, και την γεωπολιτική τους αποδυνάμωση, και μετά να επιβάλει τους όρους της για μία γερμανοκρατούμενη Ευρωζώνη, όπου όλοι οι λαοί θα υπακούουν στις επιταγές της Γερμανίας ή θα πέφτουν σε άτακτη χρεοκοπία, όπως ήδη γυμνά απειλήθηκε η Κύπρος στις τελευταίες ευρωζωνικές «διαπραγματεύσεις».

Είναι ξεκάθαρο ότι η Γερμανία παίζει μόνο με δύο λύσεις. Η μία λύση έχει την Ευρωζώνη υποταγμένη στην γερμανική ιδεολογία και οικονομική πολιτική. Η άλλη λύση έχει μία Ευρωζώνη χωρίς την Γερμανία, αλλά αφού η Γερμανία μπορέσει να ρουφήξει όσους πόρους μπορεί από την Ευρωζώνη, ενόσω αυτή υφίσταται.

Και ερχόμαστε στην τωρινή και τρίτη φάση της Ευρωληστείας, η οποία εγκαινιάστηκε από την κυπριακή νεωτεριστική λύση «διάσωσης» που επέβαλε η Γερμανία στην Κύπρο, και η οποία, ξεκάθαρα, κατά την γνώμη μου, ζωγραφίζει αδρά αλλά και πειστικά τις δύο αυτές γερμανικές επιλογές για το κοινό νόμισμα. Η κυπριακή λύση που σπάζει το άδυτο των τραπεζιτικών καταθέσεων, έχει δύο τεράστια αποτελέσματα. Το πρώτο, και πιο άμεσο αποτέλεσμα, είναι να επιταχύνει ραγδαίως την αφαίμαξη των τραπεζιτικών πόρων από τα κράτη του Νότου. Εφόσον είναι ξεκάθαρο ότι όλες οι οικονομίες του νόμου, βρίσκονται σε πολύ επισφαλή επίπεδα, ιδίως μετά την λιτότητα των τριών τελευταίων ετών, είναι εντελώς επόμενο, ότι οι ιδιώτες και οι επιχειρήσεις του Νότου θα συνεχίσουν και θα επιταχύνουν την μετανάστευση των τραπεζικών πόρων στον Βορρά, ότι και να λέει ο δυστυχής και ατυχής κ. Στουρνάρας, του οποίου του άξιζε μια λιγότερο τραγική επαγγελματική αποστολή, από αυτή που η μοίρα του έχει χαρίσει τώρα. Επίσης, αφού το νέο πρόγραμμα επιβάλλει την αφαίμαξη των καταθέσεων για κάθε τραπεζική ανακεφαλαίωση, είναι φυσικό ότι η αξιοπιστία των ήδη αδυνάμων τραπεζών χειροτερεύει ακόμα πιο πολύ, σπρώχνοντας ακόμα περισσότερους καταθέτες και επενδυτές να μεταναστεύσουν στις τράπεζες του Βορρά, ή και εκτός ευρώ.

Μιλάμε δηλαδή, για ένα διαβολικά στημένο, όσο και θανάσιμα αποτελεσματικό φαύλο κύκλο αιμορραγίας του χρηματοπιστωτικού πλούτου του Νότου, προς όφελος του Βορρά. Ξεκινώντας από το γεγονός ότι οι οικονομίες των κρατών του Νότου είναι αδύναμες, και παρατηρώντας ότι και οι τράπεζές τους, δεν είναι σε δυνατή κατάσταση, βλέπουμε ότι η μετανάστευση καταθέσεων έχει ήδη πάρει σοβαρές διαστάσεις τα δύο τελευταία χρόνια. Να μην ξεχνάμε ότι και το τζάμπα (1% επιτόκιο), που δάνεισε ο Ντράγκι στις ευρωζωνικές τράπεζες για υποστήριξη, απορροφήθηκε κυρίως από ισπανικές και ιταλικές τράπεζες, οι οποίες διέθεσαν τις εκατοντάδες δισεκατομμυρίων ευρώ που δανείστηκαν από την ΕΚΤ, για να αγοράσουν τα εθνικά τους ομόλογα, για να έχουν μεγάλο εισόδημα.

Αλλά αυτό το συνολικό τρισεκατομμύριο δανεικά πρέπει να το επιστρέψουν οι τράπεζες στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, έως το τέλος του 2014. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να πουλήσουν τα εθνικά τους ομόλογα, ποιος ξέρει σε πια τιμή, για να ξεπληρώσουν το χρέος. Που φυσικά ζωγραφίζει την ευάλωτη θέση όλων αυτών των τραπεζών αλλά και των κρατών του Νότου, και τις κάνει περισσότερο υποψήφιες για ενδεχόμενες ανακεφαλαιώσεις, που φυσικά ζωγραφίζει τους καταθέτες και τις καταθέσεις τους. Έτσι, η ανασφάλεια των κρατών μεταφέρεται σε ανασφάλεια τραπεζών, η οποία μετατρέπεται σε ανασφάλεια καταθετών και επενδυτών, οι οποίοι μεταναστεύουν τα λεφτά τους στον Βορρά, και καταστούν τις τράπεζες ακόμα πιο ανασφαλείς, και το οποίο χειροτερεύει τις οικονομίες των κρατών του Νότου, την ίδια στιγμή που συνεχίζει να πλουτίζει τον πυρήνα με τζάμπα λεφτά, ιδιαίτερα, φυσικά, την Γερμανία. Η τέλεια ποντικοπαγίδα.

Αυτό το πρόγραμμα, το παρουσιάζει η Γερμανία και η γερμανοκρατούμενη ευρωζωνική ηγεσία, σαν το μόνο δυνατό πρόγραμμα για να σωθεί και να ορθοποδήσει η Ευρωζώνη. Όπως και να το εξετάσεις αυτό το πρόγραμμα, και με τις αγαθότερες και καλύτερες δυνατόν διαθέσεις, το μόνο συμπέρασμα που μπορείς να βγάλεις είναι ότι η Γερμανία έχει αποφασίσει, ξεκάθαρα, να θέσει σε κίνδυνο την ύπαρξη της Ευρωζώνης για να καταφέρει να γονατίσει τον Νότο και οικονομικά και γεωπολιτικά, ώστε να αποδεχθεί χωρίς αντίσταση την εξυγίανση των οικονομιών, όπως φυσικά βλέπει αυτήν την διαδικασία η Γερμανία. Είναι επίσης σημαντικό να επισημάνει κανείς ότι αυτές οι τρείς φάσεις της ευρωληστείας, δεν διαδέχονται η μία την άλλη, παρά, αντιθέτως, προσθέτονται η μία πάνω στην άλλη. Έτσι, από τώρα και στο εξής έχουμε και τις τρείς φάσεις της γερμανικής πολιτικής εν ενεργεία ταυτοχρόνως, και τα καταστροφικά αποτελέσματά τους πάνω στα κράτη της περιφέρειας, κάθε μήνα που περνάει πολλαπλασιάζονται.

Η Γερμανία καταλαβαίνει ότι δύο μεγάλα προβλήματα μπορούν να καταστρέψουν το ευρώ. Το ένα είναι ότι οι επενδύσεις θα μεταναστεύσουν όχι μόνο από τον Νότο στον Βορρά, αλλά και από το ευρώ προς τα έξω, και ειδικά στο δολάριο. Για αυτό, σας βάζω στοίχημα, ότι η Γερμανία δεν πρόκειται να αφήσει τον Ντράγκι να κατεβάσει τα επιτόκια, η να χαλαρώσει την νομισματική πολιτική σημαντικά, για να κρατηθεί το ευρώ, όσο πιο σκληρό γίνεται μέσα στην διαιωνιζόμενη κρίση, έτσι ώστε να κρατήσουν όσο γίνεται τις παγκόσμιες επενδύσεις μέσα στο ευρώ, και ειδικότερα φυσικά, μέσα στα γερμανικά σύνορα, και τις γερμανικές τράπεζες. Διότι λίγοι είναι οι επενδυτές υψηλού ρίσκου που θα επενδύσουν στα κράτη του Νότου. Το χοντρό το χρήμα, που δεν του αρέσει το ρίσκο τόσο πολύ, πάει κατεξοχήν στην Γερμανία.

Το δεύτερο ρίσκο είναι να επαναστατήσουν οι λαοί, με πρώτους επιλαχόντες τους Ιταλούς. Αλλά εδώ είναι που ο γερμανικός χαρακτήρας είναι τρομερά θεόστραβος, στα δικά του προβλήματα χαρακτήρα, όπως είναι όλοι οι λαοί, φυσικά, στα δικά τους προβλήματα. Οι γερμανοί δεν μπορούν να έχουν ουδεμία εμπάθεια για άλλους, κυρίως όσον αφορά «έγκλημα και τιμωρία». Για αυτούς η τιμωρία βγήκε από τον Παράδεισο, για να παραφράσω ένα ελληνικό ρητό, και ένα από τα πρώτα σουξέ της Αλίκης Βουγιουκλάκη. Έτσι, οι Γερμανοί δεν μπορούν να καταλάβουν πως μπορεί ένα λαός να μην υποτάσσεται σε μία, για αυτούς, δίκαια τιμωρία, και να μην λέει και ευχαριστώ.

Στην ψυχολογία της παιδικής ανάπτυξης παρατηρούμε το εξής παράδοξο φαινόμενο. Τα παιδιά που έχουν πολύ αυστηρούς γονείς, και μάλιστα γονείς που τα δέρνουν και τα κακομεταχειρίζονται βάναυσα, άδικα, και αντιπαιδαγωγικά, παρατηρούμε ότι όταν ενηλικιωθούν και γίνουν και αυτά γονείς, χωρίζονται αυτόματα σε δύο κατηγορίες γονέων. Η μία κατηγορία εμπεδώνει γονικές συμπεριφορές προς τα δικά τους παιδιά, διαμετρικά αντίθετες με τις κακουχίες που υπέστησαν από τους δικούς τους γονείς, χρησιμοποιώντας τα οδυνηρά παθήματα της παιδικής ηλικίας για να φτιάξουν μία ζωή με τις αντίθετες αξίες. Η άλλη κατηγορία γονέων, παραδόξως, χρησιμοποιεί τις ίδιες και παρόμοιες βάναυσες παιδαγωγικούς τρόπους που είχαν ζήσει σαν παιδιά, λες και έχουν ξεχάσει τις παιδικές κακουχίες, ή λες και αποφάσισαν, όταν ενηλικιώθηκαν, ότι αυτός ο βάναυσος, οδυνηρός τρόπος με τον οποίον μεγάλωσαν, ήταν το καλύτερο σχολείο. Σε αυτή την δεύτερη κατηγορία, πρέπει να ανήκει η πλειοψηφία του γερμανικού έθνους.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr