Το σκεπτικό ήταν ότι το δημόσιο χρέος της δεν ήταν βιώσιμο, η οικονομία της, στην κατάσταση που ήταν, μέσα στο ακριβό ευρώ δεν μπορούσε να γίνει ανταγωνιστική, και ότι το καλύτερο που είχε να κάνει το έθνος ήταν να εξαλείψει ολόκληρο το δημόσιο χρέος νόμιμα, καθότι ήταν τότε και ιδιωτικό και υπαγότανε στην ελληνική νομοθεσία, να κηρύξει πλήρη πτώχευση και να ξαναφτιάξει την οικονομία από την αρχή καλυτερεύοντας άμεσα την ανταγωνιστικότητα των ελληνικών προϊόντων δια μίας υποτίμησης του νομίσματος. Εκείνο τον καιρό η ανεργία ήταν γύρω στα 10%, υπήρχαν ακόμα σχεδόν 300 δις ευρώ στις ελληνικές τράπεζες, τα ελληνικά ομόλογα δεν είχαν κουρευτεί, και ο λαός δεν είχε φορτωθεί το ιδιωτικό χρέος των 50 δις ευρώ και βάλε, που έχει τώρα, μέσα στα τρία χρόνια της ευρωζωνικής καταστροφής.

Αλλά σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος, (εκτός από το ΚΚΕ, πρέπει να παραδεχτούμε), και η πλειοψηφία του ελληνικού λαού, επέμεναν να μείνει η χώρα στο ευρώ, διότι μία επιστροφή στη δραχμή, η απειλή και το αποτελεσματικό φόβητρο έλεγαν, θα έφερνε μία παντελή οικονομική καταστροφή, τρομερή ανεργία, θα εξαφάνιζε τις οικονομίες του ελληνικού λαού, θα έριχνε τις τιμές των ακινήτων μέσω της υποτίμησης, και έτσι θα ξεπουλιόταν η χώρα για ένα κομμάτι ψωμί στους ξένους, και γενικά με την δραχμή θα είχαμε τον τέλειο Αρμαγεδδόνα.

 Έμεινε λοιπόν η χώρα στο ευρώ, και ως δια μαγείας, όλα αυτά τα καταστροφικά σενάρια που θα προκαλούσε το λόμπι της δραχμής, γίνανε άμεση και ανελέητη πραγματικότητα, σταδιακά, μέσα σε τρία χρονάκια, παραμένοντας η Ελλάδα μέσα στο ευρώ και ακολουθώντας την μνημονιακή πολιτική, όπως την ακολούθησε η εγκληματική πολιτική ηγεσία της χώρας. Με την μόνη διαφορά ότι τώρα η φτώχια ζωγραφίζεται ανελέητη και ατελείωτη στο σκοτεινό μέλλον, η ανεργία καλπάζει προς τα 30% και δεν λέει να σταματήσει, μία ολόκληρη γενεά νέων απειλείται με ιστορική εξαφάνιση, η Ελλάδα διέρχεται το έκτο έτος ύφεσης και συνεχίζει, και οι καταθέσεις των ελλήνων έχουν βασικά εξανεμιστεί, έτσι και αλλιώς.

Εκεί που η φτηνή δραχμή θα απέκλειε την δυνατότητα να αγοράζουν οι έλληνες προϊόντα εισαγωγής, τώρα με το ακριβό ευρώ, οι έλληνες πάλι δεν έχουν λεφτά να αγοράσουν τα ξένα προϊόντα, αλλά ούτε και τα εγχώρια, που εξακολουθούν να είναι πιο ακριβά από τα ξένα. Το πετρέλαιο, που η επιστροφή στην δραχμή, θα καθιστούσε απρόσιτο, τώρα είναι εξίσου απρόσιτο και μέσω μίας εγκληματικά καταστροφικής φορολογίας, αλλά και λόγω του γεγονότος ότι τα εισοδήματα των μισθωτών και των συνταξιούχων έχουν πετσοκοπεί, δραματικά και οριζοντίως, τόσο, που το πετρέλαιο θέρμανσης και  η βενζίνη έχουν γίνει είδη πολυτελείας.

Τα φάρμακα που η Ελλάδα της δραχμής δεν θα μπορούσε πλέον να αγοράσει, η τωρινή Ελλάδα του ευρώ, επίσης δεν έχει χρήματα να αγοράσει, και δεν υπάρχουν στα νοσοκομεία η στα φαρμακεία. Αλλά επίσης δεν υπάρχουν λεφτά για γιατρούς και άλλο νοσηλευτικό προσωπικό. Τα χρέη των Ελλήνων στο δημόσιο και στις τράπεζες έχουν γίνει θηλιά στο λαιμό της ιδιοκατοίκησης στην χώρα, και απειλούν την προστασία της στέγης της ελληνικής οικογένειας, κάτι που κινδυνεύει να καταστεί μία ανεπανάληπτη, ιστορική κοινωνική καταστροφή. Η αναδιάρθρωση του ελληνικού κρατισμού, που θα επέβαλλε η Τρόικα, ακόμα δεν λέει να αρχίσει, το δημόσιο εξακολουθεί να είναι τεράστιο και να συνεχίζει να υποβάλλει την χώρα σε οικονομική αλλά και σε γραφειοκρατική ασφυξία.

Αλλά, ευτυχώς, η Ελλάδα κρατήθηκε στο ευρώ. Χαράς ευαγγέλια! Έχουμε σκληρό νόμισμα. Να το χαιρόμαστε. Αλλά, φυσικά, αυτοί που πραγματικά έχουν λόγους να χαίρονται είναι η Γερμανία, και ο υπόλοιπος σκληρός πυρήνας της Ευρωζώνης, γιατί η ευρωζωνική κρίση, την οποία η Ελλάδα ξεκίνησε και ξεσκέπασε,  και ανιδιοτελώς συντηρεί διαχρονικά, έχει φέρει ακόμα μεγαλύτερη κερδοσκοπία στον πυρήνα, πλημμυρίζοντας τον με τζάμπα χρηματοπιστωτική ρευστότητα που δεν την ονειρεύονταν τα κράτη ούτε καν στον καιρό της ευημερίας, και, αντιθέτως, καταποντίζοντας την περιφέρεια σε πανάκριβα, μη βιώσιμα επιτόκια, και σε μη βιώσιμη ακριβή και βασικά ανύπαρκτη χρηματοπιστωτική ρευστότητα.  

Και όσο για την «φίλη» μας την Τουρκία, και την πολυπόθητη ΑΟΖ, και για την οποία υποτίθεται προσχωρήσαμε στην Ευρωζώνη, και για την οποία υποτίθεται είμαστε γαντζωμένοι στο ευρώ με τα νύχια, η Ελλάδα μόλις ξεκίνησε ένα πρώτο δειλό διάβημα στον ΟΗΕ, διότι η Ευρωζώνη, φυσικά, δεν είχε ποτέ, και δεν έχει και τώρα, καμία διάθεση να μας υποστηρίξει στα δίκια μας γύρω από το Αιγαίο. Ας είναι καλά ο υποκριτής Ολάντ, που μας χαρίζει τζάμπα λογάκια υποστήριξης πάνω στο θέμα, χωρίς να κοκκινίζει από ντροπή, την ίδια στιγμή που μας υποχρεώνει να συνεχίζουμε να υποστηρίζουμε με ευρώ που δεν έχουμε, την γαλλική βιομηχανία πολέμου.

Η βαθειά, ιστορική, εγκληματική αποτυχία της εισόδου της Ελλάδας στο ευρώ, ζωγραφίζεται στο πιο ανάγλυφο, από το γεγονός, ότι η Ευρωζώνη εξακολουθεί να μην νομιμοποιεί το Αιγαίο σαν ευρωζωνικό σύνορο, διατηρώντας την τουρκική απειλή εναντίον της Ελλάδας ζωντανή και διαχρονικά επίκαιρη, και αναγκάζοντας την χώρα μας να διαθέτει το υψηλότερο ποσοστό του ΑΕΠ,  από κάθε χώρα παγκοσμίως (!), για αμυντικές δαπάνες. Είναι αίσχος το γεγονός ότι η Ελλάδα αναγκάζεται να καταφύγει στον ΟΗΕ, για την νομιμοποίηση της ΑΟΖ, όταν αυτό ήταν και είναι ξεκάθαρο θέμα και πολιτικό χρέος της Ευρωζωνικής ηγεσίας. Αλλά η ελληνική πολιτική ηγεσία έχει συνηθίσει την χώρα και το λαός της, σε αυτή τη δουλοπρεπή υποταγή σε άδικα, εγκληματικά άδικα, ευρωζωνικά συμφέροντα.

Και εάν πάμε σε παράλληλους βίους, παρατηρούμε ότι τα τελευταία τέσσερα χρόνια, η Ισλανδία, της οποίας την ύπαρξη, τα ευρωζωνικά και ελληνικά ΜΜΕ αποφεύγουν με χριστιανική ευλάβεια, (ή αλλιώς σαν ο διάολος το λιβάνι), αρνήθηκε να χρεωθεί το υπέρμετρο τραπεζικό χρέος, φέσωσε πολλαπλές τράπεζες της Ευρώπης, υποτίμησε το νόμισμα της, έστειλε την ένοχη κυβερνητική ηγεσία στα δικαστήρια για πολιτικά εγκλήματα, και πτώχυνε μεν σαν χώρα, λόγω της οικονομικής καταστροφής, αλλά διατήρησε και την εθνική της ανεξαρτησία και αυτοδυναμία και διατήρησε, επίσης, μέσα στα χρόνια της κρίσης την ανεργία πολύ κάτω από τα 10%. Η οικονομία της βρίσκεται τώρα σε ανάπτυξη.

Είναι ιδεολογικά και φιλοσοφικά ενδιαφέρον κατά την γνώμη μου, το γεγονός ότι ένας λαός, σαν τους Ισλανδούς, δικαιολογήθηκαν πιο εύκολα για την άρνησή τους να χρεωθούν τραπεζικά χρέη, ενώ λαοί, σαν τους Έλληνες, καταδικάζονται να πληρώνουν τα βάρη του δημόσιου χρέους. Υποτίθεται, ιδεολογικά, και σύμφωνα με την επικρατούσα κοινή γνώμη, ότι οι λαοί ευθύνονται πιο άμεσα για δημόσια χρέη παρά για τραπεζικά, λες και έχουν μεγαλύτερη ευθύνη για τα εγκληματικά λάθη των κυβερνήσεών τους, παρά για τα εγκληματικά λάθη των τραπεζών τους. Αυτή η φιλοσοφική ανισότητα έχει σχέση με την συντήρηση του μύθου μίας ζωντανής και αυθεντικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, η οποία όμως πραγματικότητα τείνει να αποδυναμωθεί μέχρι και να εξαλειφθεί, στον Δυτικό κόσμο, και με την ευγενή βοήθεια των γηγενών μέσων μαζικής ενημέρωσης.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr