Κάθε ασθένεια επίσης, βασίζεται πάνω, η μάλλον αποτελεί το αποτέλεσμα μίας ειδικής παθογένειας στο ανθρώπινο κορμί, και η οποία παθογένεια δια της διαχρονικής εξέλιξής της, προκαλεί και καταλήγει στην εν λόγω ασθένεια.

Όταν ο γιατρός, στην ιατρική του Δυτικού Κόσμου, διαπιστώνει την ύπαρξη μίας ασθένειας στο σώμα ενός αρρώστου, την διαπιστώνει, κατ αρχάς, παρατηρώντας την ποιότητα των συμπτωμάτων της ασθένειας, και μετρώντας την ποσότητα αυτών των συμπτωμάτων. Δηλαδή, άλλη ιατρική σημασία έχει ένας πυρετός 38 βαθμών, και άλλη σημασία ένας πυρετός 43 βαθμών.

Εάν εφαρμόσει κανείς αυτό το λίαν λειτουργικό θεωρητικό μοντέλο στην οικονομία ενός κράτους, και ειδικότερα στην οικονομία της Ελλάδας, θα μπορούσε να πει κανείς τα εξής:

Η ασθένεια της ελληνικής οικονομίας είναι η ισχνότατη, έως και ανύπαρκτη παραγωγικότητα, συμπεριλαμβανομένης και της εξαγωγικής παραγωγικότητας.

Η ασθένεια της ελληνικής οικονομίας εκδηλώνεται, η μάλλον εκδηλώθηκε, διαχρονικά, μέσω των εξής συμπτωμάτων. Υπερβολικά ετήσια ελλείμματα του κρατικού ισολογισμού, αφού λόγω της ασθένειας, το κράτος ζούσε κυρίως από δανεικά, υψώνοντας το δημόσιο χρέος κάθε χρόνο, επί δεκαετίες. Το σωτήριο έτος 2009, όταν ο Γιωργάκης μας έκανε την χάρη να διαλαλήσει στην οικουμένη την σοβαρότατη ασθένεια της ελληνικής οικονομίας, τα συμπτώματα που επέτρεψαν την διαπίστωση της ασθένειας της οικονομίας μας, ήταν δύο. Το τεράστιο έλλειμμα στο 12,5% του ετήσιου προϋπολογισμού, και το τεράστιο δημόσιο χρέος, στο ύψος του 129% του εθνικού ΑΕΠ.

Ακολουθώντας το μοντέλο της ιατρικής, παρατηρούμε ιστορικά, ότι η κεφαλαιαγορά, και η Ευρωπαϊκή ηγεσία διαπίστωσε την σοβαρότητα της ασθένειας της ελληνικής οικονομίας, μετρώντας την ποσότητα των δύο αυτών συμπτωμάτων. Αμέσως λοιπόν, και ο Γιωργάκης, πρώτος και καλύτερος, αλλά και η Μέρκελ, τελευταία και καθυστερημένη, πρόστρεξαν στο Δημόσιο Νομισματικό Ταμείο, τον διεθνούς φήμης αυτόν Οικονομικό Ιατρό, για μία ακριβέστερη γνωμάτευση της ελληνικής ασθένειας, και φυσικά, ζητώντας την σοφία του ΔΝΤ για μία αποτελεσματική θεραπεία της ασθένειας, δηλαδή της ανίκανης και ανύπαρκτης παραγωγικότητας της ελληνικής οικονομίας.

Αλλά ο ιατρός ΔΝΤ επέλεξε να αντιμετωπίσει τα συμπτώματα της ελληνικής ασθένειας, αντί την ασθένεια αυτή, καθ αυτή. Όχι μόνο εστίασε την θεραπεία στην μείωση των συμπτωμάτων, αλλά ειδικά στο ένα μόνο από τα συμπτώματα, το ετήσιο δημόσιο έλλειμμα. Ήταν μία λογική και αναμενόμενη εστίαση, αφού αυτό το σύμπτωμα, είχε το χαρακτηριστικό ότι σαν εκδήλωση της ασθένειας, χειροτέρευε το άλλο σύμπτωμα, την μεγέθυνση του δημοσίου χρέους της χώρας, μέρα με την μέρα. Ο άλλος, και μάλλον σοβαρότερος λόγος αυτής της αποκλειστικής εστίασης, ήταν ότι το σύμπτωμα του ελλείμματος χτύπαγε κατευθείαν εναντίον των συμφερόντων των δανειστών.

Και εκεί έγινε το πρώτο μοιραίο λάθος, (αθέλητο η εσκεμμένο;), στην θεραπεία που επέβαλε ο γιατρός. Αντί να επιμείνει στην θεραπεία μίας από τις χειρότερες παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας, του τεράστιου κρατισμού, στην προσπάθεια μείωσης του ελλείμματος, δηλαδή, με ένα σμπάρο να χτυπήσει δύο τρυγόνια, επέτρεψε στην άκρως παθογόνο κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, να μην μειώσει άμεσα και ριζικά μία από τις ελληνικές παθογένειες, το τεράστιο δημόσιο, παρά, επιτρέποντας την αντίσταση της πασοκικής κυβέρνησης, επέτρεψε την θανατηφόρα επιλογή να μειωθούν τα εισοδήματα όλων των Ελλήνων και να υψωθούν όλοι οι φόροι για να μειωθεί το έλλειμμα, στέλνοντας την ήδη ασθενή οικονομία στην άγρια ύφεση, και μετά από τρία χρόνια στην εντατική.

Εκ των υστέρων φαίνονται όλα ξεκάθαρα. Πως μπορούσε ποτέ το κεντρικά παθογόνο και κυρίαρχο πολιτικό κόμμα της χώρας να πρωτοστατήσει στην εξάλειψη, η έστω και στον περιορισμό των διαφόρων καρκινογόνων παθογενειών της ελληνικής οικονομίας, που αυτό το ίδιο το ΠΑΣΟΚ, είχε πρωτοστατήσει επί μία γενεά στην διατήρηση, συντήρηση και αύξηση αυτών των παθογενειών της ελληνικής κοινωνίας; Ο απίστευτος κρατισμός, με το διογκωμένο, αναποτελεσματικό, υπερτροφικό, και διεφθαρμένο δημόσιο, ήταν η τελευταία παθογένεια που θα μπορούσε, η θα ήθελε ποτέ μία κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, ιδιαίτερα μία κυβέρνηση του γιού του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, να μειώσει, η καν να θεραπεύσει.

Ο κομπογιαννίτης ιατρός του ΔΝΤ, που είχε τα μυαλά του; Από πιο πανεπιστήμιο είχε πάρει την άδεια εξασκήσεως του ιατροοικονομικού επαγγέλματος; Πόσους ασθενείς είχε χάσει στην καριέρα του; Η ιστορία δεν λέει ψέματα. Πολύς κόσμος φέρνει σαν δικαιολογία, ότι το ΔΝΤ δεν μπορούσε να επιβάλει τις δικές του λύσεις. Αυτή η δικαιολογία είναι κατά την γνώμη μου 'τρίχες'. Το πρώτο μνημόνιο μπόρεσε και επέβαλε διάφορες οδυνηρότατες άλλες συνταγές θεραπείας, εθνικά σοβαρά επιζήμιες και αρνητικές, όπως ότι τα ευρωπαϊκά δάνεια θα μπαίνανε στο ευρωπαϊκό δίκαιο, ότι η Ελλάδα δεν είχε δικαίωμα να δανειστεί από άλλη χρηματοπιστωτική πηγή, ότι διάφορες εμπεδωμένες νομοθεσίες προστασίας των εργατών θα εξαφανιζόντουσαν εν καιρώ, κ.λ.π.

Το πρόσχημα ότι το ΔΝΤ και η Τρόικα, εν γένει, δεν ήξεραν τις ελληνικές ιδιαιτερότητες, είναι επίσης κουραφέξαλα. Ο κόσμος το είχε τούμπανο και ο Γιωργάκης κρυφό καμάρι ότι η Ελλάδα είχε ένα διεφθαρμένο και αναποτελεσματικό κρατισμό. Αυτό μόνο που κατάφερε ο Γιωργάκης δια της διαφημιστικής παγκοσμιοποίησης της κατάντιας της ελληνικής κοινωνίας ήταν να δώσει στους δανειστές, στην Τρόικα, και ιδιαίτερα στην Γερμανική ηγεσία, το ανεπάντεχο πρόσχημα να εστιάσει στην αποκλειστική καταδίκη της Ελλάδας, σαν το μαύρο ερίφιο, για την θεόστραβη και παθογόνο αρχιτεκτονική της Ευρωζώνης, και να μπορέσει να αποσιωπήσει, έως και τώρα, τρία χρόνια αργότερα, το γεγονός ότι η κερδοσκοπική και άκρως κερδοφόρα οικονομική πολιτική της Γερμανίας ήταν, μέσα στα κάτεργα του κοινού νομίσματος, καθαρά συνένοχος στην γιγάντωση των ανισοτήτων ανάμεσα στις οικονομίες των κρατών του ευρώ, δια της διαχρονικής αφαίμαξης σημαντικών πόρων από τις οικονομίες του νότου, και της μεταφοράς αυτών των πόρων, μέσω του εμπορίου, στις οικονομίες του βορρά.

Τρία χρόνια θαυματουργής θεραπείας από την Τρόικα, με τους ιατρικούς ιθύνοντες του ΔΝΤ, και όχι μόνο, η θεραπεία έχει εστιάσει αποκλειστικά στο ένα από τα συμπτώματα της ασθένειας, το ετήσιο δημόσιο έλλειμμα, διότι ήταν και το θέμα που έκαιγε πρωταρχικά τους δανειστές. Εστιάζοντας αποκλειστικά στο σύμπτωμα του δημοσίου ελλείμματος, το αποτέλεσμα είναι ότι το άλλο σημαντικό σύμπτωμα, το δημόσιο χρέος έχει εκτροχιαστεί πλήρως. Το αποτέλεσμα δεν μπορεί φυσικά να ξενίζει κανένα, διότι σε αυτά τα τρία χρόνια, η σοβαρή ασθένεια της ελληνικής οικονομίας, έχει όπως ξέρουμε μπει, πλέον, στην εντατική, και απαιτεί συνεχή θεραπεία στο επίπεδο επείγοντος περιστατικού, όπως οι επανειλημμένες αγωνιώδεις συνεδριάσεις της ευρωπαϊκής ηγεσίας δείχνουν, κάθε δύο μήνες.

Και φυσικά, σχεδόν τίποτα δεν έχει γίνει ενάντια στις καρκινογόνους παθογένειες της ελληνικής οικονομίας. Το δημόσιο εξακολουθεί να είναι υπερτροφικό, αναποτελεσματικό, γραφειοκρατικό και διεφθαρμένο. Η φοροδιαφυγή, και στα ψηλά και στα χαμηλά, εξακολουθεί ασταμάτητη. Πρώην υπουργοί αρνούνται να πατάξουν τους πλούσιους φοροφυγάδες, αλλά εξακολουθούν να παίζουν ηγετικούς ρόλους στην τωρινή διακυβέρνηση της χώρας. Τα επαγγέλματα, ξεκινώντας από τα δικηγορικά, παραμένουν θεόκλειστα, και η Τρόικα, αλλά και το πολιτικό σύστημα, πέρα βρέχει.

Η χώρα, στην οικονομική κατάντια που έχει ξεπέσει, θα ξεπουληθεί για μερικά κομμάτια ψωμί, και αυτή η εξέλιξη θα καταντήσει να είναι το μοναδικό φωτάκι στην άκρη του τούνελ. Και αυτή είναι η ελπιδοφόρα προοπτική. Και από την άλλη μεριά, για μην ξεχνάμε και τα πιο τραγικά σενάρια, η ελληνική κοινωνία, στην οικονομική και ψυχική εξαθλίωση που έχει ξεπέσει, μπορεί να ξεχαρβαλωθεί πλήρως, οπότε όλα τα χειρότερα σενάρια είναι δυνατά, και η Παναγιά να βάλει το χέρι της.

Εν τέλει, δηλαδή, ευτυχώς που η παγκοσμιοποιημένη κεφαλαιαγορά έχει τέτοιους καταπληκτικούς ιατρούς σαν το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, διότι χωρίς γιατρούς σαν και το ΔΝΤ, πως θα μπορούσανε όλοι αυτοί οι διεθνείς χρηματοπιστωτικοί επενδυτές, να είναι σίγουροι του χρηματοπιστωτικού τους κέρδους; Και τώρα που τα διεθνή δικαστήρια, όπως πρόσφατα ένα αμερικανικό, δικαίωσε τα αρπακτικά hedge funds εναντίον του κράτους της Αργεντινής, η πλήρης υποδούλωση των λαών του Δυτικού κόσμου θα προστεθεί στην ιστορική υποδούλωση των λαών του Τρίτου κόσμου, στο παγκόσμιο κεφάλαιο. Η ιστορία τουλάχιστον είναι τυφλή και δίκαια. Ζήτω ο Καπιταλισμός, με κεφαλαίο κάπα.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr