Δηλαδή, είτε η Ελλάδα διασωθεί μέσα στο ευρώ, είτε όχι, είτε η Ευρωζώνη επιζήσει είτε όχι.

Οι Γερμανοί ψηφοφόροι δεν πρόκειται να συγχωρήσουν την καγκελάριο τους, μετά από τρία έτη συνεχών ψευδών υποσχέσεων ότι το πρόβλημα έγκειται αποκλειστικά στον νότο, ότι οι μόνοι ένοχοι είναι οι Νότιοι, και ότι η λύση θα βρεθεί με οικονομική καταπίεση, μέσω εξουθενωτικής λιτότητας των κοινωνιών του νότου, και τελείως ανέξοδα για την Γερμανία και τον γερμανό ψηφοφόρο.

Ο ίδιος ο υπουργός της, ο Σόιμπλε, ξεγύμνωσε την αποτυχία του μερκελικού μοντέλου «διάσωσης», την περασμένη εβδομάδα, ανακοινώνοντας ότι η γερμανική νομοθεσία δεν επιτρέπει την χορήγηση χρηματοπιστωτικών εγγυήσεων σε άλλα κράτη, βλέπε Ελλάδα, εάν δεν είναι εξασφαλισμένη, εκ των προτέρων, η αποπληρωμή αυτών των εγγυήσεων από το κράτος που λαμβάνει το δάνειο. Κατά κακή η καλή σύμπτωση, η ίδια νομοθετική συνταγή είναι ακριβώς αυτό που απαγορεύει και στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο να συνεχίζει να παρέχει χρηματοπιστωτικά δάνεια στην Ελλάδα, σε στιγμή που το χρέος που επωμίζεται το κράτος δεν είναι (μαθηματικά η οικονομικά) βιώσιμο.

Ο απίστευτα κωμικοτραγικός φαύλος κύκλος αυτής της κατάστασης είναι προφανής. «Διασώζω» μία χώρα εδώ και τρία χρόνια, υποτίθεται για να την βοηθήσω να ξεπληρώσει το δημόσιο χρέος της, αλλά όσο πιο πολύ την διασώζω, τόσο πιο πολύ αυτή η χώρα γίνεται και πιο ανίκανη να σταθεί στα πόδια της, και ένεκα τούτου, τόσο πιο πολύ μεγαλώνει το χρέος της, και τόσο πιο ανίκανη γίνεται η χώρα να το ξεπληρώσει, άρα πρέπει να συνεχίζω να την δανείζω, για να συνεχίσει να ξεπληρώνει το χρέος της, (το οποίο πλέον το χρωστάει σε μένα), η πρέπει απλώς να της χαρίσω το χρέος της, αλλά εάν της χαρίσω έστω και ένα μέρος του χρέους της, τότε δεν μπορώ πλέον να την δανείσω άλλο, λόγω της νομοθεσίας της πατρίδας μου, άρα η χώρα αυτή δεν μπορεί να συνεχίσει να ξεπληρώνει το χρέος της. Και πάει λέοντας, ad infinitum, που λένε και οι μαθηματικοί…

Οι διαχρονικοί αριθμοί του ελληνικού δημοσίου χρέους μετά από τόσα χρόνια «διάσωσης» είναι ξεκάθαροι. Το δημόσιο χρέος σαν ποσοστό του ΑΕΠ ανέβηκε από 129% το 2009 στο 177% φέτος, και η πορεία συνεχίζεται σταθερά ανοδική. Και η αποτυχία του μοντέλου ήταν μαθηματικά απλή. Κάθε μικρό παιδί, όταν πρωτομαθαίνει κλάσματα, μαθαίνει επίσης ότι η αξία ενός κλάσματος εξαρτάται τόσο πολύ από το μέγεθος του παρονομαστή, όσο και από το μέγεθος του αριθμητή. Δηλαδή εάν θέλεις να μειώσεις το χρέος σαν ποσοστό του ΑΕΠ, είναι εξίσου σημαντικό να αυξήσεις τον παρανομαστή, δηλαδή το ΑΕΠ δια της ανάπτυξης της οικονομίας, όσο και να μειώσεις τον αριθμητή, ελαττώνοντας, πρωταρχικά, το ετήσιο έλλειμμα.

Όλοι οι μη γερμανοί οικονομολόγοι φωνάζανε από την αρχή, ότι ελαττώνοντας μόνο το έλλειμμα, χωρίς να αναπτύξεις συγχρόνως την παραγωγικότητα της οικονομίας, δηλαδή τον παρανομαστή του κλάσματος, δεν σώζεται η κατάσταση. Και έτσι έγινε. Όχι μόνο ο παρανομαστής, δηλαδή το ελληνικό ΑΕΠ δεν ανέβηκε, παρά καταποντίστηκε κατά το ένα τέταρτο του αρχικού μεγέθους του, και πηγαίνει προς το ένα τρίο ως το τέλος του 2013, λόγω της άκρατης ύφεσης που τα λάθος μέτρα λιτότητας συνεχίζουν να προκαλούν.

Η μεγάλη τραγωδία σε αυτή την εξέλιξη φυσικά είναι το γεγονός ότι τα περίπου 300 δις ευρώ του χρέους με τα οποία ξεκίνησε η Ελλάδα το 2009, μεταφέρθηκαν, μέσω της ολικής «διασωστικής» πολιτικής, (η οποία πολιτική συμπεριλάμβανε αν θυμόσαστε και το περίφημο κούρεμα των μισών ιδιωτικών δανείων), από την νομική κυριαρχία του ελληνικού δικαίου, στο οποίο δεσπόζει η ελληνική κοινοβουλευτική κυριαρχία, στο αγγλικό και το ευρωπαϊκό δίκαιο, στα οποία δεσπόζουν τα συμφέροντα της διεθνής χρηματοπιστωτικής κεφαλαιαγοράς και των λοιπών ευρωζωνικών κρατών. Έτσι η Ελλάδα βρέθηκε να χρωστάει μετά από τρία χρόνια θυσίας και μιζέριας, ακόμα πιο πολλά λεφτά, στα οποία όμως, τώρα πλέον, ολόκληρη η ελληνική επικράτεια είναι υποθηκευμένη. Ευτυχώς που η ελληνική πολιτική ηγεσία ήταν τόσο αποτελεσματική στις διαπραγματεύσεις όλον αυτόν τον καιρό…

 Έτσι η μερκελική πολιτική «διάσωσης» βρίσκεται αντιμέτωπη με μία κατεστραμμένη ελληνική οικονομία, η οποία, μεν, έχει κατεβάσει σημαντικά το ημερομίσθιο, αλλά εξακολουθεί να είναι άκρως αντιεπιχειρηματική, δηλαδή μη ανταγωνιστική, για τους εξής συνυπάρχοντες λόγους: μία αναποτελεσματική γραφειοκρατία, ένα συνεχιζόμενο τεράστιο κόστος του κράτους, μία πανδημία διαφθοράς, ένας απηυδισμένος λαός, και μία Ελλάδα η οποία εξακολουθεί να βρίσκεται στο χείλος του Ευρωζωνικού γκρεμού, από τον οποίο μπορεί ανά πάσα στιγμή να γκρεμιστεί κατά λάθος, να σπρωχθεί από τους εταίρους της, η να πηδήξει οικειοθελώς. Άντε να διορθώσεις μία τέτοια κατάσταση. Άντε να μπορέσει η κυβέρνηση, οποιαδήποτε κυβέρνηση, να προωθήσει ανάπτυξη, όταν η κυβέρνηση Μέρκελ συνεχίζει σαν ένας μοντέρνος Άμλετ, να αναρωτιέται, «να πληρώσει κανείς για την Ελλάδα η να μην πληρώσει;»

Το τεράστιο στοίχημα που έχει χάσει πια η Μέρκελ είναι η ελπίδα ότι θα διορθώσει την ευρωζωνική κρίση, χωρίς κόστος για την Γερμανία, παρά μόνο πτωχεύοντας τις οικονομίες των κρατών της περιφερείας, καθιστώντας γεωπολιτικά ακόμα ισχυρότερη την Γερμανία, και αποκομίζοντας και διάφορα σημαντικά τοκογλυφικά κέρδη, κατά την διάρκεια της κρίσης, και λόγω της κρίσης.

Αντί αυτού, η έκβαση του γερμανικού στοιχήματος βρίσκει μία ελληνική οικονομία να βρίσκεται στην εντατική και να χρειάζεται χρηματοπιστωτικό οξυγόνο έως εκεί που φαίνεται ο ορίζοντας, μία ελληνική κοινωνία να έχει ξεχαρβαλωθεί και να κυοφορεί πολιτικοκοινωνικά τέρατα του ευρωπαϊκού παρελθόντος, μία Ευρωζώνη να έχει πια αντιληφθεί ότι δεν μπορεί να επιζήσει εάν έστω και μία χώρα εξέλθει του ευρώ, και από την άλλη μεριά, να ολισθαίνει όλο και βαθύτερα στην οικονομική ύφεση, σε συνεχώς αυξανόμενη ανεργία, σε συνεχώς αυξανόμενη κοινωνική αναταραχή, και τελικά σε διαρκώς πιο αμφισβητούμενη προοπτική για το μέλλον του ευρωπαϊκού ονείρου.

Και επί πλέον, η κορωνίδα του χαμένου γερμανικού στοιχήματος βρίσκει μία Γερμανία σε θέση μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Μπροστά βρίσκεται η πικρή, για του γερμανούς, αλήθεια, ότι η Γερμανία πρέπει να ξεράσει πάρα πολλά λεφτά εάν θέλει να κρατήσει την Ευρωζώνη ζωντανή. Το ρέμα από πίσω της συνίσταται στο ότι εάν η Γερμανία αφήσει την Ευρωζώνη να διαλυθεί, η εάν αποφασίσει να αποχωρήσει η ίδια, τότε τα δύο τρις ευρώ σε χρηματοπιστωτικές εγγυήσεις και σε δανειακές πιστώσεις προς τα άλλα 16 κράτη του ευρώ, που είναι εκτεθειμένη η Γερμανία, μάλλον θα πάνε περίπατο.

Δεν χρειάζεται κανείς να είναι μάγος για να μαντέψει τις αποφάσεις του σημερινού συμβουλίου για την διάσωση της Ελλάδας. Η Μέρκελ θα συνεχίσει να χώνει το κεφάλι της μέσα στην άμμο, ελπίζοντας ότι κανείς γερμανός ψηφοφόρος δεν την βλέπει και επιβάλλοντας στους ευρωπαίους εταίρους της, το Ολάντ, το Μόντι, το Ραχόη, και άλλους, να σιωπούν την αλήθεια δημοσίως. Η Μέρκελ θα επιτρέψει μία παροδική βοήθεια στην Ελλάδα, που θα κρατήσει την ελληνική οικονομία στο επίπεδο του επενδυτικού σκουπιδιού, χωρίς προοπτική ανάπτυξης για τον επόμενο χρόνο, και χωρίς περαιτέρω προοπτικές. Η συνεχιζόμενη ελληνική κρίση θα συνεχίζει να υπερθερμαίνει την ευρωζωνική κρίση, και τις καταστάσεις των οικονομιών της Ισπανία, της Ιταλίας και της Γαλλίας. Αλλά για το τελευταίο θέμα σε προσεχές άρθρο. Εάν οι Γερμανοί ξαναφέρουν στην εξουσία την Μέρκελ το επόμενο χρόνο, τους αξίζει ότι και να τους συμβεί, και να την χαίρονται!

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr