Οι καταστροφικές πολιτικές της Ελλάδας ξεκίνησαν την κρίση και μετέπειτα, με την βοήθεια της γερμανοκρατούμενης Τρόικας, κατέστρεψαν την ελληνική οικονομία, και οι καταστροφικές πολιτικές της Γερμανίας γιγάντωσαν την ευρωζωνική κρίση, και απειλούν να καταστρέψουν την ελληνική κοινωνία, η καταστροφή της οποίας, εάν συντελεστεί, όπερ και, τραγικά, διόλου απίθανο, θα προκαλέσει με την σειρά της την καταστροφή της Ευρωζώνης, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και του ονείρου της ενωμένης ηπείρου. Και φυσικά θα καταχώσει την Μέρκελ στα μαύρα κατάστιχα της ευρωπαϊκής ιστορίας, σαν την ηγέτιδα που κατέστρεψε το ευρώ, δηλαδή, σαν έναν «Παπανδρέου της Ευρώπης».

Εάν είχα το χάρισμα του πολιτικού σκιτσογράφου, θα σκίτσαρα για τον ερχομό της Μέρκελ στην Αθήνα το εξής σκίτσο. Ο Αντώνης Σαμαράς αιωρείται πάνω από ένα γκρεμό, και κρατιέται απεγνωσμένα από ένα λεπτό κλαρί δέντρου, το οποίο μπορεί να σπάσει σε οποιαδήποτε στιγμή και να τον στείλει στο Βάραθρο. Η Μέρκελ, αιωρείται και αυτή πάνω από τον ίδιο γκρεμό της ελληνοευρωπαϊκής κρίσης, αλλά αυτή κρατιέται απεγνωσμένα από τα παπούτσια του Σαμαρά, έτσι ώστε εάν σπάσει το κλαρί, που αντιπροσωπεύει την διαλυόμενη συνοχή της ελληνικής κοινωνίας, η, εάν του πέσουν τα παπούτσια του Σαμαρά, που αντιπροσωπεύουν την τωρινή διακομματική κυβέρνηση, η Μέρκελ θα χαθεί και αυτή, και καλά να πάθει, και από εδώ πάνε και οι άλλοι.

Το προπατορικό αλλά και αιώνιο και αιωνόβιο αμάρτημα όλων των πολιτικών, ιδιαίτερα στις λεγόμενες κοινοβουλευτικές δημοκρατίες, είναι ότι πάντα επιλέγουν πολιτικές με πρωταρχικό κριτήριο την επόμενη επανεκλογή τους, σύμφωνα με τις νομοθεσίες και τα πολιτικά χρονοδιαγράμματα των δημοκρατιών τις οποίες, υποτίθεται, υπηρετούν. Φυσικά, τις πιο πολλές φορές, εάν όχι όλες, οι ανάγκες επανεκλογής των εν λόγω πολιτικών αρχηγών, δεν συμπίπτουν με τις ανάγκες των αντιστοίχων λαών. Έτσι έχουμε «αθάνατες» πολιτικές στιγμές σαν εκείνη του Γιωργάκη με το «λεφτά υπάρχουν», που τον βόηθησε να εκλεγεί την πιο «καλή» στιγμή ηγέτης του ελληνικού έθνους, για να ολοκληρώσει το έργο που ο πατέρας του είχε ξεκινήσει. (Κάποια στιγμή, κάποιος θα γράψει μία νεοελληνική τραγωδία με αυτήν την πολιτικοοικογενειακή ιστορία.)

Εάν παρακολουθήσουμε τις πολιτικές επιλογές της Μέρκελ στην Γερμανία και του Γιωργάκη στην Ελλάδα, μπορούμε να αποδείξουμε του λόγου το αληθές. Ο Γιωργάκης, (ας με συγχωρήσουν οι αγαπητοί αναγνώστες του Reporter.gr, αλλά αδυνατώ να αναφερθώ στον πρώην πρωθυπουργό μας, με άλλο όνομα, ιδιαίτερα από τότε που άρχισε να διαφωτίζει τα φοιτητικά μυαλά του Harvard, περί της ευρωζωνικής πολιτικής. Το μόνο ελαφρυντικό που μπορώ να φανταστώ για την επιλογή καθηγητικού προσωπικού της ηγεσίας αυτού του πανεπιστημίου, είναι ότι θα πιστεύει στην παιδαγωγική αποτελεσματικότητα της «εις άτοπον απαγωγής»…). Ο Γιωργάκης λοιπόν, είχε ξεκάθαρες πολιτικές επιλογές για την επανεκλογή του στο ελληνικό δημοκρατικό πολίτευμα, όταν ξέσπασε αυτή η κρίση. (Για όσους αναγνώστες πιστεύουν ότι είμαι παθιασμένος φιλοαμερικανός, μπορώ να πω ότι και οι ΗΠΑ έχουν διάφορους φωστήρες ηγέτες στην ιστορία τους, πιο πρόσφατα, φυσικά, το Γιωργάκη τον Μπούς, θα το’ χει το όνομα βλέπεις, και ο οποίος, παρόμοια με τον άλλο Γιωργάκη, κατέστρεψε την Αμερική μέσα σε οκτώ χρόνια. Χρειάστηκε πιο πολύ καιρό από τον Έλληνα Γιωργάκη διότι παρέλαβε τη Αμερική σε ανθηρή κατάσταση, ενώ ο ελληνικός Γιωργάκης παρέλαβε την Ελλάδα σε ήδη άθλια κατάσταση.

Την συνταγή την είχε τελειοποιήσει ο μπαμπάς του. Κράτα τις άχρηστες θέσεις υπαλλήλων στο δημόσιο πολυάριθμες, για να σε ψηφίζει το ένα εκατομμύριο δημόσιοι υπάλληλοι και οι οικογένειές τους, και άφηνε το πλούσιο ελληνικό κεφάλαιο να φοροδιαφεύγει, για να έχεις κρατήσει και τα νότα σου καλυμμένα. Και για να μην φωνάζει ο πολύς λαός στον ιδιωτικό τομέα της χώρας, παράβλεψε, εσκεμμένα και στην φοροδιαφυγή όλων των μικρών και μικρομεσαίων επιχειρηματιών, και όλα θα πάνε καλά. Ήταν μία τέλεια συνταγή, επιφανειακά, για όσο κράτησε η πλαστική ευημερία με το διαρκώς αυξανόμενο δημόσιο χρέος. Η συνταγή ήταν τόσο αποτελεσματική και δελεαστική, που και το άλλο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η Νέα Δημοκρατία, που είχε χάσει την σπονδυλική της στήλη με τον θάνατο του ιδρυτή της, την αντέγραψε κατά γράμμα, όπως κάνει και κάθε μία ελληνίδα νοικοκυρά, όταν βρει μια καλή συνταγή.

Έτσι ο Γιωργάκης υπέγραψε ένα μνημόνιο που βασικά προστάτευε τους δύο πρωταρχικούς πόλους για την επανεκλογή του, το ένα εκατομμύριο δημοσίων υπαλλήλων και την φοροδιαφυγή των πλουσίων. Και ξεκίνησε να κάνει αφαίμαξη από την υπόλοιπη κοινωνία, για να βρει τα λεφτά που του ζητούσε η Τρόικα. Και καταστράφηκε η ελληνική οικονομία, η οποία είχε καταστεί τρομερά ευάλωτη, μετά από τις διεφθαρμένες οικονομικές πολιτικές της Μεταπολίτευσης, οι οποίες είχαν σαν γενικό αποτέλεσμα να μετατραπεί η Ελλάδα από μία παραγωγικά αδύναμη χώρα, σε μία κοινωνία δυναμικά καταναλωτική, αλλά με πλαστικό χρήμα, και με μηδενική παραγωγικότητα. Δυόμισι χρόνια αργότερα, τα λεφτά για τους δανειστές ακόμα δεν έχουν βρεθεί διότι όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις συνεχίζουν, κατά μέγιστο τρόπο, να κυβερνούν με την συνταγή του «αρχιμάγειρα» Γιωργάκη. Η οποία συνεχίζει να είναι δελεαστική για τις διαδοχικές πολιτικές ηγεσίες, αλλά οι οποίες έχουν εξουθενώσει και σχεδόν ξεχαρβαλώσει την ελληνική κοινωνία.

Και για αυτό τα έκλ…. η Μέρκελ, και έρχεται εσπευσμένα στην Αθήνα, διότι φοβάται, με το δίκιο της, μη διαλυθεί πλήρως η συνοχή της ελληνικής κοινωνίας, αφού η Μέρκελ, επιτέλους έχει αρχίσει να καταλαβαίνει το αυτονόητο, δηλαδή ότι η Ελλάδα κατρακυλάει ταχύτατα στον κατήφορο της προχιτλερικής Γερμανίας. Οποία Θεία Δίκη στην ιστορία του ευρωπαϊκού πολιτισμού! Η Γερμανία, που κάτω από την απάνθρωπη τιμωρία της χρηματοπιστωτικής καταπίεσης των νικηφόρων συμμάχων του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, κατρακύλησε στην οικονομική και κοινωνική αθλιότητα για να «γεννήσει» τον Χίτλερ και τον Ναζισμό, τώρα κινδυνεύει να ολοκληρώσει μία πλήρη και ακριβή αντιγραφή της ιστορίας, σπρώχνοντας μία άλλη χώρα, την Ελλάδα, σε ένα παρόμοια απάνθρωπο οικονομικό κατρακύλισμα και κοινωνικό ξεχαρβάλωμα, και το οποίο, με μαθηματική ακρίβεια, «γεννάει» και τρέφει ένα θαλερό φασιστικό κίνημα.

Εάν το κατρακύλισμα της ελληνικής κοινωνίας, συνεχίσει στην τραγική πορεία που έχει πάρει, και εάν η χώρα χρεοκοπήσει άτακτα, η, ακόμα χειρότερα διαλυθεί η κοινοβουλευτική της νομιμότητα, τότε η Ευρωζώνη δεν πρόκειται να παραμείνει στη ζωή, μετά από τέτοιο τράκο. Το ψυχολογικό, πολιτικό και κοινωνικό κόστος θα είναι ανυπέρβλητο. Και η ηγεσία της Μέρκελ θα μείνει στην ιστορία σαν μία από τις μελανότερες στιγμές της Ευρώπης. Αυτό το τραγικό ενδεχόμενο προσπαθεί απεγνωσμένα να αποφύγει η Μέρκελ. Και για αυτό έχει αλλάξει το προσωπικό της δημόσιο τροπάρι, από αυστηρή «παιδαγωγός» και πολιτική τιμωρός σε χαροκαμένη μάνα, της οποίας η καρδιά ματώνει για τα πάθη των ελλήνων «παιδιών» της. (Ας θυμηθούμε ότι είπε στο Γιωργάκη ότι ήθελε να καταστήσει την Ελλάδα παράδειγμα προς αποφυγή, για να εξηγήσει την αυστηρότητα της δημοσιονομικής λιτότητας που είχε διατάξει).

Η τραγική περίληψη της ελληνοευρωπαϊκής κρίσης έχει ως εξής. Η Ελλάδα, μέσω της εσωτερικής της πολιτικής, αλλά και λόγω της καταστροφικής αρχιτεκτονικής της Ευρωζώνης, έφερε την οικονομία της στο χείλος της χρεοκοπίας. Σε εκείνο το ιστορικό σημείο, η Γερμανία, στο ρόλο της καταπιεστικής ηγέτιδας της Ευρωζώνης, επέβαλε μία άκρως λανθασμένη και καταστροφική πολιτική διάσωσης της Ελλάδας, με το αποτέλεσμα να φέρει την χώρα, με την σύμπραξη των διαδοχικών ελληνικών κυβερνήσεων, στο χείλος ενός πολύ πιο αδυσώπητου γκρεμού, αυτού από τον οποίον κρέμεται αυτή την στιγμή, συμβολικά, ο Σαμαράς. Αυτός ο γκρεμός είναι η πλήρης διάλυση του κοινωνικού ιστού της χώρας, και η πιθανότητα διάλυσης των δημοκρατικών θεσμών. Εάν αυτό συμβεί, τότε η Γερμανία θα έχει τουλάχιστον ίσο μερίδιο ενοχής για μία παρόμοια καταστροφή, όσο και το ελληνικό πολιτικό σύστημα, εάν όχι μεγαλύτερο.

Εάν η τραγωδία της μεταπολιτευτικής Ελλάδας έχει αυτό το τέλος, τότε αυτό θα σημάνει όχι μόνο το τέλος της Ευρωζώνης, αλλά και το τέλος της Γερμανικής ηγεμονίας, τουλάχιστον στα επίπεδα ηθικής και πολιτικής. Και φυσικά, όπως έχω ήδη προαναφερθεί, θα κατασπιλώσει την υστεροφημία της Μέρκελ, και σίγουρα, παρεμπιπτόντως, θα της κοστίσει την επανεκλογή της στη θέση της καγκελαρίας, το επόμενο Φθινόπωρο.

Και κλείνουμε τον κύκλο του σημερινού άρθρου, πιστοποιώντας του λόγου το αληθές, ότι δηλαδή, η «κακόμοιρη» η Μέρκελ, έρχεται στην Αθήνα για να διαφυλάξει τις πιθανότητες επανεκλογής της, του χρόνου, δηλαδή, η πολιτικός Μέρκελ, κάνει ακόμα μία φορά μία πολιτική επιλογή για τα δικά της τα προσωπικά συμφέροντα. Και εδώ είναι η άλλη παγίδα που η Μέρκελ έβαλε τον εαυτό της μέσα, τα τελευταία δύο χρόνια. Έχει χειραγωγήσει τον γερμανικό λαό να πιστεύει ότι δεν χρωστάει τίποτα στην υπόλοιπη Ευρωζώνη, ιδιαίτερα στα τεμπέλικα κράτη της περιφέρειας. Και τώρα, που λόγω της πολιτικής της Μέρκελ, η Ευρωζώνη δεν διασώζεται χωρίς τεράστιες χρηματοπιστωτικές συνεισφορές από την Γερμανία προς τα άλλα κράτη, η Μέρκελ έχει φέρει και την Ευρωζώνη σε αδιέξοδο, αλλά και την ίδια της την κυβέρνηση.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr