Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr
![Reporter.gr on Google News](/images/google%20news/reporter%20news%20300x100.png)
Γράφει ο Ντίνος Κουτσολιούτσος
Τα κυβερνητικά χαρακτηριστικά που σπρώχνουν μία κυβέρνηση να βρεθεί σε ασύγχρονο διάσταση με τον λαό τον οποίον κυβερνά, συμπεριλαμβάνουν την πολιτική άγνοια και ανικανότητα, την μικροκομματική σκοπιμότητα, την έλλειψη θάρρους και ειλικρίνειας, και την αλαζονεία της εξουσίας.
Η παρούσα στιγμή της ευρωπαϊκής κρίσης, παραδείγματος χάριν, βρίσκει την πολιτική ηγεσία της Γερμανίας, να έχει αρχίσει να καταλαβαίνει ότι 1) το ευρώ κινδυνεύει, 2) η Γερμανία χρειάζεται το ευρώ, πολύ περισσότερο από ότι χρειάζεται την διάλυσή του, 3) για να επιζήσει το ευρώ, η Γερμανία χρειάζεται να μοιραστεί με την υπόλοιπη Ευρωζώνη ένα μεγάλο μέρος των λαφύρων που αποκόμισε από την πρώτη δεκαετία της ευρωζωνικής ευημερίας. Το τραγικό στην υπόθεση της ασύγχρονης Ευρωζώνης, είναι ότι μετά από δυόμιση χρόνια ευρωζωνικής κρίσης ο Γερμανικός λαός, στην πλειοψηφία του, στρέφεται πια εναντίον του κοινού νομίσματος και φυσικά εναντίον των σημαντικών χρηματοπιστωτικών υποστηρίξεων που η Γερμανία χρειάζεται να προσφέρει στα κράτη της περιφέρειας, εάν το ευρώ είναι να σωθεί.
Αυτή η ασύγχρονη διάσταση μεταξύ γερμανικής ηγεσίας και γερμανικού λαού, αποτελεί φυσικά το αποκλειστικό και εγκληματικό λάθος της γερμανικής πολιτικής ηγεσίας, υπό την αρχηγεία της αυτοκράτειρας Μέρκελ, η οποία διέπραξε, εις το έπακρον τα εξής στρατηγικά λάθη στην διάσωση του ευρώ, και όχι μόνο. 1) Κατ’ αρχάς υποτίμησε, (σαν τον κ. Παπανδρέου) την σοβαρότητα του προβλήματος. 2) Έπειτα αποφάσισε, είτε το πίστευε είτε όχι, ότι το πρόβλημα ανήκει στην περιφέρεια, και ότι η Γερμανία ήταν αθώα, και αναλόγως σχεδίασε την καταστροφική πολιτικής της διάσωσης μέσω αποκλειστικής λιτότητας στα κράτη της περιφέρειας. 3). Έσπευσε να καθησυχάσει τους Γερμανούς ότι η Γερμανία είναι αμέτοχη του προβλήματος, και ένεκα τούτου, ο γερμανικός λαός δεν οφείλει να υποφέρει οικονομικά για την διάσωση. 4) Επιπλέον, για καθαρά λόγους της δικιάς της επανεκλογής, το φθινόπωρο του 2013, έσπευσε επίσης να καθησυχάσει τους γερμανούς ότι θα προστατεύσει τις αποταμιεύσεις τους και τα φορολογικά τους βάρη. 5) Επίσης για κάνει τον εαυτό της ακόμα πιο αγαπητό στους ψηφοφόρους, φρόντισε να καλλιεργήσει τον μύθο των ενάρετων Γερμανών, και των κηφήνων λαών της περιφερείας.
Μετά από όλα αυτά, ο γερμανικός λαός (δίκαια, σύμφωνα με την ψευδή εικόνα που του έχουνε σερβίρει), ονειρεύεται πια, στην σημαντική του πλειοψηφία, και σύμφωνα με μία πρόσφατη και έγκυρη δημοσκόπηση, τα μεγαλεία του γερμανικού Μάρκου, και την ελευθερία και την ασφάλεια του δικού του νομίσματος, και της δικής του εθνικής ταυτότητας. Ο πόνος, το δράμα, και τα τεράστια προβλήματα του Ναζισμού, έχουν πολύ πολιτισμένα τακτοποιηθεί στα ντουλάπια της εθνικής μνήμης (βλέπε αμνησίας), και αντί αυτού του λίαν ατακτοποίητου εθνικού τραύματος, έχουν εστιάσει την εθνική τους μνήμη στην εποχή που καταλυτικά διευκόλυνε την επικράτηση του Ναζισμού, δηλαδή την οικονομική καταστροφή που υπέστησαν μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, και τον απίστευτο πληθωρισμό που κατασπάραξε για χρόνια την γερμανική κοινωνία μέχρι να έρθει ο Χίτλερ.
Είναι και εδώ, άκρως ενδιαφέρον αλλά και τραγικό, να προσέξει κανείς ότι η ζώσα και παρούσα εθνική μνήμη του γερμανικού λαού εστιάζει μόνο σε ένα μέρος αυτής της ιστορικής τραγωδίας, δηλαδή στον πληθωρισμό, και τα καταστροφικά οικονομικά και κοινωνικά του αποτελέσματα. Η επιλεκτική αυτή μνήμη, υπό την εγκληματική καθοδήγηση και χειραγώγηση της πλειοψηφίας της γερμανικής ηγεσίας, (με ολίγες λαμπρές εξαιρέσεις, σαν τους δύο γέρους, πρώην γερμανούς καγκελάριους), αποφεύγει να αφήσει τον λαό να συζητήσει, να ερευνήσει και να καταλάβει το πριν και το μετά του καταστροφικού πληθωρισμού της Γερμανικής οικονομίας.
Ο λόγος είναι ότι το «πριν» και το «μετά» δείχνουν δύο πολύ δυσάρεστες ιστορικές αλήθειες. Το «πριν» δείχνει πόσο πολύ μίσος έτρεφαν οι νικητές του πρώτου παγκοσμίου πολέμου εναντίον των γερμανών για να τους επιβάλουν τόσο εκδικητικά οικονομικά βάρη, αλλά και το «μετά» του καταστροφικού πληθωρισμού, δείχνει φυσικά τον ερχομό του Χίτλερ και του φασισμού, για να τον ασπαστούνε σχεδόν σύσσωμοι οι γερμανοί, μία που κατάφερε μέσα σε λίγο χρόνο να αναστηλώσει και την οικονομία αλλά και την εθνική ταυτότητα. Η οποία ταυτότητα καταποντίστηκε, ακόμα χειρότερα μέχρι το τέλος του δευτέρου μεγάλου πολέμου.
Η ασύγχρονη διάσταση μεταξύ γερμανικής ηγεσίας και γερμανικού λαού αποτελεί, αυτή την στιγμή, έναν σοβαρό, εάν όχι τον κεντρικό κίνδυνο, για το κοινό νόμισμα. Από την μια μεριά, η γερμανική ηγεσία, σίγουρα θα επιχειρήσει να χρησιμοποιήσει την δυσαρέσκεια του γερμανικού λαού, σαν εκβιαστικό μέσο να πιέσει την υπόλοιπη Ευρωζώνη, να συνεχίσει να δέχεται τους γερμανικούς όρους διάσωσης. Από την άλλη μεριά, αυτή η πολιτική της γερμανικής κυβέρνησης θέτει σε κίνδυνο το όλο οικοδόμημα, διότι κάποια στιγμή ο γερμανικός λαός μπορεί να επαναστατήσει, κάτω από την σημαία του αρχηγού της Bundesbank παραδείγματος χάριν.
Αυτό το παιχνίδι με την φωτιά που παίζει η γερμανική ηγεσία, επαναλαμβάνεται από την αρχή της κρίσης, και είναι ο θεμέλιος λίθος της μερκελικής πολιτικής. Αυτή η πολιτική συνίσταται στο να πιέζει τις κυβερνήσεις, τις οικονομίες και τους λαούς της περιφέρειας, μέχρι το έπακρον, μέχρι το «σπάσιμο», και να σταματάει, η να χαλαρώνει την πίεση, την τελευταία στιγμή, όταν αρχίζει να διαφαίνεται μία ενδεχόμενη έκρηξη. Η ίδια πολιτική του επικίνδυνου παιχνιδιού ασκείται από την γερμανική κυβέρνηση και με την χρηματοπιστωτική κεφαλαιαγορά, της οποίας την «ψυχολογία» κανείς δεν ισχυρίζεται ότι την καταλαβαίνει η ότι δύναται να την ελέγξει. Αυτή την αγορά, δεν την κατάλαβαν και την αψήφησαν, και η Μέρκελ (αλλά και ο δικός μας Γιωργάκης) με τα γνωστά τραγικά επακόλουθα.
Η ασύγχρονος διάσταση πολιτικής ηγεσίας και λαού, φαίνεται καθαρά και στην θητεία της κυβέρνησης Παπανδρέου, με παρόμοια βασικά στοιχεία. Η πολιτική ηγεσία αρνείται να καταλάβει το μέγεθος του προβλήματος, έπειτα αρνείται να παραδεχθεί στον λαό τον κίνδυνο, και τελικά αρνείται για καθαρά μικροκομματικούς λόγους, να διαλέξει την σωστή πολιτική διάσωσης, φοβούμενη να χάσει την εκλογική της βάση. Σαν αποτέλεσμα, στην ελληνική ιστορία, η καταστροφική πολιτική της κυβέρνησης Παπανδρέου καταστρέφει την οικονομία, και το κυβερνητικό κόμμα χάνει, σχεδόν εξολοκλήρου την βάση του. Η πτώση της κυβέρνησης Παπανδρέου σημαδεύει ακριβώς το ιστορικό σημείο, όπου η κυβέρνηση (ο Γιώργος Παπανδρέου), καταλαβαίνει επιτέλους το μέγεθος του ελληνικού προβλήματος, αλλά έχει ήδη χάσει τον λαό, αλλά και τους βουλευτές του.
Δεν ξέρει κανείς εάν πρέπει να ελπίζει, η να φοβάται, μήπως η Μέρκελ, επαναλάβει την μοίρα του πρώην πρωθυπουργού μας, στην προσπάθεια της να διασώσει την Ευρωζώνη την τελευταία στιγμή. Τι κάνει ο γερμανικός λαός; Τον έχει ήδη χάσει η Μέρκελ, όπως ο Γιώργος του έλληνες, η μήπως οι Γερμανοί την συγχωρήσουν, και αποφασίσουν, σαν Γερμανοί τέλος πάντων, να συνεχίσουν να ακολουθούν τις υποδείξεις και τις διαταγές της ηγεσίας τους; Στην πρώτη εκδοχή, η Μέρκελ θα έχει πια μεταμορφωθεί και στεφθεί σαν τον «Παπανδρέου της Ευρωζώνης», δηλαδή σε ένα ηγέτη εντελώς κατώτερο των περιστάσεων, και μάλιστα υπαίτιο του μεγαλύτερου μέρους της ενδεχόμενης ευρωζωνικής καταστροφής. Στην δεύτερη εκδοχή, η μερκελική πολιτική θα συνεχιστεί με άγνωστα αποτελέσματα.
Όσο και να αρνείται, να αντιστέκεται και να…
Ο κ. Πολάκης είναι σίγουρα ένα άτομο που…
Κύριε Πρωθυπουργέ, είμαι από τους πολλούς, θερμούς υποστηρικτές…
Πέραν από την πιστοποιημένη διαφοροποίηση του ανθρώπινου εγκεφάλου,…
Σε μια από τις αναρίθμητες όσο και μάταιες…