Έτσι, έχουμε δύο λαούς, αυτήν την στιγμή, τον ελληνικό και τον γερμανικό, αντιμέτωπους, ο ένας προς τον άλλο, γύρω από λεφτά, τα οποία ο καθένας πιστεύει ότι αξίζουν στον ίδιο, και όχι στον άλλο, ενώ στην πραγματικότητα, αυτά τα λεφτά της ευρωζωνικής φούσκας, της τελευταίας δεκαετίας, δεν ανήκουν ούτε στον ένα λαό, ούτε στον λαό. Αλλά και οι δύο οι λαοί, έχουν πιστέψει τις δικιές τους κυβερνήσεις, ότι αυτά τα λεφτά που έχουν κερδίσει, τα έχουν κερδίσει αποκλειστικά με τον ιδρώτα του προσώπου τους, και, όχι, όπως δείχνει η πικρή αλήθεια, κυρίως λόγω της τεχνητής, και απατηλής χρηματοπιστωτικής φούσκας, που οι ιδρυτές του ευρώ, άθελά τους, η και εσκεμμένα, δημιούργησαν, και επί μία δεκαετία, μάλλον εγκληματικά συντηρούσαν…

Και εξηγούμαι. Όσον αφορά τον ελληνικό λαό, είναι πολύ ξεκάθαρο ότι τα λεφτά που έβγαλαν με τον ιδρώτα του προσώπου τους, οι πιο πολλοί, αλλά και με τους φραπέδες τους στα καφενεία μερικοί, και με τις μαϊμούδες δημόσιες συναλλαγές, κάποιοι άλλοι, δεν κερδήθηκαν αποκλειστικά από τις προσπάθειες της καθημερινής βιοπάλης, αλλά στηρίχτηκαν σε σημαντικό επίπεδο στα ασύστολα δάνεια που η ελληνική πολιτική ηγεσία επί δεκαετίες, αλλά κυρίως στην τελευταία δεκαετία του ευρώ, καταχρέωναν την χώρα. Το μεγάλο αλλά, όμως, στην προκειμένη περίπτωση της Ελλάδας, είναι ότι η ελληνική πολιτική ηγεσία, δεν έχει βγει μπροστά στον λαό, ξεκάθαρα, να παραδεχθεί το τεράστιο, το εγκληματικό λάθος που διέπραξε όλα αυτά τα χρόνια, και που κατέστρεψε και την οικονομία αλλά και την κοινωνία της χώρας.

Δεν έκανε καμία παρόμοια δημόσια απογύμνωση, η ελληνική ηγεσία και μετά δεν παραιτήθηκε σύσσωμη από την ηγεσία της χώρας, για να αφήσει κάποιους αθώους αυτής της εγκληματικής πολιτικής της Μεταπολίτευσης, να πάρουν τα ηνία και να προσπαθήσουν να διορθώσουν την κατάσταση και να αναστηλώσουν την κατεστραμμένη πατρίδα. Όχι. Το αποτέλεσμα αυτής της αποφυγής ανάληψης της βασικής ευθύνης από την ελληνική πολιτική ηγεσία, (και συμπεριλαμβάνω σε αυτή την κριτική, και τις δηλώσεις «μετάνοιας» του τωρινού αρχηγού του ΠΑΣΟΚ), είναι ότι και ο λαός, αφέθηκε, γενικώς να πιστεύει, ότι αυτά που αποκόμισε με τον ιδρώτα του προσώπου, η με την εγκληματικότητα των πελατειακών του συναλλαγών, του ανήκουν ολοκληρωτικά.

Έχουμε δηλαδή, ένα ομαδικό στρουθοκαμηλισμό, σε εθνικό επίπεδο, από την ελληνική ηγεσία και τον ελληνικό λαό, ότι τα λεφτά που έχουμε στις τράπεζες, και τα σπίτια που έχουμε αγοράσει, μας ανήκουν, και τα 300 τόσα δισεκατομμύρια ευρώ χρέη, ανήκουν σε άλλους.

Αλλά παρόμοιο, αν και αντίστροφο πρόβλημα υπάρχει στην Γερμανία. Η Γερμανία, λόγω του κοινού νομίσματος, κατά κύριο λόγο, αποκόμισε αμύθητα πλούτη κατά την δεκαετία της ευρωζωνικής ευημερίας. Είναι γεγονός ότι ένα σημαντικό μέρος αυτής της επιτυχίας εξαρτάται από την καταπληκτική δουλειά που κάνει ο μέσος εργάτης της γερμανικής παραγωγικής οικονομίας, αλλά και στη σύνεση και την αυταπάρνηση που έδειξαν οι γερμανοί συνδικαλιστές, τα τελευταία χρόνια πριν το ευρώ, με το να συμφωνήσουν σε ένα μακροχρόνιο πάγωμα μισθών, για να δυναμώσουν την  ανταγωνιστικότητα των προϊόντων τους. Ως εδώ, συμφωνούμε.

Αλλά η τελειότητα των γερμανικών προϊόντων, και η ανταγωνιστικότητα των γερμανικών μισθολογίων, έκαναν οικονομικά εξαγωγικά θαύματα μόνο στην Ευρωζώνη, και όχι στις εξαγωγικές δραστηριότητες της γερμανικής παραγωγής στα υπόλοιπα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης η στα υπόλοιπα κράτη της Υφηλίου, εκτός Ευρώπης. Τα οικονομικά θαύματα της γερμανικής εξαγωγικής παραγωγής περιορίστηκαν αποκλειστικά στον χώρο του κοινού νομίσματος.

Ο λόγος για αυτήν τη σημαντική διαφορά είναι ένας και μόνος. Το κοινό νόμισμα. Το ευρώ έφερε δύο συντριπτικά οφέλη στα τέλεια γερμανικά προϊόντα. Το ένα ήταν η ισοπέδωση του ευρωζωνικού τιμάριθμου, η οποία εξάλειψε το κυριότερο μειονέκτημα των γερμανικών εξαγωγών, που ήταν η υψηλή τιμή του σκληρού μάρκου. Το άλλο όφελος ήταν ότι η ευρωζωνική καταναλωτική αγορά, μέσω δασμών, προστάτευσε τα γερμανικά προϊόντα από τα πολύ φτηνότερα παρόμοια προϊόντα των αναπτυσσόμενων κρατών, και κυρίως της Κίνας.

Αυτό το θέμα συνεχίζεται και στα δύο χρόνια της κρίσης. Λόγω της κρίσης χρέους στα κράτη της περιφέρειας, με αρχηγό την Ελλάδα, το ευρώ, έχει χάσει, τουλάχιστον προσωρινά, μεγάλο μέρος της σκληράδας του, που έχει επιβάλει η γερμανική ηγεσία. Το αποτέλεσμα είναι ότι οι γερμανικές εξαγωγές στα κράτη εκτός της Ευρώπης έχουν εκτιναχθεί στα ύψη, και ο όγκος τους έχει υπερκαλύψει τις χαμηλωμένες εξαγωγές στην Ευρωζώνη και στην υπόλοιπη Ευρώπη, λόγω της κρίσης στην οικονομία. Αυτή η υπερκάλυψη λόγω του υποτιμημένου ευρώ, έφερε στην Γερμανία, φέτος, ρεκόρ στο ύψος των συνολικών εξαγωγών της, και φυσικά ρεκόρ στο πλεόνασμα που δείχνει φέτος στον εμπορικό της ισολογισμό.

Η ουσία δηλαδή είναι, ότι όσο και καταπληκτικά να είναι τα γερμανικά εξαγωγικά προϊόντα, εάν δεν προστατεύονται από τους ευρωζωνικούς δασμούς, η από ένα υποτιμημένο ευρώ, η από την καταναλωτική φυλακή, που το κοινό νόμισμα έχει επιβάλει στα 16 άλλα κράτη της Ευρωζώνης, η γερμανική οικονομία δεν θα είχε αποκομίσει τα αμύθητα, (για την Γερμανία πρωτάκουστα πλεονάσματα ισοζυγίων τρεχουσών πληρωμών) πλούτη από την Ευρωζώνη, η από το υποτιμημένο ευρώ, λόγω της ελληνικής (!) κρίσης χρέους.

Έτσι λοιπόν βλέπουμε, ότι τα θετικότατα αποτελέσματα της γερμανικής οικονομίας, δεν οφείλονται αποκλειστικά, ίσως ούτε καν κατά κύριο λόγο, στην εργατικότητα των Γερμανών και στη τελειότητα των προϊόντων τους, παρά ένα σημαντικό μέρος της γερμανικής επιτυχίας οφείλεται στην υπερκατανάλωση των κρατών της περιφέρειας που παγιδεύτηκαν στην ισοπεδωμένη αγορά του κοινού νομίσματος, αλλά, (και αυτό είναι και το τραγικότερο και το νοστιμότερο της ιστορίας), οφείλεται επίσης και στην ευρωπαϊκή κρίση χρέους που η αχαΐρευτη αυτή χώρα, η Ελλάδα, ξεκίνησε, και συνεχίζει να διατηρεί σε υψηλά επίπεδα έντασης.

Και ερχόμαστε τώρα στην αχαΐρευτη γερμανική ηγεσία και στην εγκληματική, για την Γερμανία αλλά και για την Ευρώπη, εκμεταλλευτική χειραγώγηση του γερμανικού λαού. Τουλάχιστον, η ελληνική ηγεσία, τα μάσησε λίγο, και απέξω-απέξω παραδέχτηκε το αυτονόητο, που ήταν δηλαδή, ότι τα λεφτά που έχουμε στην Ελλάδα, τα είχαμε δανειστεί. Όμως στην Γερμανία τίποτα παρόμοιο δεν έχει κοινοποιηθεί από την Γερμανική ηγεσία προς τους γερμανούς εργαζόμενους και ψηφοφόρους.

Το γεγονός ότι η άνθηση της γερμανικής οικονομίας την πρώτη δεκαετία του ευρώ, οφείλεται στην υπερκατανάλωση των φτωχών κρατών, και ότι η συνεχιζόμενη άνθηση της οικονομίας της στα χρόνια της κρίσης οφείλεται ακριβώς στην κρίση, και στο γεγονός ότι η κεφαλαιαγορά κατασπαράζει τις οικονομίες της περιφέρειας, και εξ ανάγκης, προσφέρει  πάμφθηνη πίστωση στο γιγαντιαίο χρέος της Γερμανίας, δεν συζητιέται σχεδόν πουθενά στον γερμανικό αλλά και στον ευρωπαϊκό χώρο, παρά μόνο στον αγγλοσαξονικό, και γρήγορα οι Γερμανοί, αλλά ακόμα και μερικοί Έλληνες (!), εννοούν να απορρίπτουν αυτές τις αναλύσεις, με το πρόσχημα ότι δυσπιστούν ως προς την ιδιοτέλεια αυτής της άλλης «φυλής», που μιλάνε την γλώσσα που όλοι μας τώρα αναγκαζόμαστε να μιλάμε.

Και έτσι οι γερμανοί εργαζόμενοι και ψηφοφόροι, ζούνε με τα μέτρια εισοδήματά τους, και με τις σημαντικές αποταμιεύσεις τους, και πιστεύουν, παρόμοια και παράλληλα, με τους τεμπέληδες Έλληνες, ότι όλα αυτά τα κέρδη τους, τους ανήκουν αποκλειστικά, και ότι αυτοί είναι και άλλοι δεν είναι στην Ευρώπη. Η γερμανική ηγεσία, φυσικά, αρνείται να παραδεχθεί τις βασικές και κρίσιμες ευρωζωνικές συγκυρίες, που έφεραν αυτή την ευημερία στην χώρα, διότι εάν το έκανε αυτό, τότε θα έβλεπαν οι Γερμανοί ότι τα εγκώμια δεν αρμόζουν αποκλειστικά στις γερμανικές κυβερνήσεις, όπως, φυσικά, και η Μέρκελ, αλλά και το υπόλοιπο γερμανικό πολιτικό σύστημα αρέσκεται να προβάλλει σαν την αλήθεια, και την οποία «αλήθεια» επιθυμούν διακαώς να επικοινωνούν στον γερμανικό λαό.

Κατά την γνώμη μου, οι Γερμανοί δεν έχουν τόσο δικαίωμα σε όλα τους τα πλούτη, όσο δεν έχουν ολοκληρωτικό δικαίωμα στα πλούτη τους οι Έλληνες. Και οι μεν του βορρά και οι δε του νότου, γίνανε αυτοί που γίνανε, τα τελευταία 12 χρόνια, λόγω της χρηματοπιστωτικής και υπερκαταναλωτικής φούσκας της Ευρωζώνης, αυτό το νομισματο-οικονομικό έκτρωμα που απειλεί να θάψει μια για πάντα το όνειρο μίας ενωμένης Ευρώπης. Και εάν τα πολιτικά συστήματα και στην Γερμανία και στην Ελλάδα, αλλά και παντού αλλού, ήταν πιο έντιμα, πιο ηθικά, και πιο επιρρεπή στην αλήθεια, τότε και η γερμανική πολιτική ηγεσία, και η ελληνική, θα έλεγαν από κοινού στους δύο λαούς το εξής.

«ΟΛΑ ΑΥΤΆ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΠΟΥ ΚΕΡΔΙΣΑΤΕ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΌΝΙΑ, (ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΠΑΡΑΓΩΓΟΙ ΚΑΙ ΈΛΛΗΝΕΣ ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ), ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΌΛΑ ΔΙΚΑ ΣΑΣ, ΓΙΑ ΑΥΤΌ ΠΡΕΠΕΙ ΠΟΛΛΑ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΝΑ ΞΑΝΑΜΟΙΡΑΣΤΟΥΝ ΠΙΟ ΔΙΚΑΙΑ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΘΕΜΙΤΟΥΣ ΔΙΚΑΙΟΥΧΟΥΣ, ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΩΤΕΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΔΑΝΕΙΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΕΣ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ ΠΡΟΙΟΝΤΩΝ».

Αλλά τέτοια πράγματα μόνο στα παραμύθια της Χαλιμάς γίνονται πραγματικότητα…

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr