Όλα τα έθνη ζούνε την ιστορία τους, και φυσικά την επαναλαμβάνουν. Η ιστορία του οποιοδήποτε έθνους εμπεριέχει εθνικές επιτυχίες και δόξες αλλά και τραγικά ιστορικά τραύματα, των οποίων τα συμπτώματα διαιωνίζονται, έως ότου το έθνος, συνολικά, και ενσυνείδητα, αποφασίσει να επεξεργαστεί και να επουλώσει, να θεραπεύσει αυτά τα τραύματα.

Η Τουρκοκρατία, δηλαδή, η ιστορική πραγματικότητα της υποδούλωσης, της αποικιοποίησης των Ελλήνων Χριστιανών, για τετρακόσια χρόνια σε μία αλλόθρησκη και αλλόφυλη εξουσία, εάν όχι τίποτε άλλο, χάραξε βαθιά μέσα στην ψυχή και στο DNA του ελληνικού λαού την παρουσία της κρατικής εξουσίας και την ταυτότητα του κράτους, σαν κάτι βαθιά άδικο, κακό, και εχθρικό. Σαν αποτέλεσμα, η βασική στάση του έλληνα πολίτη είναι παθητική, αμυντική, και στις καλύτερες προϋποθέσεις, πελατειακή. 

Τα διακόσια χρόνια από την ελληνική επανάσταση, δεν άλλαξαν αυτήν την βασική σχέση μεταξύ του έλληνα πολίτη και του κράτους. Από την αρχή η διάσταση μεταξύ κράτους και λαού ζωγραφίστηκε από το γεγονός ότι αυτοί που πολέμησαν για την ελευθερία, δεν κατέκτησαν την κρατική εξουσία, η οποία παραχωρήθηκε βασικά στους λόγιους και τους πολιτικά συνδυασμένους με τις μεγάλες δυνάμεις. Σαν επιστέγασμα αυτής της αποξένωσης λαού και κρατικής εξουσίας ήρθε η επιβολή βαυαρών βασιλιάδων, την στιγμή κατά την οποίαν το ελληνικό σύνταγμα είχε εξαλείψει την έννοια της ελληνικής αριστοκρατίας και του ελληνικού «γαλάζιου» αίματος.

Εξαιρέσεις στα διακόσια χρόνια, σαν την ηγεσία ενός Ελευθέριου Βενιζέλου, δεν αναιρούν τον βασικό αυτό κανόνα. Τα τελευταία σαράντα χρόνια της Μεταπολίτευσης, με την κατάργηση της βασιλικής μοναρχίας, και την έναρξη της ελληνικής δημοκρατίας, έφεραν μία σημαντική αλλαγή, η οποία απεδείχθη τραγική, όπως βλέπουμε τώρα. Αυτή η αλλαγή συνίσταται στο ότι η σχέση του πολίτη με το κράτος μετατράπηκε σε καθαρά πελατειακή, σε όλες τις μορφές, και σε όλη την επικράτεια.

Η εχθρότητα του πολίτη προς το κράτος αποδυναμώθηκε, αφού εκ των πραγμάτων πια, το κράτος ήταν και καθαρά ελληνικό και αξιοθαύμαστα δημοκρατικό. Αλλά εάν η εχθρότητα είχε εξαλειφθεί, η έλλειψη πίστης και εμπιστοσύνης στο κράτος, εάν μη τι άλλο, γιγαντώθηκαν, διότι το νέο, ελληνικό δημοκρατικό κράτος, δηλαδή οι διαδοχικές κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, με τα λιγοστά διαλείμματα των κυβερνήσεων της Νέας Δημοκρατίας, έκαναν το παν να εξανεμίσουν κάθε υπόλοιπο εμπιστοσύνης στην κρατική εξουσία, εγκαθιδρύοντας, και θεσμικά, πλέον, την πελατειακή συναλλαγή, σαν υπαρξιακή ανάγκη όχι μόνο του έλληνα πολίτη, αλλά και του έλληνα πολιτικού και του έλληνα κρατικού λειτουργού, (βλέπε τις καταστροφικές αλλαγές στο σύνταγμα περί βουλευτικής ασυλίας, υπουργικής ανευθυνότητας και δημοσιοϋπαλληλικής μονιμότητας).

Τα αποτελέσματα της Μεταπολίτευσης είναι τα ξεκάθαρα εθνικά αποτελέσματα ενός έθνους, το οποίο, επί δύο αιώνες προσπαθεί απεγνωσμένα να αποφύγει την ντροπή, την θλίψη, τον πόνο, της Τουρκοκρατίας, και την ταυτότητα ενός χαμένου λαού, ενός χαμένου παιδιού, δηλαδή, που ακόμα δεν μεγάλωσε από τις τραγικές κακουχίες της παιδικής ηλικίας, (τέσσερις αιώνες αποικιοκρατίας, πιο πολύ από οποιοδήποτε κράτους του σημερινού τρίτου κόσμου – βλέπε Ζιμπάμπουε). Η αιτία είναι ότι ακριβώς, όλα αυτά τα διακόσια χρόνια από την επανάσταση, το έθνος δεν έτυχε μίας παρατεταμένης, οργανωμένης και επιτυχημένης εθνικής ανέγερσης.

Αντί αυτού, ο βίος του έλληνα πολίτη εστίασε όλη την θετική ενέργεια που είναι αναγκαία στην καθημερινότητα της βιοπάλης, στα οικεία και στα κοντινά. Δηλαδή, αφιέρωσε ο μέσος έλληνας, όλη του πίστη και την αφοσίωση στην οικογένεια και στους συγχωριανούς φίλους του. Και όσο πιο απόμακρο, ξένο και εχθρικό φάνταζε το κράτος, τόσο πιο κολλητός ήταν ο έλληνας στην οικογένεια και στους φίλους. Ο άνθρωπος χρειάζεται από την φύση του, μία διαχρονική κοινωνική αλληλεξάρτηση, η οποία να του προσφέρει και μία αίσθηση προστασίας και ασφάλειας, αλλά και μία αίσθηση ταυτότητας ότι ανήκει σε ένα σύνολο. Η έλλειψη αξιόπιστης σύγχρονης κρατικής εξουσίας έσπρωξε τον έλληνα στο ιδεατό κόσμο της Αρχαίας Ελλάδας, αλλά και στα άυλα λιβάδια της τέχνης, μουσικής και καλλιτεχνίας, όπου και διέπρεψε.

Τραγικά, η Μεταπολίτευση εστίασε στην εκμετάλλευση του ιστορικού τραύματος, χρησιμοποιώντας την πελατειακή εξάρτηση του λαού, στο έπακρον, με αποτέλεσμα να σπρώξει τον λαό σε ένα πρωτοφανή εθνικό εθισμό. Φυσικά, σαν κύριο επακόλουθο, η εμπιστοσύνη του πολίτη στο κράτος εξανεμίστηκε τελείως, όταν κατάλαβε εμπράκτως, ότι ό κάθε έλληνας (δημοκρατικός) πολιτικός, και ο κάθε κρατικός λειτουργός, ήταν προς πώληση. Και ότι για να κάνει κανείς οποιαδήποτε δουλειά χρειαζότανε λάδωμα, ακόμα και για να περάσεις τις εξετάσεις οδηγήσεως. Ο κ. Πάγκαλος, προσπαθώντας, απεγνωσμένα, να παρουσιάσει τον εαυτό του σαν αθώα περιστερά, θέλει να μας πείσει ότι ο μέσος έλληνας ψηφοφόρος ήταν ο κύριος ένοχος σε όλες αυτές τις αθέμιτες πελατειακές δοσοληψίες. Το γεγονός, φυσικά είναι, το ακριβώς αντίθετο. Η πολιτική ηγεσία διέφθειρε τον ελληνικό λαό, και όχι ο λαός τον κ. Πάγκαλο.

Ο εθισμός στην πελατειακή συναλλαγή, είχε φυσικά, πέραν των οικονομικών, και σοβαρά ηθικά επακόλουθα στον βίο του πολίτη, του πολιτικού και του κρατικού λειτουργού. Έτσι έχουμε ένα εκατομμύριο αυθαίρετα κτίσματα στην ελληνική επικράτεια, έχουμε ένα κράτος που αρνείται να ξέρει τι ιδιοκτησία έχει, πόσους υπαλλήλους έχει και πόσο τους πληρώνει. Αυτή η νομική και θεσμική ασυδοσία, εξαρτάται και τροφοδοτείται από την εγκληματική πολιτική ηγεσία της Μεταπολίτευσης (βλέπε τα δύο poster boy της Μεταπολίτευσης, τον Τσοχατζόπουλο, που κατηγορείται για νομικά εγκλήματα, και τον Πάγκαλο, ο οποίος είναι σίγουρα ένοχος για τα πολιτικά εγκλήματα του πελατειακού συστήματος, που ο ίδιος έχει δημόσια παραδεχθεί). Και έτσι έχουμε ένα λαό που αρνείται, κατά κράτος, να πληρώσει φόρους, και έτσι έχουμε ένα κράτος που ανέχεται, εάν δεν υποβοηθάει το λαό και τους πλουσίους, να μην πληρώνουν φόρους,.

Το επιστέγασμα αυτού του συνεχιζόμενου τραγικού εθνικού προβλήματος είναι ότι με την κρίση χρέους, δηλαδή την κατεξοχήν απόδειξη της αποτυχημένης πορείας του έθνους, ήταν να αναγκαστεί η Ελλάδα, ακόμα μια φορά, να υποστεί την εξωτερική επιτήρηση και την αναγκαστική αναμόρφωση των «μεγάλων δυνάμεων», των αιώνιων δανειστών της χώρας με τα αχαλίνωτα κρατικά λογιστικά. Και στην μηδενισμένη εμπιστοσύνη προς την ελληνική πολιτική ηγεσία, έρχεται τώρα να προστεθεί η τρομερή ρετσινιά του πολιτικού «ανδρείκελου», δηλαδή μίας κρατικής εθνικής ηγεσίας, η οποία δεν έχει ουδεμία δυνατότητα να καθορίσει και να επιβάλει ένα εθνικό σχέδιο διότι αυτή η ίδια εξαρτάται από τους «ξένους».

Αντί αυτού, τα μέτρα λιτότητας που πάνω από δύο χρόνια προσπαθεί να επιβάλει η ελληνική κρατική εξουσία υπό τις διαταγές της Τρόικας, έχουν επιβάλει το βασικό ενθύμιο της Τουρκοκρατίας, το (πρώην κεφαλικό) χαράτσι. Δεν υπάρχει καλύτερη απόδειξη του ιστορικού τραύματος του ελληνικού έθνους, ούτε της τέλειας αποτυχίας της ελληνικής πολιτικής και κρατικής εξουσίας, από τη παγκοσμιοποίηση του όρου Χαράτσι, σε αντικατάσταση ενός όρου που βασικά περιγράφει την συμβολή του έλληνα πολίτη στην ζωή και την ευημερία της ίδιας του της πατρίδας.

Ένας λαός ο οποίος ακόμα πάσχει ψυχικά από την άλωση της Κωνσταντινούπολης, και που δεν μπορεί να ξεστομίσει το όνομα της τουρκικής πόλης Ισταμπούλ, η οποία έχει πάψει να είναι βυζαντινή εδώ και αιώνες, και η οποία δεν υπήρξε ποτέ «ελληνική», φυσικά και θα χρησιμοποιήσει λέξεις βασανιστικές, σαν το «Χαράτσι», για να περιγράψει μία αρνητική συναλλαγή με την κρατική εξουσία. Ο ελληνικός λαός ζει ακόμα στην εποχή της Τουρκοκρατίας, ασυνείδητα, και η ελληνική κρατική εξουσία έχει μετατραπεί στον ρόλο των επιτρόπων στις χριστιανικές κοινότητες της Τουρκοκρατίας.

Ακόμα και η λέξη Τρόικα, που το ελληνικό λεκτικό και χλευαστικό δαιμόνιο επέβαλε παγκοσμίως σαν ένα νέο βασικό όρο της πολιτικής οικονομίας, ιστορικά ξεκινάει από την πολιτική Τρόικα της ηγεσίας της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, (των τριών συγκυβερνώντων σοβιετικών ηγετών, που πριν περίπου μισό αιώνα, αντιπροσώπευε, τουλάχιστον στον «ευγενή» καπιταλιστικό χώρο, την αγριάδα και την αδιαλλαξία της τότε κομμουνιστικής ιδεολογίας και πολιτικής.

Το ψάρι μόνο από το κεφάλι μπορεί να ξεβρομίσει, και το κεφάλι είναι η ελληνική πολιτική ηγεσία. Εάν η πολιτική ηγεσία δεν επιφέρει μία πλήρη κάθαρση των θεσμών της και των πρωταγωνιστών του πελατειακού συστήματος, τίποτα δεν μπορεί πραγματικά να ορθοποδήσει στην χώρα.  Η διεφθαρμένη και σχεδόν πλήρως κατεστραμμένη σχέση μεταξύ έλληνα πολίτη και ελληνικής κρατικής εξουσίας, μόνο από την ηγεσία μπορεί να αλλάξει και να διορθωθεί. Και για να μπορέσει η ελληνική ηγεσία να αλλάξει το έθνος, πρέπει να αλλάξει, πρώτα, αυτή η ίδια. Και το πρώτο βήμα πραγματικής πολιτικής αλλαγής, είναι να αλλάξει το σύνταγμα, παρά ταύτα, δηλαδή το 2013, που είναι το πρώτο έτος που επιτρέπονται συνταγματικές αλλαγές.

Αυτές οι συνταγματικές αλλαγές πρέπει να συμπεριλαμβάνουν την κατάργηση της βουλευτικής ασυλίας, της υπουργικής «ανευθυνότητας», του ασύλου των υπουργών οικονομικών, και της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων. Αυτή η προσπάθεια μπορεί και πρέπει να αρχίσει χθες. Εάν θέλει ο Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος κατά την γνώμη μου έχει κάνει μία μικρή καλή αρχή στην προσπάθεια να πραγματοποιήσει την επιλογή των ελλήνων να παραμείνουν στο ευρώ, πρέπει να εξαγγείλει μία ολοκληρωτική κάθαρση του πολιτικού και του δημόσιου/κρατικού χώρου, με αναίρεση κάθε προστασίας πολιτικών και οικονομικών εγκληματιών στο έθνος τα τελευταία πενήντα χρόνια, και επιβολή μίας αναδρομικής πάταξης πολιτικών εγκλημάτων.

Και εάν θέλει ο κ. Βενιζέλος να επιβιώσει στον ελληνικό πολιτικό χώρο, το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να παραδεχθεί δημοσίως τις εσφαλμένες πολιτικές που πρότρεψαν τις κυβερνήσεις στις οποίες ήταν μέλος, να σχεδιάσουν και να αποφασίσουν αυτές τις συνταγματικές αλλαγές, πριν χρόνια. Και μπορεί ο κ. Βενιζέλος, σαν συνταγματικός ειδήμων, να ηγηθεί αυτής της κυβερνητικής προσπάθειας, εάν πραγματικά είναι έτοιμος να αποδεχθεί αυτά τα ιστορικά πολιτικά και εθνικά λάθη. Αλλά από την άλλη μεριά, θα έλεγε κανείς, ο κ. Βενιζέλος, σε αυτόν το ρόλο, θα έμοιαζε σε μερικούς δύσπιστους, σαν τον λύκο που φυλάει τα πρόβατα.

Η ατιμωρησία είναι από το βασικότερα και πιο καταστρεπτικά επακόλουθα του πελατειακού εθισμού στην ελληνική κοινωνία. Και η ατιμωρησία πρέπει να εξαλειφθεί πρωταρχικά στο άντρο της ελληνικής ηγεσίας. Μόνο έτσι μπορεί το ελληνικό κράτος, να ελπίζει ότι θα μπορέσει, σιγά σιγά, να επανορθώσει το τραγικό αποτέλεσμα της Τουρκοκρατίας, και να γεννήσει μέσα στην καρδιά του έλληνα, πίστη το κράτος της Ελλάδας.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr