Η επιμήκηνση, που πιστεύω ότι είναι η «μέση λύση», που η κυβέρνηση προσπαθεί να ακολουθήσει, αποτελεί μία μέση λύση ανάμεσα στις προεκλογικές υποσχέσεις των τριών συγκυβερνώντων κομμάτων, και την μετεκλογική πραγματικότητα στην συνεχιζόμενη εξάρτησή μας από τα ευρωπαικά δάνεια.

Αυτή η μέση λύση, πιστεύω, δεν είναι η καλύτερη για το έθνος, την παρούσα στιγμή, για τους εξής δύο λόγους, κυρίως. 1). Το ηθικό της Ελλάδας, σαν έθνος, σαν λαός, αλλά και σαν κυβέρνηση, θα συνεχίζεται να κυλιέται στον βούρκο της δανειακής εξάρτησης από την Ευρώπη. Μπορεί, κάθε τρίμηνο, να το θεωρεί η κυβέρνηση τεράστια επιτυχία το γεγονός ότι μας ενέκριναν μία ακόμη δόση δανείων, και μπορεί ο ελληνικός λαός να παίρνει μία βαθειά ανάσα για το γεγονός ότι οι μισθοί δημοσίων υπαλλήλων και οι συντάξεις θα πληρωθούν για άλλους τρεις μήνες, αλλά το ψυχολογικό κόστος αυτής της συνεχιζόμενης εξάρτησης από τους «εταίρους» μας, αυτή η συνεχιζόμενη ζητιανιά, υπό την μορφή πολιτικής «διαπραγμάτευσης», συνεχίζει να καταστρέφει το ελληνικό φιλότιμο, και την πίστη και την ελπίδα, ότι η Ελλάδα μπορεί να σταθεί στα πόδια της μόνη, ανεξάρτητη, χωρίς την βοήθεια ξένων.

Αυτή η κατάσταση είναι μία συνεχιζόμενη εθνική καταστροφή, η οποία συμβαδίζει με την επεκτεινόμενη καταστροφή της ελληνικής οικονομίας, αλλά η οποία ψυχική καταστροφή είναι πολύ λιγότερο εμφανής από τα ποσοστά ανεργείας και κλειστών καταστημάτων, ενώ ίσως να είναι πολύ πιο δηλητηριώδης για το παρόν και το μέλλον της χώρας. Ένα δείγμα, μία σοβαρή ένδειξη αυτής της ψυχικής καταστροφής, η οποία επέρχεται στην ελληνική κοινωνία, είναι η απίστευτη έξαρση εγκληματικότητας σε όλη την χώρα, και ποσοτικά, αλλά και ποιοτικά, όπως δείχνει ακόμα και το τελευταίο αποτρόπαιο έγκλημα άγριου βιασμού και κακοποίησης της 15χρονης κοπέλας στην Πάρο.  Και μπορεί ο άνθρωπος που φαίνεται να ομολόγησε για αυτό το έγκλημα να είναι αλλοδαπός, και μάλιστα, λαθρομετανάστης, αλλά το γενικότερο κλίμα κοινωνικής εξαλλωσύνης προσφέρει ένα θεσμικό περιβάλλον, όπου άνθρωποι αισθάνονται πιο ελεύθεροι, πιο ανεύθυνοι να πράξουν κακουργήματα.

‘Ένα δεύτερο μεγάλο μειονέκτημα της συνεχιζόμενης «μέσης λύσης», είναι ότι τεράστιες προσπάθειες, με διαφορετικά αποτελέσματα επιτυχίας, επιχειρούνται από την ελληνική ηγεσία, και τους υπόλοιπους κοινωνικούς εταίρους της χώρας, στην αντιμετώπιση του αιωνιζόμενου προβλήματος, «πως θα βγει η επόμενη δόση;». Έτσι κατασπαταλάται, εσαεί, όλη η φαιά ουσία του ελληνικού κράτους στην ατελείωτη προσπάθειας ζητανειάς, αντί να δουλεύει το έθνος, από τον πρώτο στον τελευταίο πολίτη, για να αναστηλωθεί η χώρα στο μέλλον, όσο γίνεται πιο γρήγορα, πιο δίκαια, και πιο αποτελεσματικά.

Σε αυτό συμφωνώ με τον Τσίπρα ότι τα δύο χρόνια επιμήκηνσης είναι δύο ακόμα χρόνια μαρτυρίου και καταστροφής για την χώρα. Αλλά δεν συμφωνώ, ίσως, με την γραμμή του Σύριζα, γιατί το θέμα είναι εάν ο ελληνικός λαός συμφωνεί με την γραμμή του.

Όμως, πιστεύω, πιά, ότι η χώρα πρέπει να εγκαταλείψει την «μέση λύση», που διαιωνίζει την εξάρτηση ζητιανιάς από την Ευρώπη, και να κυρήξει Εθνικό Συναγερμό, αποφασίζοντας μία από τις δύο ακραίες λύσεις, που πλευρίζουν την μέση, από τις εκατέροθεν πλευρές της αριστεράς και της δεξιάς ιδεολογίας.

Η μία ακραία λύση Εθνικού Συναγερμού είναι η λύση που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει, κατά την γνώμη μου σωστά και δίκαια, ότι ο μεγαλύτερος ένοχος στην ελληνική αλλά και στην ευρωπαική κρίση, δεν είναι οι επιμέρους χώρες της περιφέρειας, αλλά το διαστρεβλωμένο και καρκινογόνο μπουρδούκλωμα που ονομάζεται Ευρωζώνη. Και είτε η Ευρωζώνη είναι ο κύριος ένοχος, είτε όχι, συμφωνώ ακόμα περισσότερο, με το επόμενο επιχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ, ότι η λύση πρέπει να είναι ευρωπαική, και όχι επί μέρους περιφερειακή, όπως έχει κατορθώσει να την επιβάλει έως τώρα η γερμανοκρατούμενη ευρωζωνική ηγεσία.

Αυτή η ακραία λύση, (από το αριστερό άκρο του ευρωπαικού πολιτικού φάσματος), σημαίνει ότι η Ελλάδα αποφασίζει να ακυρώσει το μνημόνιο, να δηλώσει στην Ευρωζώνη, ότι η επιλεγμένη θεραπεία λιτότητας σκοτώνει τον ευρωασθενή, και ότι η Ελλάδα, σαν ισότιμο μέλος της Ευρωζώνης, αρνείται να την ακολουθήσει, και ότι δηλαδή, χρησιμοποιεί το βέτο που της παρέχουν οι παρούσες ευρωζωνικές συνθήκες και θεσμοί εναντίον της μνημονιακής πολιτικής για την χώρα μας.

Και ότι η Ελλάδα, από εδώ και εμπρός, θα δηλώσει βέτο σε οποιαδήποτε απόπειρα ευρωζωνικών αποφάσεων, για οποιοδήποτε άλλο κράτος, και για οποιοδήποτε άλλο θέμα, έως ότου η Ευρωζώνη αλλάξει ριζικά την στρατηγική της για την διάσωση της Ευρωζώνης. Τα δυνατά επακόλουθα μίας τέτοιας στρατηγικής είναι 1). Να διαλυθεί η Ευρωζώνη, ως έχει. 2). Να βρει ένα τρόπο να εκδιώξει η Ευρωζώνη την Ελλάδα στην δραχμή, 3). Να συμμορφωθεί η Ευρωζώνη, και να αλλάξει πολιτική, για να διασώσει το όνειρο της Ευρωπαικής Ένωσης.  

Η άλλη ακραία λύση, (από το δεξιό, νεοφιλελεύθερο άκρο του πολιτικού φάσματος), είναι να μηδενίσει η χώρα το έλλειμμα των 11-14 δις ευρώ, μέσα σε τέσσερεις μήνες, δηλαδή, μέσα στο 2012, και ΌΧΙ μέσα στα επόμενα τέσσερα χρόνια, όπως ελπίζει, εύχεται και προσπαθεί η κυβέρνηση. Εάν η Ελλάδα αποφασίσει να εξαλείψει το έλλειμμα μέσα στο 2012, τότε θα ξεκινήσει το σωτήριο έτος 2013, ζώντας, σαν έθνος, και σαν λαός, και σαν πολιτεία, μέσα στα προκαθορισμένα θεσμικά και οικονομικά όρια του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, τον οποίον και ακολουθεί η Ευρωζώνη, προς το παρόν.

Αυτή η ακραία λύση παραδέχεται ότι η χώρα θα αρχίσει να ζει άμεσα, μόνο με ότι παράγει, και ότι θα σεβαστεί όλες τις χρηματοπιστωτικές της συμβάσεις μέχρι το τελευταίο ευρώ, όσα χρόνια και εάν χρειαστεί. Αυτό σημαίνει ότι όλα τα υψηλά εισοδήματα δημοσίου και συντάξεων θα φτωχύνουν σημαντικά, αυτό σημαίνει ότι πολλές κοινωνικές υπηρεσίες θα σταματήσουν, αυτό σημαίνει ότι κανείς πολιτικός η άλλος «διαπρεπής» έλληνας επιχειρηματίας η καλλιτέχνης δεν θα δικαιούται ούτε έναν αστυνομικό για ασφάλεια. Αυτό σημαίνει ότι όλοι οι πολιτικοί θα είναι αναγκασμένοι να παίρνουν ταξί η την συγκοινωνία για να πάνε στην βουλή, στην ταβέρνα τους. Η στην εκλογική τους περιφέρεια. Αυτό σημαίνει ότι η κρατική τηλεόραση μπορεί να μείνει ένα μόνο κανάλι, η και κανένα, για μερικά χρόνια.

Αυτό σημαίνει ότι για μερικά χρόνια το θρυλικό ελληνικό πρόγραμμα καλοκαιρινών καλλιτεχνικών παραστάσεων, θα συνεχίσει μόνο σε εθελοντικό η φιλανθρωπικό επίπεδο.

Αυτό σημαίνει ότι αντί να εξακολουθούν να χάνουν την δουλειά τους χίλιοι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα, η κυβέρνηση να αποφασίσει να θέσει σε εφεδρία ένα παρόμοιο αριθμό δημοσίων υπαλλήλων κάθε μέρα. Αυτό σημαίνει ότι όλοι οι παραπανήσιοι δημόσιοι υπάλληλοι θα μετατεθούν στην εφορία, ώστε η κυβέρνηση να ξεκαθαρίσει το μισό εκατομμύριο εκρεμούσες φορολογικές δηλώσεις σε μήνες και όχι σε χρόνια. Αυτό σημαίνει ότι η κυβέρνηση θα φορολογήσει τους πλουσίους που φοροδιαφεύγουν είτε στην Ελλάδα είτε στο εξωτερικό. Αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα θα επιστρέψει σε μία φτώχια που μόνο οι γονείς και οι παπούδες και οι γιαγιάδες της σημερινής νεολαίας θα έχουν ζήσει, και θα θυμούνται.

Αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα υποτάσσεται πλήρως στην νεοφιλελεύθερη πολιτική της Ευρωζώνης, και θα την ακολουθήσει πιστά, ΑΛΛΑ ΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΨΗΛΑ, ΔΙΟΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ ΠΛΕΟΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΖΗΤΙΑΝΙΑ.

Και οι δύο αυτές, λίαν ακραίες λύσεις, ξεγυμνώνουν την χώρα στα λίγα οικονομικά αποθέματα ρούχων που πραγματικά της ανήκουν, και που δεν προέρχονται από δάνεια η από φιλανθρωπία, η από ζητιανιά. Αλλά και οι δύο αυτές λύσεις επιτρέπουν στο έθνος να ξαναψάξει, να βρει και να ξανααποκτήσει το καταστραμμένο, το εντελώς χαμένο ελληνικό φιλότιμο και την ελληνική υπερηφάνεια.

Γιατί η ελληνική νεολαία, αυτή των 50-60% ανεργίας, έχει ανάγκη της εθνικής της υπερηφάνειας πολύ περισσότερο από την πρώτη η την επόμενη θέση εργασίας. Και γιατί μόνο η πραγματική και η δικαιολογημένη εθνική υπερηφάνεια μπορεί να γεννήσει την εθνική ελπίδα.

Και διότι, μέσα στα τριάντα χρόνια των δανειακών χοντρών αγελάδων της Μεταπολίτευσης, η εθνική υπερηφάνεια, δυστυχώς, μεταφράστηκε στα καυτά ερωτήματα, «σε πια ευρωπαική πόλι πήγες για διακοπές;», «πόσο ωραίο ήταν το ξενοδοχείο όπου έμεινες;», και «πόσο ήταν το καταναλωτικό δάνειο διακοπών, που πήρες;»…

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr