Αυτή η τελειομανία, η, για να την πούμε πιο ήπια, αυτό το στυλ συμπεριφοράς και εργασίας, που εστιάζει πάντα σε τέλειο επίπεδο νόμων, διαδικασιών, προσπαθειών, αλλά και αποτελεσμάτων, έχει πολλαπλά προσωπεία στην κρίση της Ευρωζώνης. Ένα προσωπείο αυτής της τελειότητας, είναι τα τέλεια γερμανικά προιόντα που γίνονται περιζήτητα ανά την υφήλιο, ακριβώς λόγω της τελειότητάς τους, και τα οποία συντηρούν μία από τις πλουσιότερες και πιο επιτυχημένες οικονομίες στον κόσμο. Ένα άλλο προσωπείο αυτής της γερμανικής τελειομανίας, είναι η μανιακή, θα έλεγε ειδικά ένας έλληνας, προσήλωση, αφοσίωση και υπακοή στους νόμους και στις συμφωνίες. (Βλέπε τα καταραμένα μνημόνια…). Ένα τρίτο προσωπείο στην αναζήτηση της τελειότητας, από γερμανικής πλευράς, είναι η υποτιθέμενη, (γιατί δεν το πιστεύω προσωπικά), προσήλωση της Γερμανίας, στην κατά αυτούς, τέλεια αντιμετώπιση της κρίσης, η οποία είναι η αποκλειστική αλλά πανταχού παρούσα, και άκρως εξαναγκαστική λιτότητα, και εξαφάνιση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων.

Έχοντας λοιπόν υπό όψιν αυτήν την διαχρονική και ιστορική τελειομανία της Γερμανίας, αναρωτιέται κανείς, (η τοθλάχιστον ο γράφων αυτό το άρθρο…), δύο σημαντικότατα ερωτήματα.

1). Πως γίνεται αυτή η τελειομανής χώρα, να ηγηθεί αποτελεσματικά, μίας αγέλης άλλων ευρωπαικών κρατών, τα περισσότερα εκ των οποίων απέχουν πολλάς, πολλάς παρασάγκας από οποιοδήποτε επίπεδο τελειότητας, στα πολιτικά, στα οικονομικά, αλλά και στα κοινωνικά θέματα.

2) Πως γίνεται αυτή η τελειομανής χώρα, (η Γερμανία), να έχει συμφωνήσει πριν πολλά χρόνια, να συμμετάσχει, και μάλιστα σε ηγετική θέση, σε ένα μπουρδουκλωμένο μονεταριστικό κατασκεύασμα, το κοινό νόμισμα του ευρώ, το οποίο απέχει από την τελειότητα, όσο απέχει η Γη από την Σελήνη, και βάλε.

Καθότι ο χαρακτήρας μου τείνει σημαντικά προς την απαισιοδοξία, (το ομολογώ), και προς την καχυποψία για διάχυτη συνομωτικές διαδικασίες των ηγετών στις μοντέρνες «δημοκρατικές» κοινωνίες του Δυτικού Κόσμου, η προσωπική μου απάντηση και στα δύο αυτά ερωτήματα, είναι μάλλον αρνητική και μάλλον ανησυχητική.

Θα αρχίσω από το δεύτερο ερώτημα.

Δεν πιστεύω με κανένα τρόπο, ότι η τέλεια και τελειομανής Γερμανία, εισχώρησε μέσα στο ευρώ, χωρίς να ξέρει ακριβώς σε τι σφηγκοφωλιά ατελειότητας προσχωρεί. Κάθε άλλο. Πιστεύω ακράδαντα ότι οι Γερμανοί μπαίνανε μέσα σε ένα πολιτικοοικονομικό σύμπλεγμα που δεν θα δούλευε με την τελειότητα που αυτοί απαιτούν, ξέροντας, η τουλάχιστον υποψιαζόμενοι, ότι τα αποτελέσματα της Ευρωζώνης δεν θα έβγαιναν τόσο ρόδινα, όσο τα ευρωζωνικά όνειρα που πουλούσαν οι πολιτικές ηγεσίες στους λαούς τους, για να τους πείσουν να προσχωρήσουν στην νομισματική ένωση. Αντιθέτως, πιστεύω ότι οι Γερμανοί, πιστεύαν, και ίσως, κάποιοι από αυτούς να ελπίζανε, ότι η ευρωζωνική εξίσωση μάλλον δεν θα έβγαινε. Για αυτό τον λόγο, ο δεύτερος ακρογωνιαίος λίθος των Ευρωζωνικής συνθηκών είναι ο κανόνας ότι κανένα κράτος του ευρώ, δεν ευθύνεται για χρέη άλλου κράτους.

(Εδώ θέλω να επιστήσω την προσοχή στους αναγνώστες του reporter.gr, ότι αυτός ο νόμος περί συνευθύνης η όχι ανάμεσα στα κράτη του ευρώ, διαστρεβλώθηκε, σίγουρα εσκεμμένα από την γερμανική ηγεσία για την περαιτέρω χειραγώγηση των λαών του ευρώ, και προτίστως των γερμανών. Το άρθρο αυτό περι συνευθύνης δεν απαγορεύει σε ένα κράτος του ευρώ να βοηθάει χρηματοπιστωτικά, η άλλως πως, ένα άλλο κράτος, το οποίο τυχαίνει να έχει ένα μεγάλο χρέος. Το αρθρο απλώς καθορίζει ότι κανένα κράτους του ευρώ, δεν «ευθύνεται» για τα χρέη ενός άλλου. Δηλαδή, όλες οι χρηματοπιστωτικές βοήθειες που έχουν δοθεί από την ολομέλεια της Ευρωζώνης στα κράτη της περιφέρειας, δεν πάνε εναντίον των συνθηκών, διότι παρέχονται εθελοντικά από την ολομέλεια των κρατών σε ένα από αυτά που έχει ανάγκη. Και φυσικά η εθελοντική χειρονομία αυτή της ολομέλειας της Ευρωζώνης, έχει καθαρά εγωιστικά κριτήρια, διότι η βοήθεια, έχει σαν κύριο σκοπό την αποπληρωμή των διαφόρων δανειστών, οι πιο πολλοί των οποίων είναι τα κράτη και οι τράπεζες του πυρήνα της νομισματικής ένωσης. Η Γερμανική ηγεσία, εκμεταλλευόμενοι τους άκρως συντηρητικούς ανάμεσα της, που θέλουν την Γερμανία ολομόναχη, παρά ενωμένη στην Ευρώπη, προσφέρει την υποκριτική παράφραση, μάλλον μεταποίηση, αυτού του άρθρου, και το μετατρέπει στο ότι το άρθρο «απαγορεύει» την βοήθεια από το ένα κράτος του ευρώ σε άλλο.)

Ο άλλος ακρογωνιαίος λίθος του ευρώ είναι το κοινό νόμισμα, και η συνεπαγόμενη απαγόρευση σε όλα τα κράτη του ευρώ, να ελέγχουν το νόμισμά τους, το ευρώ, το οποίο βρίσκεται υπό τον πλήρη και αποκλειστικό έλεγχο της Ευρωπαικής Κεντρικής Τράπεζας, η οποία, όπως έχει συζητηθεί επαρκώς, σχεδιάστηκε με τις τελειομανιακές αρχές της Bundesbank, της Γερμανικής Κεντρικής Τράπεζας.

Σημειωτέον ότι η ΕΚΤ, κατά το πρότυπο της Γερμανικής «νονάς» της, διαφέρει κατά ένα βασικό νόμο ακόμα και από την Αμερική Κεντρική Τράπεζα, την Fed. Αυτή η βασική διαφορά συνίσταται στο ότι η ΕΚΤ έχει για μοναδικό στόχο στο καταστατικό της την διατήρηση της νομισματικής σταθερότητας. Αντιθέτως, η Αμερικανική Κεντρική Τράπεζα έχει και ένα δεύτερο, εξίσου σημαντικό στόχο, την διατήρηση του ποσοστού ανεργίας σε κοινωνικά επιτρεπτά και επιθυμητά επίπεδα.

Προσέξτε παρακαλώ τι σημαίνει αυτή η σημαντικότατη διαφορά ανάμεσα σε αυτές τις δύο κεντρικές τράπεζες, Η ΕΚΤ έχει βασικά ένα καταστατικό που τις απαγορεύει να ενδιαφέρεται και να εργάζεται για την εργατική υγεία της ευρωζωνικής κοινωνίας. Ενώ στην Αμερική, η χώρα η οποία κατηγορείται ότι δεν προσφέρει στον αμερικάνικό λαό τις κοινωνικές υπηρεσίες και βοήθειες, στις οποίες είναι, υποτίθεται, συνηθισμένοι και γαλουχημένοι οι Ευρωπαίοι, η κεντρική της τράπεζα είναι αναγκασμένη, από το καταστατικό της, να αγωνίζεται για την συντήρηση υγειών εργατικών συνθηκών, τόσο, όσο η ίδια τράπεζα είναι υποχρεωμένη να αγωνίζεται για την σταθερότητα του νομίσματος, δηλαδή του δολαρίου.

Και έτσι συνειδητοποιούμε ότι η κατεξοχήν μοντέρνα ευρωπαική τράπεζα, η ΕΚΤ, πάνω στην οποία υποτίθεται κτίζονται οι προοπτικές και τα όνειρα μίας ενωμένης Ευρώπης, είναι έτσι φτιαγμένη από τις ευρωζωνικές συνθήκες, ώστε βασικά να μην της καίγεται καρφί εάν οι πολίτες των κρατών των οποίων το νόμισμα «φρουρεί», εάν αυτοί οι άνθρωποι έχουν κανένα ευρώ στην τσέπη τους να φάνε, η όχι.

Όχι, αυτή είναι η Ευρωπαική Κεντρική Τράπεζα. Ένας νομισματικός, και χρηματοπιστωτικός οίκος, ο οποίος είναι σχεδιασμένος χωρίς ίχνος κοινωνικής καρδιάς, έγνοιας, συμπόνοιας, κλπ. Δεν ξέρω τι νομίζεται εσείς, αλλά εμένα μου χτυπάει πολύ παράξενα, και πολύ καχύποπτα, το γεγονός ότι η πρώτη σημαντική ένωση που δημιουργηθηκε από τα κατεξοχήν κοινωνικότερα κράτης της υφηλίου, τα ευρωπαικά, βασίζεται σε ένα νομισματικό τραπεζιτικό υπόβαθρο που σχεδιάστηκε, κατά τα φαινόμενα, να είναι αντικοινωνικό.

Τα αποτελέσματα αυτών των δύο ιστορικών επιλογών της Ευρωζώνης, το άρθρο που αποκλείει κάθε ευθύνη κρατών του ευρώ για χρέη άλλων κρατών, και το άρθρο που απαγορεύει στην ΕΚΤ να ενδιαφέρεται κατά οιονδήποτε τρόπο, για την εργατική υγεία, δηλαδή την κοινωνική υγεία, των κρατών του κοινού νομίσματος, τα βλέπουμε ανάγλυφα και τραγικά στην κρίση του ευρώ, και πρόσφατα στην διαμάχη, (ανοικτό πόλεμο), μεταξύ του Ντράγκι και του Βάιντμαν, δηλαδή του αρχηγού της ΕΚΤ, που προσπαθεί να βάλει νερό στο κρασί του καταστατικού της ΕΚΤ, και του αρχηγού της Bundesbank, που υπερασπίζεται και αντιπροσωπεύει σθεναρά την τελειομανία, αλλά και τα συμφέροντα, της Γερμανικής ηγεσίας και έθνους.

Το αποτέλεσμα αυτής της νομοθετικής συνταγής στις συνθήκες της Ευρωζώνης είναι ότι κράτη που πάνε καλά, έχουν μεγάλα κέρδη. Κράτη που πάνε άσχημα, για διάφορους λόγους, ενδογενείς αλλά και εξωγενείς, μένουνε βασικά ευάλωτα στις αγορές, και βασικά αβοήθητα. Και γυρνώντας πάλι πίσω στην ιστορική τελειομανία της Γερμανίας, δεν πιστεύω ότι αυτές οι δύο νομικές απαγορεύσεις μπήκαν στα τυφλά. Αντιθέτως, πιστεύω ότι σχεδιάστηκαν ακριβώς να προστατεύσουν, αλλά και να ενισχύσουν την γερμανική θέση, σε μία ενδεχόμενη κρίση, όπως αυτή που ζούμε.

Στο επόμενό μου άρθρο, θα επιχειρήσω να συζητήσω την πρώτη ερώτηση, που έθεσα πιο πάνω.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr