. Σε αυτήν την συγκυρία, συνέβαλε, μάλιστα ήταν η νονά της, η Wall Street και η αμερικανική κυβέρνηση με αφορμή το σκάσιμο της φούσκας των αμερικανικών στεγαστικών δανείων το 2008. Και όπως είχα συζητήσει πριν ένα χρόνο σε άλλο άρθρο, (Πως έκτισε η Αμερική το χρέος της), η χρηματοπιστωτική φούσκα στα αμερικανικά στεγαστικά δάνεια είχε δημιουργηθεί από την νομισματική πολιτική του πρώην αρχηγού της αμερικανικής κεντρικής τράπεζας, της Fed, για να συντηρηθεί η αμερικανική οικονομία με το ποσοτικό χαλάρωμα του δολαρίου, που τα εκατομμύρια στεγαστικών δανείων βάζανε στην αγορά. Έτσι, ο Alan Greenspan, βοήθησε τον πρώην αμερικανό πρόεδρο, Bush, να συντηρήσει οικονομικά τον πόλεμο εναντίον του Ιράκ, βάζοντας την αμερικανική οικονομία σε μία μακροχρόνια φαρμακοθεραπεία με Viagra η Cialis, εάν προτιμάτε.

Οι στόχοι και των δύο ηγεσιών, της γερμανοκρατούμενης Ευρωζώνης, και της κεφαλαιοκρατούμενης υφηλίου, να εστιάσουν την αιτία της κρίσης στα δημοσιονομικά χρέη των κρατών του ευρώ, παρά στα θέματα της οικονομικής ανταγωνιστικότητας που αντιμετωπίζουν αυτά τα κράτη, είναι κοινοί, αλλά απευθύνονται σε διαφορετικές πληθυσμούς.

Στην μεν Ευρωζώνη, η Γερμανία στοχεύει 1). να δαιμονολογήσει τα κράτη περιφέρειας για την οικονομική, πολιτική και κοινωνική καταστροφή που, αναπάντεχα αλλά προειδοποιημένα, επέφερε η νομισματική ένωση, έτσι ώστε να αποφύγει και να αποκρύψει τις δικές της ενοχές αλλά και της υπόλοιπης ευρωζωνικής ηγεσίας, και 2). Να φτωχύνει τα κράτη της Ευρώπης, (διότι μετά της περιφέρεια θα έρθει και η σειρά πτώχευσης του πυρήνα, -βλέπε Ολλανδία, Γαλλία, κλπ.) (Τους γερμανούς τους πτώχυνε η γερμανική ηγεσία προκαταβολικά, για αυτό είναι τώρα, όλοι τους, εξαγριωμένοι…). Ο γερμανικός στόχος της πτώχευσης των κρατών του ευρώ, έχει δύο σκέλη, την γεωπολιτική αποδυνάμωση των λοιπών κρατών σε σύγκριση με την Γερμανία, και την γενικότερη σημαντική μείωση του κόστους εργασίας στην Ευρώπη, σε σχέση με τις ανερχόμενες οικονομίες του πρώην τρίτου κόσμου.

Όσον αφορά την ηγεσία της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής, αλλά και παραγωγικής, κεφαλαιοκρατίας, οι στόχοι απευθύνονται κυρίως στους λαούς των ανεπτυγμένων οικονομιών, και οι στόχοι είναι επίσης δύο, για να εξυπηρετηθούν οι ανάγκες και οι επιθυμίες και των δύο σκελών της κεφαλαιοκρατικής ηγεσίας.

Η μεν παραγωγική κεφαλαιοκρατία επιχειρεί την σταδιακή πτώχευση όλων των λαών του πρώην δυτικού κόσμου, ώστε το κόστος εργασίας να ισοπεδωθεί, ίσως σε μία γενεά, η και νωρίτερα, σε όλη την υφήλιο. Το μεγάλο κέρδος για την παγκόσμια παραγωγική κεφαλαιοκρατία θα είναι παρόμοιο με το μεγάλο κέρδος, παραδείγματος χάριν, που ισχυρές αναπτυγμένες εξαγωγικές παραγωγικές οικονομίες σαν αυτή της Γερμανίας, είχαν με την απλοποίηση που επέφερε στην ζώνη του ευρώ, το κοινό νόμισμα. Αφού δεν μπορούμε να απλοποιήσουμε, ακόμα, σε όλο τον πλανήτη, το εμπόριο με ένα κοινό νόμισμα, μπορούμε τουλάχιστον, να απλοποιήσουμε παγκοσμίως το κόστος, και τις συνθήκες, εργασίας, έτσι ώστε οι κακόμοιροι οι παραγωγοί να μην χρειάζονται να σπάζουν τα κεφάλια τους με τις διαφορές στις συνθήκες εργασίας από κράτος σε κράτος, ούτε και να χάνουν άσκοπα λεφτά.

Όσον αφορά την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κεφαλαιαγορά, η οποία ήδη έχει ξεπεράσει κατά πολύ σε ισχύ και σε σημασία ανά την υφήλιο την παραγωγική, ο πρώτος στόχος είναι να επικρατήσει τελειωτικά η ανισότητα ισχύος και νομικού δικαίου μεταξύ πιστωτή και χρεώστη, με τον πιστωτή να παραμένει αιωνίως η αθώα περιστερά, σε κάθε χρηματοπιστωτική συναλλαγή, και τον χρεώστη να επωμίζεται την ταυτότητα της Μαρίας της Μαγδαληνής, μόνο που στον καπιταλισμό δεν υπάρχει ο Χριστός για να της συγχωρέσει τα πολλαπλά και αποτρόπαια παραστρατήματά της. Ο δεύτερος στόχος, φυσικά, είναι η εγκαθίδρυση επ άπειρον του παρόντος χρηματοπιστωτικού καθεστώτος της υφηλίου, όπου η παγκόσμια οικονομία συντηρείται σχεδόν αποκλειστικά με χρηματοπιστωτικές συναλλαγές και χρέη, και των οποίων τα τοκογλυφικά κέρδη από τα επιτόκια, κατά το πλείστον, τα αποκομίζεται η παγκόσμια χρηματοπιστωτική πλουτοκρατία.

Ο τρίτος στόχος είναι η ενθρόνιση του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού καζίνου, δηλαδή της τεράστιας αγοράς παραγώγων, (τωρινό ύψος συνολικών συναλλαγών ανά την υφήλιο γύρω στα 700 τρις δολάρια!!), η οποία ικανοποιεί ταυτόχρονα δύο από τις ισχυρότερες και πιο επικίνδυνες ανάγκες (βίτσια) του ανθρώπου, την απληστία και τον τζόγο, οι οποίες ανάγκες, παρεμπιπτόντως, είναι άκρως εθιστικές, δηλαδή, διαιωνιζόμενες και συνεχώς επαυξανόμενες. Οι στόχοι αυτοί της χρηματοπιστωτικής κεφαλαιαγοράς δεν συνδέονται άμεσα με τον στόχο πτώχευσης των λαών του δυτικού κόσμου. Συνδέονται, όμως έμμεσα. Όσο πτωχότεροι είναι οι λαοί, τόσο λιγότερο προνομιούχοι γίνονται, και όσο λιγότερα προνόμια έχουν, τόσο λιγότερη αντίσταση δύνανται να προτάξουν στις αποφάσεις και στις επιλογές του παγκόσμιου κεφαλαίου.

Η κρίση ανταγωνιστικότητας παίζεται και στα δύο ταμπλό, στο ευρωζωνικό και στο παγκόσμιο. Στην Ευρωζώνη, υπάρχει κρίση ανταγωνιστικότητας μεταξύ της Γερμανίας και της λοιπής Ευρωζώνης, κατά κύριο λόγο, και μεταξύ του πυρήνα και της περιφέρειας κατά δεύτερο. Επίσης υπάρχει κρίση ανταγωνιστικότητας μεταξύ των κρατών

του ευρώ, (εκτός της Γερμανίας), και της υπόλοιπης υφηλίου, που διατηρεί τα διάφορα νομίσματα της, πολύ πιο μαλακά και ευέλικτα από το σκληρό, γερμανοκρατούμενο ευρώ.

Σε παγκόσμιο επίπεδο φυσικά, η κρίση ανταγωνιστικότητας ισχύει μεταξύ των αναπτυγμένων οικονομιών και των αναπτυσσόμενων, και εστιάζεται κυρίως στα κόστη εργασίας και παραγωγής μεταξύ των δύο αυτών περιοχών του πλανήτη. Αυτή η ανισότητα ανταγωνιστικότητας επήλθε με την παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου και της αγοράς την δεκαετία του 70. Μία γενεά και κάτι, αργότερα, τα σημαντικά αποτελέσματα αυτής της σεισμικής αλλαγής στο πλανήτη, έχουν πλημμυρίσει την πραγματικότητα στα βαλάντια και στους χώρους εργασίας των λαών του δυτικού κόσμου, αλλά και του αναπτυσσόμενου, βλέπε τις ανερχόμενες αστικές τάξεις στην Κίνα, Ινδία και Βραζιλία.

Εκεί που παλιά οι λαοί του δυτικού κόσμου χρησιμοποιούσαν την στρατιωτική και οικονομική ισχύ τους να καταδυναστεύουν και να εκμεταλλεύονται τους λαούς του τρίτου κόσμου, τώρα, έρχεται το παγκόσμιο κεφάλαιο να αναποδογυρίσει τα προτερήματα προς όφελος, ως ένα ορισμένο  σημείο, των πτωχότερων λαών, και σε άλλο σημείο, προς όφελος, φυσικά του παγκόσμιου κεφαλαίου. Οι μεγάλοι χαμένοι είναι οι εργατικές και οι αστικές τάξεις στην Αμερική και στην Ευρώπη, γενικώς. Αυτό το χάσιμο καθρεπτίζεται, ανάγλυφα, σε μία σημαντική παγκόσμια δημοσκόπηση που δημοσίευσε πρόσφατα διεθνής οργανισμός, όπου οι μόνοι δύο λαοί ανά την υφήλιο, που βλέπουν το παρόν και το μέλλον με ικανοποίηση και ελπίδα, είναι οι λαοί της Κίνας και της Γερμανίας. Δηλαδή, οι λαοί των δύο κρατών, που συναγωνίζονται μεταξύ τους, για την πρωτιά της μεγαλύτερης εξαγωγικής οικονομίας στον κόσμο. Αυτή η δημοσκόπηση, η οποία φυσικά πιστοποιεί και την δημοσιονομική υγεία στις δύο αυτές χώρες, είναι κατά την γνώμη μου, η μεγαλύτερη καταδίκη του επερχόμενου  αιώνα της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κεφαλαιοκρατικής οικονομίας.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr