Παρ' όλα αυτά, χρησιμοποιώντας το ευρώ σαν μεζούρα, μπορεί κανείς να διακρίνει συγκλίσεις, διαφόρων μεγεθών, στις θέσεις των πολλαπλών κομμάτων, μεγάλων η μικρών, όσον αφορά το υπαρξιακό θέμα της Ελλάδας, το μέλλον της χώρας στην Ευρωζώνη και την θέση των πολιτών απέναντι στο μνημόνιο. Με αυτήν την μεζούρα, θα μπορούσε κανείς, πολύ χοντρικά, να θέσει το ΠΑΣΟΚ του κ. Βενιζέλου, στο ένα άκρο της ευρω-στρατηγικής, και το ΚΚΕ της κ. Παπαρρήγα στον άλλο. Ανάμεσα στα δύο άκρα, με λιγότερη η περισσότερη ευστοχία, μπορεί να θέσει κανείς την Νέα Δημοκρατία δίπλα στο ΠΑΣΟΚ, με την Δημοκρατική Συμμαχία κολλητά, παραδίπλα το ΛΑΟΣ και μετά την Δημοκρατική Αριστερά του κ. Κουβέλη, το κόμμα της κ. Κατσέλη, τους Ανεξάρτητους Έλληνες, και τον ΣΥΡΙΖΑ του κ. Τσίπρα.

Αυτή η σειρά είναι πάρα πολύ χοντρικά φτιαγμένη, και δεν διεκδικεί βραβεία ευστοχίας η πολιτικής σοφίας. Αλλά παρατίθεται παραδειγματικά, γιατί ο γράφων πιστεύει ότι η χώρα χρειάζεται μία βαθειά, εμπεριστατωμένη, τεκμηριωμένη, επίσημη πολιτική και εθνική συζήτηση και απόφαση πάνω σε αυτή την ιστορική στιγμή του έθνους. Αντί αυτού, ο ελληνικός λαός έχει γίνει μάρτυρας, εδώ και δύο χρόνια, δύο άκρως αντικρουόμενων πόλων πολιτικής και δημοσιογραφικής προπαγάνδας.

Από την μία πλευρά, κυρίως την κυβερνητική, ο λαός έχει υποστεί μία ανελέητη καταστροφολογία, εναντίον πάσης αντίστασης στις μνημονιακές στρατηγικές, χωρίς να του παρέχεται μία σοβαρή, λεπτομερειακή τεκμηρίωση αυτής της απειλητικής καταστροφής. Το βασικό όχημα αυτής της καταστροφολογίας ήταν και είναι η άμεση στάση πληρωμών δημοσίων μισθών και συντάξεων. Θα μπορούσε να φανταστεί κανείς, ότι μία σοβαρότερη πολιτική ηγεσία, θα είχε φροντίσει μέσα σε δύο χρόνια, να βρεί κάποιο πλαίσιο αποφυγής αυτού του σεναρίου, ιδιαίτερα όταν, η συντριπτική πλειοψηφία των νέων δανείων που το έθνος έχει αναγκαστεί να αποδεχθεί, και να χρεωθεί, από την μνημονιακή στρατηγική, ούτε μπήκε καν στο ελληνικό έδαφος, παρά αποδόθηκε κατευθείαν στους διάφορους ιδιώτες τραπεζικούς πιστωτές της Ελλάδας, κατά κύριο λόγο ευρωπαίους, της Ευρωζώνης.

Το πολιτικό έγκλημα των δύο ελληνικών κυβερνήσεων ήταν ότι ταύτισαν και συνεχίζουν να ταυτίζουν την πολιτική στάση εναντίον των μνημονίων με μία εθνική στάση εναντίον του παραμονής της Ελλάδας στο ευρώ. Το έγκλημα συνίσταται ότι αυτή η στάση των ελληνικών κυβερνήσεων έδωσε το άλλοθι στην κυβέρνηση της Μέρκελ να υποστηρίξει το ίδιο, και να επιβάλει αυτή την εσκεμμένα εσφαλμένη ανάγνωση, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη.

Από την άλλη πλευρά, κάθε μείωση οποιουδήποτε μισθού και οποιουδήποτε προνομίου έχει αντιμετωπιστεί με λυσσαλέα άρνηση, αντίσταση, διαδήλωση, απεργία, απειθαρχία, έως και καταστροφική ανομία. Η αντίσταση διαφόρων μερίδων του ελληνικού λαού και διαφόρων συνδικαλιστικών και άλλων φορέων και θεσμικών αντιπροσώπων, συγχέει συνεχώς τα δύο τελευταία χρόνια, αναγκαίες αλλαγές που πρέπει να γίνουν στην Ελλάδα για να επιβιώσει η χώρα, με αλλαγές που επιβάλλει η Τρόικα χρησιμοποιώντας οικονομικά και δημοσιονομικά μοντέλα αμφισβητήσιμης οικονομικής και πολιτικής εγκυρότητας. Δεν βοήθησε καθόλου το γεγονός ότι η πολιτική ηγεσία δεν έχει παραθέσει ένα αξιόπιστο διαλογικό συνέταιρο σε όλες αυτές τις πολυάριθμες αλλά κρίσιμες οικονομικές και δημοσιονομικές επιλογές.

Και οι δύο πλευρές, υπέρ και κατά των μνημονίων, έχουν ταυτόχρονα και δίκιο και άδικο. Η Ελλάδα ανήκει στην Ευρώπη, για χίλιους δύο λόγους, αλλά όχι με οποιοδήποτε οικονομικό, πολιτικό, η κοινωνικό κόστος. Και οι δύο κυβερνήσεις του μνημονίου δεν κατόρθωσαν, ούτε καν προσπάθησαν, να πείσουν τον ελληνικό λαό, ότι υπάρχουν κόκκινες γραμμές στο τι κόστος πρέπει να πληρώσει η χώρα, για να παραμείνει στο ευρώ.

Από την άλλη μεριά, είναι ιστορικό γεγονός, και ένα θέμα γενικώς αποδεκτό, ότι η χώρα, ελέω της καταστροφικής πολιτικής των κομμάτων της Μεταπολίτευσης, πλούτισε σημαντικά επί μία τριακονταετία αντλώντας «τζάμπα» λεφτά από μία τεράστια πιστωτική κάρτα διεθνών δανείων. Η Ελλάδα δεν μπορεί να κρατήσει, να διατηρήσει αυτόν το πιστωτικό πλούτο. Το μεγάλο ερώτημα είναι τριπλό. Πόσο από αυτόν το πλούτο μπορεί η πρέπει να επιστραφεί, με ποια κοινωνική διαδικασία πρέπει να γίνει αυτό, και πως θα μπορέσει η χώρα να φτιάξει μία παραγωγική οικονομία, που να συντηρεί τον λαό, από την δουλειά του, και όχι από τα δάνεια του.

Συνεχίζοντας την πολλή χοντρική κατάταξη των διαφόρων πολιτικών κόμματων, θα μπορούσε να έλεγε κανείς, ότι τρία κόμματα, το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ και η ΔηΣυ, αποτελούν το πολιτικό σύστημα, που και ψήφισε τα μνημόνια, αλλά και προτίθεται να συνεχίσει, με τον ένα η τον άλλο τρόπο, τις βασικές μνημονιακές πολιτικές. Το ΚΚΕ, φαίνεται να κρατάει την αποκλειστική θέση της επιστροφής στην δραχμή, Τα υπόλοιπα κόμματα, λιγότερο η περισσότερο έντονα, έχουν τεθεί εναντίον των μνημονίων, αλλά υπέρ του ευρώ, επίσης με περισσότερη η λιγότερη ορμή. Όχι συμπτωματικά, ο πολιτικός «όμιλος» των κομμάτων υπέρ των μνημονίων, αποτελείται, κυρίως από πολιτικούς της Μεταπολίτευσης, που συμμετείχαν με τον ένα η άλλο τρόπο σε κυβερνητικά κόμματα.

Διαφαίνεται, ίσως, δηλαδή, μία πιο ξεκάθαρη πολιτική επιλογή, για τις επόμενες εκλογές. Το ζητούμενο είναι εάν όλα αυτά τα κόμματα θα έχουν το θάρρος και την πολιτική και εθνική αξιοπρέπεια να διαφωτίσουν τους έλληνες ψηφοφόρους, όσο πιο ξεκάθαρα γίνεται, λεπτομερειακά και εμπεριστατωμένα, πια θα είναι η πολιτική τους σε αυτό το κρισιμότατο σημείο της ιστορίας του έθνους.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr