Ο δεύτερος γονιός, ο ελληνικός, κατέστρεψε την, ήδη εύθραυστη, ιδιωτική οικονομία της χώρας, υπό την επίβλεψη του πρώτου γονιού, του ευρωπαίου, ο οποίος φρόντισε να αποτρέψει την χρεοκοπία των διεθνών πιστωτών της Ελλάδας, αλλά δεν φρόντισε, διότι δεν τον ένοιαζε, να αποτρέψει την χρεοκοπία του ελληνικού λαού, και ιδιαίτερα των πιο αδυνάμων στρωμάτων.

Εάν πραγματικά ενδιαφερόταν η Γερμανία για την αναδιάρθρωση του ελληνικού κράτους θα έπρεπε να το είχε επιβάλει στην κυβέρνηση Παπανδρέου από την πρώτη μέρα του πρώτου μνημονίου. Εάν η νεοφιλελεύθερη ιδεολογία της Μέρκελ νοιαζότανε πραγματικά για τα λαϊκά στρώματα, θα απαιτούσε την αναγέννηση του ελληνικού κράτους με πολίτες χορτάτους, και όχι πεινασμένους. Είναι έγκλημα κατά της ανθρωπότητας να πρεσβεύεις, ανοικτά και αναίσχυντα, στην ευρωπαϊκή επικράτεια, ότι μόνο με τον βούρδουλα διορθώνονται οι λαοί. Ο βούρδουλας αξίζει σαν παιδαγωγικό και ποινικό μέσο μόνο εναντίον ατόμων που εγκληματούν εναντίον του έθνους, όπως οι απειράριθμοι έλληνες, πολιτικοί, δημόσιοι υπάλληλοι, ιδιώτες επιχειρηματίες, και όλοι οι άλλοι που κλέβουν το έθνος με εκατό διαφορετικούς τρόπους. Αυτοί, ναι, χρειάζονται βούρδουλα και φυλακή και δέσμευση περιουσίας.

Αλλά είναι έγκλημα να τιμωρείς έναν ολόκληρο λαό, για τα εγκλήματα διαδοχικών κυβερνήσεων. Είναι ντροπή για ολόκληρο το έθνος, ότι πλησιάζει μία ακόμα εθνική γιορτή, και γίνεται σοβαρή συζήτηση εάν πρέπει να αναβληθούν οι διάφοροι εορτασμοί, γιατί υπάρχει ο φόβος ότι ο λαός θα βρίσει τους ηγέτες που θα τολμήσουν να παραβρεθούν στις εκδηλώσεις. Γιατί δεν μπορούμε να αντιληφθούμε το βαθύ πρόβλημα της χώρας, όταν η ίδια δεν είναι σε θέση ούτε την ιστορίας της να γιορτάσει και να σεβαστεί; Τι χρειάζεται να γίνει στην Αθήνα, για να καταλάβουν η ελληνική και η γερμανική ηγεσία, ότι η χώρα πάει στραβά, όταν οι έλληνες πολίτες με 90% πλειοψηφία δηλώνουν στις δημοσκοπήσεις ότι η πορεία της χώρας είναι λάθος; Επανάσταση και αιματοκύλισμα;

Δεν είναι ανάγκη να πεινάσεις ένα λαό, για να διορθώσεις και να αναστηλώσεις τον κρατικό μηχανισμό και να αναπτύξεις την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας του. Χρειάζεται να απολύσεις και να τιμωρήσεις την πολιτική του ηγεσία. Η Ευρώπη της Μέρκελ, έπρεπε πρώτη και καλύτερη να είχε απαιτήσει εκλογές στην Ελλάδα από την πρώτη αποτυχία του Μνημονίου, για να δώσει την ευκαιρία στον ελληνικό λαό να πετάξει την άχρηστη πολιτική ηγεσία, και να αναζητήσει νέο αίμα στον πολιτικό χώρο. Αντίθετα, όλη η Ευρώπη τρέμει τις εκλογές σε κάθε κράτος, αρχής γενομένης με την Ελλάδα, και σε δυο μήνες με την Γαλλία. Αναρωτιέται κανείς, πριν πολλά χρόνια, όταν άρχιζε η συζήτηση για μία ενωμένη Ευρώπη, εάν μέσα στον πανευρωπαϊκό διάλογο, πράγματι γινόταν λόγος ότι εθνικές εκλογές θα αποτελούσαν για την Ευρωζώνη ένα πρόβλημα προς αποφυγή κατά την διάρκεια της ένωσής της. Το ρητό που λέει ότι ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα, το έχει ακούσει κανένας μέσα στην ηγεσία του ευρώ;

Εάν ενδιαφερόταν πραγματικά η Γερμανία για την ανταγωνιστικότητα των οικονομιών του ευρώ, θα έκανε απλά, αυτό που κάνει η Αμερική, η Αγγλία, η Ιαπωνία, η Κίνα και όλα τα άλλα κράτη που θέλουν να προωθήσουν τις οικονομίες τους. Υποτιμούν το νόμισμά τους. Με τέτοια απλή πολιτική, θα καθιστούσε η Γερμανία όλες τις 17 χώρες του ευρώ, άμεσα, πιο ανταγωνιστικές. Αλλά η Γερμανία δεν το επιτρέπει διότι προστατεύει τα 5 τρις ευρώ καταθέσεις που βρίσκονται στα χέρια των γερμανών πολιτών. Αυτό το τεράστιο πλεόνασμα ιδιωτικού χρήματος στην Γερμανία είναι παρόμοιο με το τεράστιο δημόσιο πλεόνασμα του κινεζικού κράτους. Η Γερμανία προκαλεί με την πολιτική της μέσα στην Ευρώπη, παρόμοια ανισότητα ισοζυγίου πληρωμών, όπως η Κίνα σε παγκόσμιο επίπεδο. Αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία...

Ο ελληνικός λαός τυραννιέται ανάμεσα στην Σκύλλα και την Χάρυβδη. Την Σκύλλα, μόλις την περιέγραψα, είναι η Ευρώπη, υπό την ασφυκτική ηγεσία της Γερμανίας, η οποία αποδυναμώνει τα περισσότερα κράτη του ευρώ, δια μέσου των μέτρων λιτότητας που επιβάλουν παντού ύφεση. Οι λόγοι είναι πολλαπλοί. Ο ένας είναι ψυχολογικός. Οι Γερμανοί απολαμβάνουν την προσωπική κακουχία, όπως οι Έλληνες απολαμβάνουν το μεζέ και την παρέα στην ταβέρνα. Για τον προτεστάντη, εάν δεν υποφέρεις στο βωμό της εργασίας, είσαι αμαρτωλός. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι, έχοντας μαζέψει αμύθητα (για την Γερμανική ιστορία), πλούτη, οι Γερμανοί και ντρέπονται να το παραδεχτούνε, και τσιγκουνεύονται να μοιραστούνε τα «κλοπιμαία» από το ευρώ. Ο τρίτος λόγος είναι γεωπολιτικός. Τα μέτρα λιτότητας αποδυναμώνουν τις οικονομίες των κρατών μελών, την ίδια στιγμή, που τα υπέρογκα επιτόκια που αυτά τα κράτη αναγκάζονται να πληρώνουν για την συντήρηση των χρεών των, τα αποδυναμώνουν ακόμα χειρότερα.

Έτσι, η Γερμανία, η οποία εισήλθε στο ευρώ, ήδη η ισχυρότερη χώρα, τώρα έχει γίνει πολύ πλουσιότερη, και ένεκα τούτου, πολύ πιο ισχυρή γεωπολιτικά. Εκεί που η Γερμανία διέθετε την ισχυρότερη φωνή ανάμεσα σε ίσους, πριν την ίδρυση του ευρώ, τώρα η φωνή της δεσπόζει ολομόναχη, σε όλη την ευρωζώνη. Οι φωνές όλων των άλλων κρατών έχουν, συγκριτικά, εξαφανιστεί. Είναι ιστορικά παράδοξο και κωμικοτραγικό, το γεγονός, ότι η υπόλοιπη Ευρώπη ανάγκασε την Γερμανία να συμμετάσχει σε μία ενωμένη Ευρώπη, με αντάλλαγμα να μην εναντιωθούν τα άλλα κράτη στην ενοποίηση των δύο Γερμανιών. Το σκεπτικό ήταν τότε, ότι μία ενωμένη Γερμανία θα ήταν μεγάλο φόβητρο, και ότι η αναγκαστική αγκαλιά με την υπόλοιπη Ευρώπη θα την καθιστούσε λιγότερο επικίνδυνη. Στην πραγματικότητα, το ακριβώς αντίθετο συνέβη. Η οικονομία του κοινού νομίσματος έδωσε στην Γερμανία φτερά που ούτε τα είχε ονειρευτεί, και την κατέστησε κυρίαρχο δύναμη να δεσπόζει επί όλης της Ευρωζώνης.

Η Ευρώπη, υπό την ηγεσία της Γερμανίας, και μάλιστα της νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης Μέρκελ είναι η Σκύλλα που βασανίζει τον ελληνικό λαό. Η Χάρυβδη είναι στο εσωτερικό της χώρας και αποτελείται από ένα πολιτικό σύστημα, άκρως απαξιωμένο, βασισμένο σε ένα κρατισμό διάχυτο και πανταχού παρόν. Είναι η μεγάλη τραγωδία οι Έλληνες να μην έχουν καμία εμπιστοσύνη στην δική τους ηγεσία, και να αναγκάζονται να υποφέρουν τις καταστροφικές πολιτικές της Ευρωζώνης, γιατί σε αυτές έχουν λίγη περισσότερη εμπιστοσύνη, μέχρι της αποδείξεως του εναντίου, φυσικά. Η πολιτική ηγεσία της Μεταπολίτευσης οδήγησε την χώρα στην οικονομική καταστροφή, σε ένα τριακονταετές ταγκό μεταξύ της αλαζονείας των δύο κομμάτων εξουσίας, και της αιωνόβιας αργομισθίας των υπολοίπων κομμάτων της ελάσσονος αντιπολίτευσης.

Η πολιτική ηγεσία, την ώρα της κρίσης, πήρε τα μέτρα που αποτελείωσαν την ελληνική οικονομία, αρνήθηκε να παραθέσει ουδεμία αντίσταση στις εκμεταλλευτικές και ζημιογόνες εντολές της Τρόικας, και αμέλησε, η εσκεμμένα απέφυγε, να προγραμματίσει ένα σχέδιο Β για την χώρα, έτσι ώστε κάθε τρείς μήνες, από τον Μάιο του 2010, να εκβιάζει τον ελληνικό λαό σε υποταγή στο μνημόνιο, χρησιμοποιώντας το φόβητρο της άτακτης χρεοκοπίας, ξανά και ξανά, ενώ, εάν ήθελε η ελληνική κυβέρνηση, θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει το ίδιο ακριβώς φόβητρο εναντίον της Τρόικας και της ηγεσίας του ευρώ, οι οποίες θα είχαν πολύ περισσότερα να χάσουν από μία άτακτη χρεοκοπία της Ελλάδας, από ότι η ίδια η Ελλάδα.

Αλλά στην Χάρυβδη ανήκει και ο ελλιπής και παραπλανητικός διάλογος που γίνεται στα ΜΜΕ, ελληνικά και ευρωπαϊκά. Αυτός ο διάλογος χειραγωγεί τον ελληνικό λαό με δύο δίδυμες αντιπαραθέσεις. Η μία αντιπαράθεση είναι Μνημόνιο η άτακτη χρεοκοπία, με την άμεση απειλή να μην πληρωθούν συντάξεις και μισθοί την επόμενη μέρα. Η δεύτερη αντιπαράθεση είναι ευρώ η γεωπολιτική κόλαση της Μέσης Ανατολής, παραβλέποντας το γεγονός ότι η Ελλάδα δεν ήταν ποτέ έτοιμη, σαν οικονομία και σαν κοινωνία για το ευρώ, και ότι έπρεπε να μείνει στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως τα άλλα δέκα κράτη.

Και τώρα, η Ευρωπαϊκή Ένωση εξακολουθεί να είναι η σοφότερη λύση για την χώρα, γιατί θα χρειαστεί ακόμα μία γενεά, τουλάχιστον, πριν η ελληνική οικονομία φτάσει την ανάπτυξη του επιπέδου του ευρώ, και ώσπου να φτάσει αυτή η μέρα, ένα αυτοδύναμο ελληνικό νόμισμα θα ήταν μεγάλη βοήθεια. Μία ενδεχόμενη επιστροφή στην δραχμή δεν είναι εναλλακτική λύση στην αναδιάρθρωση του κράτους και της οικονομίας, παρά συμπληρωματική. Και οι δύο λύσεις χρειάζονται για να ορθοποδήσει η οικονομία, όσον δυνατόν γρηγορότερα. Το ότι δεν υπάρχει ευρωπαϊκός θεσμός που να επιτρέπει ένα κράτος του ευρώ να μεταπηδήσει στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι σοβαρό επιχείρημα. Η ενοποίηση της Ευρώπης είναι μία ρευστότατη πολύχρονη διαδικασία η οποία επιτρέπει και επιβάλει την συνεχή εξέταση και μετατροπή όλων των θεσμών της, όπως η ιστορία το επιβάλλει. Και η ιστορία της ελληνικής οικονομίας, εάν όχι τίποτε άλλο, αποδεικνύει ότι η Ευρώπη χρειάζεται ένα θεσμό, ο οποίος να καθιστά δυνατή μία τέτοια αλλαγή.

Έτσι λοιπόν ο διάλογος που δεσπόζει και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, για την τύχη και τις ανάγκες της χώρας, έχει παντρέψει την δραχμή με την άτακτη χρεοκοπία και την δυστυχία, και έχει παντρέψει κάθε κριτική εναντίον της νεοφιλελεύθερης πολιτικής της Μέρκελ σαν καθαρά αντιευρωπαϊκή στάση. Αυτές οι συνυφασμένες έννοιες αποτελούν το δίχτυ χειραγώγησης που κρατάει τον ελληνικό αλλά και τους άλλους λαούς του ευρώ αιχμάλωτους. Αυτή η χειραγώγηση φαίνεται και στο πως αντιμετωπίζει ένα μέρος του ελληνικού και ευρωπαϊκού τύπου, τους αγγλοσάξονες πολικούς και οικονομικούς αναλυτές, οι οποίοι προσφέρουν γνώμες σε διαμετρική αντιπαράθεση με την πολιτική της Μέρκελ.

Όλοι αυτοί οι διεθνείς αναλυτές που διαφωνούν με την πορεία της Ελλάδας και της Ευρωζώνης, απαξιώνονται από τα ευρωπαϊκά ΜΜΕ, είτε διότι υποτίθεται υπακούουν σε ιδιωτικά συμφέροντα, είτε ότι δεν έχουν ιδέα περί της ελληνικής η της ευρωπαϊκής πραγματικότητας. Και όμως αυτοί οι ίδιοι αναλυτές είχαν προβλέψει πριν ακόμα και από το πρώτο μνημόνιο, ότι το ελληνικό χρέος δεν ήταν βιώσιμο, και είχαν συμβουλέψει την Ελλάδα να προχωρήσει σε συντεταγμένη χρεοκοπία από την πρώτη στιγμή. Οι μη ευρωπαίοι αναλυτές, αλλά κα μερικοί ευρωπαίοι, πρόβλεψαν σωστά την αποτυχημένη πορεία της διάσωσης της ελληνικής οικονομίας, με την επερχόμενη ύφεση, λόγω λιτότητας, κλπ. Αντιθέτως η χορωδία Τρόικας, ευρωπαϊκής ηγεσίας, και ελληνικής κυβέρνησης έκανε απανωτά λανθασμένες προβλέψεις και ανεκπλήρωτες υποσχέσεις για την χώρα μας, και παρόλα αυτά, εξακολουθεί η χώρα να ακολουθεί τις μνημονιακές οδηγίες κατά γράμμα.

Το ελληνικό κράτος έχει απόλυτη ανάγκη αναδιάρθρωσης, και η αλλαγή πράγματι πρέπει να γίνει από έξω, μέσω ομάδων ειδικών, σαν την βοήθεια που ηγείται ο γερμανός Ράιχενμπαχ. Αλλά ο κόσμος δεν χρειάζεται να πεινάσει για να γίνουν και να επιβληθούν αυτές οι αλλαγές. Νηστικά αρκούδια δεν χορεύουν. Αντιθέτως, τα νηστικά αρκούδια, που δεν έχουν δουλειά και δεν έχουν όραμα η προοπτική, παίρνουν τα πιστόλια και τα μαχαίρια και βγαίνουν στο έγκλημα για να κλέψουν και να σκοτώσουν. Αλλά η ελληνική και η ευρωπαϊκή ηγεσία, αρνούνται να παρατηρήσουν μία σχέση μεταξύ της πανελλαδικής οικονομικής απόγνωσης, και της πανελλαδικής ραγδαίας αύξησης της εγκληματικότητας. Και η Ελλάδα εξακολουθεί να ταλαντεύεται μεταξύ της Σκύλλας και της Χάρυβδης...