Χωρίς να είμαι ούτε διαπρεπής ιστορικός, ούτε οικονομολόγος, νομίζω ότι εις το παρελθόν, παρόμοια τεράστια μακροχρόνια χρέη ενός κράτους προς άλλα κράτη, ήταν συνήθως αποτελέσματα πολέμων, όπως το χρέος της Γερμανίας στους συμμάχους του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, η, και αποικιακών καταστάσεων, όπως το χρέος που ξεπλήρωνε η πρώην γαλλική αποικία, η Αϊτή, στην Γαλλία, επί δύο αιώνες μετά την απελευθέρωσή της από τον γαλλικό ζυγό. Με άλλα λόγια, αυτό το τεράστιο ελληνικό χρέος, των 350 δις ευρώ, το οποίο χρώσταγε η Ελλάδα, τον Μάιο του 2010, σε τραπεζίτες επενδυτές, μετατράπηκε από ένα οικονομικό χρέος, (που υπάγεται σε καθαρά οικονομικές αξίες και θεσμούς), σε ένα πολιτικό, η εάν θέλετε, σε ένα εθνικό χρέος, του ελληνικού λαού προς τους υπόλοιπους λαούς της «ενωμένης» Ευρώπης, με πρώτη και καλύτερη την Γερμανία. Έτσι, η τεράστια οφειλή του έθνους μεταφέρθηκε, επιτυχώς, σύμφωνα με την βούληση της Ευρωπαϊκής ηγεσίας, (βλέπε Μέρκελ), από το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό κύκλωμα, στους ευρωπαίους ψηφοφόρους.

Πριν αφήσουμε το χρηματοπιστωτικό χώρο του σημερινού καπιταλισμού, μέσα στο οποίο το ελληνικό δημόσιο χρέος γεννήθηκε, γαλουχήθηκε, και γιγαντώθηκε, κατά στην τελευταία γενεά, αξίζει να εξετάσουμε τους άγραφους νόμους του, οι οποίοι κυριαρχούσαν πάνω στο ελληνικό χρέος, έως το Μάιο του 2010. Όπως έχω αναφερθεί σε παλιό μου άρθρο, η καπιταλιστική συναλλαγή μεταξύ πιστωτή και χρεώστη διαφέρει ριζικά από την καπιταλιστική συναλλαγή μεταξύ παραγωγού και καταναλωτή. Ενώ η επιχειρηματική επένδυση του παραγωγού (στην δημιουργία ενός καταναλωτικού προϊόντος για μελλοντικό κέρδος) γίνεται χωρίς καμία βασική προστασία από οικονομικούς η πολιτικούς θεσμούς, η εξίσου επιχειρηματική επένδυση του πιστωτή (στην δημιουργία ενός χρηματοπιστωτικού προϊόντος, δηλαδή του χρηματοπιστωτικού συμβολαίου, για μελλοντικό κέρδος) χαίρει σημαντικής προστασίας και από οικονομικούς αλλά και πολιτικούς θεσμούς.

Έτσι, στο ελληνικό παράδειγμα, έχουμε ακούσει κατά κόρον, ότι μία στάση πληρωμών του χρέους, θα απέκλειε την ελληνική οικονομία από την διεθνή κεφαλαιαγορά για πάρα πολλά χρόνια. Δηλαδή, ένας, άγραφος οικονομικός θεσμός, τεράστιας ισχύος. Αφετέρου, όπως η μεταφορά του ελληνικού χρέους από το ελληνικό δίκαιο στο αγγλικό, μας υπενθυμίζει, μία παύση πληρωμών θα είχε σαν αποτέλεσμα την δήμευση ελληνικών περιουσιακών στοιχείων, προς αποπληρωμή του τεράστιου δανείου, δηλαδή, θα έμπαιναν σημαντικοί διεθνείς νομικοί και πολιτικοί θεσμοί εν ενεργεία, εναντίον της χώρας.

Αντίθετα με την παραπάνω εικόνα, η κερδοσκοπική επενδυτική προσπάθεια ενός οποιουδήποτε παραγωγού, είναι και παραμένει παντελώς απροστάτευτη, οικονομικά και νομικά. Οποιαδήποτε ξένη επιχείρηση αποφασίσει να επενδύσει χρήματα στην Ελλάδα, παράγοντας ένα καταναλωτικό προϊόν, δεν έχει καμία κατοχύρωση του επενδυτικού της κεφαλαίου, εάν η επιχείρηση αποτύχει να αποφέρει τα προσδοκώμενα κέρδη.

Παρατηρούμε, λοιπόν, μία τεράστια ανισότητα, μέρα με την νύχτα, όσον αφορά την προστασία που προσφέρεται στους χρηματοπιστωτικούς επενδυτές, σε σύγκριση με τους επιχειρηματικούς επενδυτές. Γιατί άραγε να υπάρχει αυτή η τεράστια ανισότητα, πόσο μάλλον, όταν σκεφτεί κανείς ότι το κύριο και βασικό κριτήριο κάθε καπιταλιστικής συναλλαγής, είναι η πλήρης ελευθερία στην κερδοσκοπική επένδυση/επιχείρηση, αλλά και η παράλληλη και πλήρως ελεύθερη και ανεξέλεγκτη χασούρα. Τα μεγάλα ερωτήματα είναι δύο. 1). Γιατί κατέχει αυτήν την προνομιακή θέση στο καπιταλιστικό σύστημα, η χρηματοπιστωτική επένδυση; 2). Πως κατάφερε το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό κύκλωμα να κατέχει αυτήν την προνομιακή θέση; Προσκαλώ τους πολύ σεβαστούς αναγνώστες του reporter να προσφέρουν τις ιδέες τους και τις απόψεις του σε αυτά τα δύο ερωτήματα, και όχι μόνο.

Αυτή η τεράστια διαφορά μεταξύ της χρηματοπιστωτικής επένδυσης και της επιχειρηματικής/παραγωγικής, δεν εξηγείται από την απλή λογική και υπαρξιακή ισοτιμία που κυβερνά και τις δύο αυτές συναλλαγές. Ο πιστωτής έχει απόλυτη ανάγκη τον χρεώστη, για να του αποφέρει κέρδος η χρηματοπιστωτική συναλλαγή, τόσο, όσο και ο παραγωγός/επενδυτής έχει απόλυτη ανάγκη τον καταναλωτή, για να αποφέρει κέρδος η παραγωγική του επιχείρηση. Αλλά, ενώ ο παραγωγός είναι υποχρεωμένος να βαστάει μόνος του όλο το βάρος μίας πλήρης αποτυχίας, ο χρηματοπιστωτικός επενδυτής, έχει καταφέρει να ρίξει σχεδόν όλο το βάρος μίας οποιαδήποτε αποτυχημένης χρηματοπιστωτικής συναλλαγής, στους ώμους του χρεώστη. Είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα, του να έχεις και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο.

Η ιστορία της τελευταίας δεκαετίας δείχνει ότι η σημερινή καταστροφή της ελληνικής οικονομίας οφείλεται, λίγο πολύ εξίσου, σε δύο αιτίες. Στην αυτοκαταστροφική διαφθορά του ελληνικού πολιτικού και κρατικού συστήματος, από την μια μεριά, και από την άλλη μεριά, στην καταστροφική επίδραση του ευρωπαϊκού συστήματος πάνω στην ελληνική οικονομία, αφενός μέσω μίας κακοσχεδιασμένης και αυτοκαταστροφική Ευρωζώνης, αφετέρου μέσω μίας εγκληματικά εσφαλμένης μνημονιακής συνταγής από την Τρόικα.

Ο ελληνικός λαός, είναι εξίσου ένοχος στην καταστροφική πολιτική των κυβερνήσεων που ψήφιζε τα τελευταία τριάντα χρόνια, (την περίοδο που η Ελλάδα γνώρισε, ίσως για πρώτη φορά, ανόθευτες εκλογικές κάλπες!), όσο και ο γερμανικός λαός είναι ένοχος για την πολιτική των γερμανικών κυβερνήσεων που έφερε στην εξουσία, και οι οποίες εφάρμοσαν την οικονομική, επενδυτική και χρηματοπιστωτική πολιτική που έφερε το ευρώ στο αδιέξοδο που βρίσκεται. Ο ελληνικός λαός πληρώνει την ενοχή του με την τραγική λιτότητα που του έχουν επιβάλει και την οποίαν συνεχίζει να υποστηρίζει, αν όχι ενεργητικά, τουλάχιστον παθητικά. Από την άλλη μεριά, ο γερμανικός λαός, πληρώνει και αυτός, κατά κάποιον, όχι εξίσου άμεσα οδυνηρού τρόπου, με τις πιστώσεις που προσφέρει η Γερμανία για να κοινωνικοποιήσει και να πολιτικοποιήσει το ελληνικό χρέος.

Αυτή η ξεκάθαρη επιλογή της ηγεσίας του ευρώ, να πολιτικοποιήσει το ελληνικό χρέος έχει δύο διαμετρικά αντίθετα ενδεχόμενα αποτελέσματα. Το ένα ενδεχόμενο είναι να προωθήσει τον γάμο της Ελλάδας με το ευρώ, και να γίνει η αποτυχημένη Ελλάδα ο ακρογωνιαίος λίθος μίας μελλοντικά ενωμένης Ευρώπης, όπου όλα τα κράτη, και όχι μόνον η περιφέρεια, θα υπακούει τις διαταγές της ευρωπαϊκής ηγεσίας. Το άλλο, και άκρως αντίθετο, και τραγικό, ενδεχόμενο, είναι η αναγέννηση των ενδοευρωπαϊκών πολέμων μέχρι εσχάτων, με την Ελλάδα να παίζει το ρόλο της πρώτης χώρας υπό οικονομική και πολιτική κατοχή, και την Γερμανία να ξαναπαίζει τον ιστορικό της ρόλο, που προσπαθεί απεγνωσμένα να ξεχάσει, του κατακτητή.

Και πέραν του άμεσα ευρωπαϊκού χώρου, όπου οι επιλογές μπορεί να είναι ακραία επιτυχημένες η ακραία αποτυχημένες, βλέπουμε την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κεφαλαιαγορά, να έχει καταφέρει να βγάλει την ουρίτσα της έξω από το τεράστιο πρόβλημα του ελληνικού δημοσίου χρέους, για το οποίο η ίδια η κεφαλαιαγορά ευθύνεται τουλάχιστον τόσο όσο και οι διάφορες ελληνικές κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης, και να έχει αφήσει το ελληνικό χρέος μέσα στην μέση της Ευρωζώνης, σαν ένα τεράστιο μοντέρνο μήλο της Έριδος. Γιατί το πρόβλημα της η Ελλάδα, έχει πάψει πια να το έχει με τους διεθνείς τραπεζίτες, και το έχει τώρα, στο δυσθεώρητο ύψος του 150% του ΑΕΠ της, με τους άλλους λαούς της Ευρώπης. Ποιο θα είναι το αποτέλεσμα; Έρωτας μέχρι πολιτικού γάμου, η πόλεμος μέχρι οικονομικού θανάτου;