Στην πραγματικότητα, αυτοί οι δύο, πολύ πεπειραμένοι, δυναμικοί, και επιτυχημένοι πολιτικοί, (τουλάχιστον όσον αφορά την δημοτικότητά τους στους γερμανούς ψηφοφόρους και την επιρροή που έχουν εξασκήσει και εξασκούν πάνω στην τύχη της Ευρώπης), παρουσιάζουν άκρως αποτελεσματικά, ένα πολιτικό επικοινωνιακό θέαμα, που ανταποκρίνεται σε διάφορους και διαφοροποιημένους στόχους της πολιτικής που έχουν από κοινού αποφασίσει και θέσει σε πράξη.

Και στην εκτέλεση της συμφωνημένης πολιτικής τους χρησιμοποιούν ένα πολύ παλιό επικοινωνιακό κόλπο που είναι πασίγνωστο στους φίλους της αμερικανικής αστυνομικής κινηματογραφίας. Η Μέρκελ παίζει τον καλό μπάτσο, και ο Σόιμπλε τον κακό, στην διαχείριση του υπόπτου (Ελλάδα) για ένα σοβαρό χρηματοπιστωτικό και δημοσιονομικό έγκλημα.

Μετά από δύο χρόνια αποτυχημένης συνταγής από την Τρόικα, και εξίσου αποτυχημένης και απαξιωμένης εφαρμογής αυτής της συνταγής από την ελληνική κυβέρνηση, οι αντιστάσεις εναντίον, και της Τρόικας αλλά και εναντίον του ελληνικού πολιτικού συστήματος, έχουν γιγαντωθεί και στο εσωτερικό αλλά και στο εξωτερικό της Ελλάδας.

Και φυσικά, οι αντιστάσεις στο εσωτερικό της Ελλάδας, και στο πολιτικό σύστημα, αλλά και στον ελληνικό λαό, πυροδοτούν και αυξάνουν τις αμφιβολίες στην Ευρώπη για το εάν η Ελλάδα μπορεί να σωθεί, για το εάν θέλει να σωθεί, και για το εάν η Ευρώπη θέλει να σώσει η χρειάζεται να σώσει την Ελλάδα με οποιοδήποτε κόστος.

Στο εσωτερικό της Γερμανίας, ο γερμανικός λαός είναι διχασμένος στις δημοσκοπήσεις, στο εάν συμφωνούν με την διάσωση της πατρίδας μας από την πατρίδα τους. Από την άλλη μεριά, το δίδυμο Μέρκελ – Σόιμπλε χαίρει τεράστιας δημοτικότητας στον γερμανικό λαό, λόγω, ακριβώς της συντηρητικής πολιτικής που έχει εξασκήσει στην ευρωπαϊκή κρίση.

Στην ευρύτερη πολιτική ηγεσία της Γερμανίας, οι φωνές εναντίον της διάσωσης της Ελλάδας έχουν αυξηθεί σε σημαντικό βαθμό, με τον επιχειρηματικό κλάδο της Γερμανίας, για πρώτη φορά την τελευταία εβδομάδα, και στις δημοσκοπήσεις μέσα στο κλαδικό χώρο, αλλά και σε επίσημες δηλώσεις της ηγεσίας του, να καταφαίνεται αρνητικά εναντίον του κόστους που φαίνεται να χρειάζεται για να κρατηθεί η ελληνική οικονομία μέσα στο ευρώ. Εκτός της Γερμανίας, η Ολλανδία και η Φινλανδία, πρωτοστατούν στην αμφισβήτηση της προσπάθειας να διατηρηθεί η χώρα μας στην Ευρωζώνη.

Η ευρύτερη ηγεσία του ευρώ, υπό την αρχηγεία των κρατών με την αξιολόγηση των τρία Α, αλλά και όχι μόνο, αμφισβητεί πλήρως την αξιοπιστία του ελληνικού πολιτικού αλλά και του κρατικού συστήματος.
Το παράδοξο είναι ότι όσο η αναξιοπιστία της ελληνικής ηγεσίας έχει καταρρακωθεί στην ευρύτερη Ευρώπη, τόσο η αυστηρότητα της πολιτικής της Μέρκελ χειροτερεύει το κλίμα εναντίον της γερμανικής ηγεσίας στον χώρο του ευρώ.

Τα επιβαλλόμενα μέτρα δημοσιονομικής λιτότητας στην Ελλάδα, αλλά και στις άλλες χώρες της περιφέρειας, και η συνεχιζόμενη άρνηση της γερμανικής κυβέρνησης να προσφέρει μία σημαντική χείρα βοηθείας στα πτωχότερα κράτη, μέσω μίας αναπτυξιακής πολιτικής και μίας ευρύτερης χρηματοπιστωτικής υποστήριξης αυξάνουν τα αρνητικά αισθήματα εναντίον της Γερμανίας.

Όσο η Ελλάδα έχει απαξιωθεί γιατί δεν δείχνεται ικανή να διασώσει τον εαυτό της, τόσο και η Γερμανία εισπράττει μία αυξανόμενη κριτική για την σιδερένια στάση της στην επιβολή των μέτρων που εξαθλιώνουν οικονομικά τον ελληνικό λαό. Και έτσι έχουμε μία λίαν αμφίσημη κατάσταση στην Ευρώπη, όπου μία σημαντική μερίδα έχει αρχίσει να μισεί την Ελλάδα για τα προβλήματα που έχει προκαλέσει στην ευρωπαϊκή οικονομία, και μία άλλη σημαντική μερίδα μισεί την Γερμανία για την αυστηρή και αυταρχική διαχείριση της κρίσης.

Και αυτόν ακριβώς τον διχασμό, προσπαθεί το δίδυμο Μέρκελ – Σόιμπλε να γεφυρώσει αλλά και να αντιπροσωπεύσει με την επικοινωνιακή τους συμφωνία ...να διαφωνούν! Η μία μεριά της Ευρώπης δεν θα συγχωρήσει την Γερμανία εάν κρατήσει την Ελλάδα μέσα στο ευρώ, και η άλλη μεριά της Ευρώπης, δεν θα συγχωρήσει την Γερμανία εάν ωθήσει την Ελλάδα εκτός του ευρώ!

Από τους δύο πολιτικούς, η Μέρκελ χρειάζεται να αντιπροσωπεύσει την καλή, την φιλική Γερμανία, διότι η προσωπική παρουσία της στο επίκεντρο της ευρωπαϊκής ηγεσίας έχει ήδη πάρει μεγάλες διαστάσεις, μια και έχει δίκαια αναγνωριστεί σαν μία κυρίαρχη δύναμη στον ευρωπαϊκό πολιτικό επίπεδο, μέσα στην Γερμανία, μέσα στην Ευρώπη, αλλά και στην υφήλιο. Η Μέρκελ αντιπροσωπεύει πλήρως, αυτήν την στιγμή, την γερμανική πυγμή, και ένεκα τούτου, η γερμανική πυγμή πρέπει να προστατευτεί με κάθε τρόπο από κάθε αρνητικό συναίσθημα η επίθετο, και με κάθε θυσία. Για αυτό η Μέρκελ παίζει τον καλό μπάτσο.

Απομένει, δηλαδή, ο ρόλος του κακού μπάτσου, να πέσει αναγκαστικά στον Σόιμπλε, του οποίου το πρόσωπο, αλλά και η θεσμική θέση, δεν έχουν ούτε την δύναμη, αλλά ούτε τον συμβολισμό εξουσίας, που ενδημούν στον άτομο της Μέρκελ. Κάποιος πρέπει να αντιπροσωπεύσει, αυτήν την στιγμή, και στην γερμανική ηγεσία, αλλά και στην ηγεσία του ευρώ, την φωνή που υποστηρίζει σοβαρά, την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, και αυτό το κάνει ο Σόιμπλε, και όχι μόνο.

Σαν παράδειγμα, έχουμε την πρόταση για την εφαρμογή ενός επιτρόπου για την Ελλάδα, πριν λίγο καιρό. Η επικοινωνιακή στρατηγική της Γερμανίας είχε ως ακολούθως. Η ιδέα πρωτοπαρουσιάστηκε από τον κοινοβουλευτικό αρχηγό του κόμματος της Μέρκελ. Αυτήν την ιδέα την σιγοντάρισε, την επόμενη ημέρα, ο γερμανός αντιπρόεδρος Ρέσλερ, επίσης προφορικά, την ίδια στιγμή, που το υπουργείο οικονομικών του Σόιμπλε, παρουσίαζε την ιδέα σε ένα μονοσέλιδο «non-paper» σε όλους του ευρωπαίους ηγέτες. Μετά την άμεση κατακραυγή εναντίον αυτής της ιδέας, και μέσα σε διάστημα δύο ημερών, η Μέρκελ, στην σύνοδο κορυφής που ακολουθούσε χρονικά, έκλεισε το θέμα, υποστηρίζοντας ότι «η συζήτηση αυτής της ιδέας βλάπτει, και ένεκα τούτου, πρέπει να σταματήσει».

Έτσι, είχε καταφέρει η κυβέρνηση Μέρκελ να πειραματιστεί με μία άκρως επισφαλή πολιτική ιδέα, χωρίς να τσαλακωθεί η εικόνα της Μέρκελ, προσωπικά, σαν την μεγάλη προστάτρια της ευρωπαϊκής ιδέας.

Η αντιπροσώπευση αυτής της σκληρής πολιτικής από τον Σόιμπλε, αλλά και από άλλους πολιτικούς ήσσονος ισχύος, στη Γερμανία αλλά και σε άλλες χώρες, παρέχει και ένα άλλο, σοβαρά λειτουργικό χαρακτήρα, όπως δείχνει το παράδειγμα του επιτρόπου. Αποτελεί την προσπάθεια, όχι μόνο να καθρεπτίσει την πολιτική γνώμη, αλλά και να δοκιμάσει, πειραματικά, πόσο δημοφιλής είναι αυτή η γνώμη, και πόσο απόηχο βρίσκει στην ευρύτερη Ευρώπη. Εάν το πείραμα αποδείξει ότι η «αρνητική και σκληρή» τοποθέτηση εναντίον της Ελλάδας, κερδίσει την πλειοψηφία της κοινής και πολιτικής γνώμης στον χώρο του ευρώ, τότε θα μπορέσει και η Μέρκελ να την αντιπροσωπεύσει και να την επιβάλει.

Αλλά εάν αυτή η πολύ δύσκολη και ριψοκίνδυνη επιλογή της έξωσης της Ελλάδας από το ευρώ, αποδειχθεί καθόλου δημοφιλής, και προκαλέσει μεγαλύτερα προβλήματα για την Γερμανία, τότε ο Σόιμπλε, και ο Ρέσλερ, και οι άλλοι «κακοί μπάτσοι» του ευρωπαϊκού χώρου, θα μπορέσουν να υπαναχωρήσουν από τις θέσεις τους, χωρίς πολλά προβλήματα για αυτούς τους ίδιους, αλλά και για το ευρωπαϊκό πολιτικό κατεστημένο.