Για δύο χρόνια, τώρα, κάθε τρείς μήνες το φόβητρο της άτακτης χρεοκοπίας χρησιμοποιήθηκε ανελέητα και αποτελεσματικά από την Τρόικα και την γερμανοκρατούμενη Ευρωζώνη, (για να μην ξεχνάμε σε ποιο οικονομικό και πολιτικό μπλόκο ανήκουμε), για να επιβάλλουν στην Ελλάδα οικονομικά μέτρα αυστηρής λιτότητας, που, με την άπλετη βοήθεια της κυβέρνησης Παπανδρέου, κατέστρεψαν και συνεχίζουν να καταστρέφουν την αδύνατη και ασθενή ελληνική οικονομία, ενώ επί χρόνια, μυριάδες πολιτικοί και οικονομικοί αναλυτές προειδοποιούν ότι είναι μία απολύτως αυτοκαταστροφική πολιτική και για την Ελλάδα, αλλά και για την Ευρώπη.

Οι δύο ηγεσίες, η ηγεσία της γερμανοκρατούμενης Ευρωζώνης, και η ηγεσία του αποτυχημένου ελληνικού πολιτικού συστήματος, αδιάντροπα χειραγωγούν τον ελληνικό λαό και το ελληνικό κοινοβούλιο με το πρόσχημα της άτακτης χρεοκοπίας. Και το φόβητρο της άτακτης χρεοκοπίας ήταν και είναι βασικά ένα πρόσχημα για δύο, ιστορικά διαφορετικούς, λόγους.

Στην αρχή της ελληνικής οικονομικής κρίσης, το ετήσιο πρωτογενές έλλειμμα του ελληνικού κράτους ήταν πάνω από 20 δις ευρώ, και πράγματι ήταν πάρα πολύ δύσκολο, εάν όχι αδύνατο, να εξαλειφόταν εν ριπή οφθαλμού. Παρ όλα αυτά, η ελληνική κυβέρνηση, την Άνοιξη του 2010, ήταν σε ισχυρή θέση διαπραγμάτευσης του πρώτου μνημονίου, διότι η πιθανότητα μίας άτακτης χρεοκοπίας στην Ελλάδα θα ήταν, τότε, πολύ πιο καταστροφική για την Ευρωζώνη, παρά για την Ελληνική κοινωνία. Ήδη εκείνη την εποχή, πολλοί, διεθνώς διακεκριμένοι, οικονομικοί αναλυτές, συμβούλευαν την χώρα μας, να προχωρήσει σε μία άμεση οργανωμένη χρεοκοπία, σαν την λιγότερο οδυνηρή επιλογή για τον ελληνικό λαό, και, ίσως, την πιο ευνοϊκή λύση για την αναγέννηση της ελληνικής ανταγωνιστικότητας και οικονομίας.

Αλλά η κυβέρνηση Παπανδρέου, θανάσιμα εγκλωβισμένη ιδεολογικά και στρατηγικά στο πελατειακό καθεστώς που αποτελούσε την ραχοκοκαλιά του ΠΑΣΟΚ, αλλά και ισότιμα εγκλωβισμένη σε μία δουλοπρεπή στάση προς την Γερμανία και την ηγεσία του ευρώ, προτίμησε να χρησιμοποιήσει το ενδεχόμενο μίας άτακτης χρεοκοπίας, σαν το φόβητρο που θα της επέτρεπε με επιτυχία, να προτάξει την γερμανοκρατούμενη ηγεσία του ευρώ, και το ΔΝΤ, σαν τους εξωγενείς μπαμπούλες εναντίον του ελληνικού λαού και υπέρ της επιβολής μέτρων λιτότητας σαν επιτακτική επιταγή της γερμανοκρατούμενης ηγεσίας του ευρώ.

Ακόμα χειρότερα, η επιλογή της κυβέρνησης Παπανδρέου να αποδυναμώσει την ιδιωτική οικονομία της χώρας με τα πολλαπλά υφεσιακά της μέτρα, αντί να μετριάσει το σπάταλο δημόσιο χώρο, έφερε την ελληνική οικονομία στο χείλος της καταστροφής, και έμμεσα αποδυνάμωσε την διαπραγματευτική ισχύ της ελληνικής ηγεσίας προς τις επιταγές της Γερμανίας. Το εάν η μοιραία αυτή επιλογή, έγινε, κυρίως, για εσωκομματικούς λόγους, η για να μπορέσει η Τρόικα να εγκλωβίσει την ελληνική οικονομία σε μία οδυνηρότατη εσωτερική πτώχευση, η και για τους δύο λόγους μαζί, μόνον η ιστορία, θα μπορέσει, ίσως, να ξεδιαλύνει...
Δύο χρόνια αργότερα, οι διαπραγματευτικές ισορροπίες μεταξύ της χώρας μας και των γερμανοκρατούμενων εταίρων μας έχουν αλλάξει ριζικά. Η Ευρωζώνη έχει οχυρωθεί σημαντικά εναντίος μίας άτακτης ελληνικής χρεοκοπίας, κυρίως μέσω δύο διαφορετικών μέτρων.

Από την μια μεριά, οι ευρωπαϊκές τράπεζες έχουν μειώσει σημαντικά την έκθεση τους προς τα ελληνικά δημόσια χρέη, με τη Γερμανία, ειδικά, να έχει σχεδόν εξαλείψει από τις τράπεζές της τα ελληνικά ομόλογα. Από την άλλη, και σημαντικότερη, πλευρά, ο εφευρετικός νέος αρχηγός της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, κ. Ντράγκι, πλημμύρισε το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα, τον περασμένο Δεκέμβριο, με απεριόριστα τζάμπα λεφτά, στο ύψος των 500 δις ευρώ, και έχει προγραμματίσει μία πρόσθετη πλημμύρα έως και ενός τρις ευρώ για τις επόμενες εβδομάδες. Το αποτέλεσμα είναι ότι το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα, εξαιρουμένου του ελληνικού, έχει καταστεί αλώβητο για τα επόμενα τρία χρόνια, τουλάχιστον.

Αλλά και η ελληνική διαπραγματευτική θέση έχει αλλάξει ριζικά. Το πρωτογενές έλλειμμα του κράτους μας έχει μειωθεί στα 5 δις ευρώ, περίπου. Η ελληνική κυβέρνηση, με την προτροπή της Τρόικας, άλλαξε στο Μνημόνιο #2, τον στόχο για την εξάλειψη του πρωτογενούς ελλείμματος. Ενώ ο στόχος του πρώτου μνημονίου εύρισκε την Ελλάδα με μηδενισμένο έλλειμμα στο δεύτερο ήμισυ του 2010, το Μνημόνιο #2, το οποίο μόλις ψήφισε η Βουλή, μεταφέρει τον μηδενισμό του πρωτογενούς ελλείμματος στο τέλος του νέου Μνημονίου, το 2015. Δηλαδή, για τα επόμενα τέσσερα χρόνια, κάθε φορά που η Τρόικα θα μας ζητάει νέα μέτρα πτώχευσης της ελληνικής οικονομίας, η Ευρώπη και η εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση, θα μπορούν να συνεχίζουν τον εκβιασμό της άτακτης χρεοκοπίας εναντίον του ελληνικού λαού, για να επιβάλουν οποιαδήποτε μέτρα.

Η Ελληνική κυβέρνηση, αυτήν την στιγμή, και η οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση του μέλλοντος, δεν έχει πλέον στην διάθεσή της το φόβητρο της άτακτης χρεοκοπίας, σαν θεμιτό κίνητρο επιβολής οδυνηρών και καταστροφικών, για την ελληνική οικονομία, μέτρων. Ο λόγος είναι ότι το ελληνικό κράτος, αυτή την στιγμή, μπορεί να εξαλείψει το πρωτογενές έλλειμμα, εν ριπή οφθαλμού, εάν το θελήσει, και εάν το αποφασίσει. Μία άμεση, οδυνηρή, αλλά όχι άδικη, και λειτουργικά, σχετικά εύκολη, λύση είναι να περιοριστεί το μισθολογικό κόστος του δημοσίου, το οποίο, κατά μία εκδοχή ανέρχεται στα 20 δις το έτος.

Το μισθολογικό κόστος του δημοσίου, μπορεί να μειωθεί, αυτοστιγμεί, κατά 5 δις, χωρίς απολύσεις, αλλά δια της περικοπής του ωραρίου σε όλους τους δημόσιους υπαλλήλους. Τα 5 δις που χρειάζεται το κράτος για να μηδενίσει το έλλειμμα από την μία μέρα στην άλλη, κυριολεκτικά, ισοδυναμεί με το ένα τέταρτο του εβδομαδιαίου ωραρίου των δημοσίων υπαλλήλων, δηλαδή 10 ώρες. Μία τέτοια περικοπή μπορεί να ψηφισθεί και να εφαρμοστεί μέσα σε ένα μήνα, εάν όχι γρηγορότερα. Θα επιφέρει μεγάλες θυσίες και στους δημόσιους υπαλλήλους, αλλά και στην εξυπηρέτηση του κοινού. Το ελληνικό δημόσιο, έτσι και αλλιώς δεν δουλεύει, και τώρα που είναι τεράστιο. Το πρόβλημα δεν είναι το ωράριο, ούτε και οι δημόσιοι υπάλληλοι, αλλά οι πάνω από 100,000 κανονισμοί του δημόσιου Λαβύρινθου, που η Μεταπολίτευση, σαν νέος Δαίδαλος, έκτισε.

Οι θυσίες που απαιτούνται από αυτήν την λύση, από το ένα εκατομμύριο δημοσίους υπαλλήλους, είναι, κατά την γνώμη του γράφοντος, σίγουρα λιγότερο οδυνηρές, σε εθνικό επίπεδο, από τις τεράστιες θυσίες που μόλις ψήφισε το ελληνικό κοινοβούλιο εναντίον των 3 εκατομμυρίων ιδιωτικών υπαλλήλων, το ενός εκατομμυρίου ανέργων, και των εκατομμυρίων συνταξιούχων.

Με το μηδενισμό του πρωτογενούς ελλείμματος, η ελληνική πολιτική ηγεσία, έχει, για πρώτη φορά, από τον Μάιο το 2010, την δυνατότητα, να ανταποκριθεί άμεσα και αποτελεσματικά, στα δύο αντικρουόμενα αιτήματα του ελληνικού λαού, τα οποία ζωγραφίζονται ξεκάθαρα και σταθερά, σε όλες τις δημοσκοπήσεις των δύο τελευταίων ετών. Ο ελληνικό λαός, στην συντριπτική του πλειοψηφία, θέλει να μείνει στο ευρώ, και δεν θέλει τα μνημονιακά μέτρα. Χωρίς πρωτογενές έλλειμμα, δεν μπορεί να υπάρξει άτακτη χρεοκοπία. Η ελληνική κυβέρνηση μπορεί να πάρει δύο συμπληρωματικά μέτρα. Να διακηρύξει στους εταίρους μας, ότι η Ελλάδα παραμένει στην Ευρωζώνη, και ότι η Ελλάδα κηρύσσει αναστολή πληρωμών σε όλο το δημόσιο χρέος, για αόριστο χρόνο, και ότι προγραμματίζουμε να αρχίσουμε να αποπληρώνουμε όλα μας τα χρέη, χωρίς PSI, και χωρίς οποιαδήποτε άλλα χαρίσματα, μόλις η οικονομία μας μπει στην ανάπτυξη, και έχουμε πρωτογενή πλεονάσματα.
Μπορούμε, μάλιστα, να νομοθετήσουμε, ακόμα και συνταγματικά, εάν θέλουμε, για να κάνουμε την Ευρώπη και τους δανειστές μας, να αισθάνονται πιο ασφαλείς, ότι το ετήσιο πλεόνασμα του ελληνικού ισολογισμού, όσο αυτό και να είναι, θα το διαθέτει η κυβέρνηση, κάθε χρόνο, κατά το ήμισυ, στην περαιτέρω ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας, και στην μακροχρόνια αποπληρωμή όλων των τριακοσίων τόσων δις ευρώ χρέους.

Η περιληπτική συνταγή της διάσωσης της πατρίδας μας, σύμφωνα με τις απαιτήσεις του ελληνικού λαού, (ναι στο ευρώ, όχι στο μνημόνιο), είναι ως εξής.

1. Μηδενισμός του πρωτογενούς ελλείμματος των 5 δις, μειώνοντας, άμεσα, το ωράριο των δημοσίων υπαλλήλων τόσο όσο χρειάζεται (10 ώρες). Εάν υπάρχουν ιδιαίτερα σημαντικές θέσεις, σαν το ΕΛΑΣ, όπου αυτή η μείωση ωραρίου θα ήταν ιδιαίτερα προβληματική για την δημόσια ασφάλεια, μία συμπληρωματική μείωση δαπάνης μπορεί να επιβληθεί τάχιστα στα έξοδα της Βουλής, η και του αριθμού των βουλευτών.
2. Επικύρωση της παραμονής της Ελλάδας στο ευρώ.
3. Αναστολή πληρωμών του χρέους, με επικύρωση της πρόθεσης να αποπληρωθεί ολόκληρο το χρέος, σε εξάρτηση με την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας και την δημιουργία ετησίων πρωτογενών πλεονασμάτων.
4. Ολοκληρωτική αναδιάρθρωση του ελληνικού κράτους με την τεχνολογική βοήθεια των ευρωπαίων εταίρων μας.
5. Επιλεκτική αποδοχή η άρνηση των διαφόρων μέτρων που προτείνει η Τρόικα στο Μνημόνιο #2 αλλά και στο μέλλον, ανάλογα με τις αποφάσεις και τις ανάγκες της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας.
6. Επιλεκτική, και όχι αναγκαστική, πολιτική αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας, στον κατάλληλο χρόνο και για τις σωστές τιμές.