Αρχής γενομένης με την Ελλάδα, η Γερμανία απαιτεί την σημαντική πτώση του κόστους εργασίας σε όλες τις χώρες της περιφέρειας, και όχι μόνο, με την πρόφαση ότι πρέπει να βελτιωθεί η εξαγωγική ανταγωνιστικότητα όλων αυτών των κρατών. Αλλά, όπως είπε ο επικεφαλής οικονομολόγος της εφημερίδας Financial Times, ο Martin Wolf, σε ένα δημόσιο διαπληκτισμό που είχε με την Christine Lagarde στο πρόσφατο συνέδριο των «μεγάλων» στο Νταβός, η «ανταγωνιστικότητα» δεν είναι μία απόλυτη έννοια, δεν μπορεί να μετρηθεί με ένα απόλυτο μέγεθος, παρά είναι μία έννοια η οποία μπορεί να νοηθεί και να μετρηθεί μόνο συγκριτικά. Δηλαδή η ανταγωνιστικότητα μίας οικονομίας έχει μόνο νόημα όταν την συγκρίνεις με την ανταγωνιστικότητα μίας άλλης οικονομίας.

Δύο είναι οι βασικές συγκρίσεις που παίζουν βασικό ρόλο στην ανταγωνιστικότητα της οικονομίας της Ελλάδας. Η μία σύγκριση είναι προς τις άλλες χώρες του ευρώ, και η άλλη σύγκριση είναι προς όλες τις άλλες χώρες που είναι εκτός του ευρώ, είτε αυτές είναι στην Ευρωπαϊκή Ένωση, είτε εκτός της Ευρώπης.

Ας πάρουμε την συγκριτική ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας όσον αφορά τις χώρες εκτός του ευρώ. Η Γερμανία, και η Ευρωζώνη γενικότερα, έχουν ένα δυνατό και πολύ αποτελεσματικό εργαλείο για να βελτιώσουν την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας, αλλά και όλων των άλλων 16 κρατών του ευρώ. Αυτό το όπλο λέγεται ποσοτική χαλάρωση, μέσω της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Δηλαδή, εκτύπωση νέου χρήματος, έτσι ώστε το ευρώ να υποτιμηθεί σημαντικά, και να καταστήσει όλες τις οικονομίες της Ευρωζώνης, με πρώτη και καλύτερη την Γερμανία, πολύ ανταγωνιστικότερες στην παγκόσμια οικονομία. Ένα υποτιμημένο ευρώ έχει το πρόσθετο σημαντικό πλεονέκτημα ότι θα λιγοστέψει το ύψος του τεράστιου δημοσίου χρέους των διαφόρων κρατών της Ευρωζώνης, που υποτίθεται είναι και το βασικό μας πρόβλημα.

Αλλά η Γερμανία απαγορεύει την χρήση αυτού του εργαλείου, για τους δικούς της λόγους που έχουν να κάνουν με τα αρτηριοσκληρωτικά χαρακτηριστικά του γερμανικού εθνικού χαρακτήρα, υποδαυλισμένα από το εθνικό τραύμα της τραγική εποχής της Βαιμάρης.

Το δεύτερο συγκριτικό μέγεθος της οικονομικής ανταγωνιστικότητας της Ελλάδας, (αλλά και των άλλων υπερχρεωμένων κρατών του ευρώ), έχει να κάνει με τις τεράστιες ανισότητες ανάμεσα στα ισοζύγια τρεχουσών συναλλαγών των διαφόρων κρατών του ευρώ. Όπως περιέγραψα σε προηγούμενο άρθρο μου, (Η Μεγάλη Κερδισμένη και οι Πολλοί Χαμένοι του Ευρώ), στα δέκα χρόνια του ευρώ, η ιστοσελίδα της Γερμανικής Κεντρικής Τράπεζας, δείχνει, ότι τα περασμένα δέκα έτη, συνολικά περίπου 640 δις ευρώ έφυγαν από τις 16 χώρες του ευρώ, και πήγαν στην οικονομία της Γερμανίας, σαν αποτέλεσμα της τρομερής υπεροχής της γερμανικής εξαγωγικής βιομηχανίας. Για να βελτιώσει την ανταγωνιστικότητα των φτωχών οικονομιών του ευρώ, η Γερμανία έχει απαιτήσει και έχει κατορθώσει να επιβάλει την σχετική εσωτερική πτώχευση των λαών της περιφερείας, συρρικνώνοντας σημαντικά τους μισθούς των εργαζομένων, έτσι ώστε να κατεβεί το κόστος εργασίας, και να ανεβεί η ανταγωνιστικότητα σε σύγκριση με την Γερμανία και τις άλλες ανταγωνιστικότερες οικονομίας του ευρώ. Σε αυτή την ανισότητα ανταγωνιστικότητας, υπάρχει η αντίθετη λύση, η οποία είναι οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά πιο εύκολη, αλλά και πιο ηθική. Η Γερμανία μπορεί να υψώσει το κόστος εργασίας του γερμανικού λαού, ανεβάζοντας το βιοτικό επίπεδο των Γερμανών, ειδικότερα των Ανατολικών Γερμανών, οι οποίοι συνεχίζουν να είναι οι φτωχοί συγγενείς στην ίδια τους την πατρίδα. Προσφέροντας στον γερμανικό λαό περισσότερα λεφτά για την εργασία τους, καταφέρνεις δύο θετικά αποτελέσματα.

1). Ανεβάζεις την εσωτερική κατανάλωση στην Γερμανία, ευκολύνοντας την μεγαλύτερη εισαγωγή καταναλωτικών αγαθών από τις άλλες χώρες του ευρώ, μία συμβουλή που εξέφρασε η ίδια η Christine Lagarde, την άνοιξη του 2010, όταν ήταν υπουργός οικονομικών της Γαλλίας, και την οποία συμβουλή η κ. Μέρκελ έσπευσε να την ρίξει στον κάλαθο των αχρήστων.

2). Ανεβάζοντας το κόστος εργασίας των γερμανικών εξαγωγών μέσα στο ευρώ, βοηθάς να διορθωθούν οι τεράστιες ανισότητες ανταγωνιστικότητας μέσα στον χώρο του ευρώ, καθιστώντας τα γερμανικά προϊόντα λιγότερο ανταγωνιστικά μέσα στην ευρωζώνη, δηλαδή ανεβάζοντας, συγκριτικά, την ανταγωνιστικότητα των προϊόντων των άλλων κρατών του ευρώ. Και, εφόσον διατηρείς ένα υποτιμημένο ευρώ, μέσω της ποσοτικής χαλάρωσης, τα γερμανικά προϊόντα, μαζί με όλες τις άλλες εξαγωγές από όλα τα άλλα κράτη του ευρώ, θα συνεχίζουν να είναι ανταγωνιστικά στην παγκόσμια οικονομία.

Η βασική, ανήθικη, επιλογή της Γερμανίας, στο παραπάνω θέμα, είναι να σκορπίσει μιζέρια, μέσω εσωτερικής πτώχευσης, στους περισσότερους λαούς του ευρώ, γιατί δεν θέλει να προσφέρει ένα καλύτερο βιοτικό επίπεδο στους Γερμανούς. Δηλαδή, με ένα σμπάρο σκοτώνεις όλα τα τρυγόνια, μοιράζοντας δυστυχία σε όλους τους λαούς της Ευρωζώνης, ταυτόχρονα.

Αλλά και η ελληνική πολιτική ηγεσία δεν υπολείπεται της γερμανικής στην ανηθικότητα των πολιτικών επιλογών. Είδαμε επί δύο χρόνια, πως ο κ. Παπανδρέου με την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, της οποίας ήταν αρχηγός, κατέστρεψε την ιδιωτική οικονομία της χώρας, διότι απεφάσισε, από την αρχή, να προστατεύσει τα κομματικά συμφέροντα που εστιάζονταν στον δημόσιο χώρο. Έτσι, αντί να προσπαθήσει να διορθώσει το τεράστιο έλλειμμα της ελληνικής οικονομίας συρρικνώνοντας το καρκινογόνο δημόσιο του ενός εκατομμυρίου δημοσίων υπαλλήλων, πετσόκοψε την ιδιωτική οικονομία, στέλνοντας έως και μισό εκατομμύριο ιδιωτικούς υπαλλήλους στη ανεργία, και ρημάζοντας τον χώρο των μικρομεσαίων επιχειρήσεων.

Την σήμερον ημέρα, επειδή και η τωρινή, κρυφοπασοκική κυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου, συνεχίζει με την υποστήριξη της Νέας Δημοκρατίας και του ΛΑΟΣ, την ίδια πολιτική, η Ελλάδα συνεχίζει να ρημάζει τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα, δηλαδή τρία εκατομμύρια λαού, και το ένα εκατομμύριο ανέργων, με την προτεινόμενη συρρίκνωση κατά 20% όλων των μισθών και αποδοχών, διότι επιμένει να προστατεύει το ένα εκατομμύριο δημοσίων υπαλλήλων. Έτσι, η ελληνική κυβέρνηση είναι έτοιμη να πτωχεύσει περαιτέρω τα τέσσερα από τα πέντε εκατομμύρια έλληνες ενεργών εργαζομένων, για να προστατεύσει τις συνταγματικά κατοχυρωμένες θέσεις ενός εκατομμυρίου δημοσίων υπαλλήλων, ενός ελληνικού κράτους, που μόνο παντελής διάλυση του χρειάζεται.

Η Ελλάδα, όπως είναι, και με τις επιλογές που εξακολουθεί να παίρνει, δεν αξίζει να σωθεί. Αλλά το ίδιο δεν αξίζει να σωθεί και η Ευρωζώνη, εφόσον ακολουθεί τυφλά τις καταστροφικές πολιτικές της Γερμανίας.