Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr
Συνεχίζοντας την απλή αριθμητική, και χρησιμοποιώντας μία ακόμα πράξη, τον πολλαπλασιασμό, μπορούμε να υπολογίσουμε το ενδεχόμενο κέρδος της Γερμανίας, από την συντήρηση του τεράστιου χρέους της τα επόμενα τέσσερα χρόνια. Μέχρι το τέλος του 2015, η Γερμανία πρέπει να δανειστεί περί τα 500 δις ευρώ. Εφόσον η Γερμανία καταφέρει να παρατείνει την οικονομική κρίση για ακόμα τέσσερα χρόνια, κάτι που μας υπόσχεται η Μέρκελ σε κάθε δεύτερη ομιλία που κάνει, θα μπορέσει να δανειστεί το μισό τρις ευρώ που χρειάζεται με επιτόκια που θα είναι κατά δύο ποσοστιαίες μονάδες, περίπου, χαμηλότερα από το επιτόκιο που χρεωνότανε η Γερμανία πριν από την κρίση. Με μία χοντρή προσέγγιση που μπορούμε να κάνουμε, έχουμε την Γερμανία να δανείζεται αυτά τα λεφτά με δεκαετή δάνεια, σε επιτόκιο περίπου 2%. Αυτή η εκδοχή μας δείχνει ότι η Γερμανία θα γλυτώσει περίπου 55 δις ευρώ λιγότερους τόκους μέσα στα δέκα χρόνια της αποπληρωμής αυτού του μισού τρις ευρώ. Δηλαδή, κάθε χρόνο, για τα επόμενα δέκα χρόνια, η Γερμανία μπορεί να γλυτώσει 5.5 δις ευρώ σε πληρωμές τόκων, από την απλή εξυπηρέτηση του υπέρογκου χρέους της τα επόμενα τέσσερα χρόνια. Σε αντιπαράθεση, αξίζει να σημειώσουμε, ότι η Γερμανία ευθύνεται να πληρώσει, σαν την συμβολή της στην δημιουργία του βασικού κεφαλαίου για τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας, (ESM), 4.3 δις ευρώ, κάθε χρόνο, τα επόμενα πέντε χρόνια. Αυτό σημαίνει ότι η Γερμανία, και σε αυτό το σημείο, βγαίνει σημαντικά κερδισμένη και από αυτή την πτυχή της κρίσης.
Η Γερμανία έχει εκφράσει σοβαρή δυσανασχέτηση για αυτήν την συμβολή της στον Μηχανισμό Σταθερότητας, σε σημείο που έχει επανειλημμένα αρνηθεί να συμφωνήσει σε επέκταση της ανακεφαλαίωσης αυτού του μηχανισμού, παρόλο που η διεθνής χρηματοπιστωτική κοινότητα ομόφωνα παραπονείται ότι το συμφωνημένο ποσό που θα έχει στην διάθεσή του ο μηχανισμός, δεν επαρκεί, ούτε κατά διάνοια, να αντιμετωπίσει τις χρηματοπιστωτικές καταστάσεις της Ισπανίας και της Ιταλίας. Αυτή η καταφανής και σχεδόν αυτονόητη διαπίστωση, είναι, κατά γενική ομολογία, ένας από τους κύριους λόγους, εάν όχι ο κυριότερος, γιατί η διεθνής κεφαλαιαγορά εξακολουθεί να δυσπιστεί ότι η Ευρωζώνη θα μπορέσει να ανταπεξέλθει στις χρηματοπιστωτικές της δυσκολίες και υπευθυνότητες. Σαν αποτέλεσμα, η Ισπανία και η Ιταλία, και τώρα και στο άμεσο μέλλον, θα συνεχίσουν να δανείζονται με επιτόκια που δεν είναι βιώσιμα για τις οικονομίες τους, όταν το ίδιο χρονικό διάστημα η Γερμανία θα επωφελείται σημαντικά από την πτώση των δικών της επιτοκίων, και θα μπορεί συντηρεί το χρέος της άτοκα, και με σοβαρό κέρδος για τους ισολογισμούς της οικονομίας της.
Και γεννιέται η εξής απορία, σε αφελείς, μη οικονομολόγους, αρθογράφους, σαν τον γράφοντα: Αφού, οφθαλμοφανώς, η Γερμανία έχει ένα σημαντικό οικονομικό όφελος από αυτήν την τεράστια ανισότητα σε επιτόκια που επιβάλλει η χρηματαγορά, και αφού τα υψηλά επιτόκια των κρατών της περιφερείας προξενούν άμεσα τα χαμηλά επιτόκια της Γερμανίας, γιατί δεν αποφασίζει η Γερμανία, να μοιραστεί το οικονομικό όφελος που αποκομίζει από την κρίση, με τα άλλα κράτη που κυριολεκτικά βυθίζονται από την κρίση; Σε ποιο χρονικό σημείο της οικονομικής κρίσης της ευρωζώνης μετατρέπεται η κερδοφορία της Γερμανίας σε κερδοσκοπία; Δεν ξέρουν οι Γερμανοί, υπό την ηγεσία της Μέρκελ, τα τεράστια οικονομικά οφέλη που έχει η γερμανική οικονομία από την ευρωπαϊκή κρίση; Ο κ. Σόιμπλε με το επιτελείο του στο υπουργείο οικονομικών, δεν έχει κάνει τις ίδιες η παρόμοιες αριθμητικές πράξεις, όπως αυτή η στήλη; Γιατί κλαίγεται συνεχώς η κυβέρνηση της Μέρκελ, και η υπόλοιπη γερμανική ηγεσία, για τα τεράστια βάρη που αναγκάζεται να διευθετεί και να στηρίζει η γερμανίδα καγκελάρια και ο γερμανικός λαός;
Την στιγμή που τα περισσότερα κράτη του ευρώ βουλιάζουν, η Γερμανία χτυπάει ρεκόρ σε κάθε οικονομικό και κοινωνικό δείκτη. Την στιγμή που η Ευρωζώνη είναι σε ύφεση, (ακόμα και η Ολλανδία, η δεύτερη υγιέστερη οικονομία της Ευρωζώνης, μπαίνει στον έβδομο μήνα ύφεσης), η γερμανική οικονομία χαίρει άκρας υγείας. Ενώ οι εξαγωγές της Γερμανίας στην Ευρωζώνη έπεσαν κατά 8%, γιατί τα άλλα κράτη του ευρώ φτωχαίνουν σταθερά, οι εξαγωγές της εκτός της Ευρώπης ανέβηκαν κατά παρόμοιο 8%, καθότι η ισοτιμία του ευρώ έχει υποχωρήσει σημαντικά, λόγω της κρίσης, βοηθώντας την ανταγωνιστικότητα των γερμανικών εξαγωγών στα κράτη εκτός του ευρώ.
Όπως αναφέρθηκα σε προηγούμενο άρθρο, τα χαμηλά ποσοστά ανεργίας στην Γερμανία σπάζουν ρεκόρ εικοσαετίας, την ίδια στιγμή που η ανεργία στην υπόλοιπη Ευρωζώνη σπάει ρεκόρ ύψους με ποσοστά που δεν έχει δει η Ευρώπη τα τελευταία δεκατρία χρόνια. Η Γερμανία δέχθηκε μισό εκατομμύριο μετανάστες το 2011, για να γεμίσει τις θέσεις εργασίας που χρειάζεται. Ακόμα και στο έμψυχο υλικό απομυζά η Γερμανία την υπόλοιπη Ευρώπη. Γιατί δεν δημιουργούνται αυτές οι θέσεις εργασίας στα κράτη που έχουν μεγάλη ανεργία;
Σε προηγούμενο μου άρθρο είχα δείξει με στατιστικές από την ιστοσελίδα της Γερμανικής Κεντρικής Τράπεζας ότι τα τελευταία χρόνια, 2008 -2010, η Γερμανία απομυζούσε κάθε χρόνο περί τα 90 δις ευρώ, σε μεταφορά χρήματος από τις άλλες 16 χώρες του Ευρώ, μέσω κυρίως του εμπορίου αγαθών, αλλά και όχι μόνο. Αυτό το τεράστιο ετήσιο πλεόνασμα πόρων, αντιστοιχούσε σε ίδιο ύψος έλλειμμα πόρων στους εθνικούς ισολογισμούς των υπολοίπων 16 κρατών του ευρώ. Το ινστιτούτο IFO, η έδρα του πολύ συντηρητικού κ. Σιν, και η επικρατέστερη, και συντηρητικότερη, φωνή οικονομικής έρευνας στην Γερμανία, πιστοποίησε τις προάλλες, ότι αυτή η τεράστια μεταφορά πόρων από την υπόλοιπη Ευρωζώνη στην γερμανική οικονομία, αυξήθηκε ακόμα περισσότερο το 2011.
Υπάρχει μία άμεση σχέση αιτίας και αποτελέσματος ανάμεσα στα τεράστια οικονομικά οφέλη που έχει η Γερμανία από το ευρώ και από την κρίση του ευρώ, και στην απόφαση της γερμανικής κυβέρνησης να μην επιτρέψει την άμεση λύση της κρίσης, προσφέροντας στην διεθνή κεφαλαιαγορά την χρηματοπιστωτική αξιοπιστία και ασφάλεια που η αγορά έχει ανάγκη. Δηλαδή απελευθερώνοντας την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να υποστηρίξει απεριόριστα όλα τα ομόλογα των κρατών του ευρώ και να τυπώσει νέο χρήμα για να κατεβάσει την ισοτιμία του κοινού νομίσματος και να βοηθήσει την εξαγωγική ανταγωνιστικότητα των οικονομιών της Ευρωζώνης. Αντί αυτού, η ΕΚΤ πλαγίως και ανεπισήμως αγοράζει ομόλογα των κρατών της περιφερείας, αρκετά ώστε να αποτραπεί η κατάρρευση του ευρώ, αλλά και να μην επιτραπεί η λύση της κρίσης. Αυτή η ισοζυγία μεταξύ αποτροπής μίας κατάρρευσης του ευρώ και της συνεχιζόμενης χρηματοπιστωτικής κρίσης στην Ευρωζώνη είναι η ξεκάθαρη γεωπολιτική επιλογή της Γερμανίας.
Φαινομενικά, η γερμανική επιλογή έχει να κάνει με τον επιθυμούμενο εξαναγκασμό των κρατών της περιφερείας να εξυγιάνουν τα δημοσιονομικά τους. Στην πραγματικότητα, η επιλογή αυτή της Γερμανίας, έχει πολύ περισσότερο να κάνει με το γερμανικό σχέδιο να επισημοποιήσει μία Ευρώπη τριών ταχυτήτων. Η πιο χαμηλή ταχύτητα θα είναι χώρες σαν την Ελλάδα, με πολύ χαμηλό βιοτικό επίπεδο. Η δεύτερη χαμηλότερη ταχύτητα θα είναι πλούσιες χώρες σαν την Ολλανδία, με υγιείς οικονομίες, αλλά αρκετά μικρές σε μέγεθος, ώστε να μην μπορούν να ανταγωνιστούν την Γερμανία στο γεωπολιτικό επίπεδο, και η Τρίτη ταχύτητα θα είναι μόνο για την Γερμανία, η οποία και θα παίρνει όλες τις αποφάσεις για την υπόλοιπη Ευρώπη. Το πραγματικό καταστατικό της Ευρωζώνης, όπως έχει διαπλαστεί από την κρίση, και όπως έχει διαστρεβλωθεί από τις συνθήκες του Ευρώ, είναι αυτό που ζούμε εδώ και δύο χρόνια. Όλη η Ευρώπη, όχι μόνο η Ευρωζώνη, περιμένει κάθε μέρα την Γερμανία να πάρει αποφάσεις και να τις φέρει προς αποδοχή στα απανωτά συμβούλια κορυφής που διεξάγονται. Και αφού όλα τα κράτη αποδεχτούν τις γερμανικές επιλογές, η ευρωπαϊκή «ηγεσία» του Μπαρόζο, του Γιούνκερ και του Ρέν τις νομοθετούν και τις υλοποιούν.
Από την αρχή της κρίσης, βλέπουμε τον «τοξικό δίδυμο» Μερκοζί, (βλέπε προηγούμενό μου άρθρο), να προτείνει συνεχώς λύσεις, κάθε λίγους μήνες, οι οποίες κάθε φορά απέχουν παρασάγγας από το να ανταποκριθούν πλήρως στις ανάγκες της κρίσης, και να σταματήσουν τις επιθέσεις της αγοράς. Όταν στο δικαστήριο δικάζεται κάποιος για ένα έγκλημα, και δεν υπάρχει αποδεικτικό στοιχείο εάν ο κατηγορούμενος το έχει πράγματι διαπράξει, τότε το δικαστήριο ερευνά κατά πόσον ο κατηγορούμενος είχε κίνητρο για να διαπράξει το έγκλημα. Όταν υπάρχει δυνατό κίνητρο, τότε ο κατηγορούμενος ενίοτε καταδικάζεται, εάν δεν υπάρχουν άλλα ελαφρυντικά. Με αυτήν την λογική, βλέπει κανείς ότι η Γερμανία έχει σοβαρά και μεγάλα οικονομικά και γεωπολιτικά κίνητρα για να διαιωνίσει την κρίση της Ευρωζώνης, με το κερδοσκοπικό στόχο να πτωχεύσει την μισή Ευρωζώνη, και μέσω των διευρυνόμενων οικονομικών ανισοτήτων να εδραιώσει την κυριαρχία της στην Ευρώπη. Κατά την γνώμη του γράφοντος, η Γερμανία είναι σίγουρα ένοχη μίας μεγάλης και ανήθικης κερδοσκοπίας, εις βάρος των λοιπών κρατών του ευρώ, και ένεκα τούτου δεν είναι και η ασφαλής ηγέτης για μία λογική διευθέτηση της κρίσης προς όφελος όλων των κρατών του ευρώ, αδιακρίτως.
Εν κατακλείδι, και για να μην δημιουργηθεί, ακόμα μία φορά, η εσφαλμένη αντίληψη ότι η παραπάνω κριτική της γερμανικής ηγεσίας, προέρχεται από το μυαλό ενός αντιευρωπαϊστή, δηλώνω ξεκάθαρα ότι, κατά την γνώμη μου, η Ευρώπη πρέπει να ενωθεί, αλλά με διαφορετικές προϋποθέσεις, και με διαφορετική αρχηγία. Και ότι η Ελλάδα πρέπει να παραμείνει στο ευρώ, αλλά με διαφορετικά μνημόνια από αυτά που της σερβίρει η Τρόικα. Και ότι η Ελλάδα, μαζί με όλες τις άλλες χώρες του ευρώ, πρέπει να συνεργαστούν για να τιθασεύσουν και να χαλιναγωγήσουν την καταστροφική απληστία της Γερμανίας, έτσι ώστε η θεσμική ισότητα όλων των κρατών της Ευρωζώνης να γίνει πραγματικότητα και να μην εξευτελιστεί σε μία ουτοπία. Η εξουσία διαφθείρει και η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα. Και η Γερμανία, δυστυχώς, και ξεκάθαρα, ζει πλήρως την αλήθεια αυτού του ρητού.