Ιστορικά, οι πρώτοι που χαρακτηρίστηκαν «ευρωσκεπτικιστές», ήταν οι πολυάριθμοι οικονομολόγοι, ευρωπαίοι και μη, οι οποίοι έκρουσαν τον κώδωνα κινδύνου από την ίδρυση της Ευρωζώνης, αμφισβητώντας την βιωσιμότητα μίας απλά νομισματικής ένωσης, χωρίς την βασική υποστήριξη καμίας άλλης παράλληλης θεσμικής ενοποίησης της Ευρώπης στον οικονομικό η πολιτικό χώρο. Το θέμα ετέθη από τότε σε μία άκρως λανθασμένη και καταστροφική τοποθέτηση. Εφόσον τα έντεκα αυτά ιδρυτικά κράτη, μπορούσαν να συμφωνήσουν, καλώς η κακώς, μόνο σε μία απλή νομισματική ένωση, κάθε ενδοιασμός για αυτήν την πρώτη επιλογή στην ευρωπαϊκή ενοποίηση, ελήφθη από τα έντεκα ιδρυτικά κράτη, σαν μία βασική άρνηση της όλης ευρωπαϊκής ιδέας.

Το αποτέλεσμα ήταν ότι τα πολυποίκιλα, αλλά βασικά, οικονομικά, νομικά, πολιτικά, κοινωνικά και γεωπολιτικά επιχειρήματα που έτρεφαν ενδοιασμούς για την βιωσιμότητα της Ευρωζώνης σαν νομισματική ένωση, θάφτηκαν κάτω από την αρνητική ονομασία του ευρωσκεπτικισμού, ενώ, στην πραγματικότητα, δεν αντιπροσώπευαν με κανένα τρόπο έναν σκεπτικισμό εναντίον της Ευρώπης, παρά μόνο ένα ξεκάθαρο ενδοιασμό εναντίον αυτής της ειδικής, ιστορικής υλοποίησης της. Έτσι, οι διάφορες κριτικές, που ιστορικά είχαν διατυπωθεί, δεν εισακούστηκαν, από την ηγεσία του ευρώ, και μία διαχρονική ευκαιρία ενός πραγματικού διαλόγου, και μίας προσοδοφόρας έρευνας αυτών των πολλαπλών επιχειρημάτων, αυτά τα έντεκα χρόνια από την ίδρυση του ευρώ, χάθηκε, χωρίς η ευρωζώνη να εμπλουτισθεί με ιδέες που είχαν διαφορετικό σκεπτικό.

Όταν η κρίση ξέσπασε, με την κατάρρευση της ελληνικής δημοσιονομικής και χρηματοπιστωτικής αξιοπιστίας, η ηγέτιδα χώρα της Ευρωζώνης, η Γερμανία, μέσω των πολιτικών επιλογών της κυβέρνησης Μέρκελ, συνέχισε την επιζήμια στάση της Ευρωζώνης εναντίον των επιχειρημάτων των ευρωσκεπτικιστών. Η Ελλάδα, κατά λίαν ατυχή συγκυρία, προσέφερε στην Μέρκελ διάφορα σημαντικά άλλοθι, που της επέτρεψαν να βαπτίσει την οικονομική κρίση της Ελλάδας, σαν καθαρώς «ελληνική», και να αρνηθεί, εξαρχής, την ύπαρξη συστημικών προβλημάτων στον σχεδιασμό και στην πραγματοποίηση της νομισματικής ένωσης.
Πρώτο άλλοθι ήταν η παγκόσμια ανακοίνωση του πρώην πρωθυπουργού μας, ότι η χώρα μας επί χρόνια ανακοίνωνε ψευδείς δημοσιονομικές στατιστικές. Έπειτα, πάλι ο πρώην πρωθυπουργός μας, μετέδωσε προφορικά, και πιο ιδιωτικά, στην ευρωπαϊκή και παγκόσμια ηγεσία, ότι ηγείτο μίας διεφθαρμένης χώρας. Με αυτό τον τρόπο, η Μέρκελ, μπόρεσε να σπιλώσει την ελληνική οικονομική κρίση, με καθαρά ελληνικά χρώματα, αρνούμενη να εξετάσει κατά πόσον οι θεσμοί και οι διάφορες άλλες οικονομικές πραγματικότητες της Ευρωζώνης είχαν βοηθήσει η και συντελέσει στην εξαθλίωση της ελληνικής οικονομίας.

Το τραγελαφικό αυτής της ιστορίας είναι, ότι δύο χρόνια αργότερα, ο πλήρως αποτυχημένος πρώην πρωθυπουργός μας, έχει αρχίσει να διαλαλεί σε όποιον, ακόμα, θέλει να τον ακούσει, ότι η ελληνική κρίση ήταν θύμα της ευρύτερης κρίσης του Ευρώ, προσπαθώντας να διορθώσει την καταστροφική καταδίκη που έχει υποστεί η Ελλάδα από τους εταίρους μας, αλλά πιο εγωκεντρικά να δικαιολογήσει την δικιά του οικτρή αποτυχία στην διευθέτηση της ελληνικής οικονομικής κρίσης. Αυτήν την καταδίκη της Ελλάδας, η οποία ακόμα ζει και βασιλεύει, φυσικά, αυτός ο ίδιος είχε πρωτο-ονομάσει και πρωτο-χαρακτηρίσει, με βασικό του κίνητρο να θάψει την Νέα Δημοκρατία, και τους προκατόχους του στο ΠΑΣΟΚ.

Στην συνέχεια της ευρωπαϊκής κρίσης, με την Ιρλανδία και την Πορτογαλία να μπαίνουν στον χορό της χρηματοπιστωτικής αναξιοπιστίας, ήταν εύκολο για την γερμανική ηγεσία να προσάψει όσα πιο πολλά αρνητικά επίθετα κολλούσαν, από το λεξιλόγιο της καταστροφικής ελληνικής οικονομίας, στις οικονομίες των δύο αυτών κρατών, και πριν προλάβει να λαλήσει τρις ο πετεινός, είχαμε τον άκρως δημοφιλή, και γεωπολιτικά αποτελεσματικό, χαρακτηρισμό των γουρουνιών του νότου, Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία, και Ιρλανδία. Ο χαρακτηρισμός ήταν τόσο επιτυχημένος, που εύκολα παρέβλεψαν όλοι, ότι η Ιρλανδία βρισκόταν βορειότερα της Βαυαρίας.
Η ταχεία και αποτελεσματική μετάθεση της ενοχοποίησης της ελληνικής οικονομίας στα υπόλοιπα γουρούνια κράτη, σφράγισε τον χώρο του ευρωσκεπτικισμού, εφόσον είχαμε πάλι ξεκάθαρους ενόχους για κάθε πρόβλημα του ευρώ, και βοήθησε την Γερμανία να συνεχίζει να απορρίπτει και να αρνείται κάθε συζήτηση, και ιδέα, ότι αυτή, η ίδια, η κινητήριος οικονομική δύναμη της Ευρώπης και της Ευρωζώνης, μπορούσε να είχε καμία συνενοχή για τα προβλήματα που ξέσπαγαν, πλέον, μετά από έντεκα χρόνια, στον ευρύτερο χώρο του ευρώ.
Έχοντας εξασφαλίσει τους πραγματικούς ενόχους στα πρόσωπα των κρατών γουρουνιών, η Γερμανική ηγεσία, με την παθητική συνεργασία της Ευρωπαϊκής ηγεσίας, άρχισε να κτίζει την τιμωρία και την αναμόρφωση των ενόχων, σχεδιάζοντας, βήμα προς βήμα, τον αμεσότερο δημοσιονομικό έλεγχο των περισσοτέρων κρατών της Ευρώπης, με βασικό νόμο την επιβολή αυστηρότερης δημοσιονομικής λιτότητας, με τον σκοπό την εσωτερική πτώχευση των ευρωπαϊκών κρατών, που δεν έχουν ισχυρή εξαγωγική ανταγωνιστικότητα. Προσωρινό επιστέγασμα αυτής της πολιτικής ήταν η συμφωνία των «προθύμων» 23-26 κρατών, στο συμβούλιο κορυφής την περασμένη εβδομάδα.

Μέσα στα δύο τελευταία χρόνια της ευρωπαϊκής κρίσης, το επίθετο «ευρωσκεπτικιστής», φαίνεται να έχει διευρυνθεί επικίνδυνα, και να συμπεριλαμβάνει όλους όσους αντιτίθενται στην βασική γραμμή της γερμανικής πολιτικής, η οποία φυσικά επιλέγεται και επιβάλλεται από την Μέρκελ. Έχουμε εσωτερικεύσει, όλοι μας, σε τέτοιο βαθμό, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε όλη την Ευρωζώνη, την επιβολή της μόνης εναλλακτικής λύσης που επιτρέπει η κυβέρνηση Μέρκελ, ώστε κάθε ιδέα διαφωνίας σε αυτήν την πολιτική χαρακτηρίζεται από τους άλλους σαν εξωπραγματική, και άρα, σαν μία ψήφο εναντίον του ευρώ.
Στην κοινωνική ψυχολογία αυτό το σύνδρομο έχει ερευνηθεί και επισημανθεί σε λαούς η σε ομάδες ανθρώπων που βρίσκονται υπό την απειλή του έσχατου κινδύνου της υπαρξιακής εξαφάνισης. Το θύμα επιβολής μίας τρομοκρατικής απειλής, υπό ορισμένες συνθήκες, σπεύδει να δηλώσει συναίνεση και συγκατάβαση με την πραγματικότητα που του επιβάλλεται υπό τρομοκρατική πίεση από μία άλλη εξουσία.

Σαν αποτέλεσμα, ο όρος «ευρωσκεπτικισμός» κινδυνεύει να ενσωματώσει όχι μόνο την έννοια της αντίθεσης εναντίον της γενικότερης ευρωπαϊκής ιδέας, αλλά, την σήμερον ημέρα, φαίνεται να ενσωματώνει και την, άκρως ανησυχητική και επικίνδυνη, έννοια της αντίθεσης εναντίον της επιβεβλημένης πολιτικής της Ευρωζώνης, δηλαδή της πολιτικής που πολύ αποτελεσματικά, και απολυταρχικά, έχει καταφέρει να επιβάλει η κυβέρνηση Μέρκελ.

Και έρχεται τώρα ο πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας, ο Κάμερον, σαν νέος ανεγκέφαλος Παπανδρέου, να δώσει στην Μέρκελ ακόμα ένα ζουμερό άλλοθι στην επικράτηση της πολιτικής της, με το βέτο που φόρτωσε την Ευρωζώνη, την περασμένη εβδομάδα, για καθαρά μικροκομματικούς και εθνικιστικούς λόγους. Έτσι ο Κάμερον, δίνει ένα ακόμα αρνητικό χρώμα στους σωστούς ευρωσκεπτικιστές, λέγοντας όχι στην πολιτική της Μέρκελ, για μικροπρεπείς λόγους, και αποδυναμώνοντας με αυτήν την συμπεριφορά του, όλες τις άλλες φωνές που ασκούν σωστή κριτική ενάντια στην καταστροφική και εγωιστική πολιτική της κυβέρνησης Μέρκελ.