Αυτά τα λίγα για την περασμένη εβδομάδα, που είχε  διαφημιστεί σαν την κρισιμότερη σύνοδο στην ιστορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και η οποία έκανε ένα σοβαρό βήμα, μπροστά, στην προώθηση του δημοσιονομικού ελέγχου στα περισσότερα κράτη της Ευρώπης, αλλά και ένα, ίσως σοβαρότερο βήμα, πίσω, στην ενδεχόμενη διάσπαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Όμως, στο σημερινό άρθρο θέλω να εστιάσω στον απόηχο της επικράτησης της θέλησης της Μέρκελ, σε όλα τα πλάτη και τα μήκη της Ευρωζώνης. Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι η συμφωνία που επετεύχθη την περασμένη εβδομάδα, και η οποία ήταν αυτό που ήθελε και υπαγόρευσε η κυβέρνηση Μέρκελ, αποτελεί, δυστυχώς, μόνο ένα από τα πολλά συμπτώματα της σοβαρότερης ασθένειας από την οποία πάσχει η Ευρώπη, τα τελευταία χρόνια. Αυτή η ασθένεια δεν είναι η οικονομική κρίση, παρόλο που συνδέεται άμεσα με αυτήν. Η νέα ευρωπαϊκή ασθένεια, μία καρκινογόνος πάθηση  που μπορεί να καταστεί ακόμα πιο μοιραία για την Ευρώπη, είναι η παντελής και ολοκληρωτική επικράτηση της πολιτικής βούλησης της κυβέρνησης  Μέρκελ, στο ευρύτερο και βαθύτερο πολιτικό αλλά και κοινωνικό χώρο της Ευρώπης.

Η πάθηση αυτή έχει μία πολύ απλή, όσο και ανησυχητικά ολοκληρωτική, μορφή. Όποιος είναι εναντίον της πολιτικής της κυβέρνησης Μέρκελ είναι και εναντίον του ευρώ, άρα και εναντίον μίας ενωμένης Ευρώπης. Αυτή η πάθηση ενός «βελούδινου» ολοκληρωτισμού, εμφανίζεται συχνά στα κράτη του «δημοκρατικού» δυτικού κόσμου, διότι, μεσοπρόθεσμα, είναι πολύ αποτελεσματική στην χειραγώγηση λαών και πολιτικών συστημάτων. Την χρησιμοποίησε, πολύ αποτελεσματικά, ο Τζορτζ Μπους, ο νεώτερος, στην προώθηση της ιμπεριαλιστικής εκστρατείας του εναντίον του Ιράκ, πείθοντας και το πολιτικό σύστημα της Αμερικής, αλλά και την γνώμη της κοινωνίας  της, ότι όποιος ήταν εναντίον του πολέμου, δεν ήταν πατριώτης. Ο δικός μας, πρώην πρωθυπουργός, ο Γεώργιος Παπανδρέου, (επίσης ο νεώτερος), την χρησιμοποίησε, αρκετά αποτελεσματικά, δυστυχώς, από την υπογραφή του πρώτου μνημονίου έως το δημοψήφισμα.  Αυτή η πολιτική, όπως πολύ εκτενώς περιέγραψε η Ναόμι Κλάιν στο βιβλίο της, Το Δόγμα του Σοκ, στηρίζεται σε μία βασική προϋπόθεση. Η κοινωνία η το πολιτικό σύστημα που χρειάζονται να χειραγωγηθούν, πρέπει να βρίσκονται υπό μία τρομακτική πίεση απειλούμενης η και υλοποιημένης καταστροφής.

Έτσι λοιπόν η Μέρκελ, κατάφερε από την αρχή της Ελληνοευρωπαϊκής κρίσης να χειραγωγήσει, όχι μόνο την κατεύθυνση της πολιτικής του ευρώ, αλλά, εκμεταλλευόμενη την τεράστια επικοινωνιακή ευκαιρία που της παρέδωσε η παντελής διαφθορά που επικρατεί στην ελληνική οικονομία, ακόμα χειρότερα, κατάφερε να χειραγωγήσει το θέμα υπό συζήτηση. Αυτό το θέμα το επέλεξε να είναι η λανθασμένη και «αμαρτωλή» υπερχρέωση των κρατών γουρουνιών, και όχι, παραδείγματος χάριν, η τοκογλυφική απληστία των γερμανικών και γαλλικών τραπεζών, που διευκόλυναν, εάν όχι προώθησαν, αυτήν την υπερχρέωση.

Ο μοχλός που είχε και έχει στην διάθεσή της η Μέρκελ, σύμφωνα με το «δόγμα του σοκ» είναι, φυσικά, η απειλή της χρεοκοπίας, και της στάσης πληρωμών στα διάφορα κράτη του ευρώ. Αυτή η απειλή έκτισε το πρώτο μνημόνιο της Ελλάδας, με συνεργούς το δίδυμο Μέρκελ και Παπανδρέου. Έκτοτε, το παράδειγμα της Ελλάδας, και της οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής που επέφεραν στην χώρα μας, και η εγκληματική συνταγή της Τρόικας, αλλά και η εξίσου εγκληματική εφαρμογή αυτής της συνταγής από την κυβέρνηση Παπανδρέου, χρησιμοποιήθηκε άκρως αποτελεσματικά, στον εκφοβισμό των άλλων υπερχρεωμένων κρατών, με τελευταίο παράδειγμα την Ιταλία. Ο ίδιος ο κ. Μόντι, ο νέος τεχνοκράτης πρωθυπουργός της Ιταλίας, δικαιολογούμενος στον ιταλικό λαό, τις προάλλες, για τα εκτενή μέτρα λιτότητας που η κυβέρνηση του προτείνει να επιβάλει, απείλησε, με πολύ συμπαθητικό τρόπο, ότι τα μέτρα θα βοηθήσουν την Ιταλία να μην μιμηθεί την «συμπαθή» γειτόνισσα χώρα, δηλαδή την Ελλάδα.

Αυτή η συνταγή, «η εγώ η ο κατακλυσμός», όπως την παραθέτει η Μέρκελ, δηλαδή, η επιλογή  της αναγκαστικής εσωτερικής πτώχευσης των περισσότερων κρατών του ευρώ, δια της εκτενούς και παρατεταμένης αυστηρής λιτότητας, ειδάλλως, θα διαλυθεί το ευρώ, έχει τόσο επικρατήσει στον ευρύτερο χώρο της Ευρωζώνης, που ο καθαρός, ανοικτός διάλογος για τα προβλήματα του ευρώ και για την διάσωσή του, έχει γενικώς εκλείψει. Θα παραθέσω δύο μόνο παραδείγματα από την προσωπική μου εμπειρία την τελευταία μόνο εβδομάδα.

Στο πρώτο παράδειγμα διαβάζω σε μία από τις πιο έγκυρες και σοβαρές οικονομικές εφημερίδες της Γερμανίας ένα άρθρο που αναφέρεται στην τελευταία δημοσκόπηση στην Ελλάδα, που δείχνει τα τρία κόμματα της Αριστεράς, το ΚΚΕ, το ΣΥΡΙΖΑ και την Δημοκρατική Συμμαχία, να λαμβάνουν, συνολικά, τα 40% των ενδεχομένων ψήφων στις επόμενες εκλογές. Το άρθρο, άκρως λανθασμένα, παραπονιέται και κλαίγεται ότι όλα αυτά τα κόμματα, δηλαδή το 40% των ελλήνων ψηφοφόρων, θέλουν να βγει η Ελλάδα από το ευρώ, κάτι που αληθεύει μόνο για το ΚΚΕ. Αυτή η χειραγωγημένη πληροφορία, έχει σίγουρα βοηθηθεί από την επικοινωνιακή στάση της κυβέρνησης Παπανδρέου. Αλλά είναι επίσης ενδεικτική, για την διάχυτη στάση των ΜΜΕ, αλλά και του πολιτικού συστήματος, στην Ευρώπη, όπου οι πιο πολλές αντιρρήσεις εναντίον της πολιτικής της τωρινής γερμανικής ηγεσίας, αποχαρακτηρίζονται αυτομάτως σαν «αντιευρωπαϊκές». Το γεγονός ότι το ΣΥΡΙΖΑ και η Δημοκρατική Αριστερά προωθούν συνταγές για το ευρώ που, όπως φαίνεται, θα υποστήριζε ακόμα και ο Χέλμουτ Σμιτ, ο οποίος ήταν στρατευμένος στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, κάπως, φαίνεται, να χάνεται στην μετάφραση.

Σαν να μην έφτανε αυτό, ακόμα και στον άμεσο κοινωνικό μου χώρο, το περασμένο Σαββατοκύριακο, βρέθηκα να υποστηρίζω, σε ένα γεύμα σε στενό φιλικό περιβάλλον, με ανθρώπους με τους οποίους συνδέομαι όλη μου την ζωή, την θέση ότι η πολιτική της Μέρκελ είναι λανθασμένη για την Ευρώπη. Με μεγάλη έκπληξη και απογοήτευση, διαπίστωσα, ότι σχεδόν όλοι μου οι φίλοι άκουγαν μόνο ένα μήνυμα από αυτά που τους έλεγα. Καταλάβαιναν, εντελώς λανθασμένα, ότι υποστήριζα να φύγει η Ελλάδα από το ευρώ. Η πρόταση μου για αλλαγή της πολιτικής της Ευρωζώνης, δεν γινόταν πιστευτή, ακριβώς διότι το «Σοκ» μέσα στο οποίο ζουν οι πιο πολλοί έλληνες, όπως και οι πιο πολλοί ευρωπαίοι, από την απειλή της χρεοκοπίας, και την απειλή της διάλυσης του ευρώ, είναι τόσο τρομακτικά αποτελεσματικό, ώστε κάθε πρόταση η ιδέα, η οποία αποκλίνει από την γραμμή που έχει χαράξει και επιβάλει η Μέρκελ σε όλη την Ευρωζώνη, ακούγεται σαν αποστασία η σαν προδοσία.

Και έτσι πεθαίνει ο πραγματικός διάλογος, και η πραγματική ανταλλαγή ανοικτών ιδεών, και η Ευρωζώνη μπαίνει βαθύτερα στον μονόδρομο της πολιτικής Μέρκελ. Η έξοδος από αυτήν την πολιτική γίνεται ολοένα δυσκολότερη όσο πιο πολύ φτωχαίνει η Ευρώπη από τα μέτρα λιτότητας που προωθούν την ύφεση σε όλη την Ευρωζώνη, εκτός της Γερμανίας. Ακόμα και η Ολλανδία, ίσως η δεύτερη υγιέστερη οικονομία της Ευρωζώνης μετά την Γερμανία, μπήκε επίσημα στην ύφεση, τις προάλλες, όταν ανακοινώθηκε ότι μειώθηκε το ΑΕΠ της, κατά 0,4%, για δεύτερο σε σειρά τρίμηνο. Και έπονται άλλα χειρότερα...