Στο σημερινό άρθρο θα ήθελα να χρησιμοποιήσω αυτό το άκρως επιτυχημένο επίθετο της οικονομίας για να χαρακτηρίσω δύο ιστορικές συνεργασίες πολιτικών ηγετών, οι οποίες, επιφανειακά, και στην αρχή, σαν τα ιστορικά χρηματοπιστωτικά παράγωγα, όλοι μας πίστευαν ότι ήταν πολιτικές συμμαχίες υψηλής ποιότητας, για να ανακαλύψουμε, με τον καιρό, ότι τουλάχιστον η αρχαιότερη αυτών των δύο συμμαχιών, του αμερικανού προέδρου Τζορτζ Μπους με τον Βρετανό πρωθυπουργό Τόνι Μπλερ, ήταν πάρα πολύ τοξική, δηλαδή, επέφερε καταστροφικά αποτελέσματα στον δυτικό κόσμο και όχι μόνο. Το παρόν άρθρο θα υποστηρίξει ότι η σύγχρονη συμμαχία της γερμανίδας πρωθυπουργού,  Άγγελας Μέρκελ με τον γάλλο πρόεδρο, Νικολά Σαρκοζί, ενώ στην επιφάνεια δείχνει να είναι μία επιτυχής συμμαχία για την προώθηση της ευρωπαϊκής ενότητας, στην πραγματικότητα, διαφαίνεται, όλο και περισσότερο, τουλάχιστον στον γράφοντα, ότι αποδεικνύεται σαν μία πολύ τοξική πολιτική συγκυρία για το παρόν και το μέλλον της Ευρώπης.

Η ιστορία στο πολιτικό προσκήνιο, συχνά επαναλαμβάνεται, διότι οι άνθρωποι, ειδικά οι πολιτικοί, στην τυφλή τους προσπάθεια να κατακτήσουν την εξουσία, και μετά απεγνωσμένα να την διατηρήσουν, χρησιμοποιούν παρόμοιες στρατηγικές, ακόμα και εάν οι παρόμοιες στρατηγικές απέτυχαν τραγικά και με πάταγο από προηγούμενους πολιτικούς σε παρόμοιους αγώνες για την κυριαρχία. Έτσι βλέπουμε, δυστυχώς, το πρόεδρο της Γαλλίας να επαναλαμβάνει στην διαπραγμάτευση της σχέσης του με την γερμανίδα ηγέτιδα, την Μέρκελ, το τραγικό λάθος του Μπλερ, στην σχέση του με τον αμερικανό πρόεδρο, Μπους. Το αντικείμενο είναι φαινομενικά διαφορετικό, ο Μπλερ έκανε το λάθος να υποστηρίξει τον Μπους στον αυτοκαταστροφικό πόλεμο της Αμερικής εναντίον του Ιράκ, ενώ ο Σαρκοζί κάνει το τραγικό λάθος να υποστηρίζει την Μέρκελ στην, για την Γερμανία και την Ευρώπη, αυτοκαταστροφική της στρατηγική στην διευθέτηση της χρηματοπιστωτικής κρίσης στην Ευρωζώνη.

Η δύναμη διαφθείρει, και η απόλυτη δύναμη διαφθείρει απόλυτα, είναι ένα αγγλοσαξονικό ρητό, που επαληθεύεται, ξανά και ξανά, σαν ρολόι ελβετικό, στην ιστορία της ανθρωπότητας, αλλά και στην σημερινή εποχή. Ας μιλήσουμε πρώτα για τους δυνατούς πόλους των δύο αυτών ιστορικών διδύμων, τον πρώην πρόεδρο της Αμερικής, Τζορτζ Μπους και την νυν πρωθυπουργό της Γερμανίας, Άγγελα Μέρκελ. Από ιστορική τύχη, αυτοί οι δύο πολιτικοί, βρέθηκαν να ηγούνται ισχυρών κρατών, τα οποία κράτη, οι ΗΠΑ στις αρχές της περασμένης δεκαετίας, και η Γερμανία, την σήμερον ημέρα, πάλι λόγω διαφόρων ιστορικών συγκυριών, βρέθηκαν να δεσπόζουν κυριαρχικά, στα ευρύτερα γεωπολιτικά τους περιβάλλοντα.

Ο Μπους είχε παραλάβει ένα κράτος, το οποίο, το σωτήριο έτος 2000, φαινότανε στο ζενίθ της ιστορικής κυριαρχίας του. Ο μεγάλος ανταγωνισμός της πρώην Σοβιετικής Ένωσης είχε προ πολλού εξαλειφθεί, και τα οκτώ χρόνια της προεδρίας του Μπιλ Κλίντον, είχαν αποκαταστήσει την Αμερική σε επίπεδο σημαντικής οικονομικής και δημοσιονομικής ευημερίας. Αλλά ο διάολος έσπασε το ποδάρι του, δηλαδή ο Μπιν Λάντεν και η Αλ Κάιντα, κατάφεραν ένα βαρύ πλήγμα εναντίον του αμερικανικού οικονομικού κολοσσού, και, ακόμα τραγικότερα, ένα βαρύτερο πλήγμα εναντίον του ιστορικού τραύματος των Αμερικάνων, ένα ιστορικό σύμπλεγμα καταδίωξης και ανασφάλειας ότι κινδυνεύουν συνεχώς από άλλους λαούς, όταν φυσικά, το αντίθετο ήταν και είναι η ιστορική πραγματικότητα. Ότι δηλαδή, η αμερικανική εξωτερική πολιτική έχει μία μακριά ιστορία γεωπολιτικών επιθέσεων εναντίον άλλων λαών και κρατών ανά τους αιώνες.

Η τραγική συγκυρία στην θέση του Μπους, να είναι, αφενός, ηγέτης της ισχυρότερης χώρας στον πλανήτη, αλλά και, αφετέρου, ηγέτης ενός σοβαρά τραυματισμένου και φοβισμένου λαού, εξαιτίας της καταστροφής των πύργων, έδωσαν στον Μπους, προσωρινά, απίστευτες ηγετικές δυνατότητες να αποφασίσει ότι ήθελε, και στο εσωτερικό της χώρας του, αλλά και στο εξωτερικό, δηλαδή, στον παγκόσμιο χώρο. Προχώρησε σε μοιραία μονομερείς αποφάσεις, ενάντια στις συμβουλές του ΟΗΕ και των ευρωπαίων συμμάχων του. Και αυτό που αποφάσισε ήταν να προσπαθήσει να κουρσέψει τα αμύθητα πλούτη κοιτασμάτων πετρελαίου του Ιράκ. Βόηθησε σε αυτό, φυσικά, και ο υποβρύχιος μοχλός της κυβέρνησης Μπους, ο πολύ αποτελεσματικός αντιπρόεδρός του, Μπιλ Τσένυ, ο οποίος είχε ήδη θησαυρίσει στην «ελεύθερη» καπιταλιστική αγορά των επιχειρήσεων πετρελαίου, μέσω των πολιτικών του γνωριμιών.

Και έτσι ο Μπους, τυφλωμένος η, καλύτερα, μεθυσμένος, από την σαγήνη του αγώνα για δύναμη και κυριαρχία, ξεκίνησε το πόλεμο στο Ιράκ. Αλλά χρειαζότανε τον «Σάντσο» του, και φυσικά, όπως ξέρουμε, τον βρήκε στο πρόσωπο του τότε πρωθυπουργού της (πρώην) Μεγάλης Βρετανίας, τον Τόνι Μπλερ. Ο Μπλερ, μέσα στην δική του αγωνιώδη προσπάθεια για δύναμη και κυριαρχία, προσκόλλησε στον δυνατότερο γεωπολιτικό αρχηγό, Μπους, και συμφώνησε σε πολλά που κανονικά ίσως δεν θα προτιμούσε, μόνο και μόνο για να μπορέσει να παραμείνει στην σκιά του ισχυρότερου ηγέτη, ακόμα και εάν η ηγετική πολιτική στην οποία συμφωνούσε ήταν κακή και αυτοκαταστροφική. Η υποστήριξη του Μπλερ στα σχέδια του Μπους ήταν γεωπολιτικά καταλυτική και έδωσε την ευκαιρία στον αμερικανό ηγέτη να ονομάσει την εκστρατεία εναντίον του Ιράκ, Συμμαχία των «Προθύμων». (Μία ονομασία, η οποία, αυτήν την εβδομάδα, προκαλεί είτε γέλια είτε κλάματα, όταν χρησιμοποιείται από την συμμαχία Μέρκελ και Σαρκοζί, στην εκβιαστική τους εκστρατεία εναντίον των 15 άλλων κρατών της Ευρωζώνης). Η ιστορία του πολέμου εναντίον του Ιράκ αποδεικνύει ότι ούτε ο Μπους ούτε ο Μπλερ μπόρεσαν να φτάσουν τα υψηλά επίπεδα γεωπολιτικής επιτυχίας που ονειρευόντουσαν, στην ιστορία της παγκόσμιας πολιτικής. Μάλλον το αντίθετο. Έως τώρα, τουλάχιστον, θεωρείται το δίδυμό τους, σαν ένα σημαντικά αποτυχημένο κομμάτι πολιτικής συμμαχικής ηγεσίας στην σύγχρονη ιστορία.

Κάτι πολύ παρόμοιο συμβαίνει, κατά την γνώμη μου, και θα συνεχίσει να υλοποιείται, με την ηγετική συμμαχία της Άγγελας Μέρκελ και του Νικολά Σαρκοζί. Η Μέρκελ βρίσκεται, κατά απίθανη σύμπτωση, στην παρόμοια γεωπολιτική θέση του Μπους μέσα στην Ευρώπη. Ηγείται του οικονομικά και γεωπολιτικά κυρίαρχου κράτους μέσα στην Ευρώπη, και ειδικότερα μέσα στην Ευρωζώνη. Η ειδική συγκυρία της ιστορικής χρηματοπιστωτικής κρίσης των κρατών του Ευρώ, έχει κατά πολύ ενισχύσει την κυρίαρχη θέση της Γερμανίας, λόγω της σημαντικής οικονομικής και χρηματοπιστωτικής υπεροχής της. Τα οικονομικά αποτελέσματα της ενδεκαετούς Ευρωζώνης έχουν οξύνει τις ιστορικές οικονομικές  ανισότητες ανάμεσα στα 17 κράτη, προσφέροντας στην Γερμανία την αδιαφιλονίκητη πολιτική και οικονομική ηγεσία, κατά παρόμοιο τρόπο, θα υποστήριζα, όπως η διάλυση του Σοβιετικού Μπλόκου, έδωσε στην Αμερική την αδιαφιλονίκητη, (αν και προσωρινή…), ηγεσία του Δυτικού Κόσμου.

Από την άλλη μεριά, η Μέρκελ, ηγείται ενός λαού, ο οποίος, επίσης, φέρει ένα βαρύτατο ιστορικό τραύμα, άμεσα συσχετισμένο με το αντικείμενο της σημερινής χρηματοπιστωτικής κρίσης στην Ευρωζώνη. Ηγείται, λοιπόν, η Μέρκελ, ενός λαού, τον οποίον μπορεί πολύ εύκολα να εκμεταλλευθεί και να χειραγωγήσει, σε στρατηγικές που η ίδια διαλέγει, κατά παρόμοιο τρόπο, όπως ο Μπους, πολύ εύκολα χειραγώγησε τον Αμερικανικό λαό να τον ακολουθήσει στην εισβολή του Ιράκ. Η βαριά ιστορία του απίστευτου υπερπληθωρισμού που έζησαν οι Γερμανοί την περίοδο πριν τον Ναζισμό, επιτρέπει στην Μέρκελ και την λοιπή γερμανική ηγεσία, πολιτική αλλά και οικονομική, να εκμεταλλεύονται τους φόβους των γερμανών ψηφοφόρων, και να τους χειραγωγούν με το φάντασμα του νομισματικού πληθωρισμού την εποχή της Βαιμάρης, κάτι που δεν συγκρίνεται με την σημερινή εποχή, με καμία οικονομική λογική.

Έτσι η Μέρκελ και η κυβέρνησή της έχουν τον γερμανικό λαό μαζί τους, στο σχέδιό να φτωχύνουν τα περισσότερα κράτη του ευρώ, μέσω μίας παρατεταμένης και αυστηρής δημοσιονομικής λιτότητας, δηλαδή μίας εσωτερικής πτώχευσης, αντί να επιτρέψουν ένα μέτριο και ελεγχόμενο πληθωρισμό να απαλύνει τα ευρωπαϊκά χρέη σε σχετικά βιώσιμα επίπεδα και να προωθήσει την εξαγωγική ανταγωνιστικότητα όλων των οικονομιών του ευρώ, συντονισμένα. Μία παρόμοια στρατηγική θα βοηθούσε όλη την Ευρωζώνη, ταυτόχρονα και ενωμένα, ενώ, η πολιτική που επιτυχώς, έως τώρα, επιβάλλει η Μέρκελ, υποστηρίζει κυρίως την ηγεμονική θέση της Γερμανίας στον χώρο του Ευρώ. Από την άλλη πλευρά, όπως ξέρουμε, αυτή η πολιτική έχει σπρώξει την Ευρωζώνη στο χείλος του γκρεμού, δηλαδή σε μία ενδεχόμενη ανεξέλεγκτη διάλυση της Ευρωζώνης, κάτι που εάν πραγματοποιηθεί, θα κατατάξει την καταστροφική πολιτική της Μέρκελ στο Πάνθεον των χειροτέρων ηγετών στην ιστορία της ανθρωπότητας, και σε πάρα πολύ χειρότερη μοίρα και από αυτόν το άμοιρο και ανεγκέφαλο Μπους.

Και ερχόμαστε στον κ. Σαρκοζί, ο οποίος, με τον υψηλό ναρκισσισμό του, θα αυτοκτονούσε εάν σκεφτότανε τον εαυτό του, στον ρόλο του Σάντσο, και υπό την σκιά της Δον Κιχωτικής κ. Μέρκελ. Αλλά ο Σαρκοζί, δυστυχώς, και ξεκάθαρα, αντιγράφει, είτε το αντιλαμβάνεται είτε όχι, το ρόλο του Μπλερ με τον Μπους, στην συνεργασία του με την Μέρκελ. Το μεγάλο σφάλμα του Σαρκοζί, να σπεύδει να συμφωνεί με τις μονομερείς αποφάσεις της γερμανίδας ηγέτιδας, μόνο και μόνο για να αποφύγει να φανεί ότι υποχωρεί εξ ανάγκης, στερεί από την λοιπή Ευρωζώνη, την μόνη ελπίδα για ένα σοβαρό και στιβαρό αντίλογο ενάντια στην γερμανική πολιτική. Ο προσωπικός ναρκισσισμός του κ. Σαρκοζί δεν δύναται να αντέξει στην ιδέα μίας ηρωικής αντίστασης στην πολιτική της Μέρκελ, διότι το ενδεχόμενο μίας ενδεχόμενης γεωπολιτικής ήττας, κατά κράτος, είναι αβάσταχτα τρομακτικός στον προσωπικό του ναρκισσισμό. Έτσι, υποχωρώντας στρατηγικά, ξανά και ξανά, επιτρέπει στον εαυτό του να φαντάζει σαν να είναι στέλεχος μίας διμερής συμμαχίας, όταν στην γυμνή γεωπολιτική πραγματικότητα, η σύμπραξή του πλησιάζει περισσότερο τον ρόλο του ακόλουθου στην γερμανική ηγεσία.

Αντιθέτως, εάν ο Σαρκοζί αποφάσιζε να τολμήσει μία σοβαρή αντιπαράθεση στην γερμανική πολιτική, δηλαδή να υποστηρίξει σθεναρά και αμετάκλητα πολιτικές για την διάσωση της Ευρωζώνης που να είναι πιο συμφέρουσες στις ανάγκες της ίδιας του της πατρίδας, και της πλειοψηφίας των λοιπών κρατών της Ευρωζώνης, θα έβρισκε στα σίγουρα συμμάχους, και την Ιταλία, και την Ισπανία, και ίσως την πλειοψηφία των κρατών του ευρώ, αλλά, επίσης, και την ηγεσία της Ευρωζώνης. Αντί αυτού, ο Σαρκοζί παρέχει, από την αρχή της κρίσης, και έως την τωρινή στιγμή, δηλαδή την διμερή συμφωνία που έκλεισε με την Μέρκελ αυτήν την εβδομάδα, τραγικό και καταστροφικό κάλυμμα στην Γερμανία, στην εγωκεντρική της προσπάθεια, να διατηρήσει και να ευρύνει την οικονομική της κυριαρχία πάνω στην Ευρωζώνη, πάνω στην οποία  θα μπορέσει να κτίσει την πολιτική της κυριαρχία. Κάτι που έχει προ πολλού αρχίσει να πραγματοποιείται….