Οι πολλαπλές ιστορικές παθογένειες της εγχώριας πολιτικής, και ειδικότερα, οι ιδιαιτερότητες που ανέδειξε η τριακονταετία της Μεταπολίτευσης, έχουν αναγνωριστεί από ολόκληρο τον ελληνικό λαό, εδώ και πολύ καιρό, όπως δείχνει η πλειοψηφική προτίμηση του ¨Κανένα¨ σε όλες τις δημοσκοπήσεις. Τώρα έρχεται και η Ευρωπαϊκή ηγεσία, με αρκετή και σχεδόν μοιραία καθυστέρηση, να αναγνωρίσει τις ίδιες παθογένειες, να εξαντλήσει την επιμονή της με την ανεπάρκεια της ελληνικής κυβερνητικής πολιτικής, και να απαιτήσει συνεργασία και συνυπευθυνότητα και των δύο μεγάλων κομμάτων για την περαιτέρω δημοσιονομική πολιτική της χώρας μας, σείοντας την σπάθα της στάσης πληρωμών πάνω από τα κεφάλια μας, για να συμμορφώσει το ελληνικό πολιτικό σύστημα.

Έχουμε λοιπόν την άκρως αξιοπερίεργη και ευτυχή σύγκλιση των στόχων και των επιθυμιών της Ευρωπαϊκής ηγεσίας και του Ελληνικού λαού στα δύο από τα τρία κεντρικά και βασικά θέματα της ελληνοευρωπαϊκής κρίσης. Και οι δύο θέλουν την παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ, και οι δύο δεν έχουν καμία εμπιστοσύνη στην ελληνική πολιτική ηγεσία. Στο τρίτο θέμα, δηλαδή, με ποιο τρόπο και με ποια δημοσιονομική και οικονομική πολιτική θα επιτευχθεί η παραμονή της χώρας μας στην Ευρωζώνη, υπάρχει τεράστια απόκλιση. Αυτή η απόκλιση, η οποία εκδηλώνεται και στις δημοσκοπήσεις, αλλά και στις πολυποίκιλες ενέργειες του λαού στο δημόσιο χώρο, ευθύνονται εξίσου η ηγεσία του Ευρώ και η κυβέρνηση Παπανδρέου, η πρώτη για την συνταγή που επέβαλε στην ελληνική κυβέρνηση και την ελλιπή επιτήρηση της εφαρμογής αυτής της συνταγής, έως προ ολίγου, και η δεύτερη για τις καταστροφικές επιλογές που επέλεξε για την υλοποίηση των δημοσιονομικών στόχων, για την καταστροφικά ανεπαρκή και ασυνεπή εφαρμογή των λανθασμένων μέτρων, και, επίσης, διότι έριξε όλη την ηθική και φυσικά πολιτική ευθύνη των μέτρων πάνω στην Τρόικα για κομματική σκοπιμότητα.

Εάν πραγματοποιηθεί η μεταβατική κυβέρνηση συνεργασίας των δύο μεγάλων κομμάτων, όπως δρομολογείται αυτήν την στιγμή, είναι ξεκάθαρο για τον γράφοντα, ότι η Ευρώπη θα συνεχίσει να εξαρτά την υποστήριξη της προς την Ελλάδα από μία συνεχιζόμενη πολιτική συνεργασία των δύο μεγάλων κομμάτων. Δηλαδή, ότι και να είναι το αποτέλεσμα των επομένων εκλογών, η Ευρωπαϊκή ηγεσία δεν θα ανεχθεί μονοκομματική κυβέρνηση, παρά θα συνεχίζει να εξαναγκάζει την συνεργασία των δύο μεγάλων κομμάτων για την συνέχιση του προγράμματος στήριξης. Και σε αυτό το σημείο, υπάρχει, όπως ξέρουμε, απόλυτη σύγκλιση μεταξύ της Ευρώπης και του Ελληνικού λαού, ο οποίος από την αρχή της κρίσης εκλιπαρεί το ελληνικό πολιτικό σύστημα, να κυβερνήσει την πατρίδα μας, συναινετικά.

Όσον αφορά το μεγάλο και τραγικό θέμα της απόκλισης, δηλαδή των εφαρμοσμένων μέτρων αυστηρής λιτότητας, υπάρχουν αρκετές ελπίδες, για διάφορους λόγους. Πρώτον, η ευρωπαϊκή ηγεσία έχει πια αρχίσει να αναγνωρίζει τα μεγάλα προβλήματα της συνταγής της λιτότητας που επέλεξε τα δύο τελευταία χρόνια. Η Ευρώπη, ακόμα και η Γερμανία, βρίσκονται στα πρόθυρα ύφεσης λόγω και της πτώσης της κατανάλωσης στην Ευρωζώνη, και ενδεικτικά ο νέος αρχηγός της ΕΚΤ, ο Ντράγκι, μείωσε το βασικό επιτόκιο δανεισμού, μέσα στην πρώτη εβδομάδα της οκταετούς θητείας του. Το παράδειγμα-πειραματόζωο Ελλάδα, απέδειξε ότι η συνταγή λιτότητας του ΔΝΤ σε μία χώρα, σαν την Αργεντινή, που δεν δύναται να υποτιμήσει το νόμισμά της συμπληρωματικά με μέτρα λιτότητας, πέφτει σε ένα γκρεμό καταστροφικής ύφεσης, η οποία πιέζει ασφυκτικά και άκρως επικίνδυνα τον κοινωνικό ιστό, πάλι αλλά Αργεντινή. Επίσης οι δημοσιονομικοί στόχοι δεν βγαίνουν, π.χ. Ελλάδα και Πορτογαλία, και το χρέος χειροτερεύει, όπως στην Ελλάδα. Αυτή η πραγματικότητα έχει πια αφυπνίσει την ευρωπαϊκή ηγεσία, για την άμεση ανάγκη αναπτυξιακής βοήθειας σε όλα τα κράτη της περιφέρειας. Αυτή η οικονομική στρατηγική ανάπτυξης, όμως και δυστυχώς, ακόμα εμποδίζεται από τις δημοσκοπήσεις των ψηφοφόρων των κρατών του πυρήνα. Εδώ πρέπει να επισημάνει κανείς ότι η αλλοπρόσαλλη ελληνική πολιτική αποτελεί ένας από τους μεγαλύτερους συντελεστές δυσφήμησης της χώρας μας στους λαούς του Βορρά, και όχι μόνο, οι οποίοι δυσφορούν ακόμα περισσότερο για το βάρος στήριξης μίας θεότρελης χώρας σαν την Ελλάδα.

Ο δεύτερος, και κύριος λόγος, είναι ότι η Ελλάδα, ακόμα και μετά τις τελευταίες ενέργειες του Γιώργου Παπανδρέου, εξακολουθεί να κατέχει ένα ισχυρότατο διαπραγματευτικό όπλο. Η χώρα μας είναι και παραμένει σφικτά αγκαλιασμένη και με το Ευρώ, αλλά και με την παγκόσμια οικονομία, σε τέτοιο βαθμό που η καταστροφή της οικονομίας μας, και της κοινωνίας μας, εξακολουθεί να αποτελεί ένα θανάσιμο κίνδυνο για το ευρώ και για την υφήλιο. Χθες βράδυ, την ώρα που ο Παπανδρέου και ο Σαμαράς ξεκινούσαν την συνάντησή τους με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, έσπευδε να εκλιπαρήσει δημοσίως ο αρχηγός της Deutsche Bank, o Joseph Ackerman, εναντίον της εξόδου της χώρας μας από το Ευρώ, λέγοντας ότι δεν πρέπει ούτε να σκέφτεται κανείς για ένα παρόμοιο ενδεχόμενο, διότι θα ήταν καταστροφικό για όλη την Ευρώπη. Ο Ackerman θα μπορούσε να θεωρηθεί σαν μέλος της ανεπίσημης τραπεζιτικής κυριαρχικής 'τριανδρίας' στην Ευρώπη, μαζί με τον Ντράγκι της ΕΚΤ και τον Weidman της Bundesbank. Ήδη συζητείται νέα σύνοδος των G20, για πριν από τα Χριστούγεννα, με μοναδική ατζέντα την φρούρηση της παγκόσμιας οικονομίας από την χώρα μας, με σοβαρή ενίσχυση των μηχανισμών στήριξης της Ευρωζώνης.