Μαζί με τον αρχηγό της, η αξιοπιστία του υπουργικού συμβουλίου της κυβέρνησης Παπανδρέου, έχει σημαντικά τραυματιστεί, και για το γεγονός ότι υπερψήφισε την επιλογή του πρωθυπουργού για το περίφημο δημοψήφισμα, και διότι, όπως φάνηκε χθες το βράδυ, στις αντιπαραθέσεις της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ, το υπουργικό συμβούλιο αυτής της κυβέρνησης, έχει καταντήσει ένα ακόμα πολιτικό και εθνικό σώμα προς εκμετάλλευση και χειραγώγηση από τον Γιώργο Παπανδρέου.

Η πολιτική ζωή του κ. Παπανδρέου εξακολουθεί να βρίσκεται στην εντατική, με υπεράνθρωπες προσπάθειες να κρατηθεί στην ζωή, και από τον ίδιο, αλλά και από την κυβέρνησή του, για τον βασικό λόγο, ότι το ΠΑΣΟΚ δεν έχει ακόμα ξεκαθαρίσει ποιος θα είναι ο επόμενος αρχηγός του κόμματος, και αναρωτιέται κανείς, εάν ο Ε. Βενιζέλος ελπίζει να καταφέρει τον Παπανδρέου να παραιτηθεί ατομικά, έτσι ώστε να τον διαδεχθεί στην αρχηγία της κυβέρνησης. Η κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ έχει μία ξεκάθαρη επιλογή, σήμερα το βράδυ, η να αρνηθεί ψήφο εμπιστοσύνης και να αποσυνδέσει το κόμμα, επιτέλους, από τον Παπανδρέου, η να του δώσει ψήφο εμπιστοσύνης και να συνεχίσει να τραυματίζει την αξιοπιστία του κόμματος και να θέτει σε κίνδυνο την παραμονή της χώρας στο ευρώ.

Όσον αφορά την γενικότερη αξιοπιστία της κυβέρνησης Παπανδρέου, μία γρήγορη ανασκόπηση της θητείας της δείχνει την μεγάλη αποτυχία της στον αποδεδειγμένα φοβερά δύσκολο αγώνα της αναστήλωσης της ελληνικής οικονομίας. Δυστυχώς, και για λόγους εσφαλμένης πολιτικής σκοπιμότητας, αλλά και για λόγους σοβαρής κυβερνητικής ανεπάρκειας, όχι μόνο δεν εξυγίανε τους δύο καρκίνους του έθνους, το δημόσιο και το φορολογικό, αλλά, επιπλέον, κατέστρεψε την ιδιωτική οικονομία της Ελλάδας, μέσω μίας άδικης δημοσιονομικής πολιτικής. Σαν αποτέλεσμα, οι πιο πολλοί στόχοι του πρώτου μνημονίου δεν υλοποιήθηκαν, ο ελληνικός λαός βρίσκεται σε εξεγερμένη απόγνωση, η υπομονή της Ευρώπης έχει εξαντληθεί και ο κοινωνικός ιστός στην χώρα βρίσκεται σε σοβαρό κίνδυνο.

Από την άλλη μεριά, η Νέα Δημοκρατία και ο αρχηγός της, θα μπορούσαν και ίσως να έπρεπε να είχαν ενεργήσει πιο διαλλακτικά στις προσπάθειες να βρουν τα δύο μείζονα κόμματα ένα κοινό παρανομαστή, όμως, η αξιωματική αντιπολίτευση υπερψήφισε ένα μεγάλο αριθμό των μέτρων που πέρασε η κυβέρνηση και από την αρχή της κρίσης διαλαλεί ότι είναι σε πλήρη συμφωνία με τους στόχους της Ευρώπης για την Ελλάδα. Ο δε Σαμαράς, αφενός, σωστά προέβλεψε τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα που θα δημιουργούσαν οι εσφαλμένες πολιτικές της κυβέρνησης και της Τρόικας, και, αφετέρου, πρότεινε διάφορες εποικοδομητικές προτάσεις για την βοήθεια της οικονομίας, τις οποίες η κυβέρνηση Παπανδρέου, στην αρχή, απέρριψε, για να τις αφομοιώσει στα προγράμματά της, πολύ καιρό αργότερα.

Η τραγική ιστορία της διάσωσης της ελληνικής οικονομίας, τα δύο τελευταία χρόνια, συνοψίζεται στον θανάσιμο, άνισο, και αυτοκαταστροφικό αγώνα, και για τις δύο παρατάξεις, μεταξύ δύο σημαντικών πόλων με άκρως αντίθετα συμφέροντα και ανάγκες. Από την μια μεριά, η Ευρώπη, προσπαθεί να μειώσει τον συστημικό κίνδυνο που αποτελεί η οικονομία της Ελλάδας για την Ευρωζώνη, ξοδεύοντας όσα λιγότερα λεφτά γίνεται, το οποίο υλοποιείται σε μια πολιτική σοβαρής και ταχείας πτώχευσης του ελληνικού λαού, στο εσωτερικό της χώρας, για να αναζωογονηθεί η ανταγωνιστικότητα, και για να εξισωθούν οι δημοσιονομικοί λογαριασμοί. Από την άλλη μεριά, ο Ελληνικός λαός, αρνείται να παραδεχθεί ότι λεφτά δεν υπάρχουν, και ότι πρέπει να επιστρέψει, μετά από μία γενεά ευημερίας στηριγμένη στο αυξανόμενο δημόσιο χρέος, στις προηγούμενες γενεές σημαντικής φτώχιας και οικονομικής υπανάπτυξης και αναγκαστικής μετανάστευσης. Και οι δύο οι πόλοι, είναι τσαντισμένοι με τις πολιτικές τους ηγεσίες, οι μεν Ευρωπαίοι διότι η παλαιότερη ηγεσία επέτρεψε την είσοδο της χώρας μας στο Ευρώ, ο δε ελληνικός λαός, διότι θεωρεί ότι η πολιτική ηγεσία τον εξαπάτησε και τον έκλεψε.

Η στάση των δύο μεγάλων κομμάτων, του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας παρέμειναν διαμετρικά αντίθετες από την αρχή. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αρνήθηκε να διαπραγματευτεί σοβαρά τις εντολές της Τρόικας, προβάλλοντας το άκρως εσφαλμένο επιχείρημα ότι οι επαίτες δεν έχουν καμία τέτοια δύναμη, και αντί αυτού, κωλυσιέργησε συνεχώς στα πιο πολλά προγράμματα του μνημονίου. Σαν αποτέλεσμα, η κυβέρνηση έχασε, με τις άπειρες αθετήσεις υποσχέσεων για τα συμφωνημένα προγράμματα, την εμπιστοσύνη και την υπομονή της Τρόικας και της Ευρωζώνης, για να πολτοποιήσει, μια για πάντα, ο Γεώργιος Παπανδρέου, και την εμπιστοσύνη και την υπομονή των εταίρων, με την καταστροφική μονομερή του ενέργεια για το δημοψήφισμα.

Η στάση της Νέας Δημοκρατίας δυσανασχέτησε και απογοήτευσε επί δύο χρόνια, και την κυβέρνηση και την Ευρώπη, με την συνεχή αλλά συνεπή κριτική που άσκησε εναντίον όλων των δημοσιονομικών μέτρων που μεγάλωναν την ύφεση της ελληνικής οικονομίας, και που επίσης, συνεχώς χειροτέρευαν την οικονομική κατάσταση του ελληνικού λαού, και, σαν αποτέλεσμα, τραγικά πίεζαν και πιέζουν την ανθεκτικότητα του κοινωνικού ιστού. Σαν αποτέλεσμα, οι οργανωμένες, αλλά και αυθόρμητες, αντιδράσεις των ελλήνων πολιτών, επέδρασαν καταστροφικά στον πολιτικό βίο της κοινωνίας, επιφέροντας επιπρόσθετη πίεση στο πολιτικό σύστημα της Ελλάδας, το οποίο, ιστορικά, κατέχει, έτσι και αλλιώς, μόνο μία ισχνή ιστορία δημοκρατικής επιτυχίας και σταθερότητας.

Ο Ελληνοευρωπαϊκός κίνδυνος, την τωρινή στιγμή και για το άμεσο μέλλον, εξακολουθεί να είναι και για την Ελλάδα, η άτακτη χρεοκοπία με την έξοδο από το Ευρώ, αλλά και για την Ευρώπη, μία άτακτη χρεοκοπία της Ελλάδας. Χρησιμοποιώ το επίθετο ΅ελληνοευρωπαϊκός¨ γιατί εξακολουθώ να πιστεύω, όσο και εάν αυτό δεν αρέσει στην ηγεσία του Ευρώ, ότι η τύχη του κοινού νομίσματος εξακολουθεί να είναι αλληλένδετη με την τύχη της ελληνικής οικονομίας, και όχι μόνο. Η Ευρώπη φαίνεται ότι έχει δημιουργήσει, πλέον, έναν τοίχο χρηματοπιστωτικής προστασίας για μία ενδεχόμενη άτακτη χρεοκοπία της ελληνικής οικονομίας, αλλιώς η ευρωπαϊκή ηγεσία δεν θα είχε κρατήσει τόσο σκληρή στάση, και σχεδόν περιφρονητική αδιαλλαξία, εναντίον της πρότασης του Παπανδρέου για το δημοψήφισμα. Αλλά, η Ευρώπη εξακολουθεί να θέλει να αποφύγει, ή δυνατόν, μία άτακτη χρεοκοπία της Ελλάδας, διότι, όπως πολυάριθμοι πολιτικοί και οικονομολόγοι αναλυτές έχουν πει, ξεκάθαρες και σίγουρες προβλέψεις για χρηματοπιστωτικά επακόλουθα στην παγκοσμιοποιημένη κεφαλαιαγορά δεν υπάρχουν, όταν έχει να κάνει κανείς με χρεοκοπίες συστημικών τραπεζών η κρατών. Το ζητούμενο είναι πόσο αθλίως εξωφρενική μπορεί να γίνει η συμπεριφορά του πολιτικού συστήματος στην χώρα μας, για να σπρώξουν τους Ευρωπαίους να προτιμήσουν την φοβέρα ενός χρηματοπιστωτικού ντόμινου, από την συνεχώς επαναλαμβανόμενη τρομοκρατία, που επιφέρει, όπως είπε ο Γιούνκερ, το τραινάκι του Τρόμου της αλλοπρόσαλλης και δυσλειτουργικής ελληνικής πολιτικής συμπεριφοράς.

Υπό αυτό το πρίσμα, είναι η γνώμη του γράφοντα, ότι ο Αντώνης Σαμαράς, παρά όσα λέει ο Ρουμπινί, μπορεί να αποδειχθεί ένας κατάλληλος έλληνας πολιτικός να πάρει την σκυτάλη από τον Παπανδρέου. Αν όχι τι άλλο, ο Σαμαράς, σίγουρα έχει αποδειχθεί, ο πιο βαρετά συνεπής πολιτικός στην χαοτική ελληνική πολιτική σκηνή, τα τελευταία δύο χρόνια. Συνέπεια, και σταθερότητα στην πολιτική φιλοσοφία, είναι, πιστεύω ακράδαντα, ένα από τα αναγκαία χαρακτηριστικά που γυρεύουν οι Γερμανοί, αλλά και οι λοιποί Ευρωπαίοι, στις πολιτικές τους συνεργασίες. Ήταν ακριβώς η έλλειψης συνέπειας της κυβέρνησης Παπανδρέου που εξόργισε τους Ευρωπαίους, και ας μην μιλάμε για την απίστευτα ασυνεπή ενέργεια του πρωθυπουργού μας με το δημοψήφισμα. Συνέπεια, και σταθερότητα στην οικονομική πολιτική, είναι και μία από τις βασικές εντολές της χρηματοπιστωτικής κεφαλαιαγοράς.

Ο Αντώνης Σαμαράς, επαναλαμβάνει σε κάθε ευκαιρία, ότι είναι υπέρ του Ευρώ, υπέρ της δημοσιονομικής εξυγίανσης και πειθαρχίας, και υπέρ της ανάπτυξης. Σε αυτά τα τρία βασικά σημεία της εθνικής πολιτικής του, συμφωνεί στα δύο με την Ευρώπη, και την Μέρκελ, και διαφωνεί στο τρίτο. Αλλά στο τρίτο διαφωνούν άπειρες σοβαρές φωνές εμπειρογνώμων, αλλά και πολιτικών, σαν τον Ομπάμα, και οι οποίες φωνές, διαφωνούν, όπως ο Σαμαράς, με την γραμμή της κυρίας με τα πολλά λεφτά, την Μέρκελ. Πράγματι, η Μέρκελ και η λοιπή ηγεσία του σκληρού πυρήνα του Ευρώ, έχουν στην πλάτη τους, τους ψηφοφόρους, και δυσκολεύονται να δώσουν σοβαρά λεφτά για την ανάπτυξη των οικονομιών της περιφέρειας. Η Μέρκελ μπορεί να μην της αρέσει ένας πολιτικός αντίπαλος σαν τον Σαμαρά, αλλά είμαι σίγουρος, ότι προτιμάει ένα συνεπή αντίπαλο, από ένα ασυνεπή συνεργάτη, σαν τον Παπανδρέου.

Επιπλέον, μετά από δύο χρόνια λιτότητας, τα αρνητικά αποτελέσματα της ευρωπαϊκής πολιτικής αρχίζουν να συσσωρεύουν, (βλέπε επερχόμενη πανευρωπαϊκή ύφεση), ακόμα και στην Βρετανία με την ανεξάρτητη και συνεχώς υποτιμούμενη λίρα της. Έτσι, τα αποδεικτικά στοιχεία εναντίον της σκληρής και παρατεταμένης λιτότητας πολλαπλασιάζονται, (π.χ. η Πορτογαλία πέφτει έξω στους προϋπολογισμούς της και ζητά την αναδιαπραγμάτευση του μνημονίου της), και ο κοινωνικός αναβρασμός, σε όλα τα κράτη της περιφέρειας, οπωσδήποτε θα συνεχίσει να εκτραχύνεται. Νωρίτερα παρά αργότερα, το κύμα θα αντιστραφεί, και θα στραφεί κατά της υπερβολικής λιτότητας, αλλά ελληνικά, και υπέρ αναπτυξιακών μέτρων, αλλά Ιρλανδία. Σε αυτή την στροφή, ο Σαμαράς, πιστεύω, θα είναι ο καλύτερος πολιτικός αντιπρόσωπος της Ελλάδας για την υπεράσπιση των συμφερόντων και των αναγκών του ελληνικού λαού.