Έτσι, η Ευρώπη, με αρχηγό την Γερμανία, δεν θέλει να βοηθήσει χρηματικά την Ελλάδα με την δημοσιονομική της κρίση, και όμως το κάνει διότι πιστεύει ότι εάν δεν βοηθήσει, μία χρεοκοπημένη Ελλάδα θα είναι καταστροφική για την Γερμανία. Η βοήθεια που προσφέρει η Ευρώπη, όμως, ακριβώς διότι προσφέρεται εξαναγκαστικά, είναι και λανθασμένη, αποκλείοντας και παραμελώντας την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας, και επίσης, ποσοτικά ανεπαρκής, γιατί πάνω από το σβέρκο της κυβέρνησης της Μέρκελ, κάθονται οι Γερμανοί ψηφοφόροι, οι οποίοι με την σειρά τους, δυσφορούν πολύ, γιατί βλέπουν να εξαναγκάζονται να δίνουν μέρος των φόρων τους, στις εγγυήσεις του ελληνικού χρέους.

Η κυβέρνηση Παπανδρέου εξαναγκάστηκε, μετά από τον εκλογικό της θρίαμβο, να οδηγήσει την χώρα στην λιτότητα, και επειδή δεν ήθελε να το κάνει, κατέφυγε, την στιγμή που ίσως δεν υπήρχε απόλυτη ανάγκη, στην Ευρωζώνη και στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, έτσι ώστε να μπορεί να προβάλλει τις ξένες δυνάμεις, σαν τις πηγές εξαναγκασμού των μεγάλων μέτρων λιτότητας που αναγκάστηκε να επιβάλει. Σαν αποτέλεσμα, ο λαός που υπέστη τα μέτρα λιτότητας, μοίρασε την οργή του ανάμεσα στην κυβέρνηση και στην ευρωπαϊκή ηγεσία. Η κυβέρνηση, επίσης, απέφυγε, εγκληματικά, να διορθώσει τα πραγματικά κακώς κείμενα της ελληνικής οικονομίας, δηλαδή την μείωση και την αναδιάρθρωση του δημόσιου χώρου, και την πάταξη της φοροδιαφυγής. Η τεράστια αποτυχία της κυβέρνησης στην υλοποίηση των στόχων του πρώτου μνημονίου, εξανάγκασε την τωρινή εθελοντική χρεοκοπία της χώρας, τον αποκλεισμό από την χρηματοπιστωτική αγορά για μία τουλάχιστον δεκαετία ακόμη, και την εγκαθίδρυση εντατικής, άμεσης, και καθημερινής εποπτείας από την Ευρώπη, η οποία, για συνταγματικούς λόγους, ίσως και να προκαλέσει το ναυάγιο ολόκληρης της ελληνοευρωπαϊκής συνεργασίας, και, φυσικά, την έξοδο από το ευρώ.

Το πολιτικό σύστημα του τόπου, έχοντας την υποχρέωση να συσπειρωθεί αυτό, το ίδιο, και να συσπειρώσει τον ελληνικό λαό, γύρω από μία κυβέρνηση, και μία πολιτική, εθνικής σωτηρίας, συνέχισε την πατροπαράδοτη διασπαστική, εριστική, και άκρως αμοιβαία ανταγωνιστική πολιτική του, προβάλλοντας στον έθνος δέκα διαφορετικές, ¨αυτονόητες¨ λύσεις για την ελληνική κρίση, ισάριθμες, φυσικά, με τον αριθμό των πολιτικών αρχηγών και κομμάτων. Σαν αποτέλεσμα ο λαός έχει στραφεί με απόγνωση στον ¨Κανένα¨ για την σωτηρία της Ελλάδας.

Και ο ελληνικός λαός, με συντριπτική πλειοψηφία θέλει να μείνει στο ευρώ, και με ίση σχεδόν πλειοψηφία δεν ανέχεται τα μέτρα λιτότητας που η ηγεσία του ευρώ επιμένει να επιβάλει. Ο λαός θέλει να μείνει στο ευρώ, αλλά να μη φτωχύνει. Δεν πιστεύει στην ικανότητα του ελληνικού κράτους να ορθοποδήσει την οικονομία, αλλά αντιστέκεται στην ευρωπαϊκή εποπτεία και την τεχνική βοήθεια που η Ευρώπη θέλει να προσφέρει, και τώρα πια είναι έτοιμη να επιβάλει. Η Ελλάδα ξύπνησε από το απατηλό όνειρο της Ευρώπης, το όνειρο που βασίστηκε στην δημόσια πιστωτική κάρτα των 300 δις ευρώ. Και δίκαια ο λαός, αισθάνεται απατημένος και ξεγελασμένος από την διαχρονική πολιτική εξουσία. Γιατί στην προσπάθεια της ένωσης της Ευρώπης, αλλά και της κομματικής ψηφοθηρίας, όλη η πολιτική ηγεσία, και η ελληνική, αλλά και η ευρωπαϊκή, πούλησε στους ευρωπαίους και τους έλληνες ψηφοφόρους, μόνο τα πλεονεκτήματα, και λίγα η κανένα από τα μειονεκτήματα. Ο λαός δεν θέλει την τωρινή κυβέρνηση, αλλά δεν ξέρει ποιόν πολιτικό να πιστέψει και να διαλέξει.

Και έτσι έχουμε τον Γιούνκερ να ομολογεί, τις προάλλες, όσον αφορά την ηγεσία του Ευρώ. ¨Ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε, αλλά δεν ξέρουμε πώς να επανεκλεγούμε…¨ Ο ελληνικός λαός, πιο τραγικά και πιο άμεσα, αλλά και όλη η Ευρωζώνη, αρχίζει να βλέπει μια πιο ισορροπημένη εικόνα του ευρώ, πλέον, μία εικόνα που δεν είναι σπαρμένη μόνο με πέταλα από τριαντάφυλλα, αλλά με τα αγκάθια από τα κοτσάνια…

Ο χορός και η διαμάχη όλων αυτών των παικτών, της ευρωπαϊκής ηγεσίας, της κυβέρνησης, των λοιπών κομμάτων και του ελληνικού λαού, έχει φτάσει πια σε ένα πολύ επικίνδυνο σημείο. Το χάσμα στην σχέση μεταξύ της ηγεσίας που παίρνει επώδυνες αποφάσεις, και του λαού που τις υποφέρει, είναι μεγάλο, εξαγριωμένο και πολύ εύθραυστο. Εάν θέλει η Ευρώπη, πραγματικά, να βοηθήσει την Ελλάδα, πρέπει να αποδεχθεί την ανάγκη βουλευτικών εκλογών, και να δείξει την απαραίτητη υπομονή και ψυχραιμία, ώστε να δώσει την ευκαιρία στον ελληνικό λαό, να επικοινωνήσει με την ελληνική πολιτική ηγεσία, με ένα διαφορετικό τρόπο από αυτόν που πρωτοστάτησε στην εθνική μας εορτή, και ο οποίος τρόπος δεν ήταν μόνο οργανωμένος και τηλεκατευθυνόμενος, αλλά και αυθόρμητος και πηγαίος. Και εάν θέλει ο Γεώργιος Παπανδρέου να μην αμαυρώσει πλήρως την θέση του στην ιστορία του έθνους, πρέπει να δώσει την ευκαιρία στους ψηφοφόρους να μιλήσουν.