Έχουμε, νομίζω, μεγάλη τύχη, σαν μία μικρή και αγρίως χρεοκοπημένη οικονομία, ότι η τύχη της χώρας μας βρίσκεται στα χέρια των δύο αυτών πολιτικών ηγετών, που σοβαρά και ξεκάθαρα, πιστεύουν ότι το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα φέρει ίσες ευθύνες για τα τεράστια δημόσια χρέη ανά την υφήλιο, όσο και τα διάφορα κράτη, σαν την Ελλάδα η την Ιταλία, πού για διάφορους λόγους, θεμιτούς η αθέμιτους, πλημμύρισαν τα κρατικά τους ισοζύγια με θεόρατα χρέη. Η Μέρκελ και ο Σόιμπλε, έχοντας εκ των πραγμάτων την μεγαλύτερη πολιτική και οικονομική δύναμη στην Ευρώπη, προβάλλουν εδώ και πολλούς μήνες την ιδέα ότι οι τράπεζες που απερίσκεπτα δάνεισαν υπέρογκα ποσά, δεξιά και αριστερά, σε διάφορα ευρωπαϊκά κράτη, μοιράζονται την ευθύνη για αυτές τις αποτυχημένες χρηματοπιστωτικές συναλλαγές, σε ίση δόση με τα κράτη που φορτώθηκαν τα χρέη, και τώρα αδυνατούν να πληρώσουν. Καθώς φαίνεται, έφτασε η στιγμή, που, και για να σωθεί η παγκόσμια οικονομία από τον εφιάλτη μίας ελληνικής χρεοκοπίας, θα επιβάλουν, κατά κάποιον ¨εθελοντικό¨ τρόπο, (βλέπε ελεγχόμενη χρεοκοπία), μία μείωση του δημόσιου ελληνικού χρέους στο μισό, στην προσπάθεια να καταστήσουν το ελληνικό χρέος βιώσιμο, και να αποτρέψουν τον κίνδυνο εξάπλωσης του χρηματοπιστωτικού ιού στην Ιταλία, και όχι μόνο. Ο γερμανός υπουργός οικονομικών το δήλωσε ξεκάθαρα και επιγραμματικά, το περασμένο Σαββατοκύριακο στην Ουάσιγκτον. ¨Χωρίς μία σημαντική συμμετοχή των χρηματοπιστωτικών οργανισμών, (στη διαχείριση και πληρωμή του δημοσίου χρέους), η νομιμότητα των καπιταλιστικών συστημάτων του ¨δυτικού¨ κόσμου, θα πληγωθεί¨.

Αυτό που ονομάζει και χαράζει ο Γερμανός υπουργός είναι μία κόκκινη γραμμή, υψίστης σημασίας για την υφήλιο αλλά και για τον καπιταλισμό. Και είναι υψίστης σημασίας διότι αυτή η γραμμή δεν έχει επισημανθεί, ούτε καν διανοηθεί, στο άντρο του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, όπου και η οικονομία, αλλά και η πολιτική, καταδυναστεύονται από την απληστία και την οικονομική ισχύ της κεφαλαιαγοράς. Για πρώτη φορά, πριν μία εβδομάδα, ο αμερικανός πρόεδρος Ομπάμα, πρότεινε, δειλά δειλά, μία αύξηση της φορολογίας των εκατομμυριούχων, για τη δημιουργία θέσεων εργασίας στον αμερικανικό λαό, για να κατηγορηθεί, αυτοστιγμεί, από τους ρεπουμπλικάνους, ότι διεξάγει ¨ταξικό πόλεμο¨. Φυσικά, το αμερικανικό πολιτικό κατεστημένο, με την ευκολία που έχει να κηρύττει και να ξεκινάει πραγματικούς πολέμους εναντίον διαφόρων λαών, έχει μάθει πια να χρησιμοποιεί την λέξη ¨πόλεμος¨, με μία κάποια χαλαρότητα χρήσης.

Αλλά στο τρίγωνο, Κεφάλαιο, Ψηφοφόροι και Πολιτική Ηγεσία, ήρθε η ώρα να εξετάσουμε πιο σοβαρά το μέγεθος της ηθικής ευθύνης της Πολιτικής Ηγεσίας στην ιστορία της χρηματοπιστωτικής τραγωδίας στην οποία έχουν πέσει πολλές ευρωπαϊκές χώρες, από την Ελλάδα έως την Ιρλανδία, και από την Πορτογαλία ως την Ιταλία. Τι ευθύνες έχουν οι πολιτικές ηγεσίες των διαφόρων κρατών, οι οποίες υπέγραψαν όλα αυτά τα δάνεια από τις διάφορες τράπεζες για να πληρώσουν τις κρατικές δαπάνες.

Στην Ισλανδία, η οποία ήταν η πρώτη χώρα που αναγκάστηκε να αρνηθεί να πληρώσει τα χρέη που είχαν δημιουργηθεί από τις διάφορες ισλανδικές τράπεζες έχουν τώρα ξεκινήσει δίκη εναντίον του πρώην πρωθυπουργού, ο οποίος ήταν στην εξουσία όταν τα διάφορα χρέη πραγματοποιήθηκαν, και η ισλανδική οικονομία πήρε την κατιούσα, κατηγορώντας τον για καταστροφικές πολιτικές της κυβέρνησής του.

Από την άλλη μεριά, εμείς στην Ελλάδα, που υποτίθεται ανακαλύψαμε την δημοκρατία, φαίνεται ότι είμαστε και πολύ καλοί στο πώς να διαφθείρουμε την δημοκρατία, αφού οι πολιτικοί μας φρόντισαν εδώ και αρκετά χρόνια, να προστατέψουν τους εαυτούς τους γύρω από τις αθέμιτες και τις θεμιτές τους ατασθαλίες, μέσω μίας κοινοβουλευτικής ¨ασυλίας¨, η οποία και κατοχυρώθηκε και στο Σύνταγμα. Άντε να πείσεις μετά τους έλληνες φοιτητές γιατί δεν είναι σωστό να εξασφαλίζουν την δικιά τους, πανεπιστημιακή ασυλία, και γιατί δεν έχουν δικαίωμα να κάνουν καταλήψεις οποιωνδήποτε πανεπιστημιακών χώρων γουστάρουν. Πώς να μάθει η νέα μας γενιά, να συμπεριφέρεται ηθικά μέσα στην πολιτεία, όταν σαν πρότυπο έχουν μπροστά στα μάτια τους την ελληνική πολιτική ηγεσία, με την συνταγματικά εντεταγμένη ατιμωρησία της. Άντε πιάσε τους πολιτικούς ηγέτες των τελευταίων 30 ετών, και ζήτα τους ευθύνες, γιατί, φασούλι το φασούλι, μεγάλωσαν το χρέος σχεδόν κάθε χρόνο, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Και φυσικά, η χώρα μας, δεν πρόκειται να πάει ποτέ μπροστά, και δεν πρόκειται να ορθοποδήσει, όση βοήθεια και να μας δώσουν οι ευρωπαίοι εταίροι μας, χωρίς να κατονομαστούν οι πραγματικές πολιτικές ευθύνες για την οικονομική τραγωδία της Ελλάδας, και χωρίς να επιβληθούν oι σωστές κυρώσεις και τιμωρίες, στις πολιτικές ηγεσίες της τελευταίας γενεάς, ξεκινώντας από την τωρινή κυβέρνηση, και προχωρώντας στο παρελθόν. Ποιος ξέρει τι σόι επανάσταση χρειάζεται για μία παρόμοια αλλαγή.