Εάν η σοφία του Σολομώντα ήταν παρούσα στην αμερικανική κοινωνία, τότε θα αντιλαμβανόταν ο αμερικανικός λαός ότι το Δημοκρατικό κόμμα, και ιδιαίτερα ο πρόεδρος Ομπάμα, είναι η πολιτική παράταξη που πραγματικά νοιάζεται για την ευημερία της αμερικανικού λαού, γιατί ήτανε η πολιτική παράταξη που δέχτηκε να υποχωρήσει σε όλες της τις διεκδικήσεις γύρω από το αμερικανικό δημόσιο χρέος, στην αγωνιώδη προσπάθειά της να αποφύγει το θανατηφόρο πλήγμα εναντίον της αμερικανικής οικονομίας που θα επέφερε μία στάση πληρωμών της αμερικανικής κυβέρνησης.

Αλλά ο αμερικανικός λαός, παρότι πολύ θρησκευόμενος, δεν νομίζω ότι είναι σε θέση να αντλήσει και να χρησιμοποιήσει πολιτικές σοφίες και συμπεράσματα από την Άγια Γραφή, και έτσι θα συνεχίσει να χειραγωγείται αποτελεσματικά από τη ρεπουμπλικανική ιδεολογία, η οποία προσφέρει το ιδανικευμένο πρότυπο του ανεξάρτητου και μοναχικού καουμπόη, Τζον Γουαίην, σαν την αιωνίως ιδανική λύση σε όλα τα οικονομικά προβλήματα του πλουσιότερου κράτους της υφηλίου, και η οποία ιδεολογία είναι κομμένη και ραμμένη  από, και για, τα συμφέροντα της παγκοσμιοποιημένης αμερικανικής κεφαλαιοκρατίας.

Έτσι σε μία εποχή που η αμερικανική οικονομία εξακολουθεί να παλεύει απελπισμένα με μία απειλούμενη επαναφορά της ύφεσης, που η ανεργία συνεχίζει στα ύψη του 9.2%, που πολλές πολιτείες βρίσκονται στα πρόθυρα χρεοκοπίας, που ο αμερικανικός λαός ζητάει απεγνωσμένα θέσεις εργασίας, και την συνέχιση της κρατικής κοινωνικής βοήθειας, η περίφημη συμφωνία που επετεύχθη την τελευταία στιγμή από το αμερικανικό πολιτικό σύστημα για την αποφυγή της στάσης πληρωμών του αμερικανικού κράτους, αφαιρεί σοβαρά ποσά ρευστότητας και οξυγόνου από την αμερικανική οικονομία. Το αποτέλεσμα, όπως πολλοί διάσημοι οικονομολόγοι έχουν προειδοποιήσει, εδώ και πολύ καιρό, (ανάμεσα τους και τουλάχιστον δύο νομπελίστες αμερικανοί οικονομολόγοι, ο Jack Krugman και ο Joseph Stieglitz), θα είναι μία χαμένη δεκαετία για την αμερικανική οικονομία, στο στυλ των χαμένων δύο δεκαετιών της ιαπωνικής οικονομίας, με συνεχή υψηλή ανεργία, μειωμένα ημερομίσθια για τον αμερικανικό λαό, μηδενική αύξηση του ΑΕΠ, και άρα μειωμένα έσοδα για το αμερικανικό κράτος λόγω της μειωμένης οικονομικής ζωτικότητας. Σε μία στιγμή που η αμερικανική οικονομία διψάει για αναπτυξιακές επενδύσεις που θα μπορούσαν να την αναζωογονήσουν, και την στιγμή που το αμερικανικό κράτος εξακολουθεί να μπορεί να δανείζεται σχεδόν με μηδενικά επιτόκια, το σημερινό συμφωνημένο πακέτο εκτενών μέτρων λιτότητας προς αποφυγήν της εκβιασμένης επιλεκτικής χρεοκοπίας, επισημοποιεί την αρχή της αφαίμαξης αυτού ακριβώς του αίματος που χρειάζεται ο ασθενής. (Ο ίδιος ο Jack Krugman, χρησιμοποίησε αυτήν την εικόνα από τον Μεσαίωνα, όταν οι τότε γιατροί χρησιμοποιούσαν την αφαίμαξη αίματος από κάθε ασθενή, σαν την βασική κούρα για όλες τις ασθένειες του καιρού εκείνου).

Το γιατί το αμερικανικό πολιτικό σύστημα αποφασίζει και ενεργεί τόσο ξεκάθαρα αρνητικά προς τα συμφέροντα της αμερικανικής οικονομίας και του αμερικανικού λαού, δεν είναι δύσκολο να απαντηθεί. Η μεγάλη, η τεράστια διαφορά, που έχει επέλθει στο αμερικανικό έθνος δια της παγκοσμιοποίησης του εμπορίου και του κεφαλαίου την τελευταία γενεά, είναι ότι το αμερικανικό κεφαλαιοκρατικό σύστημα έχει παύσει, για πολλά χρόνια τώρα, να είναι ¨αμερικανικό¨. Είναι πλέον παγκόσμιο. Ένεκα της παγκοσμιοποίησης της (πρώην αμερικανικής) κεφαλαιοκρατίας, το ζητούμενο για την κεφαλαιοκρατία που δεσπόζει του πολιτικού συστήματος στην Αμερική, είναι πώς να συνεχίζει να μειώνεται το βιοτικό επίπεδο των Αμερικανών, έτσι ώστε το κόστος εργασίας του μέσου αμερικανού εργάτη να προσεγγίζει, από τα ψηλά, το κόστος εργασίας του μέσου κινέζου εργάτη, το οποίο ανεβαίνει από τα πολύ χαμηλά. Η (πρώην) αμερικανική βιομηχανία έχει βασικά σχεδόν όλη ξενιτευτεί στα αναπτυσσόμενα κράτη. Το ύψος και η ζωτικότητα της κατανάλωσης στον αμερικανικό λαό, έχει παύσει να είναι η κύρια αναγκαία και ικανή συνθήκη για την επιβίωση και την ευημερία του αμερικανικού κεφαλαίου, απλούστατα διότι τα κέρδη των επιχειρήσεων βγαίνουν όλο και περισσότερο από τις παγκόσμιες επενδύσεις τους. Και εάν προσέξει κανείς θα δει ότι και οι τρεις μεγαλύτερες κατηγορίες της αμερικανικής βιομηχανίας, η βιομηχανία πολέμου, η βιομηχανία θεάματος, και η ¨βιομηχανία¨ χρηματοπιστωτικών επενδύσεων, είναι όλες προσανατολισμένες στην παγκόσμια κατανάλωση, και δεν βασίζονται πλέον κυρίως στην εγχώρια αμερικανική κατανάλωση.

Τρία παραδείγματα παραθέτω.

Η General Motors, η ως προ ολίγου μεγαλύτερη βιομηχανία αυτοκινήτων στον κόσμο, αλλά και στην Αμερική, και η οποία μόλις και διασώθηκε από την χρεοκοπία από τον πρόεδρο Ομπάμα πριν ένα χρόνο και έχει τώρα ορθοποδήσει, ανακοίνωσε πριν λίγους μήνες ότι τον περασμένο χρόνο, που η εταιρία είχε πλεόνασμα, είχε πουλήσει περισσότερα αυτοκίνητα στην Κίνα, κατασκευασμένα στην Κίνα φυσικά, από ότι είχε πουλήσει αυτοκίνητα στην Αμερική, κατασκευασμένα από αμερικανούς εργάτες. Ιστορικά, η General Motors απετέλεσε το διαμάντι της αμερικανικής οικονομίας τις δεκαετίες μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν από μόνη της, δια των υψηλών ημερομισθίων που παρείχε στους εργάτες της, υλοποίησε το ¨Αμερικανικό Όνειρο¨, προσφέροντας στο κάθε της εργάτη στα εργοστάσιά της, μία θέση εργασίας για όλη του την  ζωή, και αρκετό μισθό, ώστε η οικογένειά του να έχει δικό της σπίτι, δικό της αυτοκίνητο, και η γυναίκα να μη χρειάζεται να δουλεύει, παρά να μπορεί, εάν ήθελε, να μείνει στο σπίτι με τα παιδιά τους. Αλλά ο αμερικανικός λαός έχει ξυπνήσει, προ πολλού από αυτό το όνειρο, και βρίσκεται τώρα στον εφιάλτη της ανεργίας και της πλήρης ανεπάρκειας του αμερικανικού πολιτικού συστήματος.

Δεύτερο παράδειγμα. Μετά την συντριπτική ήτα που υπέστησαν οι δημοκρατικοί στις βουλευτικές εκλογές του τελευταίου φθινοπώρου, ο πρόεδρος Ομπάμα, στην απεγνωσμένη του προσπάθεια να εξευμενίσει το κεφαλαιοκρατικό σύστημα που είχε πλούσια χρηματοδοτήσει το ¨λαϊκό¨ κίνημα του Πάρτι του Τσαγιού, δημιούργησε ένα επιχειρηματικό συμβούλιο, από μεγάλους αμερικανούς κεφαλαιοκράτες, για να τον συμβουλεύουν περί της αμερικανικής οικονομίας, και ειδικότερα για την καταπολέμηση της ανεργίας. Σαν αρχηγό αυτού του συμβουλίου επέλεξε τον διευθύνοντα σύμβουλο της General Electric, μία από τις μεγαλύτερες και πιο επιτυχημένες αμερικανικές επιχειρήσεις. Λίγο μετά την απόφαση, πιστοποιήθηκε στον αμερικανικό τύπο ότι η General Electric, είχε πληρώσει, νόμιμα, μηδέν φόρους στο αμερικανικό δημόσιο το περασμένο έτος, διότι όλα της τα κέρδη στον αμερικανικό χώρο είχαν δικαιολογηθεί με τις πολυποίκιλες και πολλαπλές φοροαπαλλαγές που υπάρχουν για τις αμερικανικές επιχειρήσεις, και τις οποίες φοροαπαλλαγές, ο Ομπάμα προσπάθησε ανεπιτυχώς να σταματήσει στις πρόσφατες διαπραγματεύσεις του με τους ρεπουμπλικάνους  γύρω από το δημόσιο χρέος. Αντιθέτως, η General Electric είχε πληρώσει πολλούς και διάφορους φόρους σε πολλά άλλα κράτη για τις διάφορες επιχειρήσεις που έχει παγκοσμίως.

Τρίτο και τελευταίο παράδειγμα. Η αμερικανική επιχείρηση πολυκαταστημάτων στην Αμερική, που απευθύνεται στις αγοραστικές ανάγκες των φτωχότερων στρωμάτων του αμερικανικού λαού, είναι η περίφημη Wal-Mart, η οποία ξεκίνησε σαν ένα μπακάλικο μόλις πριν περίπου σαράντα χρόνια. Εδώ και καιρό, η Wal-Mart, είναι η μεγαλύτερη επιχείρηση στον κόσμο σε αριθμό υπαλλήλων. Είναι, ίσως, το καλύτερο παράδειγμα της παγκοσμιοποίησης, για πολλούς θετικούς και αρνητικούς λόγους. Η επιτυχία της σαν πολυκατάστημα συνίσταται στο ότι κατασκευάζει όλα της τα προϊόντα στις αναπτυσσόμενες χώρες εκτός της Αμερικής, μέσω ενός τεραστίου διαδικτύου διεθνών κατασκευαστών, και πουλάει όλα τα προϊόντα στην Αμερική, όπου η εργατική και η μέση τάξη έχουν, ακόμα, πολύ περισσότερα λεφτά από τον μέσο Κινέζο, Ινδό, η Μεξικάνο.  Στην Αμερική, όπου η Wal-Mart είναι ο μεγαλύτερος εργοδότης αμερικανών πολιτών, η διεύθυνση της επιχείρησης έχει καταπνίξει κάθε συνδικαλιστική προσπάθεια στα καταστήματα της, προσφέρει ένα μισθό στους πωλητές των καταστημάτων, που δεν είναι πολύ υψηλότερος του ελαχίστου επιτρεπόμενου, και συνηθίζει να προσλαμβάνει τους υπαλλήλους της σε ύψος μερικής απασχόλησης, για να αποφεύγει τα έξοδα ασφάλειας υγείας, που είναι υποχρεωτικά για υπαλλήλους που δουλεύουν 30 και πλέον ώρες την εβδομάδα.