Η στήλη αυτή έχει υποστηρίξει στο παρελθόν την ιδέα, ότι εάν και όταν η Ευρώπη αποφασίσει να προχωρήσει σε βαθύτερα ενωτικά βήματα, αυτό θα γινόταν μάλλον από την πίσω πόρτα, δηλαδή, με ενωτικά μέτρα που άμεσο στόχο θα είχαν την αποφυγή μίας οικονομικής καταστροφής, όπως καλή ώρα μία ανεξέλεγκτη χρεοκοπία της Ελλάδας με ενδεχόμενη κατάρρευση του Ευρώ, παρά μέσω μίας ξεκάθαρης ενωτικής προσπάθειας εν καιρώ οικονομικής ευημερίας. Ταυτόχρονα, επειδή όλα τα κράτη του Ευρώ, εξακολουθούν να προστατεύουν την «εθνική τους κυριαρχία», σαν κόρη οφθαλμού, η στήλη αυτή υποστήριξε στο παρελθόν, ότι ο μόνος, ίσως, τρόπος που ένα κράτος θα δεχόταν να λασκάρει λίγο την προστασία της εθνικής του κυριαρχίας, αυτό θα γινόταν δυνατόν, μόνο σε μία περίπτωση σαν την Ελλάδα, που βρίσκεται σε τραγική οικονομική κατάσταση, και χρειάζεται απεγνωσμένα οικονομική βοήθεια από την Ευρωζώνη.

Έτσι λοιπόν, μπορούμε να παρατηρήσουμε την πορεία της Ευρωζώνης από τις αρχές του 2010, πως, σταδιακά, έβαλε όλο και πιο πολύ νερό στο κρασί της, στην πολύμηνη προσπάθειά της, (η οποία θα γίνει σύντομα πολύχρονη), να ανταποκριθεί στο τεράστιο οικονομικό και πολιτικό πρόβλημα που παρουσίασε η χώρα μας, με το τεράστιο έλλειμμα, το υπέρογκο χρέος, την βαθειά αναξιοπιστία που φανέρωσαν οι ψευδείς στατιστικές μας, και την παντελή ανεπάρκεια, (μερικοί λένε ανυπαρξία), του κρατικού μηχανισμού, συμπεριλαμβανομένης και της πολιτικής εξουσίας.

Στην αρχή της ελληνικής οικονομικής κρίσης, η Ευρώπη, δια μέσου της αρχηγού της, Άγγελας Μέρκελ, δεν ήθελε καν να βοηθήσει. Μετά πείστηκε να βοηθήσει, αλλά το έκανε με καθαρά πειθαρχικό τρόπο, προσφέροντας ένα καταπιεστικό πρώτο μνημόνιο. Μετά, η Ευρώπη, αναγκάστηκε να θεσμοποιήσει την βοήθεια για τα κράτη της περιφέρειας, με το Ευρωπαικό Μηχανισμό Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, και πριν κανείς προλάβει να πεί κίμινο, νάσου η Ιρλανδία και η Πορτογαλία με τα μνημόνιά τους. Κάνοντας την αγουρίδα μέλι, οι Ευρωπαίοι δημιούργησαν το μόνιμο Ευρωπαικό Μηχανισμό Σταθερότητας, αναγκασμένοι να παραδεχθούν, ότι αυτό που έγινε με τις τρείς πρώτες χώρες της περιφέρειας, ξαφνικά και απροσδόκητα, μπορεί να συμβεί ξανά και ξανά με διάφορες άλλες χώρες του ευρώ.

Πολλή φασαρία έγινε για το άρθρο 125 της Ευρωπαικής Συνθήκης, το οποίο, υποτίθεται, απαγορεύει την μεταφορά οικονομικής βοήθειας από ένα κράτος του ευρώ, σε άλλο. Όμως η φασαρία κόπασε γιατί το άρθρο δεν απαγορεύει ακριβώς της οικονομική βοήθεια, απλώς προσδιορίζει ότι κανένα κράτος του ευρώ δεν έχει καμία ευθύνη για τα οικονομικά χρέη ενός άλλου κράτους. Το άρθρο, και όλη η συνθήκη, δεν απαγορεύει την εθελοντική οικονομική βοήθεια από ένα κράτος σε άλλο.

Όλα αυτά τα μέτρα, όμως, δεν έπεισαν τις αγορές ότι η Ελλάδα θα μπορούσε ποτέ να εξυπηρετήσει το χρέος της, και η μετάδοση του ιού της ενδεχόμενης χρεοκοπίας ξαπλώθηκε παραπέρα, αγγίζοντας την Ισπανία, και αργότερα αυτήν την ίδια την Ιταλία. Η κατάσταση της Ευρωζώνης έπαιρνε πλέον καταστροφικές διαστάσεις για όλες τις χώρες του ευρώ, και την τελευταία στιγμή, η Ευρωζώνη, βλέπε Μέρκελ, αναγκάστηκε να παραδεχθεί την αναγκαιότητα της διάσωσης του ευρώ, και την αναγκαιότητα υποστήριξης της οικονομίας κάθε μίας ευρωχώρας, με πρώτη και καλύτερη την Ελλάδα.

Η Ευρώπη είπε ΝΑΙ στην ενωση, όχι μόνο δια της πλήρους υποστήριξης της ελληνικής οικονομίας, αλλά και δια της περαιτέρω θεσμοποίησης ενωτικών εργαλείων και μηχανισμών. Κεντρικό ρόλο στα επερχόμενα ενωτικά μέτρα, είναι οι νέες ευθύνες του Ευρωπαικού Μηχανισμού Σταθερότητας, ο οποίος, από τώρα και στο εξής 1) θα δύναται να προσφέρει οικονομική βοήθεια προληπτικά σε κράτη του ευρώ, τα οποία δεν βρίσκονται υπό μνημονιακή παρακολούθηση, και 2) θα δύναται να αγοράζει ομόλογα στη δευτερογενή αγορά, ξελαφρώνοντας την Ευρωπαική Κεντρική Τράπεζα από αυτήν την ευθύνη, που ήταν εκτός του καταστατικού της, έτσι και αλλοιώς.

Με αυτές τις αλλαγές, ο Μηχανισμός Σταθερότητας πλησιάζει στις αρμοδιότητες το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, δηλαδή μετατρέπεται σε ένα είδος Ευρωπαικού Νομισματικού Ταμείου, κάτι που είχε προταθεί από διάφορους οικονομολόγους εδώ και πολύ καιρό. Ο Ευρωπαικός Μηχανισμός Σταθερότητας, η «πίσω πόρτα» της ενωτικής εξέλιξης της Ευρωζώνης, δεν θα είναι τίποτα άλλο από τον ευρωπαικό θεσμό, που σε ώρα οικονομικής ανάγκης, θα αναγκάζει όποιο κράτος χρειάζεται βοήθεια, να προσαρμόζεται δημοσιονομικά, φοροεισπρακτικά, αναπτυξιακά, και οικονομικά στις προδιαγραφές της Ευρωζώνης, δηλαδή θα επιβλέπει και θα υλοποιεί μία πιο ενωμένη Ευρώπη, ένα κράτος μετά το άλλο. Ο Μηχανισμός ίσως να γίνει ο πρόδρομος του Ευρωπαικού Υπουργείου Οικονομικών, που επρότεινε πριν μερικούς μήνες ο Τρισέ, ο απερχόμενος ηγέτης της ΕΚΤ, και το οποίο υπουργείο, κατά την πρόταση του Τρισέ, θα έχει πρωταρχική ευθύνη να επιβλέπει και να βοηθάει κράτη που παραστρατούν οικονομικά, αλλά και σαν δεύτερη ευθύνη θα επιβλέπει και θα συντονίζει τα δημοσιονομικά και αναπτυξιακά προγράμματα όλων των κρατών του ευρώ,.

Η ηγεσία της Μέρκελ τον τελευταίο ενάμισυ έχει κατακριθεί από πολλούς και επανειλλημένα. Την έχουν κατηγορίσει για έλλειψη οράματος για την Ευρώπη, και για αδυναμία, η αβουλία, να πείσει την Ευρώπη και να την οδηγήσει στην ολοκληρωτική ένωση. Και την έχουνε συγκρίνει, επικριτικά, με τους μεγάλους οραματιστές του παρελθόντος, που ίδρυσαν την Ένωση και το Ευρώ, Αλλά αυτή είναι η βασική διαφορά μεταξύ ενός οραματιστή πολιτικού και μίας ρεαλίστριας πολιτικού, σαν την Μέρκελ. Και ίσως δεν είναι άτοπο να αναφερθούμε στις διαφορές μεταξύ ανδρών και γυναικών, στο πολτικό τομέα, που η Μέρκελ, δειλά ανέφερε τις προάλλες. Οι άνδρες γίνονται πιο εύκολα οραματιστές, διότι πολλές φορές η πραγματικότητα δεν τους πονάει ιδιαίτερα. Οι γυναίκες, γενικώς, στέκονται πιό κοντά στη γή, στο έδαφος, και νοιάζονται πιο πολύ για την πραγματικότητα και για όλους τους ανθρώπους γύρω τους, και ένεκα τούτου, είναι πιο συχνά πιο ρεαλίστριες από τους άνδρες.

Έτσι λοιπόν, οι οραματιστές άντρες πολιτικοί που ίδρυσαν το ευρώ, δεν νοιάστηκαν για την πραγματικότητα, τόσο πολύ, και σχεδίασαν μία Ευρωζώνη με πολλά κενά και πολλές ανισορροπίες, ελπίζοντας ότι τα πράγματα θα πάνε καλά, ή ότι οι αναγκαίες διορθώσεις θα γινόντουσαν στην ώρα τους. Η Μέρκελ, σαν ρεαλίστρια, πρέπει να πάρει αποφάσεις βασισμένες στην πραγματικότητα του σήμερα. Αυτό σημαίνει ότι για το μέλλον της Γερμανίας, πρέπει να διατηρήσει το ευρώ, άρα πρέπει, εν κατακλείδι, να σώσει και την Ελλάδα. Και η πραγματικότητα της Μέρκελ της λέει, ότι θέλει να κερδίσει τις επόμενες εκλογές, άρα πρέπει να κατευνάσει τους Γερμανούς ψηφοφόρους, άρα, οφείλει να αναγκάσει, με οποιονδήποτε δυνατό τρόπο, τους ιδιώτες πιστωτές να μοιραστούν το βάρος του ελληνικού χρέους. Και στην διάσωση της Ελλάδας, ξέρει ότι το κράτος μας χρειάζεται ολοκληρωτική αναδιάρθρωση, και για αυτό, δεν θα μας δώσει όλη την βοήθεια, εώς ότου αποδείξουμε ότι έχουμε γίνει ανταγωνστικοί στην οικονομία. Και για αυτό η Μέρκελ είναι ένας πολιτικός των μικρών βημάτων και της τελευταίας στιγμής, διότι οι αποφάσεις της στοχεύουν στο καλύτερο δυνατόν για την δεδομένη στιγμή, και όχι σε μία πολιτική απόφαση που βασίζεται αποκλειστικά και μόνο σε ένα όραμα εκτός πραγματικότητας.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr