Το αμερικανικό κοινοβούλιο, το οποίο θα μπορούσε να διδάξει πολλά κόλπα δυσλειτουργίας στο ελληνικό πολιτικό σύστημα, έχει εμπλακεί, εδώ και πολλούς μήνες σε ένα άγριο ανταρτοπόλεμο, ελέω του ρεπουμπλικανικού κόμματος, και ιδιαίτερα του μικρού, αλλά άκρως αδιάλλακτου ομίλου του, «Πάρτι του Τσαγιού».
Η αμερικανική νομοθεσία επιβάλλει ένα συγκεκριμένο ποσό, σαν το ανώτατο επιτρεπτό δημόσιο χρέος για το κράτος. Αυτό το ανώτατο ποσό, αλλάζει και μεγαλώνει δια βουλευτικού νόμου, κάθε φορά που υπάρχει ανάγκη. Συνήθως αυτή η εκάστοτε μεγέθυνση του επιτρεπτού δημοσίου χρέους, ψηφίζεται από το αμερικανικό κοινοβούλιο, με κοινή συναίνεση και από τα δύο κόμματα, χωρίς πολλές φασαρίες. Αυτήν την φορά, όμως, το Ρεπουμπλικανικό κόμμα, στην υστερική του εκστρατεία να αποτρέψει την επανεκλογή του προέδρου Ομπάμα το 2012 για μία δεύτερη τετραετία, έθεσε εκβιαστικά την σημαντική μείωση του αμερικανικού χρέους, σαν προϋπόθεση για την συναίνεσή τους. Ο πρόεδρος Ομπάμα συμφώνησε στην ιδέα, πρωταρχικά, και επεξεργάστηκε με τον αρχηγό των ρεπουμπλικάνων αντιπροσώπων, τον Μπαίηνερ, μία μείωση του χρέους στα 4 τρις δολάρια, μέσα στην επόμενη δεκαετία, με τα τρία τέταρτα της μείωσης να προέρχονται από μέτρα λιτότητας στο αμερικανικό δημόσιο, και με το ένα, μόνο, τέταρτο, να προέρχεται από παύση σημαντικών φοροαπαλλαγών για τους πολύ πλούσιους αμερικανικούς, οι οποίοι αντιπροσωπεύουν το 1% του πληθυσμού. Το ¨Πάρτυ του Τσαγιού¨ επαναστάτησε εναντίον αυτής της συμφωνίας, και ο αρχηγός των ρεπουμπλικάνων αναγκάστηκε να υπαναχωρήσει. (Σημειωτέον, ότι το συνολικό χρέος της Αμερικής είναι περίπου στα 13-14 τρις δολάρια, η περίπου το 100% του αμερικανικού ΑΕΠ.)
Σε αυτήν την πολιτική επιλογή, βλέπει κανείς ξεκάθαρα την μεγάλη διαφθορά του αμερικανικού πολιτικού συστήματος, το οποίο κυριαρχείται, εδώ και δεκαετίες, από το επιχειρηματικό και τραπεζικό κεφάλαιο της Αμερικής. Το ¨Πάρτι του Τσαγιού¨ υποτίθεται ότι είναι οι αγανακτισμένοι των ΗΠΑ, και το οποίο γεννήθηκε μετά την μεγάλη οικονομική καταστροφή του 2008. Οι πολιτικοί σκοποί τους είναι η κρατική λιτότητα, η αναζωογόνηση της εργασιακής οικονομίας, και η εξαφάνιση του δημοσίου χρέους της Αμερικής. Το άκρως αξιοπερίεργο αυτού του κινήματος είναι ότι είναι ένα ρεπουμπλικανικό κίνημα, ακροδεξιό, και ότι η εστίαση του κινήματος τίθεται εναντίον του δημοκρατικού προέδρου Ομπάμα, (με ισχυρές δόσεις ρατσισμού), διότι η κυβέρνηση του Ομπάμα δεν έχει κατορθώσει να αναστηλώσει την οικονομία εργασίας, μετά από την οικονομική καταστροφή που οι ρεπουμπλικανικές κυβερνήσεις του προέδρου Μπούς είχαν δημιουργήσει τη προηγούμενη δεκαετία.
Η μεγάλη διαφορά, όμως, είναι ότι οι εκλεγμένοι πολιτικοί αυτού του κινήματος, χρηματοδοτούνται κυρίως, και άκρως πλουσιοπάροχα, από ακροδεξιούς αμερικανούς μεγιστάνες του πλούτου, και ιδιαίτερα, από τους αδελφούς Koch, οι οποίοι έχουν μονοπωλήσει την αγορά βρώμικης ενέργειας, και οι οποίοι χρηματοδοτούν κάθε ακροδεξιά πολιτική, συμπεριλαμβανομένης, και της καταπολέμησης κάθε προσπάθειας ανάπτυξης ανανεώσιμης πράσινης ενέργειας, την οποία προσπαθεί να προωθήσει ο Ομπάμα. Μετά την μεγάλη επιτυχία του κινήματος αυτού, στις βουλευτικές εκλογές το φθινόπωρο του 2010, η πρώτη τους εκβιαστική επιτυχία εναντίον του Ομπάμα, του δημοκρατικού κόμματος, και του αμερικανικού δημοσίου χρέους, ήταν να αποτρέψουν την εκ των προτέρων νομοθετημένη παύση μεγάλων φοροαπαλλαγών για τους πλούσιους αμερικανούς (του 1% του πληθυσμού), για ακόμα δύο χρόνια. Το κατάφεραν εκβιάζοντας τον Ομπάμα και την αμερικανική οικονομία, τον περασμένο Δεκέμβριο, αρνούμενοι να εγκρίνουν το πολύ καθυστερημένο ετήσιο ισολογισμό της αμερικανικής οικονομίας, για το τρέχον έτος. (Και χωρίς την έγκρισή τους, τότε, θα είχε η Αμερική στάση πληρωμών τον περασμένο Ιανουάριο!). Έτσι έχουμε ένα κίνημα λευκών μικροαστών, εργατών και ανέργων, οι πολιτικοί αντιπρόσωποι του οποίου προστατεύουν τα συμφέροντα του αμερικανικού κεφαλαίου, και οι οποίοι εστιάζουν την έχθρα τους εναντίον του μαύρου προέδρου, ο οποίος σαν κύριο σκοπό έχει να αναστηλώσει την μέση και την εργατική τάξη της χώρας.
Αυτή η αντιπαράθεση, τόσο εξεζητημένη στον ανταρτοπόλεμο που κάνει το πάρτι του τσαγιού εναντίον του Ομπάμα, είναι η κορυφή του παγόβουνου στον αμερικανικό πολιτικό χώρο. Όπως έχω ήδη αναφέρει, το αμερικανικό πολιτικό σύστημα βρίσκεται, βασικά και αποτελεσματικά, κάτω από την επιρροή, εάν όχι κυριαρχία, του αμερικανικού κεφαλαίου, και όχι μόνο. (Παραδείγματος χάριν, από τα 700 δις δολάρια που η αμερικανική κυβέρνηση μοίρασε στο τραπεζιτικό κεφάλαιο, υπό μορφή βοηθείας έκτακτης ανάγκης, το φθινόπωρο του 2008, πολλές δεκάδες δις πήγαν σε ευρωπαϊκές τράπεζες, όπως η Barclays της Αγγλίας και η UBS της Ελβετίας.) Αυτή η κυριαρχία είναι βασισμένη στην διαχρονική θεσμοποίηση εξουθενωτικά ακριβών και πολύμηνων εκλογικών περιόδων για τις βουλευτικές και προεδρικές εκλογές της Αμερικής. Η προεδρική εκστρατεία, π.χ. διαρκεί σχεδόν δύο χρόνια, και οι διάφοροι υποψήφιοι αναγκάζονται να μαζέψουν εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια για τις διάφορες δαπάνες της εκστρατείας. Το αμερικανικό κεφάλαιο προθυμότατα χρηματοδοτεί και τα δύο κόμματα, σχεδόν με ίσα ποσά, και αποτελεί τον μεγαλύτερο χρηματοδότη για όλους τους υποψηφίους, δημοκρατικούς και ρεπουμπλικάνους. Συνήθως οι ρεπουμπλικανικοί υποψήφιοι παίρνουν την μερίδα του λέοντος, αλλά όχι πάντα. Παραδείγματος χάριν, όταν κέρδισε ο Ομπάμα την προεδρία, πριν τρία χρόνια, είχε λάβει μεγαλύτερη βοήθεια από το «Κεφάλαιο», από ότι ο αντίπαλός του, ο ρεπουμπλικάνος ΜακΚαίην.
Αυτή η χρηματική επιρροή του αμερικανικού κεφαλαίου μεταφράζεται στην πολιτική καθημερινότητα ως εξής. Το ρεπουμπλικανικό κόμμα, του οποίου η πολιτική φιλοσοφία είναι, έτσι και αλλιώς, υπέρ της σοφίας και παντοδυναμίας του καπιταλιστικού κεφαλαίου, πολιτεύεται, συνήθως με αχαλίνωτα ακροδεξιές ιδέες και πρακτικές. Και αποτελεί ένα θαύμα της δύναμης της δημόσιας χειραγωγίας που επικρατεί στην αμερικανική κοινωνία, που τόσοι αμερικανοί συνεχίζουν να υποστηρίζουν αυτό το κόμμα, και το δικαίωμα του 1% του αμερικανικού πληθυσμού να κατέχει πάνω από τα 50% του ολικού αμερικανικού εισοδήματος. Από την άλλη μεριά το κόμμα των δημοκρατικών έχει ένα ολοένα και δυσκολότερο πρόβλημα, πώς να προσφέρουν υπηρεσίες και ευκαιρίες πλούτου στην μεσαία και εργατική τάξη, ώστε να μην εξαγριώσουν του κεφαλαιοκρατικούς χρηματοδότες τους.
Ο Ομπάμα, παρόλη την σημαντική πνευματική και πολιτική του ιδιοφυία, μπόρεσε και έγινε πρόεδρος της Αμερικής, ων μαύρος και υιός ενός αφρικανού μουσουλμάνου, μόνο και μόνο, διότι ο προηγούμενος πρόεδρος, ο ρεπουμπλικάνος Μπούς, ήταν τόσο καταστροφικός για την αμερικανική κοινωνία, πολιτικά, στρατιωτικά και οικονομικά, πού έγινε «νονός» ενός αμερικανικού πολιτικού μπέστ-σέλλερ «Ηλίθιοι, Λευκοί Άντρες». Ήταν τόσο το χάλασμα της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής που άφησε ο Μπούς στο πέρασμά του, ώστε αναγκάστηκε η αμερικανική κεφαλαιοκρατική ηγεσία, να προωθήσει στην αρχηγία του κράτους έναν μελαψό, αντιήρωα, για να κατευνάσει την υφήλιο, και ειδικά τους άραβες. Αλλά περί αυτού περισσότερα σε επόμενο άρθρο.
Είναι άγνωστο, εάν θα υπάρξει συμφωνία την τελευταία στιγμή. (Έχουν μείνει μόνο δύο εβδομάδες!). Οι αμερικανικοί οίκοι αξιολόγησης έχουν ήδη προκαθορίσει ότι εάν η Αμερική κηρύξει στάση πληρωμών, θα αξιολογήσουν την χώρα σαν χρεοκοπημένη, με ανυπολόγιστες επιπλοκές για την αμερικανική και την παγκόσμια οικονομία. Πριν 15 περίπου χρόνια, σε μία παρόμοια διαφωνία μεταξύ των ρεπουμπλικάνων και του δημοκρατικού προέδρου Κλίντον, αλλά σε πολύ υγιέστερη οικονομική περίοδο για τις ΗΠΑ, η κυβέρνηση πράγματι κήρυξε στάση πληρωμών, για μερικές εβδομάδες, έως ότου οι ρεπουμπλικάνοι υποχώρησαν. Αυτή την φορά η κατάσταση είναι οικονομικά πάρα πολύ εύθραυστη και σοβαρή, και ο ίδιος ο Μπερνάνκι, αρχηγός της αμερικανικής κεντρικής τράπεζας, εκφράζει φόβους σοβαρού κινδύνου. Οι ρεπουμπλικάνοι προσπαθούν, την τελευταία στιγμή, να προωθήσουν μία εναλλακτική λύση, γιατί φοβούνται ότι θα κριθούν σαν κύριοι ένοχοι μίας ενδεχόμενης οικονομικής καταστροφής. Αυτή η προτεινόμενη λύση θα παρέκαμπτε, βασικά, το αμερικανικό κοινοβούλιο, και θα εξουσιοδοτούσε τον πρόεδρο Ομπάμα, να επικυρώσει την ανύψωση του επιτρεπτού χρέους, χωρίς το κοινοβούλιο να έχει πολλές δυνατότητες να τον εμποδίσει. Αλλά το περιβόητο κίνημα, Πάρτι του Τσαγιού, αντιστέκεται, έως τώρα και σε αυτήν την λύση. Οψόμεθα….