Απόδειξη, θα έλεγα, αυτού του θεσμοποιημένου καθεστώτος των κουκουλοφόρων, στην ελληνική κοινωνία και στον ελληνικό πολιτικό χώρο, είναι οι πολυποίκιλες, αλλοπρόσαλλες, μπερδεμένες, και, στο σύνολό τους, εντελώς αναποτελεσματικές αντιδράσεις πολιτικών, πολιτών και των μέσων μαζικής ενημέρωσης στην τελευταία έμπρακτη παρουσία αυτού του θεσμού, την περασμένη εβδομάδα. Στις διάφορες κριτικές γύρω από την τελευταία καταστροφή του κέντρου της Αθήνας, και του τελευταίου, ίσως θανατηφόρου, κτυπήματος εναντίον του ελληνικού τουρισμού, και στις πολλαπλές συζητήσεις και αναρωτήσεις περί του ποιος φταίει, έλαμψε δια της απουσίας του ο πραγματικός ένοχος, το ελληνικό κράτος, και ειδικά το κατακαημένο κράτος των κυβερνήσεων της μεταπολίτευσης.

Οι διάφορες κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης, με πρωτεύοντα ρόλο τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, στην ιερή τους προσπάθεια να προωθήσουν στην χώρα μας μία πραγματική, δημοκρατική ελευθερία όλων των ελλήνων πολιτών, ανεξάρτητα από οποιοδήποτε πολιτικό φρόνημα, έσφαλαν, κατά την γνώμη μου, σπρώχνοντας την ελευθερία του ατόμου, πολύ πέραν του συνετού η του ασφαλούς ορίου, διαστρεβλώνοντας έτσι, αυτοκαταστροφικά για την ελληνική κοινωνία, το ισοζύγιο μεταξύ του συμφέροντος του ατόμου, έναντι του συμφέροντος του συνόλου.

Χωρίς να είμαι ιστορικός, θα έλεγα ότι μία αρχή του κακού, θα μπορούσε να εντοπίσει κανείς, σε τρείς διαλέξεις που έδωσε ο Ανδρέας Παπανδρέου, όταν ήταν σε εξορία την εποχή της χούντας και δίδασκε σε ένα πανεπιστήμιο του εξωτερικού. Αυτές οι τρείς διαλέξεις, δημοσιεύτηκαν σε ένα βιβλίο με τον τίτλο: MAN'S FREEDOM: 1969 Benjamin F.Fairless Memorial Lectures, January 1, 1970. Η μία από αυτές τις διαλέξεις είναι αφιερωμένη στην σχέση του κράτους με τον πολίτη. Ο Ανδρέας Παπανδρέου, ίσως επηρεασμένος από τα δύο σημαντικότερα (για τα ελληνικά θέματα) παραδείγματα κράτους της εποχής εκείνης, των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, και της Ελληνικής Δικτατορίας, σαν το επιστέγασμα του ελληνικού κράτους από την εποχή του Εμφυλίου, καταφέρεται δυναμικά εναντίον της μοντέρνας κρατικής εξουσίας, σαν μία άκρως αντιδημοκρατική παρουσία, και προτείνει μία δυναμική αλλαγή εθνικής πολιτικής, η οποία να προσφέρει στους ιδιώτες πολίτες μία χώρας, (σαν την Ελλάδα), νομοθετημένες εξουσίες και δικαιώματα, έτσι ώστε να μπορεί ο πολίτης να είναι συμμέτοχος σε μία δημοκρατικότερη πολιτική διοίκηση του έθνους. Έτσι επιβλήθηκαν στην ελληνική κοινωνία οι άκρως αναγκαίοι, και υγειά δημοκρατικοί θεσμοί του συνδικαλισμού, της συλλογικής απεργίας και της συλλογικής διαδήλωσης, θεσμοί, παραδείγματος χάριν, που η κρατική εξουσία στις ΗΠΑ έχει εντελώς εσκεμμένα αποδυναμώσει, εδώ και δεκαετίες, προς πολιτικό και οικονομικό όφελος της κεφαλαιοκρατικής εξουσίας που δεσπόζει στην αμερικανική κοινωνία.

Αλλά ο Ανδρέας Παπανδρέου, σαν ο μεγάλος οδηγός της ελληνικής μεταπολίτευσης, δεν υπολόγισε σωστά μερικά βασικά χαρακτηριστικά του έλληνα πολίτη, που επέδρασαν αρνητικά και μάλλον διαστρεβλωτικά στην υλοποίηση αυτών των δημοκρατικών αξιών και θεσμών. Αυτά τα ελληνικά χαρακτηριστικά είναι η αναρχική στάση, η εγωκεντρική, ενδοοικογενειακή και πελατειακή προτίμηση του έλληνα πολίτη και η πλήρης έλλειψη εμπιστοσύνης που έχει προς την κρατική εξουσία, χαρακτηριστικά που έχουν βαθιά ιστορική προέλευση, έως και από την Τουρκοκρατία. Έτσι, ζούμε στην σημερινή τραγική περίοδο του έθνους, απεργίες αγροτών, που για 30 και πλέον μέρες αποκλείουν με τα τρακτέρ τους το εμπόριο και τον τουρισμό όλης της χώρας προς χάριν των κλαδικών τους αιτημάτων.  Έτσι έχουμε ένα συνδικαλισμό πού υπερασπίζεται κλαδικά συμφέροντα όταν αυτά είναι ξεκάθαρα αντεθνικά. Και έτσι έχουμε, στο σημερινό προκείμενο, μία ομάδα διαδηλωτών, οι λεγόμενοι γνωστοί-άγνωστοι κουκουλοφόροι, που πρεσβεύουν ότι μία διαδήλωση δικαιούται να συμπεριλαμβάνει την καταστροφή δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας, την βιαιοπραγία εναντίον ιδιωτών και δημοσίων οργάνων, και την γενικότερη επιβολή ανασφάλειας εναντίον των συμπολιτών τους και του ελληνικού δημόσιου χώρου.

Αλλά το μεγάλο τραγικό, και η προσωπική κραυγή του σημερινού άρθρου, δεν είναι ότι διάφοροι άνθρωποι νομίζουν ότι έχουν το αυτονόητο δικαίωμα να βάζουν μία κουκούλα στο κεφάλι τους και να βιαιοπραγούν εναντίον της ελληνικής κοινωνίας. Το πραγματικά τραγικό αυτής της υπόθεσης είναι ότι το κράτος, δια των πράξεών του, και ιδιαίτερα δια της απραξίας του, δείχνει να πιστεύει ότι συμφωνεί!!

Και δεν αναφέρομαι στις διάφορες συζητήσεις για παρακράτος, η όχι, η για τα διάφορα ερωτηματικά ως προς το ποιοι υποστηρίζουν η οργανώνουν τους κουκουλοφόρους. Αναφέρομαι στο κύριο θέμα ότι το κράτος έχει την απόλυτη ευθύνη προς την ελληνική κοινωνία για την διαφύλαξη της δημόσιας τάξης και της προστασίας του πολίτη, η όπως αλλιώς θέλει κανείς να ονομάσει την ανάγκη για μία έννομη και εύνομη ελληνική κοινωνία.

Έτσι, παραδείγματος χάριν, οι αγανακτισμένοι, των οποίων το κίνημα είναι από τα υγιέστερα νέα φαινόμενα στον ελληνικό και κοινωνικό χώρο, δεν είχαν δικαίωμα να προσπαθήσουν να εμποδίσουν τους βουλευτές να προσέλθουν στην Βουλή. Και το ελληνικό κράτος και η τωρινή κυβέρνηση οφείλει να γνωρίζει πως και που διαφέρει το έννομο από το άνομο, και να πράττει αναλόγως. Και μία από τις βασικότερες ευθύνες που έχει η σημερινή κυβέρνηση είναι να παρέχει στα όργανα δημόσιας τάξης όλη την βοήθεια που έχουν ανάγκη για να προστατεύουν τους πολίτες κα το έθνος. Αυτό είναι ιδιαίτερα επιτακτικό μέσα σε αυτήν την μακροχρόνια περίοδο πολιτικής και κοινωνικής αστάθειας και αλλαγής, που η Ελλάδα ζει και θα συνεχίσει να ζει για αρκετά ακόμα χρόνια.

Ομάδες κουκουλοφόρων που βιαιοπραγούν εναντίον μίας, πράγματι, δημοκρατικά εξελεγμένης κυβερνητικής εξουσίας, δεν έχουν καμία σχέση, και κανένα κοινό σημείο, απολύτως, με φοιτητές που πεθαίνουν επειδή επαναστάτησαν εναντίον μίας στρατιωτικής δικτατορίας. Το τραγικό είναι ότι οι διαδοχικές κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης, και του ΠΑΣΟΚ αλλά και της Νέας Δημοκρατίας, δια της νομοθετικής, πολιτικής, και αστυνομικής στάσης τους προς τους κουκουλοφόρους, έδειξαν και συνεχίζουν να δείχνουν ότι και αυτές οι ίδιες δεν είναι σίγουρες εάν υπάρχει διαφορά. Και αυτή η αποτυχία του ελληνικού κράτους είναι που έχει βασικά θεσμοποιήσει την παρουσία των κουκουλοφόρων μέσα στην ελληνική κοινωνία.