1. Το γεωπολιτικό θέμα. Γεννήθηκα το 1945, έτσι έχω μία πολλή οδυνηρή ανάμνηση της περιόδου πριν από την μεταπολίτευση, και την τρομερά αρνητική και καταπιεστική πολιτική στην χώρα μας του δίδυμου του Παλατιού και της CIA και της γενικότερης εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ. Μπροστά σε αυτούς τους παλιούς συμμάχους της Ελλάδας, η Γερμανία και η Ευρωζώνη μου φαίνονται σαν τις πιο προστατευτικές νταντάδες του κόσμου, σε μία περίοδο που όλοι μας οι γείτονες, με εξαίρεση της Ιταλίας, είναι είτε σε τρομερό αναβρασμό, είτε εποφθαλμιούν κάτι από την χώρα μας. (άρα – ναι στο μνημόνιο)

2. Το 1964, όταν πρωτοπήγα φοιτητής στην Ζυρίχη στην Ελβετία, το Ελβετικό φράγκο είχε 7 δραχμές. Το 2002, όταν η Ελλάδα εισήλθε στο Ευρώ, το ελβετικό φράγκο είχε περίπου 350 δραχμές. Αυτό σημαίνει ότι μέσα στα 38 αυτά χρόνια, η δραχμή είχε υποτιμηθεί 50 φορές την αξία που είχε το 1964. Μόνο με μία συνεχή υποτίμηση του νομίσματος μπόρεσε η πατρίδα μας να ανταπεξέλθει τα οικονομικά της προβλήματα όλα αυτά τα χρόνια. Έτσι εξηγείται πως η χώρα μας πλημμύρισε σε δάνεια, όταν δεν μπορούσε πια να ρίξει το νόμισμα της για να τα βγάλει πέρα. Και ακόμα δεν έχω καταλάβει τι ήλπιζε να αλλάξει στην Ελλάδα ο Σημίτης, όταν, σαν μία μοντέρνα Σταχτοπούτα, προσπάθησε να ξεγελάσει το ρολόι και να διατηρήσει το όνειρο για πάντα. Εάν ήμουνα πρωθυπουργός, θα προσπαθούσα να διαπραγματευτώ με την Ευρώπη την έξοδο από το Ευρώ αλλά την παραμονή στην Ευρωπαϊκή Ένωση. (άρα - όχι στο μνημόνιο)

3. Η Κυβέρνηση Παπανδρέου έχει χάσει πλήρως την εμπιστοσύνη μου. Ο κ. Βενιζέλος είναι κατά την γνώμη μου μια πολύ αναγκαία ανάσα, αλλά ήρθε αργά, και η παρουσία του δεν δικαιολογεί τον πρωθυπουργό, ούτε, ακόμα χειρότερα, τον άλλο αντιπρόεδρο. Ο κ. Παπανδρέου έχει χάσει την εμπιστοσύνη μου, γιατί επέλεξε να προσπαθήσει να σώσει και το έθνος και το κόμμα του, αλλά, ιστορικά ξέρουμε πλέον ότι η μακροχρόνια πολιτική του κόμματός του έχει την κύρια ενοχή για το καθεστώς του Ελληνικού κράτους, και, όπως φάνηκε την χρονιά του πρώτου μνημονίου, ο κ. Παπανδρέου επέλεξε, εν πλήρη ψυχραιμία να θυσιάσει το έθνος για να διαφυλάξει το κόμμα του, με αποτέλεσμα να έχει η Ελλάδα ανάγκη ενός δευτέρου μνημονίου. Και δεν αναφέρομαι καν στα πολλαπλά ψέματα του πρωθυπουργού για το ποιος φταίει για την οικονομική καταστροφή, τα οποία ελπίζω να τα συζητήσω σε προσεχές άρθρο. (άρα - όχι στο μνημόνιο)

4. Η Γερμανία, πέραν της σκληράδας της, της υπερβολικής, ίσως, αυστηρότητας του χαρακτήρα της, και πέραν φυσικά της απίστευτης Ναζιστικής της ιστορίας, (και χωρίς να ξεχνάμε την πολύ ερασιτεχνική πολιτική της γύρω από την ελληνική κρίση), με έχει θαμπώσει, κυριολεκτικά, με την βασική της ειλικρίνεια, σαν ένα πολιτικό κράτος, και για την βαθειά της ηθική στάση, η οποία, κατά την γνώμη μου, είναι απαράμιλλη το σωτήριο έτος 2011 της παγκοσμιοποιημένης κεφαλαιοκρατικής υφηλίου. Κανένα άλλο κράτος, και καμία άλλη κυβέρνηση στον κόσμο, δεν δείχνει τέτοια σύνεση, και τέτοια αφοσίωση στην ευημερία του λαού της, και στην δημοκρατική προσήλωση της θέλησης του λαού της. Η Γερμανία κατέχει επίσης μία άλλη σοβαρότατη πρωτιά στην υφήλιο. Είναι το ΜΟΝΟ βιομηχανικά προοδευμένο κράτος του «Δυτικού Κόσμου», που κατάφερε, με την προσήλωση του στη εργατικότητα, την εφευρετικότητα, και την ενάρετη κοινωνική πολιτική, να επικρατήσει και αν πρωτεύσει οικονομικά και βιομηχανικά ενάντια στην ανάσταση των νέων γιγαντιαίων οικονομιών των κρατών υπό ανάπτυξη, της Κίνας, Ινδίας, και Βραζιλίας. Αυτός ο άθλος δεν μπορεί κανείς να το επαινέσει και να το θαυμάσει δεόντως. Ακόμα και αυτές οι ΗΠΑ έχουν προ πολλού χάσει το οικονομικό (και γεωπολιτικό) παιχνίδι με τις αναδυόμενες χώρες, και ειδικά την Κίνα. Η Γερμανία μπορεί μεν να οδηγεί την Ευρώπη μέσα στην τωρινή κρίση κυρίως με αυτοσχεδιασμούς της τελευταίας στιγμής, οδηγείται όμως η κυβέρνηση της και η πολιτική και οικονομική της ηγεσία από αρχές και από αξίες που είναι σωστές, βασικά ανθρώπινες, και σοφές. Ο δεύτερος, εξ ίσου σημαντικός άθλος της Γερμανίας είναι ότι έσπρωξε μέσα στον χορό του χρέους και της χρεοκοπίας τους ίδιους τους πιστωτές, και μπόρεσε να επιβάλει, στην προκειμένη περίπτωση της Ελληνικής κρίσης, εντελώς από μόνη της, σε παγκόσμια κλίμακα την ευθύνη όλων των πιστωτών να μοιράζονται την χασούρα, όταν ένα χρηματοπιστωτικό συμβόλαιο αποτύχει. Κατά την γνώμη μου, αυτή η ριζική αλλαγή θα μείνει ιστορική στην ιστορία του Καπιταλισμού και θα επιφέρει μία κάποια σχετική εξυγίανση της παγκοσμιοποιημένης κεφαλαιαγοράς, η οποία, όπως ξέρουμε, έχει αποτρελαθεί τα τελευταία χρόνια. (άρα – ναι στο μνημόνιο)

5. Ο ελληνικός λαός, έχει όπως ξέρουμε, χάσει την εμπιστοσύνη του στο σύνολο του πολιτικού κόσμου. Ένεκα τούτου, δημιουργείται το ερώτημα, ποιος και πως θα μπορέσει να διορθώσει τις αιώνιες παθολογίες του κράτους μας και της κοινωνίας μας. Ίσως αυτή η τραγικά αναγκαία αλλαγή, να γινότανε πιο εύκολη, εάν την επέβαλε μία εξωτερική δύναμη, σαν αυτή της Ευρωζώνης, η οποία μεν, παίζει ιδιωτικά συμφέροντα, αλλά η οποία, εν τω συνόλω της, δεν νομίζω ότι είναι μία καταχρηστικά εκμεταλλευτική οντότητα. (άρα – ναι στο μνημόνιο)

6. Από την άλλη σκοπιά, είναι αρκετά προφανές ότι αυτή η ιστορική καχυποψία που έχουν ο ελληνικός λαός εναντίον της οντότητας του κράτους, προέρχεται από την ιστορία μας σαν αποικία, πάνω από τέσσερεις αιώνες, της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, από όπου και προέρχεται και η άκρως υπαρξιακή μας αφοσίωση στην πελατειακή μας κουλτούρα, η οποία, κατά την γνώμη του γράφοντος, επίσης εδραιώθηκε κατά την διάρκεια των αποικιακών αιώνων που διαβιώσαμε σαν λαός και σαν έθνος. Διατρέχουμε, όμως τον κίνδυνο, να αντικαταστήσουμε τον ένα, άκρως αρνητικό, και αλλόθρησκο, ηγεμόνα, με έναν άλλο ηγεμόνα, την Ευρώπη, ο οποίος ηγεμών, μπορεί μεν να έχει πολύ αγαθότερες διαθέσεις προς εμάς, αλλά μπορεί εμείς να συνεχίσουμε να αντιδρούμε απέναντί του σαν να ήτανε ένας Τούρκος αφέντης, η ένας γερμανός ναζιστής. Με αυτό το σκεπτικό, θα ήταν ίσως, επί του μακρού, πιο δύσκολο, αλλά πιο θετικό, να προσπαθούσαμε να διορθώσουμε το έθνος μας, από μόνοι μας. (άρα - όχι στο μνημόνιο)

7. Ναι στις αποκρατικοποιήσεις, γιατί πρέπει να γίνουμε ένα μοντέρνο καπιταλιστικό κράτος. (άρα – ναι στο μνημόνιο)

8. Αλλά όχι σε επιτακτικό, άτακτο και ασύμφορο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, υπό την πίεση της Ευρώπης. (άρα - όχι στο μνημόνιο)

9. Οι Αγανακτισμένοι. Ένα κίνημα πρωτόγνωρο, και άκρως θετικό και εποικοδομητικό, κατά την γνώμη, για το έθνος μας και για την πολιτική του ζωή. Το βρίσκω πολύ ενδιαφέρον, και το επικροτώ, ότι η τελευταία δημοσκόπηση τους δείχνει να δέχονται το μνημόνιο, αλλά μετά διαπραγμάτευσης. Συμφωνώ. (άρα - όχι στο μνημόνιο)

10. Αλλά, από την άλλη την σκοπιά, δεν είμαι σίγουρος εάν οι Ευρωπαίοι δέχονται διαπραγμάτευση, η εάν θα αποφασίσουν  να μας αφήσουν να χρεοκοπήσουμε και να μείνουμε στην μοίρα μας. (άρα – ναι στο μνημόνιο)

Επίλογος – Ζητώ συγνώμη γιατί έβγαλα το ματς ισοπαλία. Έπρεπε για να δικαιολογήσω την αδυναμία μου να πάρω θέση, υπέρ η κατά του μνημονίου. Έτσι, φοβάμαι ότι το είχα στημένο από την αρχή. Ελπίζω να μην ποντάρατε...

Οφείλω ακόμα να ομολογήσω, ότι καθότι είμαι ένας επαναπατρισμένος  μετανάστης από τις ΗΠΑ, όπου και ζούσα από το 1973, το εισόδημά μου, είναι κυρίως σε δολάριο, οπότε ο ενδεχόμενος γυρισμός μας στην δραχμή, ο οποίος θεωρείται από τους πιο πολλούς σαν τρομερά καταστροφικός για την πατρίδα μας, θα με ωφελούσε προσωπικά.