Ο κ. Βενιζέλος έκανε μία αξιοθαύμαστη ρητορική προσπάθεια, η οποία, παρεμπιπτόντως, υποστηρίζεται, έως τώρα, και από κάποιες πολιτικές κινήσεις, να πλησιάσει και τον ελληνικό λαό και την ελληνική αντιπολίτευση, στην επιθυμία του να προωθήσει την πολιτική της κυβέρνησης. Αντίθετα με την συνήθη ρητορική του  κ. Παπανδρέου, ο κ. Βενιζέλος, με πολύ πιο πειστικό τρόπο, αναφέρθηκε εκτενέστερα στα οικονομικά βάρη που επιβάλλει στους Έλληνες το μνημόνιο,  και απέφυγε  να επιμείνει κουραστικά σε ένα (μη πιστευτό από την πλατεία) εγκώμιο των αρετών της μνημονιακής πολιτικής. Όσον αφορά την αντιπολίτευση, τουλάχιστον στον ρητορικό τομέα, η επιμονή και η εφευρετικότητα που επέδειξε ο κ. Βενιζέλος στο να καταδείξει στον κοινοβούλιο, αλλά πρωτίστως στην ευρωπαϊκή ηγεσία, τα πολλαπλά σημεία συναίνεσης που υπάρχουν μεταξύ του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας, ήτανε τουλάχιστον παρηγορητική, και εμφανώς έκτιζε γέφυρες . Και οι δύο  παρεμβάσεις του το ίδιο βράδυ, η δεύτερη να προσπαθεί, μαζί με το πρωθυπουργό, να καθαρίσει τα  «σπασμένα γυαλιά» που είχε δημιουργήσει ο ομόλογός του στην αντιπροεδρία της κυβέρνησης, ήταν κατά την γνώμη του υπογράφοντος, ακριβώς η πολιτική και επικοινωνιακή στάση που χρειάζεται η κυβέρνηση, εάν θέλει να είναι αποτελεσματική στην προσπάθειά της, και εάν πραγματικά θέλει να επιζήσει στην εξουσία έως το 2013.

Από την άλλη μεριά, ο αντιπρόεδρος, κ. Πάγκαλος, σε μία, ως συνήθως, άκρως πληθωρική και θεατρική κοινοβουλευτική παρουσίαση, «έκλεψε την παράσταση», από την πρώτη, κιόλας, πρόταση που ξεστόμισε, στην ομιλία του, η οποία, φυσικά, εξέγειρε την Νέα Δημοκρατία, και δημιούργησε τη γνωστή προσωρινή αποχώρηση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Με μία πρόταση, και μόνο, (τέτοια είναι η επικοινωνιακή ισχύς του κ. Πάγκαλου), κατάφερε να φέρει την Βουλή άνω κάτω, και να αντιστρέψει, αυτοστιγμεί, τον συμβιβαστικό τόνο, πού είχε  δίκαια, σωστά, και πολύ αποτελεσματικά, κρατήσει ο κ. Βενιζέλος.

Ο πρωθυπουργός της κυβέρνησης, οφείλει να επιλέξει, ποιος από τους δύο αντιπροέδρους αντιπροσωπεύει και προωθεί την πολιτική της κυβέρνησης του και να απολύσει τον άλλο. Είναι υποκριτικό του κ. Παπανδρέου, να επικαλείται, συνεχώς και αενάως, την «ηρωική» και ανιδιοτελή του πρόθεση να ψάξει και να βρει συναίνεση με τα κόμματα της αντιπολίτευσης, την ώρα που δίνει πολιτική δύναμη και επικοινωνιακή πλατφόρμα σε ένα πολιτικό διχόνοιας σαν τον κ. Πάγκαλο. Είναι εξίσου υποκριτικό του κ. Παπανδρέου, και άκρως καταστροφικό για την «φιλοευρωπαϊκή» πολιτική της κυβέρνησης του, να διατηρεί στην ηγεσία της κυβέρνησης του, έναν πολιτικό, που ξεκάθαρα μισεί, απεχθάνεται, και αποστρέφεται τον ελληνικό λαό. Κάτι που ο λαός έχει αντιληφθεί εδώ και πολύ καιρό, και έχει εστιάσει μεγάλο μέρος της οργής του εναντίον του προσώπου του κ. Πάγκαλου, σε σημείο να έχει γίνει η εικόνα του, το δημοφιλέστερα μισητό και χλευαστικό αντικείμενο της πλατείας, και όχι μόνο.

Δεν είναι τυχαίο ότι ο κ. Παπανδρέου επιλέγει να συντηρεί και να διατηρεί αυτές τις δύο άκρως αντικρουόμενες στάσεις στην ηγεσία της κυβέρνησης του, γιατί αυτές οι δύο  στάσεις εστιάζουν μέσα στον ίδιο τον πρωθυπουργό, ο οποίος είναι άκρως κομματικός, αλλά και άκρως οικουμενικός. Το πρόβλημα είναι διπλό. Από την μια μεριά, ο κομματικός Γεώργιος Παπανδρέου, εμφανίζεται κυρίως υποβρυχίως, σαν το ιστορικό «λεφτά υπάρχουν» της προεκλογικής περιόδου. Και για αυτό τον λόγο, ο κ. Πάγκαλος εξυπηρετεί μία σοβαρή ανάγκη του πρωθυπουργού μας, και μερικοί αναλυτές και πολιτικοί επισημαίνουν ότι οι ενίοτε εξωφρενικές, και άκρως διχαστικές, επεμβάσεις του κ. Πάγκαλου, είναι στρατηγικά προσυμφωνημένες και προσχεδιασμένες. Από την άλλη μεριά, η πολιτική που πιστά ακολουθεί ο πρωθυπουργός, με τις ευρωπαϊκές του συμφωνίες, είτε αυτές είναι σωστές είτε όχι, έχουν σπείρει ένα βαθύ διχασμό, όχι μόνο στον πολιτικό κόσμο, αλλά, ακόμα κρισιμότερα, στην ελληνική κοινωνία, έως το σημείο που υπάρχει, δίκαια η ανησυχία και ο τρόμος μίας ενδεχόμενης κοινωνικής κατάρρευσης της χώρας μας. Εάν όχι για κανένα άλλο λόγο, παρά μόνο για τον τελευταίο, έχει ο κ. Παπανδρέου ΕΘΝΙΚΟ ΚΑΘΗΚΟΝ να συνταξιοδοτήσει τώρα, τον κ. Πάγκαλο, από την πολιτική του καριέρα, και να σταματήσει να ανέχεται μία τόσο καταστροφική , και τόσο διχαστική παρουσία στον πολιτικό χώρο.