Στο ευρωπαϊκό επίπεδο, η Γερμανική κυβέρνηση έχει τοποθετηθεί σαν υπερασπιστής των ψηφοφόρων, οι οποίοι πληρώνουν τους φόρους που διοχετεύονται στις δανειακές βοήθειες που παρέχονται στα κράτη του μνημονίου. Ζητάει να αναγκαστούν οι διεθνείς πιστωτές να συμμεριστούν τα βάρη των υπέρμετρων χρεών των κρατών του μνημονίου. Σε αυτήν την στάση της, η Γερμανική κυβέρνηση βρίσκεται αντιμέτωπη όλου του τραπεζικού συστήματος της Ευρώπης και της γαλλικής κυβέρνησης, που επιμένουν ότι οι πιστωτές πρέπει να προστατευτούν με κάθε τρόπο.

Στο ελληνικό επίπεδο, η Νέα Δημοκρατία και τα υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης, αντιστέκονται στην συνεχιζόμενη φορολογική επιβάρυνση των ελλήνων πολιτών, προς χάριν της ταχείας και αυστηρής εξυπηρέτησης των διεθνών πιστωτών, όπως έχει συμφωνηθεί από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ στον μνημόνιο. Εναντίον όλων αυτών των κομμάτων, η κυβέρνηση, με την κοινοβουλευτική πλειοψηφία της, επιμένει στην απόλυτη τήρηση του μνημονίου, η οποία βασίζεται σε μία βαριά χρηματική επιβάρυνση του λαού, δηλαδή στην πρωταρχική προστασία των διεθνών πιστωτών, και όχι των ελλήνων ψηφοφόρων.

Στον ευρωπαϊκό χώρο, η Γερμανική κυβέρνηση κατηγορείται από τους αντιπάλους της ότι με την στάση της κινδυνεύει να προκαλέσει μία σαρωτική τραπεζική κρίση σε όλη την Ευρώπη, και ανά την υφήλιο. Στον ελληνικό χώρο, ο Σαμαράς και οι άλλοι πολιτικοί ηγέτες της αντιπολίτευσης κατηγορούνται ότι θέτουν την χώρα σε κίνδυνο χρεοκοπίας και έξωσης από το Ευρώ, εάν δεν εκπληρωθούν οι συμφωνίες με την Τρόικα. Στην Γερμανία οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι οι γερμανοί ψηφοφόροι αντιτίθενται στην επιβάρυνση για την διάσωση των κρατών του μνημονίου, ενώ στην Ελλάδα, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν τον ελληνικό λαό να αντιτίθεται στα μέτρα του μνημονίου.

Μέσα σε αυτήν την αξιοσημείωτη ομοιότητα των δύο πολιτικών σεναρίων, αξίζει ίσως να προσέξουμε με ποιο τρόπο τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και οι πολιτικοί αναλυτές χαρακτηρίζουν τις στάσεις των αντιπάλων, και ειδικότερα τις στάσεις των δύο ηγεσιών που υποστηρίζουν τους ψηφοφόρους τους, την γερμανική κυβέρνηση και την ελληνική αντιπολίτευση. Μπορεί να κάνω λάθος, αλλά έχω την εντύπωση, ότι η στάση της κυβέρνησης της Μέρκελ στην υπεράσπιση των γερμανών ψηφοφόρων που την έστειλαν στην εξουσία, χαρακτηρίζεται με μεγαλύτερη επιείκεια από τους διεθνείς πολιτικούς αναλυτές, σε σχέση με το πώς χαρακτηρίζεται η στάση της ελληνικής αντιπολίτευσης στην προσπάθειά της να υπερασπιστεί τα συμφέροντα των ελλήνων ψηφοφόρων. Ενώ η στάση της γερμανικής κυβέρνησης ενέχει φυσικά μία πολιτική σκοπιμότητα, τουλάχιστον όσο και η στάση της ελληνικής αντιπολίτευσης, η γερμανική στάση θεωρείται σεβαστή και αξιοπρεπής και κυριαρχεί μέσα στον ευρωπαϊκό διάλογο, ενώ η στάση της ελληνικής αντιπολίτευσης, θεωρείται σαν ξεκάθαρα λαϊκίστικη, ουτοπική, και πολύ καταστροφική, και θεωρείται ότι δεν συμβάλει θετικά στον εθνικό διάλογο.

Δεν είμαι σίγουρος που οφείλεται αυτή η διαφορά, εάν υποθέσουμε ότι πραγματικά υπάρχει, και εφόσον είναι ξεκάθαρο ότι και η στάση της Μέρκελ μπορεί να αποβεί καταστροφική για την Ευρώπη, και η στάση της ελληνικής αντιπολίτευσης μπορεί να αποβεί καταστροφική για την Ελλάδα. Ίσως η διαφορά να οφείλεται στο γεγονός ότι η Γερμανική κυβέρνηση είναι στην εξουσία της δυνατότερης χώρας της Ευρώπης, ενώ η ελληνική αντιπολίτευση είναι εκτός εξουσίας στην πιο αδύναμη χώρα του Ευρώ. Ίσως πάλι η αιτία να είναι ότι ο γερμανικός λαός θεωρείται αθώος, εάν όχι άσπιλος, εν μέσω της κρίσης του Ευρώ, καθότι, σαν μέρμηγκας, δουλεύει πολύ και αποτελεσματικά, ενώ ο ελληνικός λαός, έχει κριθεί διεφθαρμένος από τον πρωθυπουργό της χώρας, και χαραμοφάης από τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης.

Αλλά πρέπει να ομολογήσω, ότι σαν Έλληνας, αλλά και σαν (υποτίθεται) αμερόληπτος αναλυτής, αυτή η ποιοτική διαφορά στην αντιμετώπιση των δύο αυτών λαών, ότι δηλαδή είναι αρκετά επιτρεπτό να υπερασπίζεσαι τα συμφέροντα του γερμανικού λαού, αλλά είναι επιτιμητικό, εάν όχι κατακριτέο, να υπερασπίζεσαι τα συμφέροντα του Έλληνα, μου αφήνει μια άσχημη γεύση στο στόμα.