Ο πρωθυπουργός δεν έχει την συναίνεση των υπουργών του. Οι υπουργοί δεν  συναινούν  μεταξύ τους, και βάζουνε ο ένας στον άλλο τρικλοποδιές. Οι ίδιοι δυσκολεύονται να εξασφαλίσουν την  συναίνεση των υφυπουργών τους. Η κυβέρνηση δεν βρίσκει συναίνεση στην κοινοβουλευτική της ομάδα, και, τελευταίο, και ίσως πιο σοβαρό, η κυβέρνηση δεν έχει την συναίνεση του συνδικαλισμού, τον οποίον, από την ΔΕΗ έως τους δικηγόρους, προστατεύει αναφανδόν, εκτροχιάζοντας σοβαρά, εάν όχι τραγικά, την προσπάθεια του Μνημονίου. Και δεν συζητάμε καν,  κατά πόσον η κυβέρνηση έχει τη συναίνεση  του ελληνικού λαού, καθώς αυτή φαίνεται να εξαφανίζεται, αργά αλλά σταθερά, σε κάθε νέα δημοσκόπηση. Ωστόσο,  η Τρόικα απαιτεί την συναίνεση της Νέας Δημοκρατίας!


Όλα τα ήχε η Μαριωρή, μόνο ο φερετζές της έλλειπε. Και εάν κοιτάξουμε στην μεριά της ευρωπαϊκής ηγεσίας, βλέπουμε, τραγικά, μια παρόμοια, εάν μη χειρότερη έλλειψη συναίνεσης στο πολιτικό και τραπεζικό κόσμο. Ο ηγέτης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, ο κ. Τρισέ, σηκώνεται θυμωμένος από το τραπέζι, και εγκαταλείπει (!) μία έκτακτη συνεδρίαση της ευρωπαϊκής ηγεσίας γύρω από την ελληνική οικονομία, γιατί κάποιος έθεσε το ερώτημα  ενδεχόμενης αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους σαν μία λύση του τωρινού αδιέξοδου. Η υπόλοιπη τραπεζική εξουσία, ακολουθώντας το παράδειγμα του αρχηγού της, προαναγγέλλει, με διάφορες ζοφερές εικόνες, την καταστροφή του σύμπαντος, και τον ερχομό της δευτέρας παρουσίας, εάν τολμήσει η Ελλάδα να σκεφτεί αναδιάρθρωση. Αντιθέτως, η Γερμανία, της οποίας η κυβέρνηση προσπαθεί, απελπισμένα, να κατευνάσει τους γερμανούς ψηφοφόρους, προτείνει πολλαπλές μορφές αναδιάρθρωσης, από την ηπιότερη ως την πιο εκτενή, επιστρατεύοντας διάφορα μέλη της γερμανικής πολιτικής και κεφαλαιοκρατικής ηγεσίας σαν εισηγητές, με κύριο στόχο να επιβαρύνει με  ένα σοβαρό μέρος των ενδεχομένων χρηματικών απωλειών τους διεθνείς ιδιωτικούς πιστωτές της Ελλάδας.  Και η κατά τους τύπους ηγεσία της Ευρωζώνης, μισοζαλισμένη, προσπαθεί να κουμαντάρει το πλεούμενο, ανάμεσα σε αυτούς τους δύο, άκρως αντίθετους πόλους. Εν τω μεταξύ οι ευρωσκεπτικιστές απειλούν συνεχώς να καταψηφίσουν ένα νέο δάνειο για την Ελλάδα, ξεκινώντας από την Φινλανδία, εστιάζοντας στο γερμανικό κοινοβούλιο, και προκαλώντας την τελευταία ενδοκυβερνητική κρίση στην Ολλανδία.


Και μέσα σε όλη αυτή την κακόφωνη πολυφωνία, έχουμε τα συμφεροντολογικά παράσιτα, η τις σοφές συμβουλές, αναλόγως πώς το βλέπει κανείς, της παγκόσμιας, κυρίως αγγλοσαξονικής, οικονομολογικής και κεφαλαιοκρατικής ηγεσίας, η οποία θεωρεί την χρεοκοπία της χώρας μας σαν κάτι δεδομένο, και σαν κάτι αναγκαίο για να βγει η ελληνική οικονομία από το τέλμα στο οποίο έχει πέσει.


Έτσι λοιπόν, η Κομισιόν, εν τη σοφία της, και μέσα στην ύστατη απόγνωσή της, στράφηκε προς την Νέα Δημοκρατία, ζητώντας από αυτή να σώσει την κατάσταση, με μια ολική και επίσημη συναίνεση στην μνημονική στρατηγική που προωθεί, και δεν ακολουθεί η κυβέρνηση, υπό την καθοδήγηση, η όχι, της Τρόικας. Και είναι άκρως κωμικό, και άκρως τραγικό, ότι την στιγμή πού η κυβερνώσα αρχή στην Ελλάδα και η κυβερνώσες αρχές στην Ευρώπη, δεν μπορούν με κανένα τρόπο να συμφωνήσουν μεταξύ τους για ποιο δρόμο να ακολουθήσουν, ότι περιμένουν, και μάλιστα απαιτούν, από την μείζονα αντιπολίτευση της Ελλάδας να διορθώσει την χαοτική αυτή, πανελλήνια και πανευρωπαϊκή κατάσταση, με μία πολιτική συναίνεση. Έτσι ώστε, εάν και όταν ο ελληνικός λαός ξεσηκωθεί και ζητήσει εξηγήσεις, να μπορεί η κυβέρνηση και η Κομισιόν να πουν ότι υπήρχε (σχεδόν πανελλήνια) συναίνεση...


Ο Γιώργος Παπανδρέου έχασε την ιστορική ευκαιρία, στην αρχή της εθνικής κρίσης, να πλησιάσει την Νέα Δημοκρατία, τον καιρό που η τελευταία, άμεσα καταντροπιασμένη από την κυβερνητική πολιτική του Κώστα Καραμανλή, έδειχνε διάθεση για μια ιστορική σύμπραξη με το ΠΑΣΟΚ στην υιοθέτηση μίας κοινής πολιτικής αντιμετώπισης της κρίσης, και ενός ενιαίου μετώπου στις διαπραγματεύσεις για το Μνημόνιο με την Κομισιόν, την ΕΚΤ και το ΔΜΤ. Αντί αυτού, κοντόφθαλμα, και με γνήσιο ελληνικό κομματικό στιλ, απεφάσισε ότι μόνος του θα έσωζε την Ελλάδα, και ότι το πρώτο του βήμα έπρεπε να ήταν η καταγγελία της Νέας Δημοκρατίας, σαν την μόνη ένοχο της ελληνικής οικονομικής καταστροφής. Από εκείνη τη στιγμή, έως την εβδομάδα που μας έρχεται, δεν υπήρξε καμία άλλη στιγμή, που τα δύο μεγάλα κόμματα να προσπάθησαν σοβαρά να προσεγγίσουν το ένα το άλλο. Είναι άγνωστο τι θα γίνει τις επόμενες ημέρες. Είναι πολύ αργά, αλλά κάλλιο πολύ αργά παρά ποτέ. Έστω και στο χείλος της καταστροφής, μπορούν οι αρχηγοί των δύο αυτών κομμάτων, να ψάξουν στα σοβαρά, να βρουν έναν έντιμο κοινό παρανομαστή στις αξίες και στις στρατηγικές των κομμάτων τους, και πραγματικά, σοβαρά, και έντιμα, συνενωμένοι οι δύο τους, να διαπραγματευτούν με την Τρόικα τα επόμενα βήματα του μνημονίου.


Αλλιώς οι εξελίξεις  δεν θα είναι καλές....