Στην πατρίδα μας, σε αυτήν την χώρα του αιώνιου ατομικισμού, αναρχισμού και ωχαδερφισμού, υπάρχει πλέον, παντελής ομοφωνία σε ένα και μόνο θέμα, ότι τίποτα πια δεν δουλεύει. Το πολιτικό σύστημα είναι τόσο διεφθαρμένο, πού η διαφθορά έχει παγιωθεί, ξεδιάντροπα, μέσα στο Σύνταγμα. Ο λαός πιστεύει μόνο στον πολιτικό ηγέτη «Κανένα», και η επικρατέστερη εκλογική βούληση είναι η αποχή. Το κράτος δεν λειτουργεί εδώ και δεκαετίες, παρά μόνον για να πλουτίζει τους πολίτες που συμμετέχουν στο εθνικό άθλημα της πελατειακής συναλλαγής. Όποιος, και όσο και όποτε, μπορεί, κλέβει το κράτος διά της φοροδιαφυγής. Το δικαστικό μας σύστημα υστερεί, σύμφωνα με τελευταία μελέτη υπεύθυνου διεθνούς οργανισμού, ακόμα και σε σύγκριση με αφρικανικές χώρες σαν την Ζιμπάμπουε. Η οικονομία μας καταποντίζεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα, και τον εθνικό επιούσιο άρτο μας διασφαλίζει, μέρα με την μέρα, μόνο η πιστωτική κάρτα της Ευρωζώνης. Αυτά για την Ελλάδα.

Όσον αφορά την Ευρώπη, ξέρουμε τα εξής. Η ιδέα, και η ανάγκη μιας ενωμένης Ευρώπης ξεκίνησε και επικράτησε για ένα κύριο σκοπό, να αποφύγει η Ευρώπη, και ολόκληρη η υφήλιος, μια τρίτη εγκληματική καταστροφή σαν τους δύο παγκοσμίους πολέμους, που προκλήθηκαν από γεωπολιτικούς τσακωμούς μεταξύ ανταγωνιζόμενων ευρωπαϊκών κρατών. Οι πολιτικοί και οικονομικοί νονοί, μάλιστα, της Ευρωζώνης, στην απεγνωσμένη τους προσπάθεια να διασφαλίσουν την ζωή και την μακροβιότητα μιας ενωμένης Ευρώπης, φρόντισαν να μην δημιουργήσουν κανένα θεσμό πού να διευκολύνει, η ακόμα και να επιτρέπει, την διάλυση του Ευρώ. Από την άλλη μεριά, τα οικονομικά συμφέροντα των δυνατότερων οικονομιών της Ευρωζώνης, φρόντισαν να σχεδιάσουν μία ένωση, όπου η πρώτιστη προτεραιότητα ήταν η άμεση δημιουργία μίας γιγαντιαίας καταναλωτικής αγοράς, μέσω ενός κοινού νομίσματος, και μίας αυστηρής μονεταριστικής πολιτικής. Αλλά το πρόβλημα ήταν και είναι, ότι η Ευρωζώνη είναι μία συνεργασία κρατών με τεράστιες διαφορές ισχύος σε οικονομική δύναμη, και εμπορική και βιομηχανική ανταγωνιστικότητα. Αυτές οι τεράστιες διαφορές, μεταξύ του ομίλου των κρατών του βορρά και του ομίλου των κρατών της περιφερείας, χειροτέρεψαν μέσα στην δεκαετία του ευρώ, αντί να μειωθούν, και τα τρία εισαχθέντα μνημόνια, (Ελλάδας, Ιρλανδίας και Πορτογαλίας), μεγαλώνουν ακόμα περισσότερο τις δύο «ταχύτητες» με τις οποίες δουλεύει και θα εξακολουθήσει να δουλεύει το ευρώ.

Πολλοί διεθνείς οικονομολόγοι, προείπαν όταν το ευρώ πρωτοξεκίνησε, και εξακολουθούν να υποστηρίζουν, ότι μία Ευρώπη, ενωμένη μόνο μέσω ενός κοινού νομίσματος, αλλά χωρίς ενιαία δημοσιονομική, οικονομική και πολιτική στρατηγική, δεν μπορεί να επιζήσει επί μακρόν. Η περαιτέρω ένωση της Ευρώπης, πέραν της υπάρχουσας νομισματικής πολιτικής, έχει «καθυστερήσει», η μάλλον έχει μπει στο ράφι, αφενός διότι οι διάφοροι λαοί χρειάζονται καιρό να συνηθίσουν σε μία πολιτισμική ένωση, αλλά επίσης διότι, οι διάφορες κυβερνήσεις των κρατών του Ευρώ ζουν από εκλογική περίοδο σε εκλογική περίοδο, με μοναδικό στόχο να διατηρηθούν στην εξουσία, και ένεκα τούτου, ουδεμία όρεξη η ενδιαφέρον έχουν, για μεγαλόπνοα σχέδια πού να προωθούν την περαιτέρω ένωση της Ευρώπης.

Και έτσι φτάσαμε στην τωρινή κρίση του ευρώ, πού η χώρα μας προκάλεσε εδώ και ένα χρόνο. Αλλά η ευρωπαϊκή κρίση που ξεκίνησε η Ελλάδα με την εξαθλίωση της οικονομίας μας, είχε, επίσης, ένα τρομερά οδυνηρό, αλλά και πολύ ευεργετικό αποτέλεσμα, να αποκαλύψει, να ξεγυμνώσει, την Ευρωζώνη, σαν ένα σύστημα πού δεν δουλεύει καλά, κατά τον ίδιο τρόπο, πού το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης στην χώρα μας, ξεσκέπασε και φανέρωσε, για πάντα, την εξαθλίωση του οικονομικού, πολιτικού και κρατικού συστήματός της.

Η Γερμανία, που αποτελεί το κέντρο του βάρους της Ευρωζώνης, αλλά και της Ευρώπης, βρίσκεται πια μπροστά στην κρίσιμη στιγμή απόφασης, ποιο δρόμο να διαλέξει. Από την μια μεριά είναι ο επερχόμενος εφιαλτικός δρόμος της μεταφοράς χρήματος από τα πλούσια κράτη στα φτωχά, σε μορφή δανείων, με πρωταγωνίστρια την Ελλάδα, κάτι πού οι γερμανοί εθνικιστές φοβόντουσαν εδώ και πολύ καιρό, και τον οποίο φόβο έχουν μεταφέρει τώρα στους γερμανούς ψηφοφόρους. Από την άλλη μεριά η γερμανική πολιτική και κεφαλαιοκρατική εξουσία, αντιμετωπίζει, με ίση, αν όχι μεγαλύτερη αγωνία, το φάσμα της κατάρρευσης του ευρώ, καθότι, μία υποτιθέμενη έξοδος της Ελλάδας από αυτό, πού μερικοί Γερμανοί υποστηρίζουν σοβαρά, πολύ πιθανότατα να εστίαζε τις αρπαχτικές διαθέσεις της διεθνούς αγοράς στα άλλα κράτη της περιφερείας,  (Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ισπανία και πάει λέοντας), με τελική διάλυση του Ευρώ, και τεράστιους κινδύνους στην παγκόσμια οικονομία, κάτι πού προκαλεί επίσης αγωνιώδεις πονοκεφάλους στην Αμερική, και όχι μόνο.

Βλέπουμε, λοιπόν, ότι εάν είναι κάτι πού ενώνει την Ευρώπη, είναι ο φόβος και ο τρόμος της καταστροφής. Όπως η πατρίδα μας φοβάται την καταστροφή εάν δεν μπορέσει να παραμείνει μέσα στην αγκαλιά της Ευρώπης, έτσι και η Ευρώπη φοβάται την καταστροφή, εάν δεν μπορέσει να κρατήσει στην αγκαλιά της, όλα της τα μέλη, ξεκινώντας, από αυτήν την τρομερά άσωτη κόρη, την Ελλάδα. Και φτάνουμε λοιπόν στο κλείσιμο του κύκλου, βλέποντας ότι όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση γεννήθηκε για να αποφευχθεί ένας τρίτος παγκόσμιος πόλεμος, έτσι και η περαιτέρω ενοποίηση της Ευρωζώνης, ίσως να επιτευχθεί λόγω του φόβου μίας μελλοντικής καταστροφής.

Σε ένα τέτοιο σενάριο, η Ελλάδα, θα μπορούσε, θέλοντας και μη, να διαδραματίσει σημαντικότατο και πρωτοποριακό ρόλο, αυτόν της πρώτης ευρωπαϊκής χώρας, η οποία αναγκαστικά να παίξει τον ρόλο και να μετατραπεί στην πρώτη πολιτεία της ενωμένης Ευρώπης, με άμεση, καταρχάς, δημοσιονομική ένωση, μετέπειτα και οικονομική, και αρκετά αργότερα, γιατί όχι, και πολιτική!  Έτσι θα μπορούσε να δοθεί, ίσως, μία απάντηση στο τωρινό μυστήριο των ελληνικών δημοσκοπήσεων, πού δείχνουν τους Έλληνες ψηφοφόρους να προτιμούν τον «Κανένα» σαν το καλύτερο πολιτικό ηγέτη να οδηγήσει την χώρα μας από το αδιέξοδό της.