Το καπιταλιστικό σύστημα, το οποίο κατά τον μεγάλο ιστορικό αναλυτή Μαξ Βέμπερ, ουσιαστικά γαλουχήθηκε και επικράτησε σαν κοινωνικό και οικονομικό σύστημα βασιζόμενο στις βαθιές θεολογικές εντολές του Προτεσταντισμού, έχει κατορθώσει, σαν κοινωνικό σύστημα, να ενστερνιστεί, να αντιγράψει από τον Χριστιανισμό, και να αφομοιώσει, πρακτικές και πολιτικές στις καπιταλιστικές κοινωνίες, κατά παρόμοιο τρόπο, όπως ο Χριστιανισμός, σαν κοινωνικό σύστημα, αντέγραψε ιστορικά και αφομοίωσε, πρακτικές και πολιτικές από τα αρχαιότερα θεολογικά και κοινωνικά συστήματα, είτε αυτά ήταν μονοθεϊκά, σαν τον Ιουδαϊσμό, ήταν πολυθεϊκά, σαν το αρχαίο ελληνικό Πάνθεο.

Ο Μαξ Βέμπερ υποστήριξε ότι οι θεολογικές εντολές του Προτεσταντισμού για ένα απόλυτα λιτό βίο βασισμένο σε συνεχή σκληρή εργασία, χωρίς άλλες ανθρώπινες απολαύσεις παρά την συγκομιδή οικονομικού πλούτου, πρόσφερε στο καπιταλιστικό σύστημα ένα διάγραμμα ανθρώπινου βίου, πού ήταν τέλεια προσαρμοσμένο στην καπιταλιστική κινητήρια δύναμη του πολλαπλασιασμού του ιδιωτικού κεφαλαίου. Ο προτεσταντισμός πρωτοπαρουσίασε σαν θεολογική αλήθεια την πίστη ότι ο οικονομικός πλούτος, το αυξανόμενο Κεφάλαιο, είναι η γήινη και έμπρακτη ευλογία του Θεού στον κάθε ενάρετο και σκληρά εργαζόμενο χριστιανό, και φυσικά στην κάθε ενάρετα και σκληρά εργαζόμενη χριστιανική κοινωνία.

Έτσι μπορούμε να καταλάβουμε πιο εύκολα, σαν Έλληνες, γιατί οι προτεσταντικοί λαοί του ευρωπαϊκού βορρά, αντέδρασαν και αντιδρούν τόσο βάναυσα στις οικονομικές ατασθαλίες των καθολικών και ορθοδόξων λαών του ευρωπαϊκού νότου, (των γουρουνιών), οι οποίοι λαοί, όπως φαίνεται, φροντίζουμε πρώτα να περνάμε καλά και μετά να μεγαλώνουμε το κεφάλαιο. Ο Τζίτζικας και ο Μέρμηγκας παρουσιάζουν εδώ, μία εύλογη, επεξηγηματική εικόνα.

Γυρνώντας στην θεολογική αντιπαράθεση της καπιταλιστικής χρεοκοπίας και της χριστιανικής κόλασης, παρατηρεί κανείς, ότι η θεολογική ασάφεια περί του τι είναι η Κόλαση, ποιος πηγαίνει στην Κόλαση και για ποιες αιτίες, και ποιες ακριβώς είναι οι τιμωρίες στις οποίες εκτίθεται κανείς εκεί, συμβάλλει στον να καθίσταται η κόλαση ακόμα ποιο φοβερή, και ένεκα τούτου, ποιο αποτελεσματική σαν θεσμός, στην επιβολή μία εντεταλμένης κοινωνικής ανθρώπινης συμπεριφοράς.

Παρομοίως, λοιπόν, μπορεί να πει κανείς, ότι η «θεολογική» έννοια της Χρεωκοπίας στο Καπιταλιστικό σύστημα, αποτελεί την ύστατη τιμωρία, προς αποφυγήν, για τους μη οικονομικά ενάρετα διαβιούντες και δράττοντες ανθρώπους και λαούς, πέραν της ουσιαστικής και οδυνηρής οικονομικής πραγματικότητας. Επίσης, παρομοίως με την θεολογική και υπαρξιακή πραγματικότητα της χριστιανικής Κόλασης, η καπιταλιστική Χρεωκοπία κρατιέται, από τις οικονομικές και πολιτικές εξουσίες, σε αρκετή ασάφεια, έτσι ώστε, η αποτελεσματικότητα της σαν κοινωνικό εργαλείο χειραγώγησης, να καθίσταται όσο γίνεται ποιο μεγάλη. Σύμφωνα με αυτήν την πολιτική, ακούμε λοιπόν από την πολιτική και οικονομική εξουσία, ότι μία πιθανή χρεωκοπία της Ελλάδας θα επέφερε άμεσα αρνητικά επακόλουθα στα ασφαλιστικά ταμεία της χώρας, αλλά δεν ξέρουμε σε τι μέγεθος θα είναι οι απώλειες, ούτε πως αυτές οι χρηματικές απώλειες συγκρίνονται με τις χρηματικές απώλειες που ο λαός έχει ήδη υποστεί από την εφαρμογή του μνημονίου.

Ακούμε επίσης, ότι μία χρεωκοπία της χώρας θα έκλεινε για πολλά χρόνια την πόρτα για δάνεια από το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, αλλά δεν μας παρέχεται μία πρακτική, οικονομική σύγκριση από την κυβέρνηση, του άμεσου οικονομικού μέλλοντος της χώρας, μεταξύ μίας δραματικής χρεωκοπίας, που να απελευθερώνει την Ελλάδα από το μέγιστο ποσοστό του χρέους, εν σχέση με μία συνεχιζόμενη οικονομική πολιτική αποπληρωμής του σημερινού χρέους των 300 τόσων δις ευρώ.

Η κοινωνική χειραγώγηση επωφελείται τα μέγιστα από ασαφή φόβητρα-σύμβολα, είτε αυτά είναι θεολογικά, οικονομικά ή άλλα. Και όσον αφορά το οικονομικό σύστημα στο οποίο ζούμε, το «θεολογικό» φόβητρο της καπιταλιστικής χρεωκοπίας, βοηθάει στην συντήρηση και διατήρηση της δύναμης της κεφαλαιοκρατικής εξουσίας.

Και εν κατακλείδι, μέσω της αποφυγής, δια κάθε μέσου, της καπιταλιστικής χρεωκοπίας, διατηρείται και συντηρείται αποτελεσματικά, όπως πολύ εύστοχα περιέγραψε ο Γρηγόρης Νικολόπουλος πρόσφατα, η (χριστιανικά) ανήθικη ανισότητα μεταξύ του πιστωτή και του δανειστή, όπου, σύμφωνα με την επικρατούσα καπιταλιστική θεολογία, ο δανειστής πάντα ευθύνεται για κάθε αποτυχία οποιουδήποτε δανειοληπτικού συμβολαίου. Και το μνημόνιο μας, φυσικά, είναι βασισμένο, εξ ολοκλήρου, σε αυτήν την αρχή.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr