Έχουν περάσει 20 χρόνια απο την ένωση της Ανατολικής και της Δυτικής Γερμανίας, και η ενωμένη χώρα έχει πλέον σταθεροποιήσει συστημικά δύο γερμανίες διαφορετικών οικονομικών ταχυτήτων. Την οικονομικά άνετη δυτική γερμανία, και την ανατολική, οικονομικά πολύ φτωχότερη, πλευρά. Ο ίδιος ο Πρόεδρος της χώρας, θεώρησε καθήκον του, στο πρώτο του επίσημο πρωτοχρονιάτικο διάγγελμα, να διαπιστώσει αυτήν την οικονομική και κοινωνική διαφορά και να την χαρακτηρίσει σαν κάτι το θλιβερό και απαράδεκτο. Όταν λοιπόν οι Έλληνες και άλλοι Ευρωπαίοι αγανακτούν και παραπονιούνται στους Γερμανούς, για μία μελλοντική προοπτική οικονομιών του ευρώ δύο η περισοτέρων ταχυτήτων, ξεχνούν ότι οι Γερμανοί έχουν εγκαθιδρύσει δύο οικονομικές ταχύτητες μέσα στην ίδια τους την χώρα, ανάμεσα στους ίδιους τους συμπατριώτες τους, και είναι, κατά τα φαινόμενα. πολύ άνετοι με αυτήν την κατάσταση. Αναρωτιέται κανείς, εφόσον οι δυτικογερμανοί, εδώ και είκοσι χρόνια, αρνούνται να βάλουν το χέρι αρκετά βαθειά στην τσέπη γιά να βοηθήσουν τους συμπατριώτες τους και τους συγγενείς τους, γιατί θα θελήσουν να πληρώσουν τα χρέη των Ελλήνων, τους οποίους θεωρούν ότι είναι διεφθαρμένοι, τεμπέληδες και καλοπερασάκηδες.

Ένας δεύτερος λόγος ίσως είναι ότι οι γερμανικές κυβερνήσεις έχουν αποφύγει, ιστορικά, να πληροφορήσουν ξεκάθαρα τον γερμανικό λαό για τα μεγάλα οικονομικά και κοινωνικά οφέλη που αποκομίζει η γερμανική οικονομία από την καθιέρωση της Ευροζώνης, η οποία είναι από την κούνια της κομμένη και ραμμένη να ευνοεί τις δυνατότερες οικονομίες, και ένεκα τούτου, να ευνοεί κατά πρώτον λόγο την Γερμανία, σαν την μεγαλύτερη και ανταγωνιστικότερη ευρωοικονομία. Ο λόγος γιά αυτήν την κυβερνητική «παράλειψη» οφείλεται, κατά πάσα πιθανότητα, στο γεγονός ότι οι γερμανικές κυβερνήσεις, με την συμπαράσταση, αν όχι την προτροπή, του γερμανικού κεφαλαίου, χρειάστηκαν και κατάφεραν να χαμηλώσουν το βιοτικό επίπεδο όλων των Γερμανών, τα τελευταία είκοσι χρόνια, πρός χάριν της ενοποίησης των δύο Γερμανιών, κατ΄ αρχάς, και προς χάριν της ανταγωνιστικότητας, αργότερα. Όταν έχεις ανάγκη να πείσεις έναν ολόκληρο λαό να στενέψει το ζωνάρι του για να επιζήσει, δεν κάθεσαι να του υπενθυμίσεις τι κελεπούρι οικονομικό αποτελεί η συμμετοχή του στο ευρώ!

Αυτή η ιδιαίτερη ιστορική ανωμαλία της γερμανικής κοινωνίας εκδηλώνεται στις εξής αλλοπρόσαλλες δημοσκοπήσεις και πολιτικές καταστάσεις. Από την μιά μεριά ο επιχειρηματικός κόσμος δηλώνει πολύ αισιόδοξος για το παρόν και το άμεσο μέλλον της γερμανικής οικονομίας, ενώ από την άλλη μεριά, ο μέσος Γερμανός δεν αισθάνεται ούτε την αισιοδοξία ούτε την ανάπτυξη της οικονομίας. Αντίθετα, πιστεύει, στην συντριπτική του πλειοψηφία, ότι δεν έχει βοηθηθεί προσωπικά από το ευρώ, και σε μεγάλη πλειοψηφία θα προτιμούσε την επιστροφή στο μάρκο. Πως να ζητήσεις από έναν τέτοιο πολίτη να πληρώσει τα σπασμένα ενός ξένου? Και έτσι εξηγείται πως η Μέρκελ και η κομματική της συμμαχία κατατροπώνονται στις εκλογές, την στιγμή κατά την οποία η οικονομία της χώρας είναι δυνατότερη παρά ποτέ και η ανεργία έχει πέσει σε ιστορικά επίπεδα. Και, όπως ξέρουμε, η Μέρκελ και η συμμαχία της έχουν ακόμα, μετά την πόλη του Αμβούργου, έξι ακόμη εκλογές μέσα στο 2011.

Αυτή η φοβία των γερμανών απέναντι σε ανεξέλεγκτες χρεωστικές καταστάσεις, βαθειά ριζωμένη στην ιστορία της χώρας από την αρχή του εικοστού αιώνα, την βλέπουμε εμπεδωμένη στο γερμανικό σύνταγμα, το οποίο απαγορεύει την επίδειξη αλληλεγγύης και την παροχή οικονομικής βοήθειας μεταξύ κρατών του ευρώ. Αυτό αποτελεί σημαντική τροχοπέδη στην ενοποίηση της Ευρώπης, αλλά και στις τωρινές δειλές απόπειρες για μια περαιτέρω οικονομική προσέγγιση κρατών του ευρώ μέσω της καθιέρωσης ευρωομολόγων, και του Μόνιμου Συστήματος Σταθεροποίησης.

Ο οικονομολόγος της Financial Times, Wolfganγ Munchau, παραθέτει και έναν τρίτο, πολύ ευνόητο λόγο γιατί οι Γερμανοί θα προτιμήσουν έστω και μία χρεοκοπία μίας χώρας της Ευροζώνης από τα προτινόμενα ευρωομόλογα. Η ίδρυση ευρωομολόγων είναι μια ξεκάθαρη οικονομική βοήθεια από τα πλούσια κράτη του ευρώ στα φτωχότερα, κάτι που αντίκειται στο πνεύμα της συμφωνίας της Λισσαβώνας και στο γερμανικό σύνταγμα, αλλά και στις υπόσχεσεις των γερμανικών κυβερνήσεων προς τον γερμανικό λαό. Μία χρεοκοπία μίας χώρας σαν την Ελλάδα, θα πλήξει καίρια το τραπεζικό σύστημα της Γερμανίας και της Γαλλίας, μεταξύ άλλων. Σε μία τέτοια περίπτωση, οι κυβερνήσεις της Γερμανίας και της Γαλλίας, θα έχουν μεγαλύτερη ευκολία να ζητήσουν κάποια σημαντική φορολογική συνδρομή από τους ψηφοφόρους τους για την διάσωση των τραπεζών τους, παρά για την διάσωση των Ελληνικού κράτους.