Το διάγγελμα προκάλεσε πολλά ερωτηματικά και δημόσιες συζητήσεις, μεταξύ των οποίων είναι και το φλέγον θέμα κατά πόσον αρμόζει στην εκκλησία να ανακατεύεται στην πολιτική ζωή. Ένεκα τούτου, αξίζει να εξετάσουμε αυτήν την εκκλησιαστική παρέμβαση στο πλαίσιο της Απελευθερωτικής Θεολογίας, που γεννήθηκε τον περασμένο αιώνα στην Λατινική Αμερική και ξαπλώθηκε σε πολλά κράτη της αμερικανικής ηπείρου, σε μεγάλο ή μικρό βαθμό..

Η ιδεολογία της Απελευθερωτικής Θεολογίας αποτέλεσε και αποτελεί μία ριζοσπαστική αλλαγή στην πρακτική της Καθολικής Εκκλησίας με κύριους εισηγητές διάφορους μεμονωμένους λατινοαμερικανούς καθολικούς ιερείς. Η ιδεολογική αλλαγή συνίσταται στο ότι η εκκλησία έχει καθήκον να ενδιαφέρεται για τις κοινωνικές ανάγκες του ποιμνίου της, όσο και για τις πνευματικές. Οι λατινοαμερικάνοι καθολικοί ιερείς από την εποχή του 1960 και μετά, αποφάσισαν ότι ήταν  καθήκον τους να εναντιωθούν στην κοινωνική αδικία που ταλαιπωρούσε επί γενεές το μέγιστο μέρος του ποιμνίου τους με ρατσιστική και οικονομική καταπίεση από τις εκάστοτε πολιτικές εξουσίες των διαφόρων λατινοαμερικανικών κρατών της εποχής εκείνης.  Το πλέον ακραίο δόγμα, μάλιστα, αυτής της ιδεολογίας πιστεύει ότι είναι ανέντιμο και ανήθικο να περιορίζεται η εκκλησιαστική δραστηριότητα στα πνευματικά θέματα ενός λαού πού επί γενεές τα διάφορα πολιτικά καθεστώτα κρατούσαν σε μία κατάσταση φτώχιας, αναλφαβητισμού και πολιτικής δουλείας.

Σύμφωνα με τη συγκεκριμένη θεολογική άποψη, οι ιερείς είχαν καθήκον να πολεμούν με διάφορους τρόπους την πολιτική, οικονομική και κοινωνική αδικία. Αυτή η στάση έφερε τους ιερείς αντιμέτωπους με τις πολιτικές εξουσίες των διαφόρων κρατών, αλλά και με το Βατικανό. Το αποτέλεσμα ήταν ότι πολλοί ιερείς καθαιρέθηκαν και αφορίστηκαν από το Βατικανό, η φυλακίστηκαν και δολοφονήθηκαν από τις εκάστοτε λατινοαμερικανικές πολιτικές εξουσίες.

Θα μπορούσε, λοιπόν, κανείς, να παρομοιάσει την τωρινή στάση της ελληνικής εκκλησίας με τους κοινωνικούς αγώνες των ιερέων που πιστεύουν στην Απελευθερωτική Θεολογία, αλλά δυστυχώς υπάρχουν ριζικές διαφορές. Μία διαφορά είναι ότι στην ελληνική πρωτοβουλία πρωτοστατεί η ιεραρχία και όχι οι ιερείς. Δεύτερη διαφορά είναι ότι η ελληνική εκκλησία είναι ένας εύπορος, αν όχι πλούσιος, οργανισμός, που υπερασπίζεται με πάθος τα περιουσιακά της στοιχεία, όπως αποδεικνύεται από τον αγώνα της να μην πληρώνει φόρους, και από τον αγώνα της εναντίον κάθε προσπάθειά να μεταφερθεί ένα μέρος της εκκλησιαστικής περιουσίας στο δημόσιο.

Μία προσπάθεια φορολόγησης θα έφερνε φυσικά στην επιφάνεια το μέγεθος αυτής της περιουσίας. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία, για ιδιοτελείς λόγους, επέτρεψε στην ορθόδοξη εκκλησία και να κρατήσει την περιουσία που είχε επί Βυζαντίου, και να φορολογεί το ένα τρίτο του εισοδήματος όλων των Χριστιανών, ενώ ο Σουλτάνος κρατούσε μόνο το εν δέκατο του ίδιου εισοδήματος, το γνωστό χαράτσι. Για κάποιο λόγο, φαίνεται ότι ήταν πιο οδυνηρό στους Γραικούς να δίνουν το ένα δέκατο του εισοδήματός τους στους Τούρκους, παρά το ένα τρίτον στην εκκλησία.

Δεν είναι τυχαίο ότι σήμερα η ελληνική εκκλησία διαθέτει ένα σημαντικό αριθμό μετοχών τουλάχιστον σε μία από τις μεγαλύτερες τράπεζες, ενώ αυτές, όπως και το κράτος, είναι τρομερά στριμωγμένες από έλλειψη ρευστού, και η κυβέρνηση σκέπτεται να βγάλει δημόσιες εκτάσεις στο σφυρί, για να μειώσει το εθνικό χρέος. Εάν η εκκλησία πονάει τόσο πολύ γιά την οικονομική κατάντια του δημοσίου και των ελλήνων πολιτών, θα μπορούσε ίσως να χαρίσει στο κράτος τις τραπεζιτικές της μετοχές, ένα μεγάλο μέρος της κτηματικής της περιουσίας, και να αρχίσει να συνεισφέρει στα φορολογικά έσοδα. Με δεδομένο το τεράστιο πρόβλημα της φοροδιαφυγής. Θα ήταν ένα θεάρεστο παράδειγμα προς μίμηση, και ένας διαφορετικός τρόπος να δείξει η εκκλησία την στοργή της και την φροντίδα της για το ποίμνιό της.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr