Ιστορικα, μπορει κανεις να διαπιστωσει ευκολα το σοβαρο προβλημα απο την διχασμενη σταση της Γερμανιας ανοιγοντας την πρωτη σελιδα του Μνημονιου. Η σελιδα αυτη ονομαζει τα κρατη μελη της Ευρωζωνης, που υπογραφουν το Μνημονιο. Το ονομα της Γερμανιας δεν υπαρχει αναμεσα στα 16 κρατη. Στην θεση της Γερμανιας υπογραφει μια πολυ περιεργη νομικη οντοτητα με τον ακολουθο τιτλο: «το KfW, που υποκειται στις οδηγιες, τελει υπο την εγγυηση και ενεργει προς το δημοσιο συμφερον της Ομοσπονδιακης Δημποκρατιας της Γερμανιας».

Περαν του οτι ειναι λιαν εξευτελιστικο σε μια ομαδα κρατων, που υποτιθεται αποφασισαν καποια ιστορικη στιγμη να ενωσουν τις δυναμεις και τις τυχες τους, να υπαρχει ενα μελος που να μην δεχεται να ονομασθει υπο ισους ορους με τα αλλα μελη της ομαδας, αυτη η ακρως περιεργη νομικη οντοτητα, που υποτιθεται αντιπροσωπευει την «Δημοκρατικη Ομοσπονδια της Γερμανιας», εντοπιζει και πιστοποιει, σαν μία ιατρική τομογραφία, θα ελεγε κανεις, το ενδογενη καρκινο της Ζωνης του Ευρω.

Αυτη η απιστευτη ανισοτητα αναμεσα στα κρατη του Ευρω, που απεικονιζεται τοσο ξεκαθαρα σε ενα απλο νομικο εγγραφο, εξηγει και ιστορικα, το πως και γιατι η Ευρωζωνη σχεδιαστηκε προς κυριον οφελος της Γερμανιας, και γιατι τωρα, η οικονομικη κριση εχει αποδειξει οτι πολλα μελη της Ευρωζωνης δεν ειναι σαν την Γερμανια, και εχουν αλλες αναγκες, οι οποιες δεν εξυπηρετουνται απο το καταστικο της Λισαβωνης, ουτε και απο το πολυ προσφατο Μονιμο Συστημα Διασωσης, που συμφωνηθηκε στα πεταχτα ένα Σαββατοκυριακο στις Βρυξελλες.

Και εαν τα κρατη μελη της Ευρωπης, εννοουν να παραμένουν τυφλά και να μην ειναι διατεθειμενα να κατονομασουν και να αντιμετωπισουν την πραγματικοτητα ως αυτη εχει, οι «αγορες», αυτο το θαυμασιο τζινι, η το φρικτο τερας, του καπιταλισμου, το καταλαβαινουν πολυ καλα, και εξακολουθουν να αντιδρουν ανασυχητικα και απειλητικα εναντιον των λοιπων ευαλωτων μελων του Ευρω, της Πορτογαλιας, της Ισπανιας, της Ιταλιας και του Βελγιου.

Περαν της οφθαλμοφανους νομικης, και θα ελεγε κανεις, υπαρξιακης ανισοτητας, αναμεσα στην Γερμανια και στα αλλα κρατη του Ευρω, ειναι η οικονομικη ανισοτητα που υπήρχε από την πρώτη στιγμή στον σχεδιασμό του Ευρω, που ειναι η φυσικη αιτια της τωρινης κρισης, υποβοηθουμενης απο την παγκοσμια οικονομικη κριση του 2008.

Το ανισο σχεδιο ειχε τουλαχιστον δυο σκελη. Το ενα σκελος ωρισε ενα Ευρω, σκληρο, ισότιμο του Γερμανικου Μαρκου, ετσι ωστε να ανυψωθη ακαριαια ο βασικος τιμαριθμος σε ολην την Ευρωζωνη, στο πολυ υψηλο επιπεδο της Γερμανιας. Ο αντικειμενικος σκοπος και το αμεσο αποτελεσμα αυτου του σχεδιου, φυσικα, ηταν, οτι η Γερμανια απεκτησε απο την μια στιγμη στην αλλη μια πολλαπλασιως μεγαλυτερη καταναλωτικη αγορα για τα εξαγωγικα προιοντα της.

Σαν αντιβαρο αυτης της ανισοτητας, καθιερώθηκε η χορήγηση μιας σημαντικης οικονομικης βοηθειας, απο τα πλουσια προς τα φτωχοτερα κρατη, για την αναπτυξη των οικονομιων των κρατων της «περιφερειας». Αλλα υπηρχε και υπαρχει ενα σοβαρο και απροσπελαστο εμποδιο σε αυτο το σχεδιο. Το προβλημα ειναι οτι μια σημαντικη αναπτυξη της οικονομιας ενος κρατους δια επενδυσεων, παιρνει πολλα χρονια να εκδηλωθεί, και παιρνει πολλα περισοτερα χρονια να επηρεασει και να ανεβασει το βιοτικο και το οικονομικο επιπεδο του καταναλωτικου κοινού της χωρας. Μεσα σε αυτα τα πολλα χρονια, λοιπον, και ειναι μολις 11 χρονια απο την ιδρυση του Ευρω, οι λαοι και οι κυβερνησεις των φτωχοτερων κρατων, ειχαν να παλαιψουν με ενα αφυσικα υψηλοτερο τιμαριθμο σε ολα τα καταναλωτικα προιοντα, μεσα σε μια κρατικη οικονομια, που με δυσκολια και πολυ καθυστερηση, προσπαθουσε να αναπτυχθει στο υψος της Γερμανιας, το οποίο δεν ηταν εφικτο!

Και τωρα, που η οικονομικη καταστροφη, και οι «βαρβαροι» κερδοσκοποι επενδυτες, εχουν φτασει προ των πυλων, η Γερμανια, η οποια ειναι, κατα γενικην ομολογια ολων των διεθνων οικονομολογων, η περισοτερο κερδισμενη απο τις χωρες του Ευρω, δυσφορει και δεν διατιθεται να μοιραστει με τις αλλες χωρες αρκετα απο αυτα τα κερδη που εχει αποκομισει ολα αυτα τα χρονια. Και αντι αυτου, κατηγορει τις φτωχότερες χωρες, και τις εξευτελίζει, βλεπε PIIGS, διοτι δεν μπορεσαν να ευδοκιμησουν μεσα σε ενα οικονομικο σχεδιο, φτιαγμένο να οφελησει τους πλουσιους και δυνατους, και οχι τους φτωχους και αδυνατους.

Και ετσι η Γερμανια, εξακολουθει να θέλει μια Ευρωζωνη κερδοφορα για την εξαγωγικη της οικονομια, αλλα και μια Ευρωζωνη, που να μην απειλει αυτα τα κερδη που εχει αποκομισει. Ομως η παγκοσμια αγορα δεν την αφηνει σε χλωρο κλαρι, οπως φυσικα δεν αφηνει και ολη την Ευρωζωνη. Και το μεγαλο, υπαρξιακο ερωτημα παραμενει, προς τα που θα στραφουν η Γερμανια και οι Γερμανοι. Θα αποφασισουν για μια πραγματικη Ενωση, η θα παρουν το Μαρκο τους και θα φυγουν.

Η περιπτωση της Ελλαδας, ειναι, φυσικα, οπως ολοι ξερουμε, πολυ πιο πολυπλοκη, λογω των ενδογενων μακροχρονιων προβληματων της Ελληνικης κοινωνιας, που το τωρινο σταδιο αναδιαρθρωσης, πολυ σωστα η κυβερνηση προσπαθει να το πραγματοποιησει μεσω του Μνημονιου.

 

Ντίνος Κουτσολιούτσος