Πρώτη: Το Υπουργείο Ανάπτυξης εξουσιοδότησε το Υπουργείο Παιδείας για την υλοποίηση του επίμαχου διαγωνισμού χαρτιού. Η συσσωρευμένη γνώση και εμπειρία όμως των σχετικών υπηρεσιών του Υπουργείου Ανάπτυξης απέχει μακράν –προς το καλύτερο φυσικά– εκείνων του Υπουργείου Παιδείας, γεγονός που δε θα οδηγούσε στα διαδικαστικά ευτράπελα, που ζήσαμε με αφορμή τα όσα έγιναν σχετικά με την έκδοση των βιβλίων της νέας εκπαιδευτικής χρονιάς.

Βέβαια, σύμφωνα με τη δομή που οικοδομείται στο χώρο των κρατικών προμηθειών της χώρας, το Υπουργείο Ανάπτυξης ετοιμάζεται να διαδραματίσει ένα επιτελικό / εποπτικό ρόλο στο μέλλον. Έως όμως την ολοκλήρωση των διαδικασιών, με σκοπό την ανάληψη αυτής της ευθύνης, δεν έπρεπε να δίνει αφειδώς εξουσιοδοτήσεις σε φορείς για διαγωνισμούς ιδιαίτερης σημασίας.

Δεύτερη: Όλη η κακότεχνη εξέλιξη μπορεί να οδηγήσει στο ακόλουθο συμπέρασμα, το οποίο ενισχύεται και από τις δηλώσεις της Υπουργού Παιδείας υπέρ του ηλεκτρονικού βιβλίου: Στην κατάργηση της διανομής των παραδοσιακών βιβλίων, και την αντικατάστασή τους με CD στο μέλλον. Αυτή η χωρίς λογική λύση, προκαλεί κατά συνέπεια τα εξής:
- Τη μετακύλιση του κόστους της αγοράς των βιβλίων στους γονείς, καθώς είναι ιδιαίτερα δύσκολη η μελέτη (και όχι απλά η ανάγνωση) ενός βιβλίου μέσα από την οθόνη του ηλεκτρονικού υπολογιστή. Επίσης, ας μην υποβαθμίζεται η αναγκαιότητα αγοράς (και ως εκ τούτου το κόστος) του ηλεκτρονικού υπολογιστή. Και αν τα παιδιά μιας οικογένειας είναι δύο ή περισσότερα, μπορούν άραγε να εξυπηρετηθούν με έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή; Φυσικά όχι. Εκτίμησε λοιπόν το Υπουργείο το κόστος που θα επωμισθούν τα νοικοκυριά στο όνομα αυτού του εγχειρήματος;

- Την επιβάρυνση των οικογενειακών προϋπολογισμών, δεδομένου ότι στην περίπτωση μη αγοράς βιβλίων εκ μέρους των γονέων, θα απαιτηθούν ηλεκτρονικοί υπολογιστές, εκτυπώσεις, μελανάκια για τους εκτυπωτές και άλλα αναλώσιμα.

Μήπως συνδέεται με άλλες σκοπιμότητες η επιλογή υπέρ του λεγόμενου ηλεκτρονικού βιβλίου, με αφορμή την προαναγγελθείσα κρίση που προκλήθηκε φέτος;

Όποιος Υπουργός εποφθαλμιά τον πρωθυπουργικό θώκο –αναφαίρετο δικαίωμα κάθε ατόμου– οφείλει να γνωρίζει από ηγεσία, ή τουλάχιστον από στρατηγική διοίκηση. Οι κακές όμως επιδόσεις ενός Υπουργού –ιδίως όταν κληθεί να λειτουργήσει υπό καθεστώς πίεσης– προδιαγράφουν και το μέλλον των επιδόσεων του ως επίδοξου αρχηγού κράτους στο απώτερο μέλλον.

Έχει ζήσει όμως ο τόπος τραυματικές εμπειρίες από πρωθυπουργούς, που δεν πληρούσαν έστω μια από τις παραπάνω προϋποθέσεις.