Ερώτηση απλή:
Ποιος ευθύνεται γι’ αυτό το χάλι; O Έλληνας πολίτης, που με αγωνία έψαχνε μια θέση για δουλειά οπουδήποτε (και όχι απαραίτητα στο Δημόσιο) ή ο βουλευτής- υπουργός-μέλος του Κοινοβουλίου που μοίραζε διορισμούς έναντι ψήφων, πουλώντας ελπίδα στην πολιτική του πελατεία;
Ηθικός αυτουργός αυτού του εγκλήματος είναι φυσικά ο δεύτερος. Εδώ βιώνουμε μια αχαρακτήριστη μορφή υποκρισίας που εξοργίζει τους πάντες.
Αναλυτικότερα, αυτοί οι εκπρόσωποι του Κοινοβουλίου και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης που γέμισαν (και γεμίζουν) με πλεονάζον προσωπικό το Δημόσιο (στενό και ευρύτερο), παραμονές εκλογών ή κατά τη διάρκεια της θητείας τους ως βουλευτές ή τοπικοί άρχοντες, φέρονται σήμερα ως οι τιμητές του λιγότερου κράτους. Αγγίζοντας τα όρια του θράσους, φέρονται τώρα πια (αφού εξασφάλισαν για σειρά ετών μια έδρα στη Βουλή ή στο Δήμο) ως ένθερμοι υποστηρικτές απόψεων που οδηγούν στη μείωση του αριθμού των δημοσιών υπαλλήλων(!!!). Δε διστάζουν μάλιστα να το διακηρύσσουν δημόσια μέσω της τηλεόρασης!
Εκπρόσωποι λοιπόν του Κοινοβουλίου πολλοί εκ των οποίων δεν εργάσθηκαν ποτέ στη ζωή τους, παγιδεύοντας συχνά εκατοντάδες ψηφοφόρους με διάφορες μορφές συμβάσεων εργασίας στο Δημόσιο, έγιναν ως δια μαγείας, οι κεντρικοί εκπρόσωποι του ‘μικρού κράτους’, στο πλαίσιο μιας έξαρσης πολιτικής εντιμότητας.
Το πολιτικό ήθος όλων των εκπροσώπων της Βουλής των Ελλήνων αντανακλάται στη νησίδα αυτή που καλείται Ελληνικό Κοινοβούλιο. Δεκάδες προσλήψεις έχουν οδηγήσει σε ένα καλοπληρωμένο πλεονάζον προσωπικό, που εξυπηρετεί τις ανάγκες των βουλευτικών γραφείων των εκπροσώπων όλων των κομμάτων.
Θα δεχθούμε ότι δεν πλεονάζει το προσωπικό αυτό, αν διαπιστωθεί ότι πράγματι εργάζεται. Το τελευταίο μπορεί να αποδειχθεί με ένα και μόνο τρόπο:
Ο Πρόεδρος της Βουλής να δώσει αναλυτικό πίνακα ‘περιγραφής του έργου’, κατά τα γνωστά πρότυπα (δηλαδή χρόνος και έργο που αντιστοιχεί και όχι με αοριστολογίες)  για κάθε ένα από τους υπαλλήλους της Βουλής.