Κατά την άποψη άλλων όμως, η έξοδος από την κρίση μπορεί να βασισθεί στη δημοσιονομική πειθαρχία, μόνο όμως μέχρι το σημείο που αρχίζει η ύφεση. Μόλις λοιπόν η οικονομία αγγίξει τη λεπτή κόκκινη γραμμή της ύφεσης, ένα άλλο μενού μέτρων απαιτείται, ικανό να επαναφέρει την οικονομία στην ανάκαμψη. Τα μέτρα αυτά, με κύριο προσανατολισμό την επιτάχυνση των επενδυτικών πρωτοβουλιών, πρέπει να οδηγήσουν στην παραγωγή εμπορεύσιμων (εξαγώγιμων) αγαθών και υπηρεσιών. Μήπως κάποιος λοιπόν πρέπει να υπενθυμίσει στους κυβερνητικούς ιθύνοντες τη δυναμική του ΕΣΠΑ των 14,1 δις ευρώ, το οποίο είναι ακόμη σε διαδικασία ύπνου από το 2008 και μετά;
Ως προς την έγκριση μιας ιδιωτικής επένδυσης, φαίνεται μάλλον άθλος το σβήσιμο της εκεί γραφειοκρατίας, αφήνοντας δεκάδες αιτήσεις ξένων επενδύσεων (22.8 δις σύμφωνα με παλιότερο δημοσίευμα) στο ράφι. Τι μας λείπει άραγε που το έχει η Τουρκία, το Ιράν, το Βιετνάμ και δεκάδες άλλες χώρες;
«Σε χρόνο ρεκόρ υιοθετήσαμε τον επενδυτικό νόμο…» ανέφερε ο κος Χρυσοχοΐδης στην ομιλία του στην Κεντρική Ένωση Επιμελητηρίων στη Θεσσαλονίκη, το Σάββατο που πέρασε. Να υπενθυμίσουμε ότι ο χρόνος επεξεργασίας του εν λόγω νόμου επί κας Κατσέλη διάρκεσε σχεδόν δέκα μήνες, για να συνεχιστεί μετά τον ανασχηματισμό του Αυγούστου του 2010, επί του νέου Υπουργού του κου Χρυσοχοΐδη για άλλους πέντε μήνες και να γίνει νόμος του κράτους στις 1 Φεβρουαρίου του 2011!. Πέντε λοιπόν ολόκληροι μήνες χρειάσθηκαν, από τον Αύγουστο του 2010, για να γίνουν ορισμένες επιλεκτικές αλλαγές στο σχέδιο νόμου της κας Κατσέλη.
Μήπως έχουμε χάσει την αίσθηση του χρόνου; Παρόμοια απώλεια αίσθησης χρόνου βιώσαμε και επί Ν.Δ. τόσο για επενδυτικό νόμο όσο και για το ανέγγιχτο ΕΣΠΑ!.
«Η χώρα οδηγήθηκε σε μια διαδικασία αποβιομηχάνισης… και οφείλουμε…», αυτά περίπου ανέφερε ο Υπουργός Ανάπτυξης στη συνέντευξη τύπου που δόθηκε στη Θεσσαλονίκη, την Κυριακή στις 11 Σεπτεμβρίου. Η διαδικασία αποβιομηχάνισης της χώρας κατέγραψε μια μοναδική έξαρση επί Ν.Δ. με την έναρξη του 1990 (βλ. θέσεις περί ‘λιγότερου κράτους’) και συνεχίστηκε ακάθεκτη επί ΠΑΣΟΚ μετά το 1993 για να γνωρίσει μια νέα πτωτική πορεία από το 2005 και μετά.
Πολλοί υπουργοί που την αφορίζουν σήμερα, κατείχαν υπουργικούς θώκους μετά το 1993 έως το 2004. Δε θα τολμήσουμε να ρωτήσουμε τι έκαναν τότε, έτσι ώστε να αποφευχθεί ο μεταπρατικός χαρακτήρας της ελληνικής οικονομίας που βιώνουμε το 2011. Όλα είναι ορατά!. Και τέλος το ‘τότε’ σε τι διαφέρει επί της ουσίας από το ‘τώρα’ ως προς τις δεξιότητες του ανθρωπίνου κεφαλαίου, που εξακολουθεί να ηγείται της πολιτικής εξουσίας στη χώρα;