Τι πάμε να κάνουμε; Πόσο πιο έξυπνοι είμαστε εμείς από τους γιατρούς, τους επιστήμονες που ξενυχτάνε στα νοσοκομεία κι αυτούς που αγωνίζονται στα εργαστήρια να βρουν αντίδοτο, εμβόλιο που θα νικήσει τον ιό;

Τα χρόνια του ’86-’87 , τότε που η Άλκηστη Πρωτοψάλτη τραγουδούσε τον «Άδωνι» του Κραουνάκη, με την πρόσκληση του «Έλα να πάμε οι δυο μας μια βόλτα» έχουν περάσει. Όχι ανεπιστρεπτί. Αλλά –έστω- προσωρινά. Μέχρι να ξαναγίνουν οι γειτονιές και οι παραλίες της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης, όλων των τόπων της Ελλάδος και τα νησιά μας τόποι προσβάσιμοι και ακίνδυνοι για το τον Έλληνα. Γιατί ΤΩΡΑ, δεν είναι. Ούτε οι δυο μας, ούτε οι τρεις μας, ούτε κανένας δεν μπορεί να πάει μια βόλτα.

«Όπου κι αν πας θα' σαι πάντα εδώ

Θα' χεις κλειδί και θ' ανοίγεις την πόρτα

Όμως φοβάμαι μωρό μου μην φύγω εγώ

Έλα, να πάμε οι δυο μας μια βόλτα»

Δεν μπορεί και δεν πρέπει- κανένας να προσκαλεί:

«Ό, τι κι αν ζήσουμε το' χουμε δει

Σαν μια σκηνή από άλλη ταινία

Κι όλος ο κόσμος μωρό μου μπορεί και το ζει

Έλα, κερνάω καφέ στην πλατεία»

Δεν μπορώ να πω στη γυναίκα μου να πάμε μια βόλτα γιατί «φοβάμαι μωρό μου μην φύγω εγώ». Και γιατί ΣΗΜΕΡΑ «όλα μοιάζουν ένα τίποτα, και κυκλοφορούν ανύποπτα».

Δεν μας επιτρέπεται να κυκλοφορούμε ανύποπτα. Δεν μπορεί να πάμε για καφέ στην πλατεία που πηγαίνουν τεκνά και φρικιά και αράζουνε και αθλητές και που πηγαίνει και μία χοντρή νευρικιά Κυριακή να της φύγει το στρες».

Ζούμε σε μιαν άλλη εποχή. Όσο κι αν τόσοι πολλοί από εμάς κάνουμε ότι δεν το καταλαβαίνουμε. Αν συνεχίσουμε, πολύ σύντομα, δεν θα μπορεί «όλος ο κόσμος μωρό μου να το ζει».

Τελεία και Παύλα.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr