Ανεξάρτητα από το ότι η ιστορική εμπειρία δείχνει πως τέτοιες «δημοκρατίες» τείνουν συνήθως να νοθεύουν (και) τις κάλπες, η θέση Ερντογάν μας θύμισε πως στη φιλελεύθερη δημοκρατία η τελευταία λέξη έχει πολύ πλουσιότερο περιεχόμενο. Πρώτον, αναγνωρίζει σημαντικά απαραβίαστα όρια προστασίας της ατομικής ελευθερίας, που καμία πλειοψηφία δεν μπορεί να κάμψει (αυτό, όμως, ας το αφήσουμε για επόμενο σχόλιο). Δεύτερον, επιδιώκει την ουσιαστική αντιπροσώπευση των πολιτών σε όλο το μεσοδιάστημα μεταξύ των εκλογών αξιώνοντας ουσιαστικό ρόλο των αιρετών νομοθετικών σωμάτων και αναζητώντας επιπλέον μορφές αμεσότερης έκφρασης των πολιτών, όσο αυτό είναι εφικτό. Τρίτο, συνδέει το δημοκρατικό σύστημα με το κράτος δικαίου: το δημοκρατικό κράτος αυτοδεσμεύεται από τους νόμους του και δεν τους κουρελιάζει κατά το δοκούν εις βάρος των πολιτών.

Αν αφήσουμε κατά μέρος την ουσία της απόφασης για τη διακοπή λειτουργίας της ΕΡΤ (με την αναπόφευκτη, πάντως, σημείωση ότι η κυβέρνηση δήθεν πόνεσε για το 50άρικο που πληρώνουμε ετησίως ανά λογαριασμό ΔΕΗ, την ώρα που επισωρεύει στον κόσμο υπερδεκαπλάσια χαράτσια, τέλη επιτηδεύματος κ.ο.κ.), παρατηρούμε ότι η εκφρασθείσα περί δημοκρατίας άποψη του Μαξίμου μοιάζει λιγάκι με εκείνην του Ερντογάν: η απόφαση δεν είναι αντιδημοκρατική – αλλά αν κάποιοι έτσι την κρίνουν, υπάρχει ο δρόμος των εκλογών.
Μόνο που αυτό δεν είναι δημοκρατία, αλλά παρωδία. Δεν αναφέρομαι, θα επαναλάβω, στην ουσία, αλλά στη διαδικασία που ακολουθήθηκε. Το Σύνταγμα της χώρας προβλέπει ρητά ότι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου εκδίδονται μόνο ύστερα από πρόταση του υπουργικού συμβουλίου (όχι του πρωθυπουργού) και μονάχα «σε έκτακτες περιπτώσεις εξαιρετικά επείγουσας και απρόβλεπτης ανάγκης». Καμία τέτοια δεν συνέτρεξε εν προκειμένω – παρά μόνο η κουτοπονηριά και ο «τσαμπουκάς» ότι η πράξη αυτή, και αν δεν εγκριθεί από τη Βουλή, θα πάψει να ισχύει «στο εξής» - οπότε το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα θα έχει επέλθει παρά την κοινοβουλευτική θέληση.
Πρόκειται για διασυρμό του κοινοβουλευτισμού που δυστυχώς δεν είναι ο μόνος. Παρακολουθούμε τα τελευταία χρόνια – και έντονα τους τελευταίους μήνες- τον υπουργό Οικονομικών και διάφορους συμβούλους και παρασυμβούλους να διαβουλεύονται μεταξύ τους και με την τρόικα επί μήνες – και να παρουσιάζουν το προϊόν των συζητήσεων τους στη Βουλή με διαδικασία κατεπείγοντος και με διατάξεις εκατοντάδων σελίδων ενσωματωμένες σε ένα άρθρο (!), ώστε ούτε συζήτηση να γίνει, ούτε να μπορούν οι βουλευτές να καταψηφίσουν επιμέρους σημεία. Παρακολουθούμε μία επικίνδυνη συνεχή καταρράκωση του κοινοβουλευτισμού, ως μόνιμη δικαιολογία της οποίας προβάλλεται η σωτηρία της χώρας συνοδευμένη από την απειλή περί «Ρόδου και πηδήματος» των εκλογών.
Και όχι μόνο. Παρακολουθούμε τη μεταβολή του ποινικού δικαίου σε εκβιαστικό εισπρακτικό εργαλείο, τη συστηματική παραβίαση ατομικών δικαιωμάτων, αλλά και την ιδιαίτερη ευκολία με την οποία το ελληνικό κράτος «χ.... την παρόλα του» ως προς την αυτοδέσμευσή του από το δικό του δίκαιο – όχι μόνο με συνεχείς αναδρομικές φορολογίες, αλλά και αγνοώντας το υπερνομοθετικής ισχύος κοινοτικό δίκαιο για τις ομαδικές απολύσεις και για τα δικαιώματα των εργαζομένων επί διαδοχής επιχειρήσεων (όπως θα είναι, φυσικά, η νέα ραδιοτηλεόραση σε σχέση με την παλιά).
Ασφαλώς η κατάσταση είναι πολύ δύσκολη. Ασφαλώς η κυβέρνηση δεν έχει μεγάλο εύρος ελιγμών. Αν, όμως, στο όνομα της (υποτιθέμενης) αποτροπής της φτώχειας, ευτελίσουμε το πολιτειακό και συνταγματικό σύστημά μας, το τραύμα μπορεί να είναι πολύ βαρύτερο - και ο εξευτελισμός τέλειος...

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr