Φίλοι, στους οποίους έχω εκφράσει την απορία μου για την τόση «μούρη», αντιτείνουν ότι το ύφος αυτό δεν είναι αποκλειστικό χαρακτηριστικό μόνο των ηγετών και επίδοξων ηγετών του ΠΑΣΟΚ, ούτε καν μόνο της πολιτικής. Διατρέχει όλες τις παρατάξεις και όλους τους τομείς, το βλέπουμε σε επιχειρηματίες και επιστήμονες, σε εργοδότες και συνδικαλιστές, σε εμπόρους και ..πελάτες.

Δεν θα διαφωνούσα, όπως δεν αμφισβητώ ότι οι βασικές επιλογές (της αδράνειας συμπεριλαμβανομένης) που οδήγησαν στη χρεωκοπία του ελληνικού κράτους ανατρέχουν στην περίοδο των κυβερνήσεων της Ν.Δ. - ιδίως από το 2007 και μετά. Όμως, πρώτον, το ΠΑΣΟΚ κυβερνούσε όταν έσκασε η χειροβομβίδα στα χέριά του - και αυτό είχε πει ότι μπορεί να τη χειριστεί μια χαρά και αναίμακτα. Και δεύτερον, οι πολιτικοί έχουν εκ της θέσεώς τους ένα πρόσθετο χαρακτηριστικό, που καθιστά μεγαλύτερη απρέπεια την εν αποτυχία αλαζονεία: έχουν διεκδικήσει την εκπροσώπηση του κόσμου, έχουν εκλεγεί με αυτόν το σκοπό και άρα, όταν τα κάνουν σαλάτα, είναι ακόμη προκλητικότερο να κουνάνε απειλητικά το δάχτυλο σε εκείνους που αντιπροσωπεύουν, πολλώ μάλλον να λένε (έστω με άλλα λόγια) ότι έπρεπε να τους οφείλεται και ευγνωμοσύνη που, άνδρες τόσο μεγάλοι, άφησαν τις δουλειές τους (ποιές;!!) για να καταπονηθούν με πράγματα οχληρά και δύσκολα χάριν του λαού.

Δεν χρειάζεται η αναφορά ονομάτων, άλλωστε ο κατάλογος κινδυνεύει να αποδειχθεί μακρύς - ιδίως αν επεκταθεί κανείς χρονικά και ...κομματικά. Απλώς, όποτε η έπαρση ή και το θράσος ξεχειλίζουν στο ύφος, γίνονται έτι υποκριτικότερες οι προς τον πληθυσμό συγγνώμες ή οι διαβεβαιώσεις για το πόσον προσωπικό πόνο έχουν δήθεν προκαλέσει οι εξελίξεις..