Πριν από χρόνια, επίσης, αλλά λιγότερα, φίλος, αναφερόμενος στη γενική κατάσταση, αφού είχε διαπιστώσει ότι τα πράγματα είναι άθλια, είχε προσθέσει ότι ασφαλώς στο μέλλον θα γίνονταν πολύ χειρότερα - και ότι αυτός ήταν ο μόνος λόγος να χαιρόμαστε το -τότε και εκάστοτε- παρόν. Αν, δηλονότι, ο διευθυντής ή ο πρωθυπουργός είναι κακοί, μπορείς μονάχα να είσαι σίγουρος ότι οι διάδοχοί τους θα είναι χειρότεροι - είτε συγκρίνεις τον Σημίτη με τον Παπανδρέου είτε τον Σημίτη με τον Καραμανλή είτε τον Καραμανλή με τον Σαμαρά είτε τον Παπανδρέου με τον ..Σαμαρά.

Πάμε να τα συνδυάσουμε; Αν αρχίσουμε από τη δεύτερη ρήση, νομίζω ότι δεν θα βρεθούν πολύ να αμφισβητήσουν πως οι διάδοχοι ήταν χειρότεροι των προκατόχων και πως όλα δείχνουν ότι αυτό θα συνεχιστεί. Ο Παπανδρέου είναι χειρότερος από τον Σημίτη, μάλλον και από τον Καραμανλή (πράγμα καθόλου εύκολο), αλλά οι μέχρι στιγμής γεύσεις δείχνουν ότι οι Σαμαράς και Βενιζέλος θα είναι πιθανώς ακόμη χειρότεροι (πράγμα δύσκολο, αλλά μιλάμε για άνδρες που δεν δίστασαν μπροστά στις δυσκολίες) - και μόνον επειδή δείχνουν τον έρωτά τους για την καρέκλα πριν καν την κατακτήσουν.

Ποιοί τους αναδεικνύουν, όμως, αυτούς τους κολοσσούς; Αν απορούμε, ας κοιταχτούμε στον καθρέφτη το πρωί - οι άνδρες στο ξύρισμα, οι γυναίκες στο μακιγιάζ. Η μόνη διαφορά είναι ότι εμείς δεν έχουμε Τζούροβιτς να καλέσει τάιμ άουτ και να μας κράξει δείχνοντας: «Παπανδρέου - Σαμάααρας !!!!;;;;».

Και, μη γελιέστε, ο Τζούροβιτς θα ήταν έξαλλος. Γιατί συγκριτικά ο Μισούνοφ ήτανε μιά χαρά παίκτης..